Παραθέτω δύο κείμενα δημοσιογράφων με τα οποία συμφωνώ σε γενικές γραμμές. Έχει παραμεγαλοποιηθεί το θέμα λες και πρόκειται για τραγωδία. Γράψτε τους εκεί που δεν πιάνει μελάνι, έτσι μόνο θα τους τσούξει. Αφήστε τους στην μιζέρια τους.
ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ
Του Μένιου Σακελλαρόπουλου
Ελεύθεροι ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ, που ζουν τη ΣΤΑΥΡΩΣΗ σε συνθήκες θρίλερ...
ΠΑΙΔΕΣ εν καμίνω... Ζώντας μέσα στο φόβο, την ταραχή, την αβεβαιότητα, την ΑΓΩΝΙΑ για το σήμερα και το αύριο...
ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ... Των αδυναμιών τους, των λαθών και των παραλείψεων τους, του εφησυχασμού τους, του κλίματος ευημερίας, της ραστώνης...
Ελεύθεροι ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ, να σκέφτονται αν πρέπει να βγουν στο δρόμο κι αν μπορούν να κοιμηθούν στα σπίτια τους.
Απίστευτο! Και τρομακτικό συνάμα, όσο κι οι εμφανίσεις τους...
ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΜΕΝΟΙ, ακόμα χειρότερα απ' όσο δείχνουν στο γήπεδο...
Παίδες ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ, που δεν σκέφτονται τη γέννηση του Χρίστου,, αλλά τη δική τους ΣΤΑΥΡΩΣΗ, δίχως να γνωρίζουν (αν και στην ουσία πολύ αμφιβάλλουν...) εάν υπάρχει ανάσταση, ελπίδα έστω, μια μικρή ηλιαχτίδα...
Και με το βλέμμα μόνιμα υπό γωνία και λοξώς, μήπως τους ακολουθεί κανείς!
Να χτυπάει το τηλέφωνο τους και να τρέμουν στην ιδέα ότι δεν είναι κάποιος δικός τους άνθρωπος.
Μια τραγωδία για την οποία δεν είναι άμοιροι ευθυνών, ούτε όμως καθολικά υπεύθυνοι...
Αυτά βιώνουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού, που αυτές τις μέρες θα προτιμούσαν να ζουν στη... Γη του Πυρός, παρά στην καυτή ζώνη της Αθήνας.
Το μάτι τους χόρτασε... καρούμπαλα! «Μπλε καρούμπαλα», από τα περιπολικά της Αστυνομίας, τις κλούβες, τις αύρες, τις μοτοσικλέτες και κάθε λογής φάρο που αναβοσβήνει...
Μάλιστα, οι ξένοι παίκτες έμαθαν πλέον ΟΛΕΣ τις ελληνικές βρισιές, απλές, σύνθετες και υποκοριστικές!
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ στο δρόμο με τις λεύκες! Να είναι στο αεροπλάνο της επιστροφής και να τρέμει το φυλλοκάρδι τους. Όχι πώς θα φτάσουν, αλλά πώς θα φύγουν! Και από πού!
Ν' ακούν τους ασυρμάτους των αστυνομικών να βουίζουν δαιμονισμένα, σαν να προετοιμάζεται βραδιά Πολυτεχνείου, και να μην πιστεύουν στ' αφτιά τους και τα μάτια τους!
Να βιώνουν αληθινές συνθήκες ΦΥΓΑΔΕΥΣΗΣ, ακριβώς όπως στις ταινίες.
Και να ξέρουν ότι ΔΕΝ μπορούν να κοιμηθούν στα σπίτια τους, μόνο με τη σκέψη ότι κάτι μπορεί να συμβεί...
Κι είναι σίγουρο ότι εκεί στο ξενοδοχείο της Αττικής οδού όπου αναγκάστηκαν να διανυκτερεύσουν, οι περισσότεροι δεν μπόρεσαν να κλείσουν μάτι. Είτε γιατί αναβόσβηναν τα «καρούμπαλα» των περιπολικών είτε γιατί αναβόσβηναν στο μυαλό τους σκηνές από βίαια θρίλερ.
