Το Στρατιωτικό Κίνημα της 21ης Απριλίου ήταν αντικειμενικά πιο «αριστερό» απ΄ όσο πολλοί νομίζουν:
* Δεν ήταν ένα Αμερικανοκίνητο Κίνημα, γι΄ αυτό και αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τις ΗΠΑ. Όχι τόσο απ΄ τον πόνο τους για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα (ο Τζονσον το είχε πει σαφώς στον Γ. Παπανδρέου το 1964 με την κρίση στην Κύπρο «Χεσμένο το΄χω το Κοινοβούλιο σας!...) αλλά από επίγνωση του ανεξέλεγκτου αυτών των αξιωματικών (που και επιβεβαιώθηκε τελικά...)
* Δεν ήταν ένα κίνημα υποχείριο του κεφαλαίου, ντόπιου ή ξένου (το οποίο είχε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία επί Ένωσης Κέντρου)
* Μερίμνησε για κοινωνική ειρήνη, εξασφαλίζοντας πολύ ικανοποιητικές αμοιβές για τους εργαζόμενους και μηδενίζοντας πρακτικά την ανεργία μέσα από ένα συνδυασμό κεϋνσιανισμού-μονεταρισμού
* Χάρισε (έστω δημαγωγικά, δεν πειράζει...) τα χρέη των αγροτών και μερίμνησε για την ανάπτυξη της υπαίθρου
* Κατήργησε τη Βασιλεία (πραγματοποιήσαν, ούτω, την επίθεση στα «χειμερινά ανάκτορα» αντί των κομμουνιστών...)
* Περιόρισε (και με φυλακίσεις) την παλαιοκομματική Δεξιά πιο πολύ από ό,τι θα έκανε ένα «αριστερό» καθεστώς...
* Έδωσε δωρεάν συγγράμματα και δωρεάν παιδεία στους σπουδαστές
* Κατήργησε (έστω τυπικά...) τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που είχε σε πλήρη ενέργεια η Ένωση Κέντρου
* Πάταξε τη διαφθορά στο Δημόσιο Τομέα (έστω με χρήση του φόβου της ΕΣΑ...)
* Πέταξε έξω ξένες Δυτικές Εταιρείες προμηθειών του Κρατικού Τομέα εισάγοντας Ανατολικές, όπου αυτές ήταν φθηνότερες (π.χ. εκδίωξη SIEMENS από ΟΤΕ και υποκατάσταση από Ανατολικογερμανική εταιρεία για εξοπλισμό Κέντρων Διανομής....)
* Εκπόνησε για πρώτη φορά πενταετές πλάνο ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας με έμφαση στην υποκατάσταση εισαγωγών με τόνωση της εγχώριας παραγωγής, εφαρμόζοντας το σχετικό σχέδιο που είχε εκπονηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέσω ΚΕΠΕ
* Ισοσκέλισε τα Δημόσια οικονομικά
* Άρχισε σταδιακά να στρέφεται προς τις λαϊκές Δημοκρατίες, τον Τρίτο Κόσμο και την Κίνα (καλές κρατικές σχέσεις με Σ. Ένωση, αποκατάσταση σχέσεων με Κομμουνιστική Κίνα, Βουλγαρία και Ανατολική Γερμανία, επίσκεψη Μακαρέζου το 1973 στο Πεκίνο-επάνοδος με ιδέες για εκτεταμένη γεωπολιτική/γεωοικονομική συνεργασία, σε αντικατάσταση της μέχρι τότε φιλοκινεζικής Αλβανίας στα Βαλκάνια...)
* Επεδίωξε την επάνοδο σε μια μορφή εποπτευομένου Κοινοβουλευτισμού με συμμετοχή -για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο- Κομμουνιστικού Κόμματος με τα σύμβολα-σφυροδρέπανά του (πείραμα Μαρκεζίνη-συμμετοχή «ελληνικότερου» ΚΚΕ Εσωτερικού υπό τους Τζεφρώνη-Δρακόπουλο, και Η.Ηλιού από ΕΔΑ)
* Είχε ξεκινήσει συζητήσεις για συνεργασίες σε πολλά επίπεδα με το καθεστώς Τσαουσέσκου (με τον οποίο Τσαουσέσκου, όπως θυμόμαστε όσοι δεν έχουμε πάθει αμνησία, είχε πάντοτε -σε αντισοβιετικό/αντιηγεμονιστικό πλαίσιο- ισχυρή σχέση το ΚΚΕ Εσωτερικού με συζητήσεις για σοσιαλισμό με εθνικές ιδιαιτερότητες κλπ)
* Τέλος (και πιο σημαντικό), αρνήθηκε τελικά με τη φράση «Οι Άραβες είναι φίλοι μας!» την παραχώρηση της βάσης της Σούδας στους Αμερικανούς για να υποστηρίξουν το Ισραήλ στον πόλεμο των 6 ημερών του Γιομ Κιπούρ (με αποτέλεσμα να χάσουν για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί από τον Αιγυπτιακό Στρατό!...)
