aigeas
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 10.454
- Like
- 19
- Πόντοι
- 166
αληθεια ο χρουτσωφ ξερεις ποιος και τι ηταν και τι ειχε πει για την περιοδο του σταλιν;;
Φασισμός = Κομμουνισμός (;)
- Μέλος που άνοιξε το νήμα stekas72
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 1K
- Εμφανίσεις 34K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
james070
Μέλος
- Εγγρ.
- 22 Οκτ 2009
- Μηνύματα
- 7.677
- Κριτικές
- 4
- Like
- 8
- Πόντοι
- 66
άλλο τι λέει κι άλλο τι κάνει!
και λέω μπορώ να πω 'κάντε με πρωθυπουργό και θα τρώτε με χρυσά κουτάλια¨, όπως λέει κι ο Λεβέντης!
Χαρντ, βάλε ότι μπορείς από σχετικά δημοσιεύματα!
δεν υπάρχει λόγος σχολιασμού. Τι να σχολιάσουμε πχ για τον Κάστρο?
βάλε να μαθαίνει ο κόσμος!
HARD19
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Μαΐ 2009
- Μηνύματα
- 4.037
- Κριτικές
- 11
- Like
- 70
- Πόντοι
- 246
άλλο τι λέει κι άλλο τι κάνει!
και λέω μπορώ να πω 'κάντε με πρωθυπουργό και θα τρώτε με χρυσά κουτάλια¨, όπως λέει κι ο Λεβέντης!
Χαρντ, βάλε ότι μπορείς από σχετικά δημοσιεύματα!
δεν υπάρχει λόγος σχολιασμού. Τι να σχολιάσουμε πχ για τον Κάστρο?
βάλε να μαθαίνει ο κόσμος!
Όποιος θέλει να δει για τι μουνί μιλάω……….
Μισό. Τώρα προσπαθώ να ψήσω τα παιδιά των CT να κανονίσουμε να φέρουμε την Anais Alexander για tour
rafman
Μέλος
- Εγγρ.
- 20 Σεπ 2007
- Μηνύματα
- 7.642
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
Ο Στάλιν για να εκδικηθεί την Ελλάδα έδιωξε και σκότωσε 90.000 Έλληνες
Με αφορμή τα 60 χρόνια από τις απελάσεις των ελλήνων από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας παρουσιάστηκε στην Κομοτηνή την Τρίτη (23/6) το έργο του ερευνητή Ιβάν Τζουχά, ακαδημαϊκού ελληνικής καταγωγής, με τίτλο «Ελληνικός Μαρτυρολόγος».
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο μελέτης και καταγραφής της ιστορίας του Ελληνισμού της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ένα σύνθετο project που πραγματοποιείται τα τελευταία έξι χρόνια υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Ρωσίας και του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού.
Ο σκοπός του έργου είναι η νομική, ηθική και κοινωνική αποκατάσταση του ελληνικού λαού της πρώην ΕΣΣΔ, που υπέφερε από τις σταλινιστικές καταπιέσεις και διωγμούς την εποχή 1930-1950. Ο βασικός στόχος είναι η έκδοση σειράς βιβλίων και δημιουργία ταινίας για το θέμα.
Κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Κομοτηνή ο Ιβάν Τζουχά παρουσίασε τα βιβλία του «Ειδικοί συρμοί προς Ανατολή» (μαζικές απελάσεις των Ελλήνων τη δεκαετία 1940-1950) και «Γράφω με δικά μου λόγια» (γράμματα ελλήνων κρατούμενων από το ΓΚΟΥΛΑΓΚ), το ντοκιμαντέρ σκηνοθεσίας Τάσου Τέλογλου «Ελληνική Επιχείρηση του 1937» ενώ ακολούθησε συζήτηση με το ακροατήριο.
Ο κ. Ιβάν Τζουχά σε δηλώσεις του σημείωσε πως «σήμερα παρουσιάζω το δεύτερο και τρίτο βιβλίο μιας σειράς. Το δεύτερο αναφέρεται στην ιστορία των τριών απελάσεων, τριών διωγμών που πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του ’40. Το 1942, 1944 και 1949 στη Σοβιετική Ένωση εκδιώχθηκαν περίπου 62.000 Έλληνες από τη Γεωργία, την Κριμαία, την περιοχή του Καυκάσου στη Σιβηρία, στα Ουράλια Όρη, στο Ουζμπεκιστάν αλλά οι περισσότεροι πήγαν στο Καζακστάν. Το 1949 περίπου 37.000 Έλληνες εκδιώχθηκαν σ από την Σοβιετική Ένωση. Συνολικά εκδιώχθηκαν 90.000 Έλληνες. Το τρίτο βιβλίο αναφέρεται σε γράμματα Ελλήνων κρατουμένων στο Γκουλάγκ».
Σε ερώτηση της «Φωνής» ποια ήταν τα κυριότερα αίτια των διωγμών των Ελλήνων ο διάσημος ερευνητής απάντησε πως «κάθε διωγμός είχε το δικό του σύνολο αιτιών. Μια γενική αιτία είναι η τρομοκρατία των Μπολσεβίκων στην χώρα, η οποία απευθυνόταν κατά όλων των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο ελληνικός λαός. Οι Έλληνες όμως είχαν ένα άλλο σύνολο αιτιών, καθαρά ελληνικό. Ο πρώτος διωγμός ήταν όχι με βάση τα εθνικά κριτήρια αλλά με βάση τα περιουσιακά κριτήρια. Ήταν κατά των πλούσιων ανθρώπων.
Ο δεύτερος διωγμός έγινε το 1937. Εκείνη τη χρονιά πέρα από τη γενική τρομοκρατία που έκανε ο Στάλιν στη χώρα, υπήρχαν δύο καθαρά ελληνικές αιτίες. Ο Στάλιν υπολόγιζε πάρα πολύ στην Ελλάδα ως μία χώρα από την οποία θα μεταδιδόταν η χώρα του κομμουνισμού σε άλλες χώρες. Στη Μόσχα υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες υπήκοοι οι οποίοι ετοιμάζονταν για αυτή τη διάδοση. Αλλά το 1935-36 στην Ελλάδα συνέβησαν δύο γεγονότα τα οποία έθεσαν τέλος στα σχέδια του Στάλιν. Ήταν η αποκατάσταση της μοναρχίας και ο ερχομός του Μεταξά στην εξουσία. Ο Στάλιν δεν μπορούσε να εκδικηθεί την Ελλάδα ως κράτος αλλά μπορούσε να εκδικηθεί τους Έλληνες που βρίσκονταν στη Σοβιετική Ένωση και τότε άρχισαν οι διωγμοί».
Ο κ. Τζουχά αναφερόμενος στους διωγμούς του 1942 τόνισε ότι «η απέλαση των Ελλήνων έγινε από την περιφέρεια του Κρασναντάρ και η απέλαση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως συνέχεια των διωγμών του 1937. Το 1942 οι Γερμανοί είχαν ήδη πλησιάσει την περιφέρεια του Κρασσαντάρ και ο Στάλιν φοβόταν ότι όταν οι Έλληνες βρεθούν κάτω από την εξουσία των Γερμανών, θα πάρουν τα όπλα και θα στραφούν κατά της εξουσίας στη Σοβιετική Ένωση. Και αυτό είχε μια λογική γιατί πριν από λίγα χρόνια σε κάθε ελληνική οικογένεια στην περιφέρεια του Κραζαντάρ είχε διωχθεί και είχε σκοτωθεί ο αρχηγός της. Εκείνο το έτος απέλασαν από την περιφέρεια του Κρασναντάρ 8.500 Έλληνες».
