Μια τόσο πολύπλοκη σύγκρουση όπως ο Β' Π.Π. ασφαλώς και δεν χάνεται ή κερδίζεται από μια μόνο μάχη...
Και φυσικά είναι σχεδόν αδύνατον να διατυπωθούν αξιόπιστα εναλλακτικά σενάρια (τί θα γινόταν εάν...)
Το στάλινγκραντ ήταν μια φοβερή μάχη αλλά αφενός χάθηκε από την ψυχοπάθεια του Χίτλερ να θυσιάσει μια ολόκληρη στρατιά για να λέει ότι κατέχει την πόλη που έφερε το όνομα του Στάλιν, αφετέρου το ανατολικό μέτωπο κρίθηκε στο Κουρσκ όπου πάλι χάρη στη μαλακία που έδερνε το χίτλερ, χάθηκε μεγάλο μέρος των πλέον αξιόμαχων δυνάμεων του γερμανικού στρατού...
Μετά άρχισε η κατηφόρα...
Το Ελ Αλαμέην από την άλλη, ήταν ακόμη πιο σημαντικό διότι εάν οι γερμανοί καταλάμβαναν το Σουέζ, τίποτα δεν τους εμπόδιζε να προελάσουν μέχρι στην ινδία όπου θα συναντούσαν τους Ιάπωνες ενώ η βρετανική αυτοκρατορία θα κοβόταν στη μέση κυριολεκτικά και θα περιοριζόταν στο νησί...
Φυσικά, καταλύτης ήταν η είσοδος των αμερικάνων- ανεξάντλητο ανθρώπινο δυναμικό, ενδοχώρα απρόσβλητη από τον πόλεμο, άφθονες πρώτες ύλες και βιομηχανικό και επιστημονικό δυναμικό στο 1000%...
Όσο για την Ελλάδα, μόνο ένας ανιστόρητος θα έλεγε ότι αυτή κέρδισε τον πόλεμο αλλά και πάλι, μόνο ένας ανιστόρητος δεν θα αναγνώριζε ότι συνείσφερε στην τελική ήττα του άξονα πολύ μεγαλύτερο μέρος απ' όσο αναλογούσε τσο μικρό μέγεθος και ισχύ της...
Ο ρόλος της ελλάδας στην τελική ήττα του άξονα υπήρξε πιο σημαντικός από αυτόν της υπερδύναμης της εποχής της Γαλλίας που παραδόθηκε σε 2 μήνες (ενώ η Ελλάδα κράτησε πάνω από 6) και από ηθική άποψη, όταν όλη η ηπειρωτική ευρώπη είχε δώσει κώλο στον άξονα, η ελλάδα πολέμησε...