Δεν θέλω να πω όνομα, έτσι και αλλιώς έχει φύγει. Ηταν μια μικρή Ρωσσιδούλα κάπου στο Μετάξι. Εγινε μια περίοδο που δεν ήμουν ΚΑΘΟΛΟΥ καλά. Ηταν σχεδόν μεσσημέρι, είχα κουραστεί, είχα ψιλοιδρώσει, είχα απαγοητευτεί από τη βόλτα και τότε την είδα. Μ άρεσε και πέρασα. Ηρθε μέσα αλλά το γαμήδι το πουλί μου δεν ήταν στα καλά του (που να τανε με τέτοια ψυχολογία άλλωστε). Δεν με παράτησε. Κάθησε, μου μίλησε, με χάιδεψε, τη χούφτωσα και τότε ένοιωσα την ανάγκη: ΟΧΙ ρε πούστη εσένα θα σου κάνω έρωτα. Την έβαλα κάτω και με μισό πουλί μπήκα μέσα της, μέσα της "μεγάλωσε" και ο μικρός μου φίλος. Και εγώ εκανά το ΠΑΝ να το κάνουμε σαν να ταν όχι απλά ένα πουτανάκι. Ανταποκρίθηκε και μετά από κανά τέταρτο (και ας χτύπησε η τσατσά) καθόταν με μένα ανάμεσα στα πόδια της, με κομμένη την ανάσα, να με κοιτάζει κατάματα και οι δύο ιδρωμένοι με λίγα χάδια και φιλάκια, να μου πεί: σ ευχαριστώ που πέρασες μαζί μου. Και γω έφυγα από κει ξερετε πώς? Πως σε κάτι video games ένας χαρακτήρας είναι έτοιμος να τα κακαρώσει και ένας άλλος τον θεραπέυει στο παρατσακ, κάπως έτσι. Ολο αυτό το γραψα ως ένα ευχαριστώ σ εκείνο το κορίτσι για εκείνη τη στιγμή. Ποιά είναι η πιο όμορφη? πλάκα κάνετε? Αυτή που κάθε φορά μιλάει στο κορμί μας τις καύλες μας και τις ανάγκες μας.