Boldemort
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 4 Σεπ 2009
- Μηνύματα
- 47.529
- Κριτικές
- 12
- Like
- 42
- Πόντοι
- 1.220
μπλακ χιουμορ του μορτη τυπε
πιο μπλακ και απο την μαυρη στο λ. Ιωνιας 12 τυπε
μπλακ χιουμορ του μορτη τυπε
τύπε δες αυτό το βιντεάκι!μπλακ χιουμορ του μορτη τυπε
ναι ρε τύπε!Δεν τα ακούω,απλά τα έχω ακούσει πολλάκις κ σίγουρα θα τα ξανα ακούσω θέλω δεν θέλω.....
Άλλωστε αν δεν κάνω λάθος δεν γράφτηκαν για τα κόμματα,μετά χρησιμοποιήθηκαν από τα κόμματα(με εξαίρεση ίσως τον ύμνο του ΚΚΕ-ΚΝΕ).
τυπε ηταν κλειστο για 2-3 μερεςπιο μπλακ και απο την μαυρη στο λ. Ιωνιας 12 τυπε
τυπε ηταν κλειστο για 2-3 μερες
δεν πιστευω να πηγες να την γαμησες και να ελυσες την καταρα?
έλεος ρε, 15 επεξηγήσεις πρέπει να κάνω για μια πρόταση που θα γράφω.Δηλαδή δεν θεωρείς ότι αριστερά= γυμνοσάλιαγκες και τρωκτικά απλά ορισμένοι(αρκετοί);
Πολύ απόλυτος.έλεος ρε, 15 επεξηγήσεις πρέπει να κάνω για μια πρόταση που θα γράφω.
όλη η αριστερά είναι γυμνοσάλιαγκες και τρωκτικά.
δεν εκανα πουθενά καμία εξαίρεση.
και κακώς που απάντησα στον άλλο για τον πάπια γιατί ξέρει ο πάπιας ότι είναι αριστερός, εγώ είπα ότι η αριστερά είναι γυμνοσάλιαγκες και τρωκτικά και με ρωτάτε να σας επιβεβαιώσω κάτι για το οποίο ήμουν σαφής.
καμία εξαίρεση στους συνδικαλιστές.
Στο ''Μυρισε θυμαρι'' κ στον ύμνο του Πασόκ αναφερόμουν.ναι ρε τύπε!
τι λες τώρα?
συμφωνούμε απόλυτα!
κι αυτό κάποιος πάνω στην καψούρα του τον έγραψε που τον παράτησε η γκόμενα, αλλά το πήραν οι ΝΔτες και το κάναν ύμνο τους!
τι πίνετε εκεί στο ΚΚΕ και δεν μας δίνετε και μας?
Πολύ απόλυτος.
Λάθος,παντού(ακόμα κ στον Πασόκ) υπάρχουν κάποιοι κακοί κ κάποιοι καλοί(οι πρώτοι περισσότεροι πάντα).
Στο ''Μυρισε θυμαρι'' κ στον ύμνο του Πασόκ αναφερόμουν.
Ψάξε το.
έλεος ρε, 15 επεξηγήσεις πρέπει να κάνω για μια πρόταση που θα γράφω.
όλη η αριστερά είναι γυμνοσάλιαγκες και τρωκτικά.
δεν εκανα πουθενά καμία εξαίρεση.
και κακώς που απάντησα στον άλλο για τον πάπια γιατί ξέρει ο πάπιας ότι είναι αριστερός, εγώ είπα ότι η αριστερά είναι γυμνοσάλιαγκες και τρωκτικά και με ρωτάτε να σας επιβεβαιώσω κάτι για το οποίο ήμουν σαφής.
καμία εξαίρεση στους συνδικαλιστές.
Φαντάζομαι μιλάει για την αριστερά σήμερα κ όχι στα βάθυ των αιώνων,αααααμήν....Nαι μωρε,τρωκτικα οπως ο Βελουχιωτης,ο Γλεζος,ο Μπελογιαννης, ο Λαμπρακης, ο Μανδυλαρας, ο Κοροβεσης....
Ενω οι αλλοι πολιτικοι χωροι εβγαλαν εναν Αβερεωφ,εναν Ραλλη (μπαμπα και γιο),μια χουντα,μια Φρειδερικη, 70χρονη λιτοτητα, 3 πρακτορες πρωθυπουργους (παππου-γιο-εγγονο), και 528.990 σκανδαλα εις βαρος του ελληνικου λαου
Ναι, οντως...Η αριστερα παρασιτει!!!