Το 1944 από την Κριμαία έδιωξαν 15.000 Έλληνες και το 1949 εκδιώχθηκαν 37.000 Έλληνες. Λαμβάνω πολλά γράμματα από Έλληνες που αναζητούν τους συγγενείς τους από εκείνη την εποχή. Έχω τους φακέλους ανθρώπων που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι συγγενείς τους δεν γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτούς.
Σε άλλη ερώτηση της «Φωνής» για το πόσοι είναι σήμερα οι Έλληνες που ζούνε στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ο κ. Τζουχά απάντησε πως «στην Ουκρανία ζούνε σήμερα περίπου 98.000 Έλληνες, στη Ρωσία περίπου 95.000, στη Γεωργία ζούνε γύρω στους 5.000 και στο Καζακστάν, που έστελναν Έλληνες τότε, σήμερα μένουν περίπου 15.000. Υπάρχουν και άλλες περιοχές, όπως η Λευκορωσία, η Λιθουανία κ.α. αλλά είναι πολύ πιο λίγοι» ενώ σε ότι αφορά το βιοτικό τους επίπεδο πρόσθεσε πως «σε όλες τις περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης οι Έλληνες πάντα είχαν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από όλες τις άλλες εθνότητες».
Ερωτηθείς τέλος για το αν αυτή η ερευνητική και συγγραφική του δραστηριότητα θα έχει και συνέχεια απάντησε χαρακτηριστικά πως «αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου».
Ο Ιβάν Τζουχά έχει τιμηθεί για το έργο του με το χρυσό μετάλλιο «Για την συνεισφορά στην διάδοση του Ελληνισμού» από το Νομάρχη Θεσσαλονίκης κύριο Ψωμιάδη.
Αυτο ηταν ενα απο τα Εγκληματα του σταλιν...
aigeas
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 10.454
- Like
- 19
- Πόντοι
- 166
για ολους φροντιζε ο πατερουλης, να μην εχει κανενας παραπονο....Ο Στάλιν για να εκδικηθεί την Ελλάδα έδιωξε και σκότωσε 90.000 Έλληνες
Με αφορμή τα 60 χρόνια από τις απελάσεις των ελλήνων από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας παρουσιάστηκε στην Κομοτηνή την Τρίτη (23/6) το έργο του ερευνητή Ιβάν Τζουχά, ακαδημαϊκού ελληνικής καταγωγής, με τίτλο «Ελληνικός Μαρτυρολόγος».
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο μελέτης και καταγραφής της ιστορίας του Ελληνισμού της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ένα σύνθετο project που πραγματοποιείται τα τελευταία έξι χρόνια υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Ρωσίας και του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού.
Ο σκοπός του έργου είναι η νομική, ηθική και κοινωνική αποκατάσταση του ελληνικού λαού της πρώην ΕΣΣΔ, που υπέφερε από τις σταλινιστικές καταπιέσεις και διωγμούς την εποχή 1930-1950. Ο βασικός στόχος είναι η έκδοση σειράς βιβλίων και δημιουργία ταινίας για το θέμα.
Κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Κομοτηνή ο Ιβάν Τζουχά παρουσίασε τα βιβλία του «Ειδικοί συρμοί προς Ανατολή» (μαζικές απελάσεις των Ελλήνων τη δεκαετία 1940-1950) και «Γράφω με δικά μου λόγια» (γράμματα ελλήνων κρατούμενων από το ΓΚΟΥΛΑΓΚ), το ντοκιμαντέρ σκηνοθεσίας Τάσου Τέλογλου «Ελληνική Επιχείρηση του 1937» ενώ ακολούθησε συζήτηση με το ακροατήριο.
Ο κ. Ιβάν Τζουχά σε δηλώσεις του σημείωσε πως «σήμερα παρουσιάζω το δεύτερο και τρίτο βιβλίο μιας σειράς. Το δεύτερο αναφέρεται στην ιστορία των τριών απελάσεων, τριών διωγμών που πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του ’40. Το 1942, 1944 και 1949 στη Σοβιετική Ένωση εκδιώχθηκαν περίπου 62.000 Έλληνες από τη Γεωργία, την Κριμαία, την περιοχή του Καυκάσου στη Σιβηρία, στα Ουράλια Όρη, στο Ουζμπεκιστάν αλλά οι περισσότεροι πήγαν στο Καζακστάν. Το 1949 περίπου 37.000 Έλληνες εκδιώχθηκαν σ από την Σοβιετική Ένωση. Συνολικά εκδιώχθηκαν 90.000 Έλληνες. Το τρίτο βιβλίο αναφέρεται σε γράμματα Ελλήνων κρατουμένων στο Γκουλάγκ».
Σε ερώτηση της «Φωνής» ποια ήταν τα κυριότερα αίτια των διωγμών των Ελλήνων ο διάσημος ερευνητής απάντησε πως «κάθε διωγμός είχε το δικό του σύνολο αιτιών. Μια γενική αιτία είναι η τρομοκρατία των Μπολσεβίκων στην χώρα, η οποία απευθυνόταν κατά όλων των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο ελληνικός λαός. Οι Έλληνες όμως είχαν ένα άλλο σύνολο αιτιών, καθαρά ελληνικό. Ο πρώτος διωγμός ήταν όχι με βάση τα εθνικά κριτήρια αλλά με βάση τα περιουσιακά κριτήρια. Ήταν κατά των πλούσιων ανθρώπων.
Ο δεύτερος διωγμός έγινε το 1937. Εκείνη τη χρονιά πέρα από τη γενική τρομοκρατία που έκανε ο Στάλιν στη χώρα, υπήρχαν δύο καθαρά ελληνικές αιτίες. Ο Στάλιν υπολόγιζε πάρα πολύ στην Ελλάδα ως μία χώρα από την οποία θα μεταδιδόταν η χώρα του κομμουνισμού σε άλλες χώρες. Στη Μόσχα υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες υπήκοοι οι οποίοι ετοιμάζονταν για αυτή τη διάδοση. Αλλά το 1935-36 στην Ελλάδα συνέβησαν δύο γεγονότα τα οποία έθεσαν τέλος στα σχέδια του Στάλιν. Ήταν η αποκατάσταση της μοναρχίας και ο ερχομός του Μεταξά στην εξουσία. Ο Στάλιν δεν μπορούσε να εκδικηθεί την Ελλάδα ως κράτος αλλά μπορούσε να εκδικηθεί τους Έλληνες που βρίσκονταν στη Σοβιετική Ένωση και τότε άρχισαν οι διωγμοί».
Ο κ. Τζουχά αναφερόμενος στους διωγμούς του 1942 τόνισε ότι «η απέλαση των Ελλήνων έγινε από την περιφέρεια του Κρασναντάρ και η απέλαση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως συνέχεια των διωγμών του 1937. Το 1942 οι Γερμανοί είχαν ήδη πλησιάσει την περιφέρεια του Κρασσαντάρ και ο Στάλιν φοβόταν ότι όταν οι Έλληνες βρεθούν κάτω από την εξουσία των Γερμανών, θα πάρουν τα όπλα και θα στραφούν κατά της εξουσίας στη Σοβιετική Ένωση. Και αυτό είχε μια λογική γιατί πριν από λίγα χρόνια σε κάθε ελληνική οικογένεια στην περιφέρεια του Κραζαντάρ είχε διωχθεί και είχε σκοτωθεί ο αρχηγός της. Εκείνο το έτος απέλασαν από την περιφέρεια του Κρασναντάρ 8.500 Έλληνες».
Το 1944 από την Κριμαία έδιωξαν 15.000 Έλληνες και το 1949 εκδιώχθηκαν 37.000 Έλληνες. Λαμβάνω πολλά γράμματα από Έλληνες που αναζητούν τους συγγενείς τους από εκείνη την εποχή. Έχω τους φακέλους ανθρώπων που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι συγγενείς τους δεν γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτούς.
