κοιτάχτε αγαπητέ για να μην παρεξηγηθώ: αν η άποψη που εκφέρετε προέρχεται από δική σας δοκιμή και φρονείτε ότι δεν επηρεάζεστε υποσυνείδητα από το "hype" των εν λόγω μαγαζιών, δεν μου πέφτει κανένας λόγος να μειώσω την υποκειμενική κρίση σας, με την εξίσου υποκειμενική δική μου
η όποια ένστασή μου αφορά την γενικότερη τάση του εγχώριου καταναλωτικού κοινού (συνήθως πιτσιρικαρία & γυναίκες, αλλά όχι μόνο) να ακολουθεί τυφλά το μέρος που βλέπει κόσμο ή διαβάζει ότι μαζεύει κόσμο - εξού και η πολύχρονη επιτυχία γνωστής αλυσίδας καφέ που φημολογείται ότι γέμιζε με κομπάρσους τα τραπέζια και βεβαίως ο καφές της ήταν για τα ανάθεμα.
Τώρα, για να μιλήσουμε ανοιχτά:
το ρωσίδες το βρήκα καλό σαν μεμονωμένα υλικά αλλά όχι σαν σύνολο. Τι σημαίνει αυτό: ένα σουβλάκι πρέπει να είναι ένα έργο τέχνης με αντιθέσεις αλλά και συνοχή. Ιδανικώς, τους μήνες που η τομάτα είναι στην εποχή της, πρέπει οι 3-4-5 δαγκανιές του τυλιχτού (αν βγαίνουν παραπάνω αριθμητικώς, κάτι δεν πάει καλά) να σου προσφέρουν ένα πλήρες γεύμα μαζί με γλυκό. Δεν βρήκα εδώ αυτήν την αόριστη αλλά πολύ απτή -όταν την συναντάς- συνοχή. 6/10
Ιορδάνης:
βεβαίως άξια λόγου τα χοιρινά καλαμάκια και κυρίως η παπάρα του άρτου στο ζουμάκι που απομένει στην πιατέλα τους, εμποτισμένο με τα κρομμύδια. Δεν είναι όμως το είδος του μαγαζιού που θα με χαλαρώσει σαν περιβάλλον, όχι επειδή δεν είναι αρκετά λαϊκό, όχι επειδή δεν είναι αρκετά πολυτελές αλλά επειδή δεν είναι κάτι ατόφιο. Διότι για να είσαι κάτι ατόφιο, πρέπει να έχεις 2-3-4-5 πιάτα άριστα του εκάστοτε είδους μενού (και βεβαίως να ΜΗΝ έχεις άλλα μενού). 6/10