Δυστυχώς για τους μεταπολιτευτικούς μύθους μας, είναι πιθανόν οι ΗΠΑ να έβαλαν πράγματι το χεράκι τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου (με την οποία το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν στην αρχή κάθετα αντίθετοι...) για να ανατρέψουν έναν Παπαδόπουλο που είχε αρχίσει να «ξεγλιστράει» από τη Δυτική-Αμερικανική Στρούγκα.... («...Ο Παπαδόπουλος μας βγήκε Αριστερός...προτίμησε να στραφεί στα Βαλκάνια...Έδιωξε 200 πράκτορές μας σε μια μέρα...» είπε Ελληνοαμερικανός πρώην στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το 1973 στο Μίκη Θεοδωράκη!).
Συμπέρασμα: Πόσο πιο σύνθετα και αντιφατικά είναι τα πράγματα από τις εύκολες ταμπέλες... Μήπως η 21η Απριλίου ήταν προς το τέλος όχι ένας εχθρός, αλλά μια ευκαιρία για την Αριστερά -ναι την πατριωτική Αριστερά- να αξιοποιήσει το «αριστερό» ρεύμα μέσα στη «χούντα» (όπως έκαναν οι Αιγύπτιοι και Ιρακινοί Κομμουνιστές...) και την ανάγκη της για πολιτική κάλυψη, που όμως χάθηκε; Μήπως ακόμη κι αυτό το «άφρον» πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο και η Ένωση (των 7 μόνο ημερών) με την Ελλάδα ήταν -ίσως διαισθητικά, ανοργάνωτα, απροετοίμαστα- εν τούτοις η υλοποίηση του δεύτερου Σχεδίου Άτσεσον του 1964, που είχε απορρίψει απαράδεκτα ο Γεώργιος Παπανδρέου; Μήπως αυτή θα ήταν η μόνη λύση για να υπάρξουμε γεωστρατηγικά στο μέλλον, πριν φτάσουν αντίστροφα οι Τούρκοι στη Θήβα; (λύση που έθαψε οριστικά ο Κ. Καραμανλής με την πολύ «έμφρονα» φράση του «Η Κύπρος κείται μακράν!...»;)
Μήπως θυμάται κανείς ότι στην Αργεντινή, στις 17 από τις 31 επαρχίες, συγκυβερνούσαν δίπλα-δίπλα οι στρατιωτικοί του, κατά ΚΚΕ, τότε «κεντρώου» στρατηγού Βιντέλα και οι Κομμουνιστές του Κ.Κ. Αργεντινής;
Μήπως; Μήπως; Μήπως;
* Δεν ήταν ένα Αμερικανοκίνητο Κίνημα, γι΄ αυτό και αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τις ΗΠΑ. Όχι τόσο απ΄ τον πόνο τους για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα (ο Τζονσον το είχε πει σαφώς στον Γ. Παπανδρέου το 1964 με την κρίση στην Κύπρο «Χεσμένο το΄χω το Κοινοβούλιο σας!...) αλλά από επίγνωση του ανεξέλεγκτου αυτών των αξιωματικών (που και επιβεβαιώθηκε τελικά...)
* Δεν ήταν ένα κίνημα υποχείριο του κεφαλαίου, ντόπιου ή ξένου (το οποίο είχε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία επί Ένωσης Κέντρου)
* Μερίμνησε για κοινωνική ειρήνη, εξασφαλίζοντας πολύ ικανοποιητικές αμοιβές για τους εργαζόμενους και μηδενίζοντας πρακτικά την ανεργία μέσα από ένα συνδυασμό κεϋνσιανισμού-μονεταρισμού
* Χάρισε (έστω δημαγωγικά, δεν πειράζει...) τα χρέη των αγροτών και μερίμνησε για την ανάπτυξη της υπαίθρου
* Κατήργησε τη Βασιλεία (πραγματοποιήσαν, ούτω, την επίθεση στα «χειμερινά ανάκτορα» αντί των κομμουνιστών...)
* Περιόρισε (και με φυλακίσεις) την παλαιοκομματική Δεξιά πιο πολύ από ό,τι θα έκανε ένα «αριστερό» καθεστώς...
* Έδωσε δωρεάν συγγράμματα και δωρεάν παιδεία στους σπουδαστές
* Κατήργησε (έστω τυπικά...) τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που είχε σε πλήρη ενέργεια η Ένωση Κέντρου
* Πάταξε τη διαφθορά στο Δημόσιο Τομέα (έστω με χρήση του φόβου της ΕΣΑ...)
* Πέταξε έξω ξένες Δυτικές Εταιρείες προμηθειών του Κρατικού Τομέα εισάγοντας Ανατολικές, όπου αυτές ήταν φθηνότερες (π.χ. εκδίωξη SIEMENS από ΟΤΕ και υποκατάσταση από Ανατολικογερμανική εταιρεία για εξοπλισμό Κέντρων Διανομής....)