Σε άλλη ερώτηση της «Φωνής» για το πόσοι είναι σήμερα οι Έλληνες που ζούνε στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ο κ. Τζουχά απάντησε πως «στην Ουκρανία ζούνε σήμερα περίπου 98.000 Έλληνες, στη Ρωσία περίπου 95.000, στη Γεωργία ζούνε γύρω στους 5.000 και στο Καζακστάν, που έστελναν Έλληνες τότε, σήμερα μένουν περίπου 15.000. Υπάρχουν και άλλες περιοχές, όπως η Λευκορωσία, η Λιθουανία κ.α. αλλά είναι πολύ πιο λίγοι» ενώ σε ότι αφορά το βιοτικό τους επίπεδο πρόσθεσε πως «σε όλες τις περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης οι Έλληνες πάντα είχαν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από όλες τις άλλες εθνότητες».
Ερωτηθείς τέλος για το αν αυτή η ερευνητική και συγγραφική του δραστηριότητα θα έχει και συνέχεια απάντησε χαρακτηριστικά πως «αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου».
Ο Ιβάν Τζουχά έχει τιμηθεί για το έργο του με το χρυσό μετάλλιο «Για την συνεισφορά στην διάδοση του Ελληνισμού» από το Νομάρχη Θεσσαλονίκης κύριο Ψωμιάδη.
Αυτο ηταν ενα απο τα Εγκληματα του σταλιν...
![URL]]](http://[URL unfurl="true"]www.metopo.gr/images2/rizospastis.jpg[/img[/URL]])
δεν εχω χρονο πρεπει να φυγω θα γυρισω το βραδυ να κανουμαι διαλογο..... αποφασιστε ομως
θελετε διαλογο επι τις ιδελογιας η επι τις σοβιετικις ενωσης
επισεις διαλογος δεν ειναι copy paste απο εφημεριδες.... ας φερεις αυτον που εγραψε το αρθο να κανουμαι διαλογο
προτεινω διαλογο επι της ιδελογιας και οχι copy paste!
γιατι η σοβιετικη ενωση απετυχε σε αυτο που προσπαθουσε αλλα αμα αρχισω να λεω για της αποτυχημενες καπιταλιστικες χωρες πιθανον να μην τελειωσουμαι ποτε
διαλογος επι της ιδελογιας και οχι copy paste τα λεμε το βραδυ
θελετε διαλογο επι τις ιδελογιας η επι τις σοβιετικις ενωσης
επισεις διαλογος δεν ειναι copy paste απο εφημεριδες.... ας φερεις αυτον που εγραψε το αρθο να κανουμαι διαλογο
προτεινω διαλογο επι της ιδελογιας και οχι copy paste!
γιατι η σοβιετικη ενωση απετυχε σε αυτο που προσπαθουσε αλλα αμα αρχισω να λεω για της αποτυχημενες καπιταλιστικες χωρες πιθανον να μην τελειωσουμαι ποτε
διαλογος επι της ιδελογιας και οχι copy paste τα λεμε το βραδυ
aigeas
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 10.454
- Like
- 19
- Πόντοι
- 166
τρικυμια εν κρανιο....
HARD19
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Μαΐ 2009
- Μηνύματα
- 4.037
- Κριτικές
- 11
- Like
- 70
- Πόντοι
- 246
Oι μαύρες σελίδες του κομμουνισμού
Mια ιστορική μελέτη που εξετάζει σφαιρικά τα καθεστώτα της πρώην EΣΣΔ και των «δορυφόρων» της
Στεφάν Κουρτουά, Νικολά Βερτ, Ζαν-Λουί Πανέ, Αντρέι Πατσκόφσκι, Κάρελ Μπάρτοσεκ,
Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού. Εγκλήματα – Τρομοκρατία – Καταστολή.
Συνεργάτες: Ρεμί Κωφέρ, Πιερ Ριγκουλό, Πασκάλ Φονταίν, Υβ Σανταμαρία, Συλβαίν Μπουλούκ, Hλιος Γιαννακάκης, Δημήτρης Δημητράκος και Ριχάρδος Σωμερίτης
Μετ.: Αλέξης Εμμανουήλ,
Αγγελική Ξύδη
Eκδ. «Εστία», σελ. 868
Tου Ηλία Μαγκλίνη
Στη συλλογή συνεντεύξεων και δοκιμίων με τίτλο «Shop Talk» (2001) του Φίλιπ Ροθ, ο Μίλαν Κούντερα, ο οποίος, ως γνωστόν, διώχθηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς της πρώην Τσεχοσλοβακίας, αναφέρει: «Ολοκληρωτισμός δεν σημαίνει μόνον κόλαση αλλά και το όνειρο για έναν παράδεισο –το πανάρχαιο όνειρο για έναν κόσμο όπου όλοι ζουν αρμονικά, ενωμένοι κάτω από έναν κοινό σκοπό και μια πίστη, χωρίς μυστικά ο ένας απ’ τον άλλο. [...] Ωστόσο, μόλις το όνειρο για τον παράδεισο γίνεται πραγματικότητα, κάποιοι αρχίζουν να αντιδρούν, οπότε οι ηγέτες του παραδείσου κατασκευάζουν μέσα στην Εδέμ ένα μικρό γκούλαγκ.
Με τον καιρό το γκούλαγκ μεγαλώνει, τελειοποιείται, ενώ ο παράδεισος μικραίνει και γίνεται φτωχότερος. [...] Το κακό υπάρχει ήδη μέσα στην ομορφιά, η κόλαση περιλαμβάνεται μέσα στο όνειρο για έναν παράδεισο, και αν θέλουμε να κατανοήσουμε την ουσία της κόλασης θα πρέπει να εξετάσουμε την ουσία του παραδείσου απ’ τον οποίο προήλθε».
Eνας άλλος διωγμένος από τον κομμουνισμό, ο Τσβετάν Τοντόροφ, γράφει στο «Απέναντι στο ακραίο» (θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις «Νησίδες»): «Το ότι εκπρόσωποι του Στάλιν στη Νυρεμβέργη καταδικάζουν σε θάνατο εκπροσώπους του Χίτλερ είναι σχεδόν προστυχιά –ενώ οι μεν και οι δε έχουν ζήσει μέχρι τότε αμιλλώμενοι, αν όχι και στενά συνεργαζόμενοι. Τα σοβιετικά στρατόπεδα είναι πιθανόν λιγότερο «τελειοποιημένα» –αλλά είναι πιο παλιά, πιο μεγάλα, εξίσου φονικά και μονίμως γεμάτα και μετά τη λήξη του πολέμου» (περ. «Εντευκτήριο», τ.55).
Τόσο ο Κούντερα όσο και ο Τοντόροφ θίγουν τα δύο βασικά θέματα των κειμένων που απαρτίζουν τον ογκώδη τόμο «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού»: την άρνηση της ίδιας της πραγματικότητας από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, καθώς και την αναγωγή της βίας σε βασικό μηχανισμό ελέγχου κι εξουσίας.
