damiano17
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 10 Δεκ 2010
- Μηνύματα
- 1.385
- Κριτικές
- 9
- Like
- 9.428
- Πόντοι
- 2.280
Τον Κικίλια δυστυχώς και να θέλαμε να τον ξεχάσουμε δε μας αφήνουν.Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η γενιά των 90s πλην Κακιούζη, και Καλαϊτζή που τον είχα ξεχάσει (τρομερά σταθερός παίκτης, απόδειξη τα εννιά χρόνια στον Παναθηναϊκό) δεν έβγαλε σοβαρούς παίκτες. Ποιος θυμάται σήμερα τον Καράγκουτη, τον Γιαννούλη, τον Μπαρλά, τον Χατζή, τον Δημήτρη Παπανικολάου ή τον Κικίλια; Ελάχιστοι. Ξέρεις ποιους παίκτες θυμόμαστε; Τους παίκτες που έκαναν πέντε, έξι, δέκα χρόνια ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΟΜΑΔΑ και είχαν κάποια σταθερότητα στο παιχνίδι τους, τουλάχιστον ως τα 30. Θυμόμαστε λοιπόν τους - κατά μισή γενιά μεγαλύτερους - Σιγάλα, Τόμιτς, Μπουντούρη, Κορωνιό, Οικονόμου και κάποιους άλλους που είχαν χρόνια καριέρας στην ίδια ομάδα, κάτι που αποδεικνύει, για μένα, ότι προσέφεραν σημαντικά στον προπονητή και τους συμπαίκτες τους.
Αντίθετα, δε θυμάται κανείς παίκτες που όταν πήγαν να κάνουν το step up στην καριέρα τους, ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ. Τρανό παράδειγμα: Τζανής Σταυρακοπούλος.
Η δε περίπτωση Ρεντζιά είναι μοναδική. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς ένα τόσο μεγάλο ταλέντο γαμήθηκε εντελώς στην πορεία. Και δε φταίνε μόνο οι τραυματισμοί. Μήπως ήταν μόνο ταλέντο και δε δούλευε καθόλου;;
Μεγάλοι παίκτες ήταν τύπε. Το ότι έπεσαν σε άμεση σύγκριση με Γκάλη, Γιαννάκη τους αδίκησε πολύ.
Θυμάστε τι έκανε ο Δ Παπανικολάου στον Μακεδονικό? Όταν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι ρολίστα.
Δεν είχε πιο μεγάλο βήμα τότε. Το πρωτάθλημά μας ήταν το μεγαλυτερο της Ευρώπης. Η Α2 των 90s ήταν ποιοτικότερη από την Α1 τώρα.
Όσοι πήγαν έξω διέπρεψαν. Ο Κακιούζης στη Μπάρτσα. Ο Σιγάλας Μιλάνο. Ο Οικονόμου Μπολόνια.
Το να έχουν σταθερό ρόλο οι παίκτες μας σε εκείνες τις ομάδες (ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΑΕΚ) για τόσα χρόνια λέει πολλά!