Ο Μακαρέζος ήταν ο μόνος λογικός, ο μόνος μορφωμένος (και στα οικονομικά πτυχιούχος) και ο μόνος μετριοπαθής.
Πήρε πάνω του ολομόναχος (αφού όλοι οι άλλοι ήταν στην κυριολεξία για τα πανηγύρια) όλη την οικονομία της χώρας και όλη τη δημόσια διοίκηση. Και ομολογουμένως, δεν έκανε θαύματα, αλλά τουλάχιστον κατάφερε να σώσει την παρτίδα (παΡτίδα όχι πατρίδα).
Όλο το πολιτικό φάσμα, ΟΛΟ όμως θέλει να θυμόμαστε την δικτατορία για λάθος λόγους.
Εγώ από εκείνη την εποχή συγκρατώ μία αλήθεια που είναι εξαιρετικά οδυνηρή…
Οι δικτάτορες, δεν είχαν και μεγάλες συμπάθειες στον υγιώς σκεπτόμενο μορφωμένο κόσμο. Έψαχναν παντού να βρουν μορφωμένους ανθρώπους συμπαθούντες για να τους διορίσουν νομάρχες, γενικούς γραμματείς υπουργείων, διευθυντές οργανισμών κλπ. και δεν εύρισκαν!
Αναγκάζονταν λοιπόν να διορίζουν σε σημαντικές θέσεις κάτι μπαστουνόβλαχους με μηδενική μόρφωση, μηδενική εμπειρία και μηδενικές ικανότητες. Κάτι τέτοιοι χαρακτήρες σε σήριαλ, θεατρικές παραστάσεις και ταινίες της μεταπολιτευτικής περιόδου, μένουν σήμερα για να μας τους θυμίζουν.
Το θέμα λοιπόν ήταν ότι η δικτατορία κυβέρνησε την Ελλάδα για εφτά χρόνια με έξι – εφτά ικανά στελέχη, (όχι μόνο τον Μακαρέζο αλλά και τον Θάνο και λίγους ακόμα), και κανέναν άλλο. Όλοι οι άλλοι ήταν χάνοι.
Με αυτή την χούφτα ικανούς ανθρώπους λοιπόν που είχαν ως μοναδικό τους στόχο να βοηθήσουν την χώρα τους, κατάφερε η δικτατορία να οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα ουσιαστικό οικονομικό θαύμα.
Αυτό για εμένα που είμαι φύση και θέση δημοκράτης, είναι λυπηρό.
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί ικανοί άνθρωποι στις εκάστοτε δημοκρατικές κυβερνήσεις, ωστόσο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπορούν να προσφέρουν έστω τα απαραίτητα. Αυτό δεν το καταλαβαίνω.