Κι όμως γυρίζει...
Όταν ο Γαλιλαίος κλήθηκε ενώπιον της ιεράς εξετάσεως, αναγκάστηκε να αρνηθεί την ηλιοκενρική θεωρία του, ότι δηλαδή η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο και όχι το αντίθετο, από το φόβο φυσικά των βασανιστηρίων και του τρομακτικού θανάτου στην πυρά.
Βγαίνοντας όμως από την αίθουσα των ιεροεξεταστών, κοντοστάθηκε και ψιθύρισε...
- Κι όμως, γυρίζει...
Ε λοιπον αυτή η αδιαπραγμάτευτη Πίστη του ανθρώπου στην αλήθεια του, εις πείσμα κάθε επιβεβλημένης εκ των άνω μαζικής αντίληψης - αυτό το: "κι όμως γυρίζει!" - έχει ειπωθεί αμέτρητες φορές από τότε και θα ειπωθεί άλλες τόσες, κάθε φορά που ένας άνθρωπος θα σύρεται ενώπιον των δημίων του, για να ομολογήσει πως δεν είναι παρά πειθήνιος δούλος των αφεντικών του.
Εμείς οι χρυσαυγίτες, παραδείγματος χάριν...
Μετράμε ήδη δύο νεκρούς, εκατοντάδες θύματα ωμής άμεσης βίας και χιλιάδες θύματα έμμεσης βίας, από το αριστερό κρατικοδίαιτο ρουφιανότσουρμο, που δεν μας επιτρέπει ούτε να σταθοήυμε σε μια δουλειά, να βγάλουμε το μεροκάματο.
Κι εψές πάλι, παρολίγον να θρηνήσουμε κι άλλον έναν νεκρό - ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, που το μόνο έγκλημα του ήταν η Πίστη του στις αξίες του Έθνους και της Κοινής συλλογικής μοίρας των Ελλήνων.
Κι όμως είμαστε εδώ.
Είμαστε δώ και συνεχίζουμε να πετάμε στα μούτρα της αριστερής αλητείας αυτό το: "κι όμως γυρίζει..."
Και θα γυρίζει, όσο θα υπάρχουν σε τούτον εδώ τον κόσμο, αφεντικά και δούλοι, προδότες και ήρωες...
Ναι λοιπόν, γυρίζει.
Γυρίζει κι ας ξέρουμε καλά όλοι εμείς, πως αύριο τα τάγματα εφόδου των μισελλήνων μπορεί να τσακίσουνε τα δικά μας πόδια και τα δικά μας χέρια.
Γυρίζει κι ας μην έχουμε καμία ψευδαίσθηση ότι τάχα μου θα μας προστατεύσει ο μπάτσος ή ο δικαστής ή η λεγόμενη "κοινή γνώμη"
Όχι.
Ίσα-ίσα που όλοι αυτοί, οι μπάτσοι, οι δικαστές, οι δημοσιογραφοι - ακόμα-ακόμα κι ο απλός ανθρωπάκος. θα χαρούν όταν ακούσουν για έναν ακόμα Έλληνα, που τον τσάκισαν οι έμμισθοι αλητες της πρώτης φοράς αριστεράς.
Και ξέρετε γιατί θα χαρούν;
Γιατί η δική μας ύπαρξη, η δική μας ασμβίβαστη στάση, όπου αρνούμαστε να σκύψουμε την κεφαλή μπροστά στους προδότες αλλά τους πετάμε κατάμουτρα αυτο το: "κι όμως γυρίζει!", είναι σαν ένα χαστούκι στη δικιά τους τη μούρη.
Είναι η επιβεβαίωση της δικιάς τους ενδοτικής στάσης και των δικών τους συμβιβασμών, που αναγκάστηκαν να κάμουν απέναντι στους εθνοκτόνους, από τον φόβο του κοινωνικού αποκλεισμού και των ανελέητων διωγμών.
Εμείς οι χρυσαυγίτες είμαστε η ζωντανή υπόμνηση των ενοχών τους, για μια προδοσία απέναντι στους κώδικες αξιών τους, που τους πέταξαν στα σκουπίδια, για να μην τους ανακαλύψουν οι ροζ συμμορίτες και οι έμποροι των εθνών.
Γι αυτό χαίρονται κάθε φορά που ακούν ότι ένας δικός μας άνθρωπος έπεσε θύμα της κρατικοδίαιτης φάλαγγας των παρανοϊκών και των απλύτων και εύχονται να ήταν δυνατό να μας εξαφανίσουν όλους, όπως τις ενοχλητικές "αλογόμυιγες" του Σωκράτους, που δεν αφήνουν το πόπολο να σνεχίσει ανενόχλητο τον βαθύ ύπνο του...
Αλλά εμείς είμαστε ακόμα εδώ...
Και φωνάζουμε αυτό το τρομερό: "κι όμως γυρίζει", σαν τις παλιές, αμείλικτες φωνές των συνειδήσεων τους, που τρομαγμένοι από το κόστος της Ελευθερίας, αναγκάστηκαν να θάψουν στις λάσπες των συμβιβασμών τους και των πάρε-δώσε τους...