Το θεμα ειναι να περασεις καλα ξερωντας τι γινεται οχι να την καψουρευτης.
Δεν μου την γνωριζεις να βεβαιωθουμε αν λεμε για την ιδια.
Η χαρά της πούτσας..
- Μέλος που άνοιξε το νήμα AssFiller
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 70
- Εμφανίσεις 8K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
SinBarr
Ανώτερος
- Εγγρ.
- 12 Ιαν 2007
- Μηνύματα
- 1.279
- Κριτικές
- 18
- Like
- 199
- Πόντοι
- 5.775
Επισκέπτης
Ε αν εισαι στο διπλανο δωμάτιο θες δεν θες...
εμένα δεν με πειράζει αν βγαίνω έξω και την χάνω.Φτάνει την υπόλοιπη ημέρα να είναι σωστή στις υποχρεώσεις της
...Pls το τηλεφωνώ σε pM..Αμαν ρε φιλε δεν εχεις ουτε 2316 μυνηματα και το μονο που κανεις ειναι να ζητας τηλεφωνα.εμένα δεν με πειράζει αν βγαίνω έξω και την χάνω.Φτάνει την υπόλοιπη ημέρα να είναι σωστή στις υποχρεώσεις της
Αμαν ρε φιλε δεν εχεις ουτε 2316 μυνηματα και το μονο που κανεις ειναι να ζητας τηλεφωνα.
Τωρα μαλιστα.Αμαν ρε φιλε δεν εχεις ουτε 2316 μυνηματα και το μονο που κανεις ειναι να ζητας τηλεφωνα.
polemistis
Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Νοε 2006
- Μηνύματα
- 1.162
- Like
- 6
- Πόντοι
- 16
Ρε σεις, αυτή η νυμφομανία είναι μεταδωτική ασθένεια? Έχω μια που έχει συνέχεια πονοκέφαλο και το δίνει με δελτίο. Αν είναι να την πάω κοντά σε καμία να κολήσει.
Εδω υπαρχει αλλος τροπος..θα της πηγαίνεις ενα ποτήρι νερό με μια ασπιρίνη πριν της την πέσεις..
Επισκέπτης
Φίλε πολεμιστη η λύση ειναι μία. Να έχει εσύ συνέχεια πονοκέφαλο για όσα εκείνη ζητάει. Η ασπιρίνη δεν είναι η λύση. Ο πονοκέφαλος αυτός είναι αλλη ασθένεια..
Μην απευθύνεσαι σε εμένα...εγώ συμβουλές δίνω..
Τωρα εσεις εχεται σπουδαση ιατρικη η οτι μαλακια σας κατεβει στο κεφαλη την λετε του φιλου πολεμιστη.
Επισκέπτης
Τωρα εσεις εχεται σπουδαση ιατρικη η οτι μαλακια σας κατεβει στο κεφαλη την λετε του φιλου πολεμιστη.
το δεύτερο.(για εμένα ο αςς έχει σπουδάσει)
polemistis
Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Νοε 2006
- Μηνύματα
- 1.162
- Like
- 6
- Πόντοι
- 16
Λοιπόν χωρίς πλάκα τώρα έχω πετύχει συζήτηση μεταξύ τριών φιλενάδων. Η μια λέει ότι το τελευταίο διάστημα έχει χάσει την σεξουαλική της όρεξη και έχει βάλει τον άντρα της στο δελτίο (2 φορές μηνιαίως) και αυτός έχει φρικάρει και την πιέζει. Η δεύτερη της λέει 'εντάξει βρε παιδί μου κάντου και εσύ την χάρη και ενέδωσε λίγο συχνότερα'. Πετάγεται η τρίτη και λέει 'τι οπισθοδρομικές απόψεις είναι αυτές? γιατί να ενδώσει? το σεξ είναι για να το ευχαριστιούνται και οι δύο ... ζούμε στον 21ο αιώνα κτλ.' Τελικό συμπέρασμα ότι κάποιος σύζηγος έκανε μαύρες γιορτές και κυκλοφορεί με μάτι που γυαλίζει στους δρόμους.
Σεξολογία στο πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης
pisoxostis
Μέγας
- Εγγρ.
- 8 Σεπ 2005
- Μηνύματα
- 3.138
- Κριτικές
- 12
- Like
- 53
- Πόντοι
- 4.545
Ειμαι τοσο καιρο στο site που δε θυμαμαι ποσο.
Τοσο γαματο τιτλο σε θεμα δε ξαναδα. Ευγε. Εκλασα στο γελιο.
Τοσο γαματο τιτλο σε θεμα δε ξαναδα. Ευγε. Εκλασα στο γελιο.
moynitsokinigos
Μέλος
- Εγγρ.
- 14 Φεβ 2007
- Μηνύματα
- 188
- Κριτικές
- 3
- Like
- 1
- Πόντοι
- 1
Πολλές φορές έχω πει να δείχνουμε επίπεδο γιατί πολλές φορές ο γλόμπος τράβηξε τα πάνδεινα από κάτι τέτοιους τίτλους ή παρόμοια σχόλια αλλά τόσο γαμάτο τίτλο σε thread είχα πολύ καιρό να δώ...Έχω δακρύσει από το γέλιο....
Η χαρά της πούτσας....ΤΕΛΟΣ....
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ............ΧΑΧΑΧΑΧ......ΧΑΧΑ.ΧΑΧΑ.ΧΧΑ
Η χαρά της πούτσας....ΤΕΛΟΣ....
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ............ΧΑΧΑΧΑΧ......ΧΑΧΑ.ΧΑΧΑ.ΧΧΑ
Παραθετω ενα αρθρο απο το Μen's Ηealth..θα το βρείτε κατατοπιστικό.. Sorry για το μεγαλο ποστ guys...Αλλα επρεπε..για να δειτε τι σημαινει να στάζει αιμα η πούτσα..
Η σχέση με μία νυμφομανή είναι κάτι ωραίο που τελειώνει με πόνο. Αν δεν το πιστεύεις, διάβασε την ιστορία του Αλέξη και πάρε τα μέτρα σου.
Ας υποθέσουμε ότι είσαι ναυαγός σε ένα νησί (με τα μούσια σου, τα μακριά μαλλιά σου, το αδύνατο μαυρισμένο στέρνο με τις πανάδες) και ο μοναδικός φίλος σου είναι μία τριχωτή καρύδα με το όνομα Κοκό. Αφού αυτός δεν έχει και πολλά πράγματα να σου πει σημαίνει ότι θα μιλάς εσύ συνεχώς. Ποια, λοιπόν, θα ήταν αυτά που θα διηγιόσουν κάθε βράδυ στον Κοκό καθισμένος δίπλα στη φωτιά και τρώγοντας φύκια και μουσμούλια;
Δεν ξέρω πού μπορεί να έχεις μεγαλώσει ή τι ακριβώς έχεις κάνει μέχρι στιγμής, όμως αυτό που είναι 100% γκαραντί είναι το εξής: ότι για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οι εμπειρίες που έχουμε ζήσει, οι φάσεις που έχουμε περάσει και τα διάφορα σκηνικά που κολλάνε στον εγκέφαλό μας, με τον τρόπο που η μάκα του καφέ κάθεται στο γιγαντιαίο πλαστικό θαλασσί ποτήρι, φέρουν πάντοτε τον αύξοντα αριθμό 1. Για παράδειγμα, είναι μάλλον απίθανο να μη θυμάσαι την πρώτη φορά που οδήγησες το αυτοκίνητο της οικογένειας καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι από το κατεβασμένο παράθυρο στη διαδρομή... Το πρώτο τρακάρισμά σου... Τις πρώτες διακοπές σου άνευ οικογένειας... Την πρώτη φορά που σκόραρες στο 5x5 (ειδικά αν μέχρι εκείνη τη στιγμή σε ακολουθούσε η προσωνυμία «ξυλοκόπος»)... Την πρώτη φορά που «σκόραρες» στο (ο Θεός να το κάνει) ασθενές φύλο... Ενδεχομένως, το πρώτο σου threesome...
Είτε σου αρέσει είτε όχι, η ζωή μας αποκτά γεύση μέσα από τις εκάστοτε «πρωτιές» και τα «ξεπαρθενέματα» που προκύπτουν στην πορεία. Αν τώρα ήταν για καλό ή για κακό, είναι κάτι που μπορείς να πεις με σιγουριά μόνο αφού στεγνώσει το μελάνι, σαλιώσεις καλά το δείκτη και τελικά γυρίσεις σελίδα. Βέβαια, μέσα σε όλα αυτά, ίσως και να υπάρχουν κάποιες «σελίδες» που δεν περίμενες ποτέ να γράψεις - ίσως γιατί δεν πίστευες ότι είσαι άξιος να τις γράψεις ή, πιο απλά, επειδή «σιγά ρε, μη μου τύχει εμένα».