Tο «πείραμα» σε 15 χώρες
Ας ξεκινήσουμε απ’ το δεύτερο. Κατ’ αρχάς, η «Μαύρη Βίβλος» είναι μια συλλογική προσπάθεια (στην πλειονότητά τους, οι συγγραφείς του τόμου είναι πρώην κομμουνιστές, ορισμένοι μάλιστα δηλώνουν και σήμερα αριστεροί) να διερευνηθεί για πρώτη φορά και να αναλυθεί το κομμουνιστικό πείραμα όχι μόνο στην πρώην ΕΣΣΔ και τους «δορυφόρους» της αλλά συνολικά σε δεκαπέντε χώρες του κόσμου. Oπως είπαμε, το βιβλίο εξετάζει τη σχέση βίας και κομμουνισμού, όχι μόνον στην πράξη αλλά και στη θεωρία. Κατά κάποιον τρόπο, η «Μαύρη Βίβλος» απαλλάσσει τον Στάλιν από αποκλειστικό εισηγητή της χρήσης μαζικής βίας στην κομμουνιστική πρακτική και αναφέρεται εκτενώς στο δόγμα της «υλικής βίας» του Μαρξ και στη γενικότερη στάση του Λένιν, ο οποίος θεωρούσε τη βία αναγκαία παράμετρο της εφαρμογής της προλεταριακής δικτατορίας, απηχώντας έτσι τα λόγια του πρωτοπαλίκαρου του Ροβεσπιέρου, του Σαιν-Ζυστ, όταν έλεγε ότι η «Επανάσταση για να πετύχει έχει ανάγκη από κεφάλια».
Σφαιρική μελέτη
Η «Μαύρη Βίβλος» δε, μας λέει φυσικά κάτι καινούργιο. Είχαν προηγηθεί ο Oργουελ, ο Κέσλερ, ο Σολζενίτσιν κ.ά., ενώ οι κινηματογραφόφιλοι θα θυμούνται σίγουρα τη συγκλονιστική ταινία του Κώστα Γαβρά «Η ομολογία», με τον Υβ Μοντάν. Η διαφορά βέβαια είναι ότι μέχρι σήμερα γινόταν λόγος για μεμονωμένα παραδείγματα. Η «Μαύρη Βίβλος» όμως είναι μια ιστορική μελέτη που εξετάζει το ακανθώδες αυτό ζήτημα σφαιρικά.
Στην εισαγωγή του στην ελληνική έκδοση της «Μαύρης Βίβλου», ο Δ. Δημητράκος, μιλώντας για «το έγκλημα ως αναγκαίο συνοδευτικό κάθε κομμουνιστικού καθεστώτος» ουσιαστικά κάνει λόγο για το μείζον πρόβλημα που συναντάμε σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς: την άρνηση της ίδιας της πραγματικότητας –που σημαίνει προσπάθεια εξάλειψης του στοιχείου της αντίφασης, αναπόσπαστου συστατικού της ανθρώπινης ψυχολογίας, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Την αντίφαση θέλουν να πατάξουν οι εκάστοτε συνταγματάρχες· την αντίφαση θέλουν να εξαλείψουν και οι εκάστοτε ηγέτες αντάρτικων κινημάτων και επαναστάσεων. Στην περίπτωση των κομμουνιστικών κινημάτων, η τάση αυτή φέρει τον αρκετά πειστικό μανδύα του συλλογικού «οράματος για έναν καλύτερο κόσμο» (γενικώς, όποτε ο άνθρωπος προσπάθησε να πλάσει έναν καλύτερο κόσμο τον έκανε απλώς χειρότερο). Η γνωστή εμμονή στην ουτοπία που γεννά εφιάλτες. Με άλλα λόγια, τόσο ο κομμουνισμός όσο και ο φασισμός επιζητούν ένα είδος απόλυτου, να φτάσουν σε μια μεταφυσική της εξουσίας.
H Eλλάδα και οι αιρετικοί
Σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, οι σχετικές αναφορές του βιβλίου δεν είναι και τόσο ικανοποιητικές: καλύπτουν τη δράση του ΚΚΕ στη χώρα μας και, κυρίως, τις διώξεις που υπέστησαν οι Eλληνες κομμουνιστές που κατέφυγαν στο σοβιετικό «μπλοκ» μετά τον Αύγουστο του 1949. Oλα αυτά είναι πολύ διαφωτιστικά, αλλά ο χώρος που αφιερώνει στο μερίδιο ευθύνης που φέρει η Αριστερά για τα γεγονότα της περιόδου 1943-49 είναι αδικαιολόγητα ελάχιστος –αυτό που είχε γράψει ο Ηλίας Πετρόπουλος στο βιβλίο του «Πτώματα, πτώματα, πτώματα»: «Επί τρεις δεκαετίες η Δεξιά μας σφυροκοπούσε με σλόγκαν του τύπου ΟΙ ΣΦΑΓΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ και τέτοια. Είναι πια καιρός να παραδεχτούμε ότι η Δεξιά είχε δίκιο» (σ. 45).
Eνα άλλο μειονέκτημα της «Μαύρης Βίβλου» είναι η απουσία αναφοράς στους αιρετικούς της Αριστεράς, όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ή σπουδαίους στοχαστές όπως ο Γκράμσι και ο Αλτουσέρ, τον ρόλο που έπαιξαν στην ιστορία του κινήματος και τη γόνιμη κριτική που άσκησαν χωρίς ποτέ να πάψουν να είναι γνήσιοι αριστεροί.
Oπως και να ’χει, η συζήτηση είναι τεράστια. Παρά τις όποιες ελλείψεις ήταν καιρός να κυκλοφορήσει στη χώρα μας η «Μαύρη Βίβλος» –αν και στη γενική αφασία που επικρατεί, η έκδοσή της πέρασε μάλλον απαρατήρητη. Παρουσιάζει πάντως ενδιαφέρον το συμπέρασμα ότι οποιαδήποτε κριτική σε βάρος της Aριστεράς στον τόπο μας κρίνεται ως «απαράδεκτη» και «προκλητική». Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα ταμπού: όποιος είναι αντι-φασίστας είναι δημοκράτης, αλλά όποιος είναι αντι-κομμουνιστής είναι ένας «Μακάρθι». Χωρίς ποτέ να πάρει την εξουσία η Aριστερά στη χώρα μας μετατράπηκε σταδιακά σε άτυπο καθεστώς, και μάλιστα συντηρητικό. Ποιος θα το φανταζόταν πριν από μερικές δεκαετίες;
Mια ιστορική μελέτη που εξετάζει σφαιρικά τα καθεστώτα της πρώην EΣΣΔ και των «δορυφόρων» της
Στεφάν Κουρτουά, Νικολά Βερτ, Ζαν-Λουί Πανέ, Αντρέι Πατσκόφσκι, Κάρελ Μπάρτοσεκ,
Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού. Εγκλήματα – Τρομοκρατία – Καταστολή.
Συνεργάτες: Ρεμί Κωφέρ, Πιερ Ριγκουλό, Πασκάλ Φονταίν, Υβ Σανταμαρία, Συλβαίν Μπουλούκ, Hλιος Γιαννακάκης, Δημήτρης Δημητράκος και Ριχάρδος Σωμερίτης
Μετ.: Αλέξης Εμμανουήλ,
Αγγελική Ξύδη
Eκδ. «Εστία», σελ. 868
Tου Ηλία Μαγκλίνη
Στη συλλογή συνεντεύξεων και δοκιμίων με τίτλο «Shop Talk» (2001) του Φίλιπ Ροθ, ο Μίλαν Κούντερα, ο οποίος, ως γνωστόν, διώχθηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς της πρώην Τσεχοσλοβακίας, αναφέρει: «Ολοκληρωτισμός δεν σημαίνει μόνον κόλαση αλλά και το όνειρο για έναν παράδεισο –το πανάρχαιο όνειρο για έναν κόσμο όπου όλοι ζουν αρμονικά, ενωμένοι κάτω από έναν κοινό σκοπό και μια πίστη, χωρίς μυστικά ο ένας απ’ τον άλλο. [...] Ωστόσο, μόλις το όνειρο για τον παράδεισο γίνεται πραγματικότητα, κάποιοι αρχίζουν να αντιδρούν, οπότε οι ηγέτες του παραδείσου κατασκευάζουν μέσα στην Εδέμ ένα μικρό γκούλαγκ.
