Έτσι σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα ήταν όλο αυτό που περιέγραψες, αν το έλεγες σε κάποιον πριν 20 χρόνια το 1992, σήμερα όμως το ζεις.
Αν ΔΕΝ ΘΕΣ να δεις πέρα από την μύτη σου δεν μπορώ να σε υποχρεώσω να το κάνεις.
Και μόνο η συγκριση γεννητικότητας αυτοχθόνων και εποικων με μια προβολή τους στο μέλλον είναι αρκετή για να σου δείξει με μαθηματική ακρίβεια ποια χρονιά θα είσαι ήδη μειοψηφία στον τόπο αυτό. Και μετά θα νοιώσεις όπως αυτός στο άβαταρ σου. Ευκαιρία κιόλας.
υγ: Το 92 που λες γιατί μ αρέσει να θυμάμαι τα παλιά, μια ανοικτή συγκέντρωση της Χ.Α ήταν το πιο σύντομο αναρχικό ανέκδοτο. Σήμερα καμάρωνε τους στην Βουλή.
Ποιο ζω? Την απειλή των μεταναστών να διώξουν ετσιθελικά και με σκοπό τους Έλληνες από την Ελλάδα?
Να με συγχωράς χλωμό πρόσωπο αλλά δεν ζώ καμία τέτοια απειλή. Υπάρχει εντελώς διαφορετική ΑΝΤΙΛΗΨΗ των πραγμάτων. Τα δήθεν στοιχεία που επικαλείσαι για συγκρίσεις δεν τα βλέπω πουθενά. Ούτε μας προέβλεψες ποια χρονιά θα υλοποιηθεί αυτή ακριβώς η απειλή. Μάλλον τα παρέθεσες πέρα από τη μύτη μου.....
Το συγκεκριμένο ανέκδοτο δεν το γνωρίζω, ούτε το είχα ξανακούσει. Αυτό που γνώριζα όμως ήταν η άνοδος του Εθνικισμού (ακροδεξιά) στην Ελλάδα. Εξάλλου αυτή (ακρα-δεξιά) ήταν πάντα γνωστή και υπαρκτή. Μην ξεχνάς πως και ο ΛΑ.Ο.Σ. ως ακροδεξιό κόμμα αντιμετωπιζόταν τόσο καιρό και στις τάξεις του είχε ενταχθεί όλο το φάσμα της άκρας δεξιάς (βασιλικοί, χουντικοί, εθνικιστές, νεοναζι κτλ). Κάνε μια απλή σύγκριση του εμβλήματος του ΛΑ.Ο.Σ. με το σήμα που φέρουν στις ασπίδες τους τα "λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες". Συνεπώς η αντικατάσταση του ΛΑ.Ο.Σ. από την Χ.Α. στα κοινοβουλευτικά έδρανα δεν μου γεννά κανένα συναίσθημα χαράς ή θλίψης. Μου είναι απλώς αδιάφορο.
Η Χ.Α. κατεβαίνει στις εκλογές από το 1981.
Αν το 7% που τους ψήφισε πιστεύει α) στην φυλετική ανωτερότητα των Ελλήνων, β)Πως ο Χίτλερ είναι μια προσωπικότητα που η Ιστορία ΔΕΝ τον έχει κρίνει ακόμα, γ) Αρνείται το Ολοκαύτωμα δ) Θεωρεί υπαίτιους της οικονομικής κρίσης τους μετανάστες και ε) προκρίνει ως λύση να βγουν τα τανκς στους δρόμους
Τότε με γειά τους με χαρά τους! Όπως προείπα υπάρχει διαφορετική αντίληψη.
Το ποιος βλέπει μέχρι τη μύτη του... μένει να αποδειχτεί.