Κάτι βρωμάει
Κάπως έτσι σκεφτόταν και ο φίλος μου ο Αλέξης. Παλικάρι από τα λίγα και κολλητός από την εποχή που σπάζαμε τα ποδάρια μας κυνηγώντας ένα χιλιοπατημένο κουτάκι Coca Cola στο προαύλιο του δημοτικού μας αποτελούσε παραδοσιακά την ψυχή της «αγέλης». Μάλιστα, ένα από τα ταλέντα του, που στο πέρασμα του χρόνου τον κατέστησαν ιδιαίτερα δημοφιλή στην παρέα, ήταν και η μεγάλη επιτυχία του στις γυναίκες. Παρότι δεν θα τον έλεγες «ωραίο» με αντικειμενικά κριτήρια (με ύψος 1,72 και βάρος κοντά στα 82 κιλά, μάλλον δεν θύμιζε τον Αδωνη, αλλά το κομοδίνο του), ο μπαγάσας είχε τον τρόπο του να κάνει τις κυρίες να τρέχουν πίσω του.
Ωστόσο, και γι' αυτήν τη «μορφή» έφτασε η «πρώτη φορά που...», η οποία θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του και ειδικότερα τον τρόπο που θα αντιμετώπιζε στο εξής το αντίθετο φύλο. Για να ολοκληρώσω τη φράση μου, λοιπόν, «η πρώτη φορά που θα γνώριζε γυναίκα που γούσταρε το σεξ πολύ περισσότερο από εκείνον».
Ακόμη θυμάμαι την περίοδο που ο Αλέξης είχε πρωτογνωρίσει την Ειρήνη πριν από κάνα εξάμηνο περίπου - ίσως επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω την ηλίθια ευδαιμονία που κατελάμβανε το πρόσωπό του όταν μίλαγε για εκείνη τότε. Επρόκειτο για ένα ύφος που έφερνε πάρα πολύ σε αυτό του Γκόλουμ από το Lord Of The Rings, όποτε, δηλαδή, ο καταραμένος ήρωας του Τόλκιν ανέφερε το «πολύτιμό μου». Ο τρόπος που μίλαγε γι' αυτήν κάθε φορά που βγαίναμε για καφέ ή για ποτό με την υπόλοιπη «συμμορία» αλλά και με αυτήν -όποτε τύχαινε να τον πάρει τηλέφωνο ενώ ήμασταν παρόντες- μας έκανε να καταλάβουμε ότι ο κολλητός μας είχε βρει επιτέλους το κορίτσι που «θα τον έκανε άνθρωπο». Τα φιλικά πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν σε μόνιμη βάση, έστω κι αν κατά βάθος νιώθαμε μία μικρή απογοήτευση, ενδεχομένως επειδή ο Αλεξ φαινόταν ότι είχε καταφέρει επιτέλους να βρει κάτι που οι υπόλοιποι προς το παρόν θεωρούσαμε αδιανόητο: την απόλυτη σεξουαλική (πρωτίστως) και πνευματική (δευτερευόντως) ικανοποίηση σε μία και μόνο γκόμενα. Ναι, φαινόταν ότι επιτέλους ο καπετάν-Ahab της παρέας είχε καταφέρει να βρει την πολυπόθητη ψυχική και σαρκική ηρεμία «καμακώνοντας» τον Moby Dick του...
Προς τι το μυστήριο
Η παραπάνω παρομοίωση δεν είναι τυχαία, αφού δύο μόνο εβδομάδες από την ημέρα που ο κολλητός ξεφούρνισε στους λοιπούς «ληστοσυμμορίτες» τα νέα για την τελευταία κατάκτησή του αποφάσισε να την κουβαλήσει σε κάποια από τις νυχτερινές εξόδους μας για να μας τη γνωρίσει. Προς μεγάλη μας έκπληξη, λοιπόν, το «Ρινάκι» του, όπως την αποκαλούσε, αποτελούσε την απόδειξη ότι τελικά το μεγαλύτερο και πιο περήφανο θαλάσσιο θηλαστικό, εκτός από τους ωκεανούς, μπορεί να επιβιώσει άνετα και σε ένα κλειστό πέλαγος όπως το Αιγαίο.
Οπως γίνεται κατανοητό, μετά από εκείνη τη βραδιά, τα πειράγματα προς τον δύσμοιρο Αλεξ, από απλώς «χαριτωμένα» μετατράπηκαν αργά αλλά σταθερά σε αρκετά «δεικτικά». Λέξη τη λέξη, φράση τη φράση προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε όλοι μας τι ήταν αυτό που κρατούσε το φίλο μας «δέσμιο» της γεματούλας. Σε μία κρίση ειλικρίνειας, λοιπόν, κάποιο βράδυ του περασμένου Απρίλη (καμιά εβδομάδα μετά από εκείνη τη θρυλική «του νόου ας μπέτερ» έξοδο) και με την απαραίτητη συνδρομή οινοπνεύματος, ο κολλητός έριξε τη «ναπάλμ», η οποία πήγαινε περίπου ως εξής: «Τι να σας πω, ρε αδέρφια, η γκόμενα κάνει το καλύτερο σεξ που μου έχει τύχει ποτέ. Οχι μόνο κάνει πράγματα που δεν ήξερα ότι γίνονται, αλλά έχει και αντοχή που μπορεί να βάλει κάτω ολόκληρο λόχο».