Και το χειρότερο; Δεν ξέρουν τι τους περιμένει.
«Θα τα πούμε την Τετάρτη...», ήταν μια σπαραχτική και συνάμα τρομακτική κραυγή που δεν έλεγε να φύγει από τα αφτιά τους...
Κάποιοι σκέφτηκαν μήπως έπρεπε να πάνε να κοιμηθούν και χτες σε σπίτια συγγενών τους, για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους, ενώ κάποιοι ξένοι περιέγραφαν τα γεγονότα σε δικά τους πρόσωπα με τα πιο μελανά χρώματα...
«Πώς θα παίξουμε;», αναρωτήθηκαν ορισμένοι, που νιώθουν τα πόδια τους να ζυγίζουν εκατό κιλά. Έκαστον...
Χτες το απόγευμα ήταν προγραμματισμένη η γιορτή του Πανάθα. Για τα παιδιά.
Κι αυτά, τα παιδιά, έβλεπαν παντού αστυνομία. Λες και δεν πήγαν σε γιορτή, αλλά σε φιλανθρωπική εκδήλωση στις φυλακές Κορυδαλλού!
Τα πρόσωπα των παικτών που βρέθηκαν εκεί, ήταν πανιασμένα! Έπρεπε να υπογράφουν αυτόγραφα στους μικρούς, και ταυτόχρονα να προσέχουν μη γίνει κανένα κακό!
Υπέγραφαν κι επέστρεφαν βιαστικά στη θέση τους, μη βρεθεί κάποιος υπερβολικά θερμόαιμος...
Γι αυτό ακριβώς μπαινόβγαιναν, όπως συνέβη με τον Πάπα στην Κωνσταντινούπολη...
Γιορτή με την παρουσία ΜΑΤ δεν έχει ξαναγίνει ποτέ...
Αυτή είναι η ζωή των ελεύθερων ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ, που αδυνατούν να χωνέψουν τα όσα συμβαίνουν.
Αυτό το κείμενο απλώς παρουσιάζει τα όσα συμβαίνουν. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Δεν αθωώνει, δεν δικάζει, δεν προβλέπει, δεν μαντεύει.
Κι απλώς αναρωτιέται αν με τέτοιες συνθήκες μπορεί κάποιος να παίξει μπάλα, που είναι ένα ΠΑΙΧΝΙΔΙ.
Παιχνίδια τρόμου όμως παίζονται μόνο σε ταινίες.
Τώρα, το πώς έφτασε η ομάδα σ' αυτό το σημείο -το οποίο αποτελεί κατάντια-άμοιροι ευθυνών δεν είναι ούτε οι παίκτες ούτε αυτοί που τους επέλεξαν και τους έφεραν.
Κι αυτό το τελευταίο είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ θέμα που απαιτεί ξεχωριστή ανάλυση, την οποία και θα κάνουμε...
SPORTDAY
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Επαναλαμβάνοντας το ίδιο λάθος
Λαμβάνω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) πάρα πολλά mail για τον Παναθηναϊκό: ό,τι είχα να πω το είπα νωρίς. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το φετινό πρόβλημα του ΠΑΟ είναι ότι πέταξε ένα καλοκαίρι ολοκληρώνοντας το ρόστερ του πολύ αργά. Μια ομάδα που απέκτησε τέσσερις παίκτες-κλειδιά στα τέλη Αυγούστου (τον Μπόβιο, τον Βίκτορ, τον Σαλπιγγίδη και τον Ίβανσιτς) και άλλαξε πανικόβλητη σε τρεις μήνες τρεις προπονητές, είναι αδύνατο να δέσει. Ο ΠΑΟ δεν έχει μηχανισμούς παιχνιδιού (τρόπους άμυνας και τρόπους επίθεσης) που θα μπορούσαν να μασκαρέψουν ενδεχόμενες αδυναμίες ή ντεφορμάρισμα των μονάδων του: αυτό που του συμβαίνει είναι απλό - η μόνη μου απορία είναι αν στον ΠΑΟ το έχουν καταλάβει. Γιατί στο μεταξύ οι άλλοι έχουν καταλάβει τα προβλήματά του.