Με τον καιρό το γκούλαγκ μεγαλώνει, τελειοποιείται, ενώ ο παράδεισος μικραίνει και γίνεται φτωχότερος. [...] Το κακό υπάρχει ήδη μέσα στην ομορφιά, η κόλαση περιλαμβάνεται μέσα στο όνειρο για έναν παράδεισο, και αν θέλουμε να κατανοήσουμε την ουσία της κόλασης θα πρέπει να εξετάσουμε την ουσία του παραδείσου απ’ τον οποίο προήλθε».
Eνας άλλος διωγμένος από τον κομμουνισμό, ο Τσβετάν Τοντόροφ, γράφει στο «Απέναντι στο ακραίο» (θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις «Νησίδες»): «Το ότι εκπρόσωποι του Στάλιν στη Νυρεμβέργη καταδικάζουν σε θάνατο εκπροσώπους του Χίτλερ είναι σχεδόν προστυχιά –ενώ οι μεν και οι δε έχουν ζήσει μέχρι τότε αμιλλώμενοι, αν όχι και στενά συνεργαζόμενοι. Τα σοβιετικά στρατόπεδα είναι πιθανόν λιγότερο «τελειοποιημένα» –αλλά είναι πιο παλιά, πιο μεγάλα, εξίσου φονικά και μονίμως γεμάτα και μετά τη λήξη του πολέμου» (περ. «Εντευκτήριο», τ.55).
Τόσο ο Κούντερα όσο και ο Τοντόροφ θίγουν τα δύο βασικά θέματα των κειμένων που απαρτίζουν τον ογκώδη τόμο «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού»: την άρνηση της ίδιας της πραγματικότητας από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, καθώς και την αναγωγή της βίας σε βασικό μηχανισμό ελέγχου κι εξουσίας.
Tο «πείραμα» σε 15 χώρες
Ας ξεκινήσουμε απ’ το δεύτερο. Κατ’ αρχάς, η «Μαύρη Βίβλος» είναι μια συλλογική προσπάθεια (στην πλειονότητά τους, οι συγγραφείς του τόμου είναι πρώην κομμουνιστές, ορισμένοι μάλιστα δηλώνουν και σήμερα αριστεροί) να διερευνηθεί για πρώτη φορά και να αναλυθεί το κομμουνιστικό πείραμα όχι μόνο στην πρώην ΕΣΣΔ και τους «δορυφόρους» της αλλά συνολικά σε δεκαπέντε χώρες του κόσμου. Oπως είπαμε, το βιβλίο εξετάζει τη σχέση βίας και κομμουνισμού, όχι μόνον στην πράξη αλλά και στη θεωρία. Κατά κάποιον τρόπο, η «Μαύρη Βίβλος» απαλλάσσει τον Στάλιν από αποκλειστικό εισηγητή της χρήσης μαζικής βίας στην κομμουνιστική πρακτική και αναφέρεται εκτενώς στο δόγμα της «υλικής βίας» του Μαρξ και στη γενικότερη στάση του Λένιν, ο οποίος θεωρούσε τη βία αναγκαία παράμετρο της εφαρμογής της προλεταριακής δικτατορίας, απηχώντας έτσι τα λόγια του πρωτοπαλίκαρου του Ροβεσπιέρου, του Σαιν-Ζυστ, όταν έλεγε ότι η «Επανάσταση για να πετύχει έχει ανάγκη από κεφάλια».
Σφαιρική μελέτη
Η «Μαύρη Βίβλος» δε, μας λέει φυσικά κάτι καινούργιο. Είχαν προηγηθεί ο Oργουελ, ο Κέσλερ, ο Σολζενίτσιν κ.ά., ενώ οι κινηματογραφόφιλοι θα θυμούνται σίγουρα τη συγκλονιστική ταινία του Κώστα Γαβρά «Η ομολογία», με τον Υβ Μοντάν. Η διαφορά βέβαια είναι ότι μέχρι σήμερα γινόταν λόγος για μεμονωμένα παραδείγματα. Η «Μαύρη Βίβλος» όμως είναι μια ιστορική μελέτη που εξετάζει το ακανθώδες αυτό ζήτημα σφαιρικά.
Στην εισαγωγή του στην ελληνική έκδοση της «Μαύρης Βίβλου», ο Δ. Δημητράκος, μιλώντας για «το έγκλημα ως αναγκαίο συνοδευτικό κάθε κομμουνιστικού καθεστώτος» ουσιαστικά κάνει λόγο για το μείζον πρόβλημα που συναντάμε σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς: την άρνηση της ίδιας της πραγματικότητας –που σημαίνει προσπάθεια εξάλειψης του στοιχείου της αντίφασης, αναπόσπαστου συστατικού της ανθρώπινης ψυχολογίας, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Την αντίφαση θέλουν να πατάξουν οι εκάστοτε συνταγματάρχες· την αντίφαση θέλουν να εξαλείψουν και οι εκάστοτε ηγέτες αντάρτικων κινημάτων και επαναστάσεων. Στην περίπτωση των κομμουνιστικών κινημάτων, η τάση αυτή φέρει τον αρκετά πειστικό μανδύα του συλλογικού «οράματος για έναν καλύτερο κόσμο» (γενικώς, όποτε ο άνθρωπος προσπάθησε να πλάσει έναν καλύτερο κόσμο τον έκανε απλώς χειρότερο). Η γνωστή εμμονή στην ουτοπία που γεννά εφιάλτες. Με άλλα λόγια, τόσο ο κομμουνισμός όσο και ο φασισμός επιζητούν ένα είδος απόλυτου, να φτάσουν σε μια μεταφυσική της εξουσίας.
H Eλλάδα και οι αιρετικοί
Σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, οι σχετικές αναφορές του βιβλίου δεν είναι και τόσο ικανοποιητικές: καλύπτουν τη δράση του ΚΚΕ στη χώρα μας και, κυρίως, τις διώξεις που υπέστησαν οι Eλληνες κομμουνιστές που κατέφυγαν στο σοβιετικό «μπλοκ» μετά τον Αύγουστο του 1949. Oλα αυτά είναι πολύ διαφωτιστικά, αλλά ο χώρος που αφιερώνει στο μερίδιο ευθύνης που φέρει η Αριστερά για τα γεγονότα της περιόδου 1943-49 είναι αδικαιολόγητα ελάχιστος –αυτό που είχε γράψει ο Ηλίας Πετρόπουλος στο βιβλίο του «Πτώματα, πτώματα, πτώματα»: «Επί τρεις δεκαετίες η Δεξιά μας σφυροκοπούσε με σλόγκαν του τύπου ΟΙ ΣΦΑΓΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ και τέτοια. Είναι πια καιρός να παραδεχτούμε ότι η Δεξιά είχε δίκιο» (σ. 45).
Eνα άλλο μειονέκτημα της «Μαύρης Βίβλου» είναι η απουσία αναφοράς στους αιρετικούς της Αριστεράς, όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ή σπουδαίους στοχαστές όπως ο Γκράμσι και ο Αλτουσέρ, τον ρόλο που έπαιξαν στην ιστορία του κινήματος και τη γόνιμη κριτική που άσκησαν χωρίς ποτέ να πάψουν να είναι γνήσιοι αριστεροί.
