Φύλλο Μηδέν (Η λέσχη των ηττημένων)

[tnt]

Το καλυτερο συστημα χεσιματος ειναι η αδιαφορια.
Ακολουθειται νομοτελειακα μετα το βρισιδι εκτονωσης και την ειρωνεια.
Δεν επιδεχεται αμφισβητηση.
Παει τωρα ο αλλος να γραψει κατι σε ενα νημα που απ οτι καταλαβαινει κανεις
οι εκει μορτες την εχουν δει για παρτη τους, ετσι ωστε να αποδειξει
οτι ολα πρεπει να ειναι ελευθερα.
Στανταρ τωρα οι εκει μορτες ξερουν οτι μπορει να παει (ξερουμε; δεν ξερουμε)
και ενδυναμωνεται το κουραδοκαστρο ως μυθος φτιαχτος.
Πηγαινε τυπε για να στην πουν η οτι αλλο κανουν για να φανουν μορτες plus
η κατσε μην πας για να σε πουν αλλοι μεχρι και κοτα αφου το προτεινες ο ιδιος.
Δεν θα ηταν καλυτερα να αρχισεις να κλανεις οσους δεν γουσταρεις;

σε νοιαζει τι λενε για σενα; εδω πασαρουμε ιδεολογια οχι τους εαυτους μας.
Ολοι θελουμε καποιους αλλους σαν εμας. Ετσι την βρισκουμε.
Γιατι πρεπει να συμφωνουμε με τον καθε αλλον και να μιλαμε; τι μαλακιες ειναι αυτες;
αν θες πρωτογονιλικια δεν θα γινεις ποτε ευγενης, ισχυει και το αντιστροφο.

Ο καλογερος ξεκινησε να γραφει οτι εγραφε, προσωπικα διαφωνησα μαζι του
επειδη ηθελε σωνει και καλα να βγαλει λαθος την ιδεολογια μου
αντι να υποστηριζει την δικια του (λες και ειμαστε σε λομπι)
τα τσουγκρισαμε, το γυρισα λιγο στην πλακα, και που και που πεφτει
καμια παραθεση κι ειμαι μεσα μου ωραια. Το εσωσα, μπαινω κι ειμαι light.
Δεν μπαινω με αρνηση.
Οι υπολοιποι που τον πηγατε σβουνια (και μπορει να εχετε δικιο η και αδικο)
κοντευετε να τον κανετε Θεο. Αν μπει κανεις και διαβασει τωρα
θα πει μαααααααααααλακα αυτος πρεπει να τους εχει κανει αλογα
και τον ζηλευουν. Κοιτα να δεις που ο τυπος τελικα (θα) περναει καλυτερα
οπως παει το πραγμα. Αυτα. Τιποτα προσωπικο με κανεναν.

 

[ave.]

Με ρώτησες πού έχω μυκητίαση και σου απάντησα στο πουτσοκέφαλο. Κάνε μία εξέταση στο στόμα σου, προληπτικά.

Η ανάρτηση συγχωνεύτηκε αυτόματα: 20 Απρ 2021

Αυτός ο Καλόγκερος μου αρέσει.

απο μικρο σου αρεσαν?

 

[since1991]

Θα στρώσω μερικά καβλιά να σε περιμένουν

Ξεκίνησε ο εχθρός από τα μεγάφωνα...
"θα πεθάνετε όλοι"
Πόσο με τρομάζουν όλα αυτά...
Και έρχεται η νύχτα. Η νύχτα της επίθεσης.
"Δεν έχουμε καμμία ελπίδα" είπε ο λοχαγός.
"Μα, τι ήρωες θα είμασταν, αν είχαμε ελπίδες;" απαντάει από το βάθος του θαλάμου ο Πούσι με φωνή που τρέμει.
Κοιτάω την φωτογραφία του αγαπημένου μου CG, ίσως να μην την ξαναδώ ποτέ. Θα της λείψω άραγε;
Πάω να γράψω ένα γράμμα στην οικογενειά μου και να ετοιμαστώ...

 

[pussy wagon]

Ξεκίνησε ο εχθρός από τα μεγάφωνα...
"θα πεθάνετε όλοι"
Πόσο με τρομάζουν όλα αυτά...
Και έρχεται η νύχτα. Η νύχτα της επίθεσης.
"Δεν έχουμε καμμία ελπίδα" είπε ο λοχαγός.
"Μα, τι ήρωες θα είμασταν, αν είχαμε ελπίδες;" απαντάει από το βάθος του θαλάμου ο Πούσι.
Κοιτάω την φωτογραφία του αγαπημένου μου CG, ίσως να μην την ξαναδώ ποτέ. Θα της λείψω άραγε;
Πάω να γράψω ένα γράμμα στην οικογενειά μου και να ετοιμαστώ...

δες την αγρια συμμορια

αλλους δυο χρειαζομαστε και θα εχουμε το ενδοξο τελος του pike και της παρεας του

αφου πρωτα παρουμε μαζι μας τον μισο μεξικανικο στρατο


If they move, kill 'em!

