Τις πρώτες 45 μέρες στη Γαλλία έμεινα σε ένα κατάλυμα κι ήμασταν πάνω από 10 άτομα. Είχε πινακίδες στους τοίχους με το τηλέφωνο της ιδιοκτήτριας (και τα τηλέφωνα ανάγκης, όπως αστυνομία, πρώτες βοήθειες κλπ) και αυστηρή επισήμανση ότι αν δημιουργηθεί πρόβλημα θα κληθεί η αστυνομία πάραυτα.Δεν εχω συγκατοικησει ποτε με τοσα ατομα, αλλα φανταζομαι πως αν εχεις δικη σου τουαλετα και οι συγκατοικοι ειναι σχετικα ησυχοι, η φαση ειναι σαν ξενοδοχειο. Το μονο κακο η μαγειρικη που πρεπει να μοιραζεσαι την κουζινα με αλλους, αλλα και παλι αν ειναι καλα ατομα, ειναι ευκαιρια να πεις 2 κουβεντες με τους αλλους. Απο την αλλη εχω ακουσει και για αγριες καταστασεις με ασιατες ναρκομανεις, κλπ και μπολικη παρανοια γενικως.
Το Λονδινο παροτι ειναι γαματη πολη, για μενα εχει φαει Χ για αυτο το θεμα και μονο (υποχρεωτικη συγκατοικηση)
Είχαμε κοινή κουζίνα και κοινό τηλέφωνο/φαξ (ιντερνέτ δεν είχαμε το 95), αλλά ατομικές τουαλέτες (το σημαντικότερο). Κι είχε και μεγάλη αυλή με ένα τραπέζι στη μέση και πάγκους και συζητάγαμε. Τα δωμάτια ήταν λουξ. Δεν ήθελα να φύγω, αλλά συνολικά μου έβγαινε ακριβά. Μετά νοίκιασα καλό σπίτι, αλλά τον πρώτο καιρό είχα μοναξιά και ξαναγύρναγα πολλά βράδια στο κατάλυμα για παρέα μέχρι που άρχισα να φτιάχνω κι εγώ σιγά σιγά τον κύκλο μου και ξέκοψα. Επίσης άλλαζαν και τα άτομα κι οι παλιοί κάποια στιγμή είχαν φύγει.