* Εκπόνησε για πρώτη φορά πενταετές πλάνο ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας με έμφαση στην υποκατάσταση εισαγωγών με τόνωση της εγχώριας παραγωγής, εφαρμόζοντας το σχετικό σχέδιο που είχε εκπονηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέσω ΚΕΠΕ
* Ισοσκέλισε τα Δημόσια οικονομικά
* Άρχισε σταδιακά να στρέφεται προς τις λαϊκές Δημοκρατίες, τον Τρίτο Κόσμο και την Κίνα (καλές κρατικές σχέσεις με Σ. Ένωση, αποκατάσταση σχέσεων με Κομμουνιστική Κίνα, Βουλγαρία και Ανατολική Γερμανία, επίσκεψη Μακαρέζου το 1973 στο Πεκίνο-επάνοδος με ιδέες για εκτεταμένη γεωπολιτική/γεωοικονομική συνεργασία, σε αντικατάσταση της μέχρι τότε φιλοκινεζικής Αλβανίας στα Βαλκάνια...)
* Επεδίωξε την επάνοδο σε μια μορφή εποπτευομένου Κοινοβουλευτισμού με συμμετοχή -για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο- Κομμουνιστικού Κόμματος με τα σύμβολα-σφυροδρέπανά του (πείραμα Μαρκεζίνη-συμμετοχή «ελληνικότερου» ΚΚΕ Εσωτερικού υπό τους Τζεφρώνη-Δρακόπουλο, και Η.Ηλιού από ΕΔΑ)
* Είχε ξεκινήσει συζητήσεις για συνεργασίες σε πολλά επίπεδα με το καθεστώς Τσαουσέσκου (με τον οποίο Τσαουσέσκου, όπως θυμόμαστε όσοι δεν έχουμε πάθει αμνησία, είχε πάντοτε -σε αντισοβιετικό/αντιηγεμονιστικό πλαίσιο- ισχυρή σχέση το ΚΚΕ Εσωτερικού με συζητήσεις για σοσιαλισμό με εθνικές ιδιαιτερότητες κλπ)
* Τέλος (και πιο σημαντικό), αρνήθηκε τελικά με τη φράση «Οι Άραβες είναι φίλοι μας!» την παραχώρηση της βάσης της Σούδας στους Αμερικανούς για να υποστηρίξουν το Ισραήλ στον πόλεμο των 6 ημερών του Γιομ Κιπούρ (με αποτέλεσμα να χάσουν για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί από τον Αιγυπτιακό Στρατό!...)
Δυστυχώς για τους μεταπολιτευτικούς μύθους μας, είναι πιθανόν οι ΗΠΑ να έβαλαν πράγματι το χεράκι τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου (με την οποία το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν στην αρχή κάθετα αντίθετοι...) για να ανατρέψουν έναν Παπαδόπουλο που είχε αρχίσει να «ξεγλιστράει» από τη Δυτική-Αμερικανική Στρούγκα.... («...Ο Παπαδόπουλος μας βγήκε Αριστερός...προτίμησε να στραφεί στα Βαλκάνια...Έδιωξε 200 πράκτορές μας σε μια μέρα...» είπε Ελληνοαμερικανός πρώην στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το 1973 στο Μίκη Θεοδωράκη!).
Συμπέρασμα: Πόσο πιο σύνθετα και αντιφατικά είναι τα πράγματα από τις εύκολες ταμπέλες... Μήπως η 21η Απριλίου ήταν προς το τέλος όχι ένας εχθρός, αλλά μια ευκαιρία για την Αριστερά -ναι την πατριωτική Αριστερά- να αξιοποιήσει το «αριστερό» ρεύμα μέσα στη «χούντα» (όπως έκαναν οι Αιγύπτιοι και Ιρακινοί Κομμουνιστές...) και την ανάγκη της για πολιτική κάλυψη, που όμως χάθηκε; Μήπως ακόμη κι αυτό το «άφρον» πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο και η Ένωση (των 7 μόνο ημερών) με την Ελλάδα ήταν -ίσως διαισθητικά, ανοργάνωτα, απροετοίμαστα- εν τούτοις η υλοποίηση του δεύτερου Σχεδίου Άτσεσον του 1964, που είχε απορρίψει απαράδεκτα ο Γεώργιος Παπανδρέου; Μήπως αυτή θα ήταν η μόνη λύση για να υπάρξουμε γεωστρατηγικά στο μέλλον, πριν φτάσουν αντίστροφα οι Τούρκοι στη Θήβα; (λύση που έθαψε οριστικά ο Κ. Καραμανλής με την πολύ «έμφρονα» φράση του «Η Κύπρος κείται μακράν!...»;)
Μήπως θυμάται κανείς ότι στην Αργεντινή, στις 17 από τις 31 επαρχίες, συγκυβερνούσαν δίπλα-δίπλα οι στρατιωτικοί του, κατά ΚΚΕ, τότε «κεντρώου» στρατηγού Βιντέλα και οι Κομμουνιστές του Κ.Κ. Αργεντινής;
Μήπως; Μήπως; Μήπως;