Σιωπή. Μετά τη συγκεκριμένη αποκάλυψη λοιπόν και κυρίως μετά την περιγραφή κάποιων λεπτομερειών που θέλουμε όλοι να ξεχάσουμε άρχισα να υποψιάζομαι ότι η παχουλή Ειρήνη αποτελούσε ουσιαστικά ένα υπερμέγεθες Γκράαλ της αχόρταγης, θηλυκής, ερωτικής επιθυμίας. Με άλλα λόγια, η Ειρήνη ήταν νυμφομανής.
Προς Θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ειδικός επιστήμονας ή κάτι τέτοιο. Κάποια όμως από τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν εκείνο το βράδυ και η εξέλιξη των μετέπειτα γεγονότων οδηγούσαν αυτομάτως στο συγκεκριμένο συμπέρασμα. Η μανία και η συχνότητα με την οποία η εν λόγω κυρία επεδίωκε το σεξ με το φίλο μας (σύμφωνα με τον κολλητό υπήρχαν φορές που μπορεί να ξεκινούσαν τις «αθλοπαιδιές» νωρίς το βράδυ και τους έβρισκε το ξημέρωμα), το γεγονός ότι εννιά στις δέκα φορές που θα έβγαιναν για ποτό, φαγητό ή για να πάνε κινηματογράφο, η έξοδος θα έμενε στη μέση επειδή θα της είχε έρθει στο μεταξύ η όρεξη για τρελίτσες. Θες κι άλλο στοιχείο; Η επιθυμία της φαινόταν να πληρώνεται μόνο αφού ο Αλέξης παρουσίαζε δείγματα εξάντλησης (κατάσταση στην οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ακολουθούσαν τα ολοένα και πιο επιτιμητικά σχόλια εκ μέρους της για τις επιδόσεις του). Ολα αυτά αποτελούσαν σοβαρές ενδείξεις τού τι ακριβώς έπαιζε τόσο μες στο κεφάλι της όσο και κάπου πιο χαμηλά.
Οι πρώτες απώλειες
Ενάμιση περίπου μήνα μετά τη γνωριμία τους, ο κολλητός άρχισε να παρουσιάζει τις πρώτες ενδείξεις σωματικής και ψυχολογικής κάμψης. Οι κράμπες σε μέση, πόδια και οι πόνοι στον «εξοπλισμό» του γίνονταν ολοένα και πιο συχνοί και πιο εμφανείς παρά τις ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειές του να τους κρύψει πίσω από άνοστα αστειάκια. Αυτό που φαινόταν, όμως, να τον πονάει περισσότερο ήταν ο εγωισμός του. Δεν μπορούσε ή, καλύτερα, δεν ήθελε να παραδεχτεί με κανέναν τρόπο ότι μία και μόνο γυναίκα είχε καταφέρει το απίθανο: να τον φέρει στα όρια της εξάντλησης και, κυρίως, να του εμφυτεύσει το σπόρο της αμφιβολίας για τον ανδρισμό του.
Βλέπεις, λόγω του παροιμιώδους πείσματός του, ο Αλεξ δεν μπορούσε να διακρίνει μία θεμελιώδη αρχή που διέπει την Ειρήνη και τις όμοιές της: ότι η σεξουαλική πράξη για τις νυμφομανείς λειτουργεί περίπου με τον τρόπο που θα λειτουργούσε η πρέζα για οποιονδήποτε ναρκομανή. Οσο κάποια από τις συγκεκριμένες κυρίες, λοιπόν, παίρνει αυτό που ζητά τόσο φουντώνει η επιθυμία της για ακόμα περισσότερο και τόσο ο εκάστοτε (δύσμοιρος) εραστής της πρέπει να μηχανεύεται (εις μάτην) τρόπους για να την ικανοποιεί συνεχώς και χωρίς την παραμικρή διακοπή. Αν προτιμάς, χωρίς έλεος.
Ναι, το «έλεος» και η «αγάπη» είναι οι τελευταίες λέξεις που θα περάσουν από το μυαλό μιας νυμφομανούς κατά την ερωτική πράξη. Για κάποιες δε, η λέξη που τους ταιριάζει περισσότερο τη συγκεκριμένη στιγμή είναι το «μίσος». Μίσος για τους άντρες, για το αρσενικό, το οποίο προσπαθούν να εξαντλήσουν, να ταπεινώσουν και τελικά να ευνουχίσουν χρησιμοποιώντας ως υπέρτατο όπλο τους την (υποτιθέμενα) ιερότερη στιγμή μεταξύ των δύο φύλων. Εντάξει, είμαι λίγο της υπερβολής.
