Η χώρα μας έχει 1 εκμ. οικονομικών μεταναστών, μεταξύ των οποίων η ανεργία είναι γύρω στο 10%. Εάν δε αφαιρέσουμε τα 250,000 παιδιά τους, απορρέει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν >650,000 εργασιακές θέσεις που αρνήθηκαν οι αυτόχθονες [και απόλυτο δικαίωμά τους].
Διαβάσαμε, επίσης, στον Τύπο της προηγούμενης βδομάδας ότι η μέση Αλβανική οικογένεια στην Ελλάδα έχει καταθέσεις 55,000 ευρώ [πέραν τυχόν ακινήτων]. Αφού δε οι Αλβανοί συνιστούν >>40% των μεταναστών, συμπεραίνεται ασφαλώς ότι οι οικονομικοί μετανάστες ευημερούν σε σύγκριση με τους υπερχρεωμένους αυτόχθονες.
Συνεπώς, το πρόβλημα έγκειται κυρίως στους αυτόχθονες και συνίσταται σε ένα mismatch [ίδε πλασματική ανεργία, ορισμό] μεταξύ των προσφερομένων, από τη μιά, και των ζητουμένων, από την άλλη, θέσεων εργασίας.
Φυσιολογικά, ο ανεξάρτητος παρατηρητής Θα περίμενε πως, λόγω της υπογεννητικότητας των baby-boomers, τα παιδιά τους, οι G700, θα βρίσκονταν σε προνομιακή θέση vis-à-vis στις επιλογές εργασίας. Και όμως αυτό δεν συνέβη, διότι απλούστατα το εκ της υπογεννητικότητας αριθμητικό πλεονέκτημα ΥΠΕΡ-αντιρροπίσθηκε
1) από τον επιδημικό πληθωρισμό πιστοποιητικών παιδείας και
2) από την συστηματική και καθ' έξιν άρνηση των αποφοίτων Λυκείου να επιδοθούν σε χειρωνακτικές εργασίες.
Eναντι του όρου unemployment, η Ελληνική προσφέρει δυό λέξεις, ΑΕΡΓΙΑ και ΑΝΕΡΓΙΑ. Αεργία σημαίνει ΕΠΙΛΟΓΗ του ατόμου να ΜΗΝ εργάζεται για οποιονδήποτε λόγο, συμπεριλαμβανομένης και της μη εύρεσης εργασίας στο πεδίο του γνωστικού του αντικειμένου, ενώ η ανεργία δηλώνει αδυναμία εύρεσης οιασδήποτε εργασίας, εντός η εκτός γνωστικού αντικειμένου [ίδε Μπαμπ.]. Ανεργία per se, λοιπόν, είχε η Ελλάδα στην Γερμανική Κατοχή, διαρκούντος του Εμφυλίου και στα Ψυχροπολεμικά χρόνια μέχρι την έναρξη του οικοδομικού boom των 60’ς, εξ ου και η τότε μαζική μετανάστευση [emigration]. Ο ορισμός έχει μεγάλη σημασία, διότι όταν υπάρχει πραγματική ανεργία, τόσο η Συνθήκη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όσο και το Διεθνές Δίκαιο αναγνωρίζουν, έμμεσα πλην σαφώς, το δικαίωμα ακόμα και στην κλοπή, εάν αυτή είναι η μόνη οδός επιβίωσης. H Ελλάδα, λοιπόν, έχει άπειρους ΑΕΡΓΟΥΣ και ελάχιστους η καθόλου ανέργους.
Στις ΗΠΑ, 70-80% των σερβιτόρων <40 ετών έχουν πτυχίο. Διπλώματα σε Political Science, Humanities, Letters, Biology, κλπ χαρακτηρίζονται σαρκαστικά ως διαβατήρια για τον Τομέα Φιλοξενίας [Hospitality Sector, εστιατόρια, bars, ξενοδοχεία κλπ]. Αυτά συμβαίνουν διότι στις ΗΠΑ, ανεξαρτήτως κοινωνικο-οικονομικής προέλευσης, η ανεργία θεωρείται συνώνυμη της απόλυτης αναξιότητας, μομφή και ασυμβίβαστη με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Για παράδειγμα, σε ένα από τα ευκολότερα και επικερδέστερα επαγγέλματα, αυτό του (ατομικού) νυχτερινού βοηθού «νοσηλευτού», με ωρομίσθιο 7-8 ευρώ [80 ευρώ τη βραδυά για να κάθεσαι!!] η ζήτηση είναι τεράστια και η προσφορά μικρή!!! Στην ιδιοτύπως σοσιαλιστική Ελλάδα και ειδικά στα χαμηλότερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα, η χειρωνακτική και «μη-γραφείου» εργασία θεωρούνται below one’s station και προσβλητικές. Αυτό είναι απολύτως σεβαστό, αλλά παράδοξο και ίσως συνδέεται με την πρόσφατη ιστορία. Πριν 70 χρόνια και επί δεκαετίες, ο Ελληνικός Λαός πέρασε λιμούς, φυλακίσεις, εξορίες, κοινωνικό εξευτελισμό, και ταπείνωση. Αλλά το Κεφάλαιο αυτό έκλεισε.
C A Hassapoyannes August 14, 2007 at 10:52 AM