Oπως και να ’χει, η συζήτηση είναι τεράστια. Παρά τις όποιες ελλείψεις ήταν καιρός να κυκλοφορήσει στη χώρα μας η «Μαύρη Βίβλος» –αν και στη γενική αφασία που επικρατεί, η έκδοσή της πέρασε μάλλον απαρατήρητη. Παρουσιάζει πάντως ενδιαφέρον το συμπέρασμα ότι οποιαδήποτε κριτική σε βάρος της Aριστεράς στον τόπο μας κρίνεται ως «απαράδεκτη» και «προκλητική». Με άλλα λόγια, πρόκειται για ένα ταμπού: όποιος είναι αντι-φασίστας είναι δημοκράτης, αλλά όποιος είναι αντι-κομμουνιστής είναι ένας «Μακάρθι». Χωρίς ποτέ να πάρει την εξουσία η Aριστερά στη χώρα μας μετατράπηκε σταδιακά σε άτυπο καθεστώς, και μάλιστα συντηρητικό. Ποιος θα το φανταζόταν πριν από μερικές δεκαετίες;
αφηστε το μαγκες δεν το βλεπω να πετυχενει δεν εχεται τι να πειτε και κανατε μονιμως copy paste! ιδεα απο διαλογο αληθινο προσωπικο
aigeas
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 10.454
- Like
- 19
- Πόντοι
- 166
τι λεει;;;;;;
aigeas
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 10.454
- Like
- 19
- Πόντοι
- 166
ρε φιλε ποιο διαλογο που δεν εχεις ιδεα τι σου γινεται!!!!!
HARD19
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Μαΐ 2009
- Μηνύματα
- 4.037
- Κριτικές
- 11
- Like
- 70
- Πόντοι
- 246
Μια απόλυτη χρεοκοπία
ΣΤΑΘΗΣ Ν. ΚΑΛΥΒΑΣ | Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009
Το ερώτημα αν τελείωσε οριστικά ο κομμουνισμός επιδέχεται ενδεχομένως τόσες απαντήσεις όσοι είναι και οι ατελείωτοι και συχνά αντιφατικοί ορισμοί του κομμουνισμού. Αν όμως παρακάμψουμε, όπως επιβάλλεται, την άχαρη και άσκοπη συζήτηση περί ορισμών, αν αγνοήσουμε τη ρομαντική όσο και ανούσια αντίληψη του κομμουνισμού ως ουτοπικού και αόριστου ιδεώδους πλήρους ισότητας και εφαρμογής της αρχής «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του,στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του » και αν επικεντρώσουμε, αντίθετα, στην ιστορικά δεδομένη πράξη του κομμουνισμού (υπαρκτού σοσιαλισμού ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να ονομάσει την πολική του εφαρμογή), θα διαπιστώσουμε πως υπήρξε ένας συνδυασμός πολιτικού αυταρχισμού και υποκατάστασης της αγοράς από τον κεντρικό σχεδιασμό ως μέθοδος κατανομής πόρων και διανομής των αγαθών. Ποιος υπήρξε ο απολογισμός του συνδυασμού αυτού;
▅ Η αναπόφευκτη παρακμή
Τα καθεστώτα που αυτοχαρακτηρίστηκαν κομμουνιστικά ή σοσιαλιστικά κατάφεραν να εκβιομηχανίσουν ορισμένες αγροτικές οικονομίες και να δημιουργήσουν κοινωνίες με μικρότερες ανισότητες απ΄ ό,τι οι περισσότερες καπιταλιστικές κοινωνίες. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 όμως «προσάραξαν», αποτυγχάνοντας να οδηγήσουν τις οικονομίες τους στα επίπεδα οικονομικής μεγέθυνσης που ήταν αναγκαία για την παραγωγή της απαραίτητης μίνιμουμ αποδοχής από το κοινωνικό σύνολο. Το αποτέλεσμα της αποτυχίας αυτής ήταν η κατάρρευση των καθεστώτων αυτών μέσω μιας αργής αλλά αναπόφευκτης παρακμής που χαρακτηρίστηκε από αυξανόμενο αυταρχισμό, ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις της Σοβιετικής Ενωσης στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οικονομική στασιμότητα και, από ένα σημείο και έπειτα, οπισθοδρόμηση, πλήρη αδυναμία ανανέωσης και προσαρμογής σε νέες συνθήκες και κοινωνική εξαθλίωση με την πλήρη σημασία του όρου: οι κομμουνιστικές κοινωνίες παρήγαγαν μια (καθημερινή) πραγματικότητα όπου η σκέψη και ο λόγος βρέθηκαν σε μόνιμη απόκλιση. Η τέχνη έχει απεικονίσει την κοινωνική πραγματικότητα του λυκόφωτος του κομμουνισμού πολύ καλύτερα ίσως από την επιστήμη, όπως μπορεί να διαπιστώσει όποιος έχει δει την αριστουργηματική ταινία του Cristian Μungiu «4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες».
Τι απομένει τελικά από την πρακτική του κομμουνισμού σήμερα; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μονολεκτική: τίποτα. Υπάρχει η Κίνα, αλλά εκεί κομμουνισμός δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από τη δικτατορία ενός κόμματος που θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε άλλο όνομα. Η οικονομία είναι πλήρως καπιταλιστική, η κοινωνία πολύ λιγότερο εξισωτική, η κυρίαρχη ιδεολογία είναι ο εθνικισμός και κανείς δεν πιστεύει πια στον κομμουνισμό. Το Βιετνάμ ακολουθεί αντίστοιχη πορεία, ενώ η Κούβα και η Βόρεια Κορέα είναι απολιθώματα (εξωτικής υφής στην πρώτη περίπτωση, αποτρόπαια τρομακτικής στη δεύτερη) με ημερομηνία λήξης. Οσοι εξακολουθούν να αμφιβάλλουν για το εάν ο κομμουνισμός έχει χρεοκοπήσει ως έννοια, δεν έχουν παρά να επισκεφθούν την Κύπρο.
▅ Τα αίτια και η ουσία
Με λίγα λόγια: ο κομμουνισμός ως πολιτική πρακτική απέτυχε παταγωδώς και τελειωτικά. Η διατύπωση αυτή μπορεί να ακούγεται απόλυτη, αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Μπορεί κανείς να αναζητήσει ιστορικά αίτια για τον τρόπο με τον οποίο τελικά εφαρμόστηκε και απέτυχε το σύστημα αυτό, αλλά δεν μπορεί να παραβλέψει την ουσία, πως δηλαδή ο συνδυασμός πολιτικού αυταρχισμού και οικονομικής καχεξίας δεν μπορεί να σταθεί σε εκσυγχρονισμένες κοινωνίες με υψηλά επίπεδα αλφαβητισμού, αστικοποίησης και επαγγελματικής διαφοροποίησης- και όπως προανέφερα τα κομμουνιστικά καθεστώτα πέτυχαν, σε γενικές γραμμές, να εκσυγχρονίσουν τις κοινωνίες τους. Εμπνέει σήμερα ο κομμουνισμός ως ιδεώδες ή έστω ως κίνημα διαμαρτυρίας; Θα μπορούσε ίσως κανείς να στραφεί στα πλέον εξαθλιωμένα κοινωνικά στρώματα του πλανήτη, π.χ. στους φτωχούς αγροτικούς πληθυσμούς της Ινδίας και του Νεπάλ που έχουν ενδεχομένως δείξει κάποια ίχνη συμπάθειας σε μια τοπική «μαοϊκή» ερμηνεία του κομμουνιστικού μοντέλου. Ακόμη και εκεί, όμως, μιλάμε για μικρές ομάδες που αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν τη βία. Αντίθετα, η εκλογική συμπεριφορά των πληθυσμών αυτών κινείται προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Στην καλύτερη εκδοχή της, η πρακτική των σημαντικότερων κομμουνιστικών κομμάτων του Τρίτου Κόσμου που κατάφεραν να επιβιώσουν δεν είναι κάτι διαφορετικό από μια προσπάθεια χρηστής διοίκησης με έμφαση στην παραγωγή δημοσίων αγαθών, όπως φαίνεται από την περίπτωση της Κεράλας στην Ινδία, ένα είδος δηλαδή σοσιαλδημοκρατίας για τους φτωχούς. Τα ίδια ισχύουν και για τον κομμουνισμό ως πηγή επαναστατικής έμπνευσης. Η έμπνευση αυτή σήμερα θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού: οπωσδήποτε στον ριζοσπαστικό Ισλαμισμό, το μόνο διεθνικό κίνημα σήμερα που διαθέτει την ικανότητα επαναστατικών κινητοποιήσεων.