Δύο περίπου μήνες την πρώτη γνωριμία του με την Ειρήνη, ο Αλεξ συνειδητοποίησε πλήρως όλα τα παραπάνω στο πετσί του. Με το πουλί του να έχει σηκώσει λευκή σημαία πια κι επισήμως («Κομμένο το σεξ για καμιά εβδομάδα αν θέλεις να υποχωρήσει το πρήξιμο» ήταν η γνωμάτευση του αφροδισιολόγου μόλις αντίκρισε το καταταλαιπωρημένο μόριό του) αναζήτησε το ίδιο βράδυ τη «Ρινούλα» στη «φωλίτσα» τους (το δυάρι της στο Παγκράτι) για να της μεταβιβάσει τα δυσάρεστα μαντάτα. Αποκαμωμένος ψυχολογικά και σωματικά, ξεκλείδωσε την εξώπορτα (η αθεόφοβη του είχε ήδη «κόψει» το δικό του ζευγάρι κλειδιών μες στην πρώτη εβδομάδα της γνωριμίας τους) και μπήκε μέσα. Οι γνώριμες κραυγές του από την κρεβατοκάμαρα, τον έκαναν να καταλάβει ότι οι εξελίξεις τον είχαν προλάβει.
Η επόμενη μέρα
Από εκείνο το απόγευμα έχει περάσει πια κάνα τετράμηνο. Ο Αλέξης μετά τον απαραίτητο σε αυτές τις περιπτώσεις μπερντέ ξύλο με τον «καβαλάρη», τις σχετικές εξηγήσεις εκ μέρους της -που αποκάλυψαν ότι η «Ρινιώ» την περίοδο που έβγαινε μαζί του τραβιόταν παράλληλα με κάποιον πρώην της και με ένα «φίλο από τη δουλειά»- και τελικά την απαραίτητη κούρα με χυμό Σκωτίας έχει αναρρώσει πλήρως. Τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζεται. Γιατί, ακόμα και σήμερα, κάποια βράδια γεμάτα με οινοπνεύματα, όταν η κουβέντα πάει στα γκομενικά, δυσκολεύεται να κρύψει κάτι, που σε εμάς που τον ξέρουμε καλά φαίνεται σαν οργή βουτηγμένη σε μπόλικη θλίψη. Τι να κάνουμε, Αλεξάκη; Θα έπρεπε να ξέρεις ότι το «νινί σέρνει καράβια», έστω κι αν σε κάποιες περιπτώσεις, βέβαια, δεν του φτάνει ολόκληρο το λιμάνι.
Sorry για το μεγαλο ποστ guys...Αλλα επρεπε..για να δειτε τι σημαινει να στάζει αιμα η πούτσα.. Η σχέση με μία νυμφομανή είναι κάτι ωραίο που τελειώνει με πόνο. Αν δεν το πιστεύεις, διάβασε την ιστορία του Αλέξη και πάρε τα μέτρα σου.
Ας υποθέσουμε ότι είσαι ναυαγός σε ένα νησί (με τα μούσια σου, τα μακριά μαλλιά σου, το αδύνατο μαυρισμένο στέρνο με τις πανάδες) και ο μοναδικός φίλος σου είναι μία τριχωτή καρύδα με το όνομα Κοκό. Αφού αυτός δεν έχει και πολλά πράγματα να σου πει σημαίνει ότι θα μιλάς εσύ συνεχώς. Ποια, λοιπόν, θα ήταν αυτά που θα διηγιόσουν κάθε βράδυ στον Κοκό καθισμένος δίπλα στη φωτιά και τρώγοντας φύκια και μουσμούλια;
Δεν ξέρω πού μπορεί να έχεις μεγαλώσει ή τι ακριβώς έχεις κάνει μέχρι στιγμής, όμως αυτό που είναι 100% γκαραντί είναι το εξής: ότι για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οι εμπειρίες που έχουμε ζήσει, οι φάσεις που έχουμε περάσει και τα διάφορα σκηνικά που κολλάνε στον εγκέφαλό μας, με τον τρόπο που η μάκα του καφέ κάθεται στο γιγαντιαίο πλαστικό θαλασσί ποτήρι, φέρουν πάντοτε τον αύξοντα αριθμό 1. Για παράδειγμα, είναι μάλλον απίθανο να μη θυμάσαι την πρώτη φορά που οδήγησες το αυτοκίνητο της οικογένειας καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι από το κατεβασμένο παράθυρο στη διαδρομή... Το πρώτο τρακάρισμά σου... Τις πρώτες διακοπές σου άνευ οικογένειας... Την πρώτη φορά που σκόραρες στο 5x5 (ειδικά αν μέχρι εκείνη τη στιγμή σε ακολουθούσε η προσωνυμία «ξυλοκόπος»)... Την πρώτη φορά που «σκόραρες» στο (ο Θεός να το κάνει) ασθενές φύλο... Ενδεχομένως, το πρώτο σου threesome...