 

[tnt]

Ξεκίνησε ο εχθρός από τα μεγάφωνα...
"θα πεθάνετε όλοι"
Πόσο με τρομάζουν όλα αυτά...
Και έρχεται η νύχτα. Η νύχτα της επίθεσης.
"Δεν έχουμε καμμία ελπίδα" είπε ο λοχαγός.
"Μα, τι ήρωες θα είμασταν, αν είχαμε ελπίδες;" απαντάει από το βάθος του θαλάμου ο Πούσι με φωνή που τρέμει.
Κοιτάω την φωτογραφία του αγαπημένου μου CG, ίσως να μην την ξαναδώ ποτέ. Θα της λείψω άραγε;
Πάω να γράψω ένα γράμμα στην οικογενειά μου και να ετοιμαστώ...

Αφου την βρισκεις, εγω κερκιδα! Γινε η "γεφυρα". Διπλος πρακτορας;;;

 

[since1991]

Αυτό ήταν. Μας φωνάζουν να μαζευτούμε για την επίθεση.
Ποιοί να μαζευτούμε; Ζήτημα να έχουμε απομείνει 20-30 αξιολύπητοι άνθρωποι, ίσα που μπορούμε να περπατήσουμε.
Εκείνοι; Εκατοντάδες. Σιτίζονται καλά με θαλασσινά και ξεδιψούν με φρέσκο γάργαρο νερό.
Εμείς εδώ; Ένα τσουρέκι πραλίνα στεργίου μοιραστήκαμε στα 20 κομμάτια. Πείνα.
Το όπλο μου δουλεύει δεν δουλεύει, έχω καιρό να το χρησιμοποιήσω. Οι μύκητες το κατέστρεψαν. Όλα άδικα, όλα άδικα...
Θα προλάβω να δω το χάραμα; Θα υποφέρω πριν πεθάνω; Γιατί γίνονται όλα αυτά;
"Για την ελευθερία", φωνάζει η συνειδησή μου, ακόμα και η συνειδησή μου είναι εναντίον μου.
Θα κόψω το νήμα της ζωής μου σε λίγο, εγώ ο ίδιος.

 

[pussy wagon]

Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα
κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο
μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο
σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.
“Κανένας ξένος”, σκέφτηκα “οπού χτυπά τη πόρτα,
τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ’ άλλο”.


Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη
και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν.
Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα
να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο,
για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη
όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει
για πάντα ούτε όνομα.

 

[The Saint*]

Με όλο το σεβασμό, αυτοαναιρείστε.

Kαθόλου.

Άλλωστε δεν έγραψα πως προσωπικά δεν το καταφέρνω.

Έγραψα ότι είναι μια δύσκολη στιγμή, που θέλει ψυχραιμία ακι απόλυτη προσήλωση στην περσόνα .

 

[since1991]

Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα
κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο
μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο
σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.
“Κανένας ξένος”, σκέφτηκα “οπού χτυπά τη πόρτα,
τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ’ άλλο”.


Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη
και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν.
Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα
να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο,
για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη
όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει
για πάντα ούτε όνομα.

Δεν είναι Δεκέμβριος τώρα ρε τύπε.

 

[pussy wagon]

για μενα καθε μερα χειμωνας ειναι

 

[The Saint*]

α ναι σωστα



ακυρο since κατι ετυχε

θα διαβαζω ομως αυτα που θα γραφεις στο υποσχομαι

μπεσσα ρε φιλε

ο αγωνας σου ειναι πηγη εμπνευσης και παραδειγμα για ολους μας

 

[TASSOS karipidis]

Αυτό ήταν. Μας φωνάζουν να μαζευτούμε για την επίθεση.
Ποιοί να μαζευτούμε; Ζήτημα να έχουμε απομείνει 20-30 αξιολύπητοι άνθρωποι, ίσα που μπορούμε να περπατήσουμε.
Εκείνοι; Εκατοντάδες. Σιτίζονται καλά με θαλασσινά και ξεδιψούν με φρέσκο γάργαρο νερό.
Εμείς εδώ; Ένα τσουρέκι πραλίνα στεργίου μοιραστήκαμε στα 20 κομμάτια. Πείνα.
Το όπλο μου δουλεύει δεν δουλεύει, έχω καιρό να το χρησιμοποιήσω. Οι μύκητες το κατέστρεψαν. Όλα άδικα, όλα άδικα...
Θα προλάβω να δω το χάραμα; Θα υποφέρω πριν πεθάνω; Γιατί γίνονται όλα αυτά;
"Για την ελευθερία", φωνάζει η συνειδησή μου, ακόμα και η συνειδησή μου είναι εναντίον μου.
Θα κόψω το νήμα της ζωής μου σε λίγο, εγώ ο ίδιος.

