Δημοκρατία: μια ήπια παραλλαγή του κομμουνισμού
24/07/2013 - Ο Φραντσέζος - See more at:
Τι ακριβώς γιορτάζουμε σήμερα;
«Τη Δημοκρατία», μας λένε τα μίντια.
Το ιδανικό σύστημα αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης που επινόησαν οι προπάτορές μας, άρα παραμένει αλάνθαστο, έχει να προτείνει μια λύση σε κάθε πρόβλημα και «δεν οδηγείται σε αδιέξοδα».
Τη «Δημοκρατία». Τη λέξη-ταμπού, που υπονοεί μια ιδέα άμωμη και ανεπίληπτη.
Τόλμα να τη θίξεις και θα εξοστρακιστείς ακαριαία στο μιαρό σινάφι των αντιδραστικών, των μελανοχιτώνων, των φασιστών.
Τη «Δημοκρατία». Που, στερημένη από τα απαραίτητα συστατικά της, θυμίζει περισσότερο «μπιφτέκι για χορτοφάγους» παρά σύγχρονη πρόταση ευημερίας.
Οταν οι Αριστεροί, οι Φιλελεύθεροι, οι Ελευθερόφρονες και οι Νεοαστοί ευαγγελίστηκαν τη Δημοκρατία, ο καθένας τους είχε κάτι διαφορετικό στο μυαλό του.
Σε όλα όμως τα ιδεολογικά ρεύματα, το δημοκρατικό μοντέλο λειτουργούσε πάνω σε μια πλατφόρμα «Πολιτών» που εφοδιάζονταν από πολύ νωρίς με την απαραίτητη κατάρτιση για να κάνουν τις επιλογές που κρατάνε τη δημοκρατία ζωντανή.
Μη γελιόμαστε.
Καμία από τις πολιτειακές επιλογές που είδαν τη δημοκρατία ως το σκληρό νόμισμα της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης και της ισότητας, δεν αρίστευσε στο ζόρικο διαγώνισμα της νομής και άσκησης εξουσίας.
Ακόμα και στις χώρες όπου η Παιδεία ταξινομείται ως προτεραιότητα, οι πολίτες ψηφίζουν ανδρείκελα, ύποπτες κατασκευές του Κεφαλαίου ή καρικατούρες τύπου Τσιτσιολίνα, για να ανακουφίζουν προσωρινά την ακόρεστη ανάγκη τους για αληθινή συμμετοχή στην εξουσία.
Και η Παιδεία εξακολουθεί να παράγει εξειδικευμένους επιστήμονες, αλλά ανειδίκευτους πολίτες.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η πληροφορία τρώει διαρκώς τη γνώση που καταβροχθίζει τη σοφία.
Κι όμως.
Στον «ελεύθερο κόσμο» όπου τα πολιτεύματα διαφέρουν μεταξύ τους μόνον τυπικά και την εξουσία ασκούν τα εταιρικά λόμπι μέσω ενός αριθμού εκπροσώπων που μπορεί να υπερτερούν αριθμητικά έναντι του ενός μονάρχη, αλλά στην πραγματικότητα μεταφέρουν την ίδια μορφή εξουσιαστικής πίεσης στον πολίτη, κανείς δεν έχει το θάρρος να αντιμιλήσει στη δημοκρατία.
Η θεωρία που λατρεύουν οι οικονομολόγοι και ταιριάζει γάντι σ’ αυτή την παράλογη συμπεριφορά ονομάζεται «Sunk cost fallacy».
Και επιγραμματικά λέει ότι, αν και εσφαλμένα πιστεύουμε πως οι επιλογές μας γίνονται βάσει μιας λογικής αναμενόμενου κέρδους, στην πραγματικότητα οι αποφάσεις μας «μολύνονται» από τη συναισθηματική επένδυση που έχουμε αφιερώσει σε μια ιδέα.
Όσο πιο μεγάλη η επένδυση, τόσο πιο δύσκολη η απόφαση να την εγκαταλείψεις...
Υποπτεύομαι ότι αυτό το γνωρίζουν καλά, όσοι μας γανώνουν τα αυτιά με την επέτειο της δημοκρατίας «τους».
Αρκεί πλέον που μας έπεισαν ότι εδώ βρίσκεται ο μονόδρομος της ευμάρειας και της ολβιότητας -που θα έλεγαν και οι αρχαίοι ρήτορες.
Το ότι κάτι μας βρομάει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, δεν είναι αρκετό για να μας αποσπάσει από την επένδυση στο ιδεώδες μιας ξεδοντιασμένης, απαρχαιωμένης ιδέας που ξεκίνησε με άριστες προδιαγραφές και στραβοπάτησε στο πρώτο βήμα.
Ίσως ο Χανς Χέρμαν Χόπε να το είπε καλύτερα: «Η Δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με την ελευθερία. Η Δημοκρατία είναι μια ήπια παραλλαγή του κομμουνισμού και πολύ σπάνια στην ιστορία των ιδεών, εξελήφθη ως κάτι διαφορετικό».
- See more at: