Η Φρειδερίκη εν καιρώ εμφυλίου στήνει τις περίφημες Παιδοπόλεις, μέσα στις οποίες συγκεντρώνει τα παιδιά των κυνηγημένων αριστερών, για να τους μάθει τις 'αρετές' που διαπνέουν το δολοφονικό καθεστώς της Ελλάδας. Εκεί τα παιδιά θα μάθουν να μισούν τους συγγενείς τους και να υμνούν την 'ευσπλαχνική κυρά' που τα περιμάζεψε. Την ευσπλαχνική κυρά που 'όχι σαν βασίλισσα, αλλά σαν μάνα' ικέτεψε να γυρίσουν πίσω τα 'παιδιά της Ελλάδας'. Και ασφαλώς 'όχι σαν βασίλισσα, αλλά σαν μάνα', καταδίκασε τα παιδιά που έζησαν στην Ελλάδα στην πείνα και τις στερήσεις, στα βασανιστήρια και στο θάνατο. Παιδιά που οδηγήθηκαν στη ζητιανιά και στην πορνεία. Παιδιά που είχαν σταλεί ως 'υπηρετικό προσωπικό' στα σπίτια των νεόπλουτων της εποχής. Παιδιά που πέθαιναν από το κρύο και τις στερήσεις μέσα στους καταυλισμούς που έστησαν γι’ αυτά οι 'πατριώτες' της Ελλάδας. Παιδιά που βασανίζονταν στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Λέρου, στα λεγόμενα αναμορφωτήρια κατά τη ρύση του βασιλιά. Παιδιά που μεγάλωσαν δίπλα στις φυλακισμένες μανάδες τους που ήταν καταδικασμένα σε θάνατο από τις αρρώστιες της εποχής.
Η ψυχίατρος Μαντώ Νταλιάνη έζησε το 1949-50 για 21 μήνες ως πολιτική κρατούμενη στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1994 δημοσίευσε στη Σουηδία μονογραφία για τις επιπτώσεις του εμφυλίου στην ψυχική υγεία των (τότε) παιδιών, με βάση τη μελέτη 993 περιπτώσεων (1980-86). Ένα μεγάλο κομμάτι της αφορά, ακριβώς, τα βιώματα από τις Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Το απόσπασμα το (1996), είναι αρκετά εύγλωττο για το είδος της προπαγάνδας, στην οποία επιδιδόταν ο μηχανισμός της Βασιλικής Πρόνοιας.
"Οι συνθήκες σ' αυτές τις Παιδουπόλεις έμοιαζαν από πολλές απόψεις με τη ζωή της φυλακής. Υπήρχε η ίδια αυστηρή αίσθηση διαχωρισμού ανάμεσα στον "μέσα" και τον "έξω" κόσμο, που συνήθως χωρίζονταν μεταξύ τους από τοίχους ή φρουρούμενα συρματοπλέγματα. Ήταν οργανωμένες σε σχεδόν στρατιωτική βάση, συχνά από πρώην αξιωματικούς, που επέβαλλαν σωματικές ποινές κι υποχρέωναν τα παιδιά να φορούν στολές. Οι επιστολές λογοκρίνονταν, όπως ακριβώς στη φυλακή, και το κλίμα δεν ήταν γενικά καθόλου φιλικό. Όπως και στη φυλακή, δεν υπήρχαν ρολόγια ή ημερολόγια, και η μέρα ρυθμιζόταν από το χτύπημα του κουδουνιού. Τα παιδιά πήγαιναν παντού με βηματισμό, ακόμη και κατά τις σποραδικές εξόδους τους στον έξω κόσμο, στον κινηματογράφο ή σε κάποιο τοπικό πάρκο. Οι περισσότεροι δάσκαλοι ήταν αδιάφοροι ή απάνθρωποι στα καθήκοντά τους, μολονότι υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις και το κλίμα εποίκιλε από μέρος σε μέρος. Η Βέροια ήταν σαν στρατόπεδο συγκέντρωσης, σύμφωνα μ' έναν πρώην μαθητή, ενώ η Ρόδος ήταν αισθητά καλύτερη, με μεγαλύτερη και περισσότερο θετική επαφή ανάμεσα στο σχολείο και τους ντόπιους. [...] Στις περισσότερες Παιδουπόλεις, τα παιδιά απέκτησαν εκεί το μεγαλύτερο μέρος της κανονικής τους εκπαίδευσης, ακόμη και μετά την απελευθέρωση των μανάδων τους από τη φυλακή. Η επιστροφή των παιδιών στις μανάδες τους δεν ήταν αυτόματη αλλά εξαρτιόταν από την ετυμηγορία μιας επιβλέπουσας επιτροπής. [...]
Ο φόβος των μανάδων ήταν ότι τα παιδιά τους θα εμποτίζονταν με τα επίσημα δόγματα όσο παρέμεναν υπό κρατική επιμέλεια, δεν ήταν καθόλου αβάσιμος. Στα περισσότερα μέρη υποβάλλονταν δύο φορές την εβδομάδα σε 'πολιτική αγωγή' και τραγουδούσαν τραγούδια εξυμνώντας 'τη μητέρα μας, τη γλυκειά βασίλισσα Φρειδερίκη, που μας έσωσε από τους συμμορίτες'. Από τη μια, τα παιδιά πληροφορούνταν ότι οι γονείς τους ήταν εγκληματίες και προδότες, κι από την άλλη διαβεβαιώνονταν ότι τώρα βρίσκονται κάτω από την ευεργετική προστασία της ίδιας της βασιλικής οικογένειας. "Οι γονείς μας κι οι σύντροφοί τους, οι πρώην αντάρτες, ζωγραφίζονταν σαν ληστές, γκάνγκστερ, προδότες, δολοφόνοι", θυμάται ο Άρης. "Η βασίλισσα κι ο βασιλιάς ήταν οι γονείς μας που νοιάζονταν για μας. Και οι δυο τους, ιδίως η βασίλισσα, επισκέφθηκαν την Παιδούπολη σε πολλές περιπτώσεις, μαζί με τα παιδιά τους. Άρχισα σχεδόν να το πιστεύω και να κολακεύομαι απ' την ιδέα ότι ο βασιλιάς κι η βασίλισσα ήταν γονείς μου". Ένα παιδί που μεγάλωσε στην Παιδούπολη της Λάρισας θυμάται πως 'το προσωπικό τόνιζε ότι όλοι οι μαθητές θα πρέπει να είμαστε βαθιά ευγνώμονες στη βασίλισσα για τη γεμάτη αγάπη φροντίδα της και την οικονομική υποστήριξη που πρόσφερε στην ανατροφή και τη μόρφωσή μας'. Στη Ρόδο, όπου τα παιδιά στεγάζονταν σε κάποιους πρώην ιταλικούς στρατώνες, οι τρόφιμοι φόρεσαν μαύρα για το θάνατο του βασιλιά Παύλου."
)