Κάποια φορά, μεσάνυχτα, ενώ εμελετούσα
κατάκοπος κι αδύναμος ένα παλιό βιβλίο
μιας επιστήμης άγνωστης, άκουσα ένα κρότο
σα να χτυπούσε σιγανά κανείς στη ξώπορτά μου.
“Κανένας ξένος”, σκέφτηκα “οπού χτυπά τη πόρτα,
τούτο θα είναι μοναχά και όχι τίποτ’ άλλο”.


Θυμάμαι ήταν στον ψυχρό και παγερό Δεκέμβρη
και κάθε λάμψη της φωτιάς σα φάντασμα φαινόταν.
Ποθούσα το ξημέρωμα, μάταια προσπαθούσα
να δώσει με παρηγορία στη λύπη το βιβλίο,
για τη γλυκιά Ελεονόρα μου, την όμορφη τη κόρη
όπως οι αγγέλοι τη καλούν, ενώ εδώ δεν έχει
για πάντα ούτε όνομα.

 

[ave.]

 

[since1991]

Δεν μπορώ να σύρω τα πόδια μου.
Η λάσπη και ο φόβος τα έχει κάνει ασήκωτα. Έχει αφόρητη ζέστη - έχω μείνει μόνο με το μπλουζάκι του Γλομπέου, το παντελόνι και τις αρβύλες μου.
Και το όπλο μου.
Περπατάμε πολύ σιγά, προσπαθούμε να μην κάνουμε τον παραμικρό θόρυβο...
Είναι αδύνατο να τους πιάσουμε στον ύπνο, το ξέρουν, το διάβασε και τους το είπε ο αγγελιοφόρος τους,
αφού πρώτα πήγε μία ηλικιωμένη κυρία στην πλατεία Μαβίλη.
Σιγά σιγά φαίνονται τα φώτα του στρατοπέδου τους. Σε λίγο θα αρχίσουν οι ελεύθεροι σκοπευτές, οι διάσημοι Wired και Zebu να μας βαράνε στο ψαχνό. Ησυχία, πρέπει να κάνω ησυχία...

 

[Annapurna]

Στις 18:00, στην αλλαγή βάρδιας, θα ζωστώ εκρηκτικά posts και θα μπουκάρω.

Όχι κάτσε εδώ, δεν θέλουμε εκρηκτικά posts ...

 

[TASSOS karipidis]

Δεν μπορώ να σύρω τα πόδια μου.
Η λάσπη και ο φόβος τα έχει κάνει ασήκωτα. Έχει αφόρητη ζέστη - έχω μείνει μόνο με το μπλουζάκι του Γλομπέου, το παντελόνι και τις αρβύλες μου.
Και το όπλο μου.
Περπατάμε πολύ σιγά, προσπαθούμε να μην κάνουμε τον παραμικρό θόρυβο...
Είναι αδύνατο να τους πιάσουμε στον ύπνο, το ξέρουν, το διάβασε και τους το είπε ο αγγελιοφόρος τους,
αφού πρώτα πήγε μία ηλικιωμένη κυρία στην πλατεία Μαβίλη.
Σιγά σιγά φαίνονται τα φώτα του στρατοπέδου τους. Σε λίγο θα αρχίσουν οι ελεύθεροι σκοπευτές, οι διάσημοι Wired και Zebu να μας βαράνε στο ψαχνό. Ησυχία, πρέπει να κάνω ησυχία...

δεν χρειαζεται

 

[ave.]

 

[tnt]

Αυτό ήταν. Μας φωνάζουν να μαζευτούμε για την επίθεση.
Ποιοί να μαζευτούμε; Ζήτημα να έχουμε απομείνει 20-30 αξιολύπητοι άνθρωποι, ίσα που μπορούμε να περπατήσουμε.
Εκείνοι; Εκατοντάδες. Σιτίζονται καλά με θαλασσινά και ξεδιψούν με φρέσκο γάργαρο νερό.
Εμείς εδώ; Ένα τσουρέκι πραλίνα στεργίου μοιραστήκαμε στα 20 κομμάτια. Πείνα.
Το όπλο μου δουλεύει δεν δουλεύει, έχω καιρό να το χρησιμοποιήσω. Όλα άδικα, όλα άδικα...
Θα προλάβω να δω το χάραμα; Θα υποφέρω πριν πεθάνω; Γιατί γίνονται όλα αυτά;
"Για την ελευθερία", φωνάζει η συνειδησή μου, ακόμα και η συνειδησή μου είναι εναντίον μου.
Θα κόψω το νήμα της ζωής μου σε λίγο, εγώ ο ίδιος.

 

[since1991]

Φώτα! Μας είδαν. Τελείωσε. Όλα τελείωσαν.
"Τρέξτε ρε κότες" φωνάζει ο Λοχαγός.
"Όχι πίσω ρε Πούσι, μπροστά! Επίθεση!"
"Μπουρδέλααααααααααααα" φωνάζουμε όλοι μαζί και τρέχουμε.
Τρέχουμε προς το φως. Νικητές ή ηττημένοι, τρέχουμε προς το φως...

 

[pussy wagon]