Εν τέλει, είναι πραγματικά εκπληκτικό το γεγονός πως ένα κίνημα με την τεράστια ακτινοβολία του κομμουνισμού κατέληξε τόσο γρήγορα σε μια τόσο συνολική χρεοκοπία. Και αν οι ερμηνείες για τα αίτια της χρεοκοπίας αυτής μπορούν να διαφέρουν, η διαπίστωση της χρεοκοπίας δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Ξανακοιτώντας την ιστορία του 20ού αιώνα είναι εντυπωσιακό το πώς τα δύο πλέον δυναμικά πολιτικά κινήματα του μεσοπολέμου, το φασιστικό και το κομμουνιστικό, είχαν τέτοιο άδοξο (και παράλληλο) τέλος. Σε έναν κόσμο που βρίθει από σφάλματα και καταστροφές, η κατάληξη των κινημάτων αυτών μόνο θετικά μπορεί να αποτιμηθεί.
Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Υale.
ΣΤΑΘΗΣ Ν. ΚΑΛΥΒΑΣ | Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009
Το ερώτημα αν τελείωσε οριστικά ο κομμουνισμός επιδέχεται ενδεχομένως τόσες απαντήσεις όσοι είναι και οι ατελείωτοι και συχνά αντιφατικοί ορισμοί του κομμουνισμού. Αν όμως παρακάμψουμε, όπως επιβάλλεται, την άχαρη και άσκοπη συζήτηση περί ορισμών, αν αγνοήσουμε τη ρομαντική όσο και ανούσια αντίληψη του κομμουνισμού ως ουτοπικού και αόριστου ιδεώδους πλήρους ισότητας και εφαρμογής της αρχής «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του,στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του » και αν επικεντρώσουμε, αντίθετα, στην ιστορικά δεδομένη πράξη του κομμουνισμού (υπαρκτού σοσιαλισμού ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να ονομάσει την πολική του εφαρμογή), θα διαπιστώσουμε πως υπήρξε ένας συνδυασμός πολιτικού αυταρχισμού και υποκατάστασης της αγοράς από τον κεντρικό σχεδιασμό ως μέθοδος κατανομής πόρων και διανομής των αγαθών. Ποιος υπήρξε ο απολογισμός του συνδυασμού αυτού;
▅ Η αναπόφευκτη παρακμή
Τα καθεστώτα που αυτοχαρακτηρίστηκαν κομμουνιστικά ή σοσιαλιστικά κατάφεραν να εκβιομηχανίσουν ορισμένες αγροτικές οικονομίες και να δημιουργήσουν κοινωνίες με μικρότερες ανισότητες απ΄ ό,τι οι περισσότερες καπιταλιστικές κοινωνίες. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 όμως «προσάραξαν», αποτυγχάνοντας να οδηγήσουν τις οικονομίες τους στα επίπεδα οικονομικής μεγέθυνσης που ήταν αναγκαία για την παραγωγή της απαραίτητης μίνιμουμ αποδοχής από το κοινωνικό σύνολο. Το αποτέλεσμα της αποτυχίας αυτής ήταν η κατάρρευση των καθεστώτων αυτών μέσω μιας αργής αλλά αναπόφευκτης παρακμής που χαρακτηρίστηκε από αυξανόμενο αυταρχισμό, ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις της Σοβιετικής Ενωσης στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οικονομική στασιμότητα και, από ένα σημείο και έπειτα, οπισθοδρόμηση, πλήρη αδυναμία ανανέωσης και προσαρμογής σε νέες συνθήκες και κοινωνική εξαθλίωση με την πλήρη σημασία του όρου: οι κομμουνιστικές κοινωνίες παρήγαγαν μια (καθημερινή) πραγματικότητα όπου η σκέψη και ο λόγος βρέθηκαν σε μόνιμη απόκλιση. Η τέχνη έχει απεικονίσει την κοινωνική πραγματικότητα του λυκόφωτος του κομμουνισμού πολύ καλύτερα ίσως από την επιστήμη, όπως μπορεί να διαπιστώσει όποιος έχει δει την αριστουργηματική ταινία του Cristian Μungiu «4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες».
Τι απομένει τελικά από την πρακτική του κομμουνισμού σήμερα; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μονολεκτική: τίποτα. Υπάρχει η Κίνα, αλλά εκεί κομμουνισμός δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από τη δικτατορία ενός κόμματος που θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε άλλο όνομα. Η οικονομία είναι πλήρως καπιταλιστική, η κοινωνία πολύ λιγότερο εξισωτική, η κυρίαρχη ιδεολογία είναι ο εθνικισμός και κανείς δεν πιστεύει πια στον κομμουνισμό. Το Βιετνάμ ακολουθεί αντίστοιχη πορεία, ενώ η Κούβα και η Βόρεια Κορέα είναι απολιθώματα (εξωτικής υφής στην πρώτη περίπτωση, αποτρόπαια τρομακτικής στη δεύτερη) με ημερομηνία λήξης. Οσοι εξακολουθούν να αμφιβάλλουν για το εάν ο κομμουνισμός έχει χρεοκοπήσει ως έννοια, δεν έχουν παρά να επισκεφθούν την Κύπρο.
▅ Τα αίτια και η ουσία
Με λίγα λόγια: ο κομμουνισμός ως πολιτική πρακτική απέτυχε παταγωδώς και τελειωτικά. Η διατύπωση αυτή μπορεί να ακούγεται απόλυτη, αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Μπορεί κανείς να αναζητήσει ιστορικά αίτια για τον τρόπο με τον οποίο τελικά εφαρμόστηκε και απέτυχε το σύστημα αυτό, αλλά δεν μπορεί να παραβλέψει την ουσία, πως δηλαδή ο συνδυασμός πολιτικού αυταρχισμού και οικονομικής καχεξίας δεν μπορεί να σταθεί σε εκσυγχρονισμένες κοινωνίες με υψηλά επίπεδα αλφαβητισμού, αστικοποίησης και επαγγελματικής διαφοροποίησης- και όπως προανέφερα τα κομμουνιστικά καθεστώτα πέτυχαν, σε γενικές γραμμές, να εκσυγχρονίσουν τις κοινωνίες τους. Εμπνέει σήμερα ο κομμουνισμός ως ιδεώδες ή έστω ως κίνημα διαμαρτυρίας; Θα μπορούσε ίσως κανείς να στραφεί στα πλέον εξαθλιωμένα κοινωνικά στρώματα του πλανήτη, π.χ. στους φτωχούς αγροτικούς πληθυσμούς της Ινδίας και του Νεπάλ που έχουν ενδεχομένως δείξει κάποια ίχνη συμπάθειας σε μια τοπική «μαοϊκή» ερμηνεία του κομμουνιστικού μοντέλου. Ακόμη και εκεί, όμως, μιλάμε για μικρές ομάδες που αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν τη βία. Αντίθετα, η εκλογική συμπεριφορά των πληθυσμών αυτών κινείται προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Στην καλύτερη εκδοχή της, η πρακτική των σημαντικότερων κομμουνιστικών κομμάτων του Τρίτου Κόσμου που κατάφεραν να επιβιώσουν δεν είναι κάτι διαφορετικό από μια προσπάθεια χρηστής διοίκησης με έμφαση στην παραγωγή δημοσίων αγαθών, όπως φαίνεται από την περίπτωση της Κεράλας στην Ινδία, ένα είδος δηλαδή σοσιαλδημοκρατίας για τους φτωχούς. Τα ίδια ισχύουν και για τον κομμουνισμό ως πηγή επαναστατικής έμπνευσης. Η έμπνευση αυτή σήμερα θα πρέπει να αναζητηθεί αλλού: οπωσδήποτε στον ριζοσπαστικό Ισλαμισμό, το μόνο διεθνικό κίνημα σήμερα που διαθέτει την ικανότητα επαναστατικών κινητοποιήσεων.
