Στην ηλικία μου οι γονείς μου είχαν ένα παιδί που τέλειωνε το Λύκειο και ένα παιδί στο Πανεπιστήμιο. Άλλες εποχές.
Εγώ είμαι 46 και εργένης = δε θα κάνω δικά μου παιδιά. Όχι τόσο για βιολογικούς λόγους, όσο γιατί και αύριο να έβρισκα γκόμενα θα έπρεπε να περάσουμε κάποιο χρόνο μαζί, να γνωριστούμε και μετά να αποφασίσουμε να κάνουμε σταθερή σχέση και μετά να το πάμε για παιδί. Και αυτό θα σήμαινε ότι όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά, πέρασε το τρένο και πάει.
Γάμος σαν έννοια δε μου λέει απολύτως τίποτα. Δεν έχω καμιά καούρα να ντύνομαι γαμπρός και να χορεύω με τα σόγια, αυτά είναι για όσους τα γουστάρουν.
Στη ζωή μου, καψουρεύτηκα, γάμησα, βγήκα, έκανα παρέες, ταξίδια. Τώρα θέλω μια σταθερή σχέση, να μοιράζομαι τη ζωή μου με μια γυναίκα, για να μην είμαι συνέχεια μόνος μου. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι θα πήγαινα με ένα μπάζο ή μια μαλάκω μονο και μόνο για να λέω ότι έχω και εγώ γκόμενα, κοιτάξτε με. Αν η γυναίκα είναι περισσότερο πρόβλημα παρά λύση, και 100 χρονών με το ένα πόδι στο λάκκο, χωρίζεις.