Είτε σου αρέσει είτε όχι, η ζωή μας αποκτά γεύση μέσα από τις εκάστοτε «πρωτιές» και τα «ξεπαρθενέματα» που προκύπτουν στην πορεία. Αν τώρα ήταν για καλό ή για κακό, είναι κάτι που μπορείς να πεις με σιγουριά μόνο αφού στεγνώσει το μελάνι, σαλιώσεις καλά το δείκτη και τελικά γυρίσεις σελίδα. Βέβαια, μέσα σε όλα αυτά, ίσως και να υπάρχουν κάποιες «σελίδες» που δεν περίμενες ποτέ να γράψεις - ίσως γιατί δεν πίστευες ότι είσαι άξιος να τις γράψεις ή, πιο απλά, επειδή «σιγά ρε, μη μου τύχει εμένα».
Κάτι βρωμάει
Κάπως έτσι σκεφτόταν και ο φίλος μου ο Αλέξης. Παλικάρι από τα λίγα και κολλητός από την εποχή που σπάζαμε τα ποδάρια μας κυνηγώντας ένα χιλιοπατημένο κουτάκι Coca Cola στο προαύλιο του δημοτικού μας αποτελούσε παραδοσιακά την ψυχή της «αγέλης». Μάλιστα, ένα από τα ταλέντα του, που στο πέρασμα του χρόνου τον κατέστησαν ιδιαίτερα δημοφιλή στην παρέα, ήταν και η μεγάλη επιτυχία του στις γυναίκες. Παρότι δεν θα τον έλεγες «ωραίο» με αντικειμενικά κριτήρια (με ύψος 1,72 και βάρος κοντά στα 82 κιλά, μάλλον δεν θύμιζε τον Αδωνη, αλλά το κομοδίνο του), ο μπαγάσας είχε τον τρόπο του να κάνει τις κυρίες να τρέχουν πίσω του.
Ωστόσο, και γι' αυτήν τη «μορφή» έφτασε η «πρώτη φορά που...», η οποία θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του και ειδικότερα τον τρόπο που θα αντιμετώπιζε στο εξής το αντίθετο φύλο. Για να ολοκληρώσω τη φράση μου, λοιπόν, «η πρώτη φορά που θα γνώριζε γυναίκα που γούσταρε το σεξ πολύ περισσότερο από εκείνον».
Ακόμη θυμάμαι την περίοδο που ο Αλέξης είχε πρωτογνωρίσει την Ειρήνη πριν από κάνα εξάμηνο περίπου - ίσως επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω την ηλίθια ευδαιμονία που κατελάμβανε το πρόσωπό του όταν μίλαγε για εκείνη τότε. Επρόκειτο για ένα ύφος που έφερνε πάρα πολύ σε αυτό του Γκόλουμ από το Lord Of The Rings, όποτε, δηλαδή, ο καταραμένος ήρωας του Τόλκιν ανέφερε το «πολύτιμό μου». Ο τρόπος που μίλαγε γι' αυτήν κάθε φορά που βγαίναμε για καφέ ή για ποτό με την υπόλοιπη «συμμορία» αλλά και με αυτήν -όποτε τύχαινε να τον πάρει τηλέφωνο ενώ ήμασταν παρόντες- μας έκανε να καταλάβουμε ότι ο κολλητός μας είχε βρει επιτέλους το κορίτσι που «θα τον έκανε άνθρωπο». Τα φιλικά πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν σε μόνιμη βάση, έστω κι αν κατά βάθος νιώθαμε μία μικρή απογοήτευση, ενδεχομένως επειδή ο Αλεξ φαινόταν ότι είχε καταφέρει επιτέλους να βρει κάτι που οι υπόλοιποι προς το παρόν θεωρούσαμε αδιανόητο: την απόλυτη σεξουαλική (πρωτίστως) και πνευματική (δευτερευόντως) ικανοποίηση σε μία και μόνο γκόμενα. Ναι, φαινόταν ότι επιτέλους ο καπετάν-Ahab της παρέας είχε καταφέρει να βρει την πολυπόθητη ψυχική και σαρκική ηρεμία «καμακώνοντας» τον Moby Dick του...
