Μνήμη και Νόημα
Σε πολύ αδρές γραμμές, υπάρχουν δύο κατηγορίες μνήμης: η βραχεία και η μακρά μνήμη. Η μακρά μνήμη πάλι, φαίνεται ότι διαφορίζεται στην προσωπική μνήμη και στη συλλογική μνήμη.
Στη βραχεία μνήμη καταγράφονται όλες οι πληροφορίες που δεχόμαστε.
Εκεί με κάποιο τροπο τις επεξεργαζόμαστε και άλλες τις καταχωρούμε στη μακρά μνήμη, ενώ άλλες τις σβήνουμε, για να μην δεσμεύουμε τις περιορισμένες μονάδες μνήμης του εγκεφάλου μας.
Το ποιες πληροφορίες θα αποθηκεύσουμε και ποιες θα διατηρήσουμε, συναρτάται τόσο από τη διαμόρφωση της προσωπικότητας μας, όσο και από το κοινωνικό, οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο ζούμε.
Αν λάβω παραδείγματος χάριν την πληροφορία ότι ο πρίγκιπας Χάρι έκλασε σήμερα στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, εγώ προσωπικά θα τη διαγράψω στο επόμενο δίλεπτο.
Αν όμως λάβω την πληροφορία, ότι τρεις Έλληνες στρατιωτικοί σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους στα Ίμια, θα την καταχωρήσω στη μακρά συλλογική μου μνήμη, που με προσδιορίζει ως έλλογη οντότητα, μέσα στον κόσμο.
Αυτό δεν σημαίνει όμως και ότι όλοι οι άνθρωποι πράττουν με τον ίδιο τρόπο. Αντιθέτως, είναι βέβαιον ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνόφωνων ινδογραικύλων, θα προτιμούσε να αποθηκεύσει την κλανιά του πρίγκιπα Χάρυ, από τη θυσία των τριών Ελλήνων στα Ίμια.
Αρμόδια για αυτή τη επιλεκτική διαδικασία επεξεργασίας και αποθήκευσης, που προκρίνει τις κλανιές από τη θυσία, είναι η τηλεόραση και οι λοιποί μηχανισμοί μαζικού ελέγχου του Νου.
Αρμόδια για την άλλη διαδικασία που προκρίνει τη νοηματοδοσία της Ύπαρξης, μέσω της συλλογικής μνήμης, φαίνεται ότι στις μέρες μας, είναι η Χρυση Αυγη.
Δεν είδα και κανέναν άλλον δηλαδή να ασχολείται με τα Ίμια, αντί να ασχολείται με τους «συμφωνημένους» και τον πρίγκιπα Χάρυ….
Το στεφάνι που πόντισαν μέλη της Χρυσής Αυγής,
στο σημείο όπου βρήκαν τον θάνατο οι τρεις Έλληνες, τη νύχτα των Ιμίων.
Αν δεν κάμω λάθος, δεν υπήρξε καμία άλλη οργανωμενη πολιτικη παραταξη,
που να βγει να πει μια κουβεντα, για τους ωραιους νεκρους μας...
Ελληνόφωνοι, ινδογραικύλοι κι αλβανομούρηδες, που θυμούνται την Ελλάδα,
μοναχά όταν τρώγουν μπακαλκιάρο με σκορδαλιά...
Απώλεια μνήμης, με άρωμα τζατζίκι...
Το πρόβλημα είναι ότι η παραγωγή Νοήματος, για την ίδια τη ζωή του ατόμου μέσα στον κόσμο και σε μια συγκεκριμένη κοινωνία, είναι άμεσα συναρτημένη από την μακρά μνημη – προσωπική και συλλογική.
Το σβήσιμο της συλλογικής μνήμης και η παραχάραξη της προσωπικής μνήμης, μέσα από έναν λαβύρινθο άχρηστων και α-νόητων πληροφοριών, μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ανθρωποειδές, που δρα κατόπιν εμφυτευμένων προστακτικών στην απογυμνωμένη δια-νοητική του υπόσταση.