Εχω εκφρασει κι αλλες φορες το ελαχιστο ενδιαφερον μου για τον φοιτητικο συνδικαλισμο. Ομως σημερα επεσα πανω σε ενα πολυ ενδιαφερον αρθρο, το οποιο με τον λιγο "προβοκατορικο" τιτλο "ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, το ανεξηγητο φαινομενο", θεωρω ότι διατυπωνει πολυ ενδιαφερουσες θεσεις. Το θετω λοιπον προς συζητηση.
Κώστας Παπαχλιμίντζος
Σε μοναδικό φαινόμενο της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας τείνει να αναδειχθεί η κυριαρχία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στα ελληνικά πανεπιστήμια, που φέτος έκλεισε 24 χρόνια. «Πώς τα καταφέρνει;», αναρωτιούνται πολλοί. «Έλα μωρέ – παρτάκια, εκδρομές, ρουσφετάκια, η κλασική συνταγή» δίνουν την εύκολη και αβασάνιστη απάντηση αρκετοί.
Για να ξετυλίξουμε το κουβάρι του νήματος της επιτυχίας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, πρέπει να ξεκινήσουμε από το 1987, όταν για πρώτη φορά η πλειονότητα των φοιτητών εμπιστεύθηκε με την ψήφο της στις φοιτητικές εκλογές την κεντροδεξιά παράταξη.
Η κυριαρχία της ΠΚΣ, του φοιτητικού σκέλους της ΚΝΕ, ήταν μέχρι τότε αδιαμφισβήτητη στα πανεπιστήμια. Οι νέοι, όμως, είχαν αρχίσει να κουράζονται με τον ξύλινο λόγο του φοιτητικού συνδικαλισμού και αναζητούσαν κάποιον που επιτέλους θα μιλούσε για τα πραγματικά τους προβλήματα και όχι για εκείνα των κατοίκων της Νικαράγουα ή της Κούβας.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ήρθε να καλύψει με τον καλύτερο τρόπο το κενό αυτό, εκμεταλλευόμενη μάλιστα τον κατακερματισμό των δυνάμεων της Αριστεράς (διάσπαση ΚΝΕ και Ρήγα Φεραίου). Εξέφραζε φρέσκο και νεανικό πολιτικό λόγο, άγγιζε ένα μεγάλο φάσμα των φοιτητών, μιλώντας για τα πρακτικά καθημερινά προβλήματα του πανεπιστημίου και ήξερε να «πλασάρεται» με τρόπο, ακόμα και στους λεγόμενους «απολιτίκ» φοιτητές: «be up, be ΔΑΠ» (σύνθημα των 80’s)! Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, για πρώτη φορά φοιτητές μιλούσαν για τους φοιτητές στη γλώσσα των φοιτητών.
Κάπως έτσι ήρθε η πρώτη ιστορικά πρωτιά. Και οι 24 επόμενες; Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ επεδείκνυε σταθερά μια μοναδική δυνατότητα να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις κάθε εποχής, την ίδια ώρα που ο λόγος των φοιτητικών παρατάξεων της Αριστεράς παρέμενε κουραστικά μονότονος και επαναλαμβανόμενος (αρκεί να σημειώσουμε ότι το αίτημα «έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ» υπάρχει ακόμα σε φυλλάδια αριστερών παρατάξεων). Την ώρα που το μόνιμο αίτημα της ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ ήταν οι καταλήψεις και ο παραδοσιακά προτεινόμενος τρόπος δράσης οι πορείες και οι διαδηλώσεις, η ΔΑΠ παρέμενε ουσιαστικά ο μόνος εκφραστής της «ήρεμης πλειοψηφίας» της ελληνικής φοιτητικής κοινότητας.
Ταυτόχρονα, η ΔΑΠ δεν πολιτικολογούσε γενικά και αόριστα. Παρενέβη αποφασιστικά στην παθογένεια του χώρου μέσα στον οποίο λειτουργούσε, πετυχαίνοντας κάτι ξεχωριστό για τα δεδομένα του συνδικαλισμού: Μέσω των εθελοντών-μελών της, υποκαθιστά ουσιαστικά σε πολλές λειτουργίες το τελματωμένο ελληνικό πανεπιστήμιο. Ο Δαπίτης βοηθούσε τον πρωτοετή φοιτητή, μέσω της προσωπικής του παρουσίας, αλλά και μέσω των διαφόρων οδηγών και εγχειριδίων που διένειμε αφειδώς, να βρει τη διέξοδο στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας και αρρυθμίας της σχολής του. Πολύ πριν ακόμα τα ΑΕΙ της χώρας μας ανακαλύψουν το Διαδίκτυο, οι κατά τόπους και κατά σχολές ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είχαν ήδη ιστοσελίδες με κάθε λογής χρηστικές πληροφορίες για κάθε φοιτητή.