Εν τέλει, είναι πραγματικά εκπληκτικό το γεγονός πως ένα κίνημα με την τεράστια ακτινοβολία του κομμουνισμού κατέληξε τόσο γρήγορα σε μια τόσο συνολική χρεοκοπία. Και αν οι ερμηνείες για τα αίτια της χρεοκοπίας αυτής μπορούν να διαφέρουν, η διαπίστωση της χρεοκοπίας δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Ξανακοιτώντας την ιστορία του 20ού αιώνα είναι εντυπωσιακό το πώς τα δύο πλέον δυναμικά πολιτικά κινήματα του μεσοπολέμου, το φασιστικό και το κομμουνιστικό, είχαν τέτοιο άδοξο (και παράλληλο) τέλος. Σε έναν κόσμο που βρίθει από σφάλματα και καταστροφές, η κατάληξη των κινημάτων αυτών μόνο θετικά μπορεί να αποτιμηθεί.
Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Υale.
HARD19
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Μαΐ 2009
- Μηνύματα
- 4.037
- Κριτικές
- 11
- Like
- 70
- Πόντοι
- 246
Α, καλά εντάξει… Το ότι ένα κομμάτι του ελληνισμού (ο θεός να τους κάνει έλληνες αλλά τέλος πάντων) χάρηκε με την μικρασιατική καταστροφή εσένα δεν σε ενοχλεί….
οκ αστο λεω! διαλογο με φασιστες ηθελα και εγω?????
ο κουμουνισμος ειναι χαλια σκοτωσε 9 τρις ζητω η βασιλεια και η χουντα!!! εεεεεεεεε sory η δημοκρατια μας
δεν τολμω να τα βαλω μαζι σας εχεται χιλιαδες αρθα να κανεται copy paste και αρκετο αντριλικη να μου πουλησεται
με ενοχλει!! και το φταιξιμο ειναι του βενιζελου και των σημερινων μας φιλων [ μεγαλες δυναμεις]
aigeas
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 4 Ιουλ 2009
- Μηνύματα
- 10.454
- Like
- 19
- Πόντοι
- 166
ρε φιλε φασιστα να αποκαλεις τον εαυτο σου και μονο, αντε που θες και διαλογο χωρις να ξερεις που σου πανε τα 4, το εχετε βρει το παραμυθι οποιος διαφωνει ειναι φασιστας, ρε ουστ..
HARD19
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Μαΐ 2009
- Μηνύματα
- 4.037
- Κριτικές
- 11
- Like
- 70
- Πόντοι
- 246
Πονάει η αλήθεια????
Πρώτα το Συμβούλιο της Ευρώπης, μετά το Ευρωκοινοβούλιο και πρόσφατα ο ΟΑΣΕ ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία κείμενα υπέρ των θυμάτων των ολοκληρωτισμών: του ναζισμού και του κομμουνισμού. Πριν 20 μέρες ο Ριζοσπάστης ανανέωσε τον αγώνα του για την αθώωση του κομμουνισμού με 589 υπογραφές κομμουνιστών από 23 χώρες, που «καταγγέλλουν την προσπάθεια εξίσωσης του Ναζισμού με τον Κομμουνισμό». Ποια επιχειρήματα επιστρατεύουν; Είτε συμψηφίζουν τα εγκλήματα, είτε «ξεσκεπάζουν» τους πονηρούς Ευρωπαίους -δηλαδή όλους τους παραπάνω οργανισμούς- ότι ανακινούν το θέμα για να χτυπήσουν τους αντίπαλους της ελεύθερης αγοράς. «Χωρίς να δίνουν δεκάρα για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα», υπερθεματίζει το μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ Α. Τσέκερης, προφανώς για να μη χαρίσει στο ΚΚΕ το μονοπώλιο του κομμουνιστή.
Με τα επιχειρήματα αυτά δεν αξίζει να ασχοληθούμε. Πιο σοβαρά είναι εκείνα ορισμένων μη σταλινικών κομμουνιστών -ανάμεσά τους και δημοκρατικοί άνθρωποι- που ενώ αναγνωρίζουν τα εγκλήματα των κομμουνιστών, τους διαφοροποιούν από τους Ναζί ως προς το «όραμα». Το όραμα των Ναζί ήταν ο ρατσισμός, ενώ των κομμουνιστών η ειδυλλιακή κομμουνιστική κοινωνία. Και αφού το όραμα είναι ειδυλλιακό, δεν μπορεί παρά τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων να οφείλονται σε στρεβλώσεις του. Και επειδή τα εγκλήματα δε λείπουν από κανένα κομμουνιστικό καθεστώς, έπεται ότι κανένα τέτοιο καθεστώς δεν ήταν και δεν είναι πραγματικά κομμουνιστικό. Άρα, τα εγκλήματά τους δεν αφορούν αυτόν τούτο τον κομμουνισμό.
Έτσι όμως, το «όραμα» γίνεται θολό. Ο ορισμός του κομμουνισμού γίνεται κυλιόμενος. Εκτός από τα ιδεολογήματα περί επάρατης ιδιοκτησίας και επάρατης αγοράς, το μόνο σταθερό στοιχείο του είναι η πίστη ότι είναι «καλός». Συνεπώς, για να απαλλαγεί από τις στρεβλώσεις, χρειάζεται να φορτωθεί με διευκρινιστικούς προσδιορισμούς. Κομμουνισμός χωρίς προσωπολατρία, με ανθρώπινο πρόσωπο, με δημοκρατία, με ελευθερία, με πλουραλισμό, κλπ. χωρίς και πάλι να γίνεται σαφής ο ορισμός. Ούτε θα γίνει σαφής, όσο δεν επανεξετάζονται τα ιδεολογήματα. Ριζικότερα αντέδρασαν πολλά καθεστωτικά ΚΚ στις χώρες που κατέρρευσε ο κομμουνισμός. Μετονομάστηκαν και αποτίναξαν από τον τίτλο τους το «Κ». Το ίδιο έκανε και το ιταλικό ΚΚ, όπως και το ελληνικό ΚΚΕ εσωτερικού. Στο τελευταίο όμως, το «Κ» και το σφυροδρέπανο επέστρεψαν θριαμβευτικά από σταλινικές δυνάμεις, που παρεισέφρησαν στους επιγόνους του ΚΚΕεσ. είτε ως «τάσεις» του ΣΥΝ, είτε ως «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, η περί ιδεολογημάτων και οραμάτων συζήτηση περισσεύει. Διότι τα ψηφίσματα δεν αφορούν το ιδεολογικό περιεχόμενο των καθεστώτων. Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καταδικάζουν. Οι μη σταλινικοί Έλληνες κομμουνιστές λοιπόν που τους εναντιώνονται, βιώνουν την αντίφασή τους. Αλλά η αντίφαση δεν αφορά μόνο αυτούς. Στην δημοκρατικά ελλειμματική χώρα μας, το πολιτικό φάσμα -από άκρα δεξιά έως άκρα αριστερά- δεν σοκάρεται από τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Νιώθει άνετα να απορρίπτει ομόφωνα τα ψηφίσματα.
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 9/9/2009
rafman
Μέλος
- Εγγρ.
- 20 Σεπ 2007
- Μηνύματα
- 7.642
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
Ηταν το μεγαλυτερο τσογλανι
Σκοτωνε ακομη και συντροφους του επειδη τους φοβοτανε μην του παρουν την καρεκλα
στα 17 του εκανε ληστειες για να ριξει τον Τσαρο
Μιλαμε για καλο παιδι