Θα σας δώκω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, από την απώλεια της βραχείας μνήμης, για να λάβετε μιαν ιδέα του πως καταντάει ανάλογα το ανθρώπινο ον, όταν σβήνεται η παραχαράσσεται η συλλογική και η προσωπική του μνήμη.
Όταν μιλάμε για παθολογική αμνησία, εννοούμε κυρίως την απώλεια της βραχείας μνημης ή την απώλεια της προσωπικής μνήμης ή και των δύο μαζί.
Στην περίπτωση λοιπόν που χαθεί [προσωρινά ή μόνιμα] η βραχεία μνήμη, το άτομο χάνει τη δυνατότητα να «αποθηκεύσει» δεδομένα , που έχει λάβει μόλις λίγα λεπτά [ή και δευτερόλεπτα πριν…
Σε πειράματα που έχουν γίνει με ασθενείς που πάσχουν από απώλεια βραχείας μνήμης, φαίνεται ότι τους είναι αδύνατον να θυμηθούν, παραδειγματος χάριν, τη διαδρομή από τον θάλαμο τους ως την τουαλέτα, που μπορεί να έκαμαν μόλις πριν λίγα λεπτά, συνοδευόμενα από κάποιον νοσηλευτή.
Ένα από τα πρώτα αποτελέσματα συνεπώς της απώλειας βραχείας μνήμης είναι και η απώλεια της αίσθησης του προσανατολισμού, ακριβώς επειδή δεν μπορούν να αποθηκευθούν στη μνήμη, οι πληροφορίες της όποιας διαδρομής…
Κάτι ανάλογο λοιπόν παρουσιάζεται και στην απώλεια της μακράς συλλογικής μνήμης του ατόμου, μοναχά που δεν είναι τοσο κραυγαλέο, όσο το παράδειγμα απώλειας της βραχείας μνήμης που σας έδωκα.
Απενεργοποιώντας τη μακρά συλλογική μνήμη όμως, το άτομο χάνει τη δυνατότητα να προσανατολίζεται μέσα στον ιστορικό του χώρο και χρόνο, ακριβως όπως ανάλογα χάνει τη δυνατοτητα του να προσανατολίζεται στον παρόντα περιβαλλοντικό χώρο, απενεργοποιώντας τη βραχεία του μνήμη.
Αν πάλι χαθεί η μακρά προσωπική μνήμη, τότε πιθανόν το άτομο να λησμονήσει προσωρινά ή μόνιμα, όλα τα δεδομένα που συγκροτούν την ανθρώπινη προσωπικότητα του, μέσα σε μια δεδομένη κοινωνία.
Παραδείγματος χάριν το όνομα του, τη δουλειά του, την οικογένεια του κ.λπ.
Η απώλεια της προσωπικής μνήμης λοιπόν, σημαίνει ανάλογα την απώλεια του προσανατολισμού στον παρόντα κοινωνικό χώρο και χρόνο.
Κάθε απενεργοποίηση ή διαγραφή ή παραμόρφωση των τριών καταστάσεων της μνήμης, προκαλεί ανάλογα και μια καταστροφική απώλεια προσανατολισμού του ανθρώπου, είτε στον περιβαλλοντικό χωρόχρονο [απώλεια βραχείας μνήμης] είτε στον κοινωνικό χωρόχρονο [απώλεια προσωπικής μνήμης] είτε στον ιστορικό χωρόχρονο [απώλεια συλλογικής μνήμης]
Η πρόσοψη των γραφείων της Χρυσής Αυγής αρκετή ώρα πριν
την προαναγγελθείσα έναρξη της Τελετής Μνήμης.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται από νωρίς το απόγευμα....
Ταυτόχρονα, κάποιοι άλλοι χαιρόντουσαν, επειδή η συλλογική μας μνήμη,
θα διαγραφονταν κάτω από σειρά απαγορεύσεων και απειλών...