Τα δε forum και chatroom των ιστοσελίδων αυτών, καθώς και τα facebook pages και groups, που συγκεντρώνουν πλήθος νέων καθημερινά, δεν είναι παρά η συνέχεια στο Internet της διαδικασίας κοινωνικοποίησης που ξεκίνησε με ιδιαίτερη επιτυχία η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εδώ και δύο δεκαετίες. Τα πάρτι, οι χοροί και οι εκδρομές που διοργανώνει η ΔΑΠ την έχουν καταστήσει ως τον κατεξοχήν φορέα κοινωνικοποίησης στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Όσο για τις αμιγώς πολιτικές θέσεις; Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου τολμούσε το 2007 να ψελλίσει την ιδέα της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων, κάποιοι παλαιοί και νέοι Δαπίτες κάπου στο βάθος χαμογελούσαν. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είχε τολμήσει να μιλήσει για την ανάγκη ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων, αντιμετωπίζοντας επί σειρά ετών τη μήνι των υπολοίπων παρατάξεων. Το ίδιο και στις αρχές του ’90, όταν κατέθετε προτάσεις για τις μεταπτυχιακές σπουδές, το ίδιο και στα μέσα της ίδιας δεκαετίας, όταν πρότεινε την αντικατάσταση του ενός και μοναδικού διδακτικού βιβλίου με την κάρτα συγγραμμάτων. Το ίδιο και φέτος, με την παρουσίαση μιας ολοκληρωμένης πρότασης για την ανώτατη εκπαίδευση.
Με τις ρηξικέλευθες θέσεις της και κυρίως με την επιμονή σε αυτές ανεξαρτήτως των ευρύτερων πολιτικών συγκυριών, η ΔΑΠ κέρδισε με την πάροδο του χρόνου την εμπιστοσύνη της πλειονότητας των φοιτητών. Το κυριότερο: Εδώ και πολλά χρόνια, στο κλασικό δίλημμα «κατάληψη ή ανοιχτό πανεπιστήμιο» που τίθεται στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών, η ΔΑΠ έχει αποκτήσει το «φυσικό μονοπώλιο» της δεύτερης θέσης.
Εμενα με ειχαν εξυπηρετησει 2-3 φορες τα δαπιτοσκυλα παντως
μωρε αμα τους πετυχεις στην αναγκη τους ειναι τα καλυτερα παιδια....
εκει λιγο πριν τις εκλογες
ειναι θεμα συγχρονισμου ( timing) που λεμε και με γενικοτερα
Η αληθεια είναι ότι οι δαπίτες όπως τους θυμάμαι τουλάχιστον, ήταν τα μόνα μέλη φοιτητικής νεολαίας που θύμιζαν αμυδρά έστω φυσιολογικό άνθρωπο (ιδίως τα πιο χαμηλόβαθμα στελέχη τους) και είχαν λογικές ανησυχίες (να λειτουργεί ομαλά η σχολή, να παίρνουμε βιβλία στην ώρα τους, να μαθαίνουμε κάτι χρήσιμο στη σχολή να μην είμαστε ζουλάπια στην αγορά εργασίας) και φυσικά θεωρώ απόλυτα φυσιλογικό για έναν νέο άνθρωπό να μη θυμίζει κομματικό επίτροπο σε κολχοζ αλλά να φοράει κανά ρούχο της προκοπής, να πηγαίνει σε κανά μαγαζάκι, σε κανά νησάκι και να μη μισεί όποιον τυχόν έχει αμάξι και φοράει τίμπερλαντ...
Είναι λογικό η πλειοψηφία των φοιτητών να στραφεί σε αυτούς, όπως επίσης ήταν επόμενο η πασπ να προσπαθήσει κάπως να τους μιμηθεί (αποτυχημένα)...
Από κει και πέρα, μάζευε αρκετούς γλοιώδεις τύπους (κυρίως οι υψηλόβαθμοι που πήγαιναν για πολιτική καρριέρα) και κάπου το πολύ το lifestyle το βαριέται και ο κωστόπουλος...