Προς τι το μυστήριο
Η παραπάνω παρομοίωση δεν είναι τυχαία, αφού δύο μόνο εβδομάδες από την ημέρα που ο κολλητός ξεφούρνισε στους λοιπούς «ληστοσυμμορίτες» τα νέα για την τελευταία κατάκτησή του αποφάσισε να την κουβαλήσει σε κάποια από τις νυχτερινές εξόδους μας για να μας τη γνωρίσει. Προς μεγάλη μας έκπληξη, λοιπόν, το «Ρινάκι» του, όπως την αποκαλούσε, αποτελούσε την απόδειξη ότι τελικά το μεγαλύτερο και πιο περήφανο θαλάσσιο θηλαστικό, εκτός από τους ωκεανούς, μπορεί να επιβιώσει άνετα και σε ένα κλειστό πέλαγος όπως το Αιγαίο.
Οπως γίνεται κατανοητό, μετά από εκείνη τη βραδιά, τα πειράγματα προς τον δύσμοιρο Αλεξ, από απλώς «χαριτωμένα» μετατράπηκαν αργά αλλά σταθερά σε αρκετά «δεικτικά». Λέξη τη λέξη, φράση τη φράση προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε όλοι μας τι ήταν αυτό που κρατούσε το φίλο μας «δέσμιο» της γεματούλας. Σε μία κρίση ειλικρίνειας, λοιπόν, κάποιο βράδυ του περασμένου Απρίλη (καμιά εβδομάδα μετά από εκείνη τη θρυλική «του νόου ας μπέτερ» έξοδο) και με την απαραίτητη συνδρομή οινοπνεύματος, ο κολλητός έριξε τη «ναπάλμ», η οποία πήγαινε περίπου ως εξής: «Τι να σας πω, ρε αδέρφια, η γκόμενα κάνει το καλύτερο σεξ που μου έχει τύχει ποτέ. Οχι μόνο κάνει πράγματα που δεν ήξερα ότι γίνονται, αλλά έχει και αντοχή που μπορεί να βάλει κάτω ολόκληρο λόχο».
Σιωπή. Μετά τη συγκεκριμένη αποκάλυψη λοιπόν και κυρίως μετά την περιγραφή κάποιων λεπτομερειών που θέλουμε όλοι να ξεχάσουμε άρχισα να υποψιάζομαι ότι η παχουλή Ειρήνη αποτελούσε ουσιαστικά ένα υπερμέγεθες Γκράαλ της αχόρταγης, θηλυκής, ερωτικής επιθυμίας. Με άλλα λόγια, η Ειρήνη ήταν νυμφομανής.
Προς Θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ειδικός επιστήμονας ή κάτι τέτοιο. Κάποια όμως από τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν εκείνο το βράδυ και η εξέλιξη των μετέπειτα γεγονότων οδηγούσαν αυτομάτως στο συγκεκριμένο συμπέρασμα. Η μανία και η συχνότητα με την οποία η εν λόγω κυρία επεδίωκε το σεξ με το φίλο μας (σύμφωνα με τον κολλητό υπήρχαν φορές που μπορεί να ξεκινούσαν τις «αθλοπαιδιές» νωρίς το βράδυ και τους έβρισκε το ξημέρωμα), το γεγονός ότι εννιά στις δέκα φορές που θα έβγαιναν για ποτό, φαγητό ή για να πάνε κινηματογράφο, η έξοδος θα έμενε στη μέση επειδή θα της είχε έρθει στο μεταξύ η όρεξη για τρελίτσες. Θες κι άλλο στοιχείο; Η επιθυμία της φαινόταν να πληρώνεται μόνο αφού ο Αλέξης παρουσίαζε δείγματα εξάντλησης (κατάσταση στην οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ακολουθούσαν τα ολοένα και πιο επιτιμητικά σχόλια εκ μέρους της για τις επιδόσεις του). Ολα αυτά αποτελούσαν σοβαρές ενδείξεις τού τι ακριβώς έπαιζε τόσο μες στο κεφάλι της όσο και κάπου πιο χαμηλά.
Οι πρώτες απώλειες
Ενάμιση περίπου μήνα μετά τη γνωριμία τους, ο κολλητός άρχισε να παρουσιάζει τις πρώτες ενδείξεις σωματικής και ψυχολογικής κάμψης. Οι κράμπες σε μέση, πόδια και οι πόνοι στον «εξοπλισμό» του γίνονταν ολοένα και πιο συχνοί και πιο εμφανείς παρά τις ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειές του να τους κρύψει πίσω από άνοστα αστειάκια. Αυτό που φαινόταν, όμως, να τον πονάει περισσότερο ήταν ο εγωισμός του. Δεν μπορούσε ή, καλύτερα, δεν ήθελε να παραδεχτεί με κανέναν τρόπο ότι μία και μόνο γυναίκα είχε καταφέρει το απίθανο: να τον φέρει στα όρια της εξάντλησης και, κυρίως, να του εμφυτεύσει το σπόρο της αμφιβολίας για τον ανδρισμό του.