Δεν υπολόγισαν όμως ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι μεν πολύ αλαφριά
[μόλις 24 γραμμάρια λένε...]
αλλά αυτή είναι που κινεί την Ιστορία
Η επίθεση της Νέας Τάξεως εκδηλώνεται κατά κύριο λόγο στην απενεργοποίηση και στη διαγραφή κάθε είδους συλλογικής μνήμης, αφήνοντας το άτομο μετέωρο μέσα στον Μεγάλο Κόσμο.
Κυριολεκτικά μας έχουν καταντήσει σαν τα δύστυχα αυτά πλάσματα που πάσχοντας από α-μνησία, αναζητούν ματαίως τις διαδρομές τους μεσα στο χώρο και στον χρονο της Ύπαρξης, ανίκανα να βρουν ακομα και την τουαλέτα, αν δεν συνοδεύονται από τον κατάλληλο νοσηλευτή ή καθοδηγητή [το ίδιο κάμει]
Οι τελετές μνήμης της Χρυσής Αυγής δεν έχουν σκοπό, ούτε να φουντώσουν το μίσος, ούτε να παράγουν αιμοδιψείς φονιάδες, που επιτίθενται σε όποιον διαφέρει.
Ο στόχος τους είναι να διατηρήσουν ζωντανή τη συλλογική μνήμη ημών των Ελλήνων, που χωρίς αυτήν είμαστε απροσανατόλιστοι και μετέωροι μέσα στο διαρκως μεταβαλλόμενο Γίγνεσθαι της Ύπαρξης μας.
Γι αυτό ακριβώς και δεν απευθύνονται μοναχά στους χρυσαυγίτες αλλά σε όλους τους Έλληνες [και μακάρι να συμμετείχαν σ΄αυτές όσοι/ες αισθάνονται πατριώτες, ασχέτως πολιτικών προτιμήσεων]
Τα αίσχη που συνεβησαν το Σάββατο [30/1/ του 2016] με την απαγόρευση της συγκέντρωσης στο μνημείο των Ιμίων και το ύπουλο σιγοντάρισμα των απλύτων, είναι προσβολή κατά του Ελληνισμού και όχι αποκλειστικά κατά του Λαϊκού Συνδέσμου.
Αλλά κι η απίστευτη Νίκη της Χρυσής Αυγής κατά της τρομοκρατίας των «ελεγκτών Μνήμης και Συνείδησης» των καθεστωτικων συμμοριών, που στο τέλος κατόρθωσε να πραγματοποιήσει και την τελετή και την πορεία [χάρις σε ένα ευφυές στρατηγικό σχέδιο, που έβγανε τους ηλίθιους άπλυτους εκτός μάχης, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι] φρονώ ότι είναι επίσης Νίκη όλων των Ελλήνων.
Κρατήσαμε ζωντανή τη Συλλογικη μας μνήμη και τη Θυσία των ωραίων νεκρών μας, εν μέσω των λωτοφάγων και των κυκλώπων της α-μνησίας και, συνεπώς, της α-νοησίας.
Όχι, δεν είναι λίγο…
Και να μου το θυμηθείτε πως κάποτε θα γράψουν για μας…
Κράτησαν ζωντανό το Νόημα, για να έχουμε εμείς οι αγέννητοι, να θυμόμαστε, ποιο είναι το νόημα της δικής μας Ελευθερίας…
Αναμένοντας τους απλυτους, "χεσμένοι" από τον φόβο μας...
Την επόμενη φορά να μας στείλετε και τους "συμφωνημένους", να μας τρομάξουν
Κι εδω που τα λέμε πιο πιθανό ήταν να πείσουν τους χρυσαυγίτες να μην μαζωχτούν. αν τους απειλούσανε ότι θα τους έστελναν τον κ. Σακελλαρίδη με στρινγκ,
παρά τους άπλυτους με μαγκούρες και ρόπαλα...