Βλέπεις, λόγω του παροιμιώδους πείσματός του, ο Αλεξ δεν μπορούσε να διακρίνει μία θεμελιώδη αρχή που διέπει την Ειρήνη και τις όμοιές της: ότι η σεξουαλική πράξη για τις νυμφομανείς λειτουργεί περίπου με τον τρόπο που θα λειτουργούσε η πρέζα για οποιονδήποτε ναρκομανή. Οσο κάποια από τις συγκεκριμένες κυρίες, λοιπόν, παίρνει αυτό που ζητά τόσο φουντώνει η επιθυμία της για ακόμα περισσότερο και τόσο ο εκάστοτε (δύσμοιρος) εραστής της πρέπει να μηχανεύεται (εις μάτην) τρόπους για να την ικανοποιεί συνεχώς και χωρίς την παραμικρή διακοπή. Αν προτιμάς, χωρίς έλεος.
Ναι, το «έλεος» και η «αγάπη» είναι οι τελευταίες λέξεις που θα περάσουν από το μυαλό μιας νυμφομανούς κατά την ερωτική πράξη. Για κάποιες δε, η λέξη που τους ταιριάζει περισσότερο τη συγκεκριμένη στιγμή είναι το «μίσος». Μίσος για τους άντρες, για το αρσενικό, το οποίο προσπαθούν να εξαντλήσουν, να ταπεινώσουν και τελικά να ευνουχίσουν χρησιμοποιώντας ως υπέρτατο όπλο τους την (υποτιθέμενα) ιερότερη στιγμή μεταξύ των δύο φύλων. Εντάξει, είμαι λίγο της υπερβολής.
Δύο περίπου μήνες την πρώτη γνωριμία του με την Ειρήνη, ο Αλεξ συνειδητοποίησε πλήρως όλα τα παραπάνω στο πετσί του. Με το πουλί του να έχει σηκώσει λευκή σημαία πια κι επισήμως («Κομμένο το σεξ για καμιά εβδομάδα αν θέλεις να υποχωρήσει το πρήξιμο» ήταν η γνωμάτευση του αφροδισιολόγου μόλις αντίκρισε το καταταλαιπωρημένο μόριό του) αναζήτησε το ίδιο βράδυ τη «Ρινούλα» στη «φωλίτσα» τους (το δυάρι της στο Παγκράτι) για να της μεταβιβάσει τα δυσάρεστα μαντάτα. Αποκαμωμένος ψυχολογικά και σωματικά, ξεκλείδωσε την εξώπορτα (η αθεόφοβη του είχε ήδη «κόψει» το δικό του ζευγάρι κλειδιών μες στην πρώτη εβδομάδα της γνωριμίας τους) και μπήκε μέσα. Οι γνώριμες κραυγές του από την κρεβατοκάμαρα, τον έκαναν να καταλάβει ότι οι εξελίξεις τον είχαν προλάβει.
Η επόμενη μέρα
Από εκείνο το απόγευμα έχει περάσει πια κάνα τετράμηνο. Ο Αλέξης μετά τον απαραίτητο σε αυτές τις περιπτώσεις μπερντέ ξύλο με τον «καβαλάρη», τις σχετικές εξηγήσεις εκ μέρους της -που αποκάλυψαν ότι η «Ρινιώ» την περίοδο που έβγαινε μαζί του τραβιόταν παράλληλα με κάποιον πρώην της και με ένα «φίλο από τη δουλειά»- και τελικά την απαραίτητη κούρα με χυμό Σκωτίας έχει αναρρώσει πλήρως. Τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζεται. Γιατί, ακόμα και σήμερα, κάποια βράδια γεμάτα με οινοπνεύματα, όταν η κουβέντα πάει στα γκομενικά, δυσκολεύεται να κρύψει κάτι, που σε εμάς που τον ξέρουμε καλά φαίνεται σαν οργή βουτηγμένη σε μπόλικη θλίψη. Τι να κάνουμε, Αλεξάκη; Θα έπρεπε να ξέρεις ότι το «νινί σέρνει καράβια», έστω κι αν σε κάποιες περιπτώσεις, βέβαια, δεν του φτάνει ολόκληρο το λιμάνι.
Παρόμοια θέματα