Την ώρα που ακούγονται ουρλιαχτά για τη νοοτροπία των ποδοσφαιριστών, την ατολμία της διοίκησης ή την ανάγκη για μεταγραφές, το να μιλήσει κάποιος για ποδόσφαιρο δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Κι όμως, η δυσκολία του Παναθηναϊκού εφέτος είναι κυρίως τακτική ? όλα τ' άλλα έπονται: είναι η δυσκολία μιας ομάδας που δεν πρόλαβε να γίνει ομάδα.
Ζημιά
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι ότι χάνει κάποια ματς, αλλά ότι από την αρχή της χρονιάς τα χάνει με τον ίδιο τρόπο. Όποια ομάδα μέχρι τώρα προσπάθησε να χτυπήσει τον ΠΑΟ από τον άξονα, έκανε στους «πράσινους» τεράστια ζημιά. Φτάνει να είχε παίκτες που να μπορούσαν να τρέξουν με την μπάλα.
Ογιος
Θυμηθείτε το ματς με την ΑΕΚ: ο Φερέρ για να κερδίσει δεν δίστασε να στείλει στο γήπεδο ακόμα και τον Παναγιώτη Κονέ ώστε να έχει έναν παίκτη ακόμα στη μέση. Στον αγώνα με τον ʼρη, ο Ογιος έριξε στο ματς τον Βαϊσχάιμερ (δηλαδή έναν επιθετικό) ζητώντας του να κινηθεί σαν «δεκάρι» πίσω από τον Κόκε και κοντά στον Πάουλο Κόστα: το έκανε γιατί κατάλαβε ότι σε αυτόν τον χώρο του γηπέδου, δηλαδή μπροστά από τα στόπερ του ΠΑΟ, έπρεπε να έχει δημιουργικούς παίκτες. Στο ματς με την Παρί, ο Καλού, που έρχεται κάθετα από τις πίσω γραμμές, κάνει πάρτι ανενόχλητος: οι αμυντικοί χαφ του ΠΑΟ δεν έχουν κάνει ούτε τρία φάουλ σε ολόκληρο το παιχνίδι... Στο ματς με τη Λάρισα τις ευκαιρίες τις χάνει ο Διγκόζης, δηλαδή ο μόνος παίκτης της ΑΕΛ που έτρεχε στη μέση: ο χρήσιμος Μπασιλά είναι στατικός. Στην Κέρκυρα τον ΠΑΟ τον κέρδισαν ο Κουτσουρές (που εξαφάνισε τον Βίκτορ και τον Γκονζάλες) και κυρίως ο Γκουέλα και ο Σίλβα, που τρέχουν όλο το γήπεδο ανενόχλητοι χωρίς κανένας απολύτως παίκτης του ΠΑΟ να προσπαθεί να δυσκολέψει την κίνησή τους με την μπάλα στα πόδια.
Τεννές
Λίγο πριν από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου ο Μπάμπης Τεννές έχει καταλάβει πως μπορεί να γυρίσει το ματς. Βγάζει τον Σκούφαλη (δηλαδή ένα έξω δεξιά) και περνά τον Ντακόλ (δηλαδή έναν φορ). Ο Γκούμας παίζει τον Ζαχαρόπουλο κι ο Μόρις καταλήγει στον Βραζιλιάνο. Ο Μπόβιο, χωρίς κανένας να βγαίνει από την άμυνα για να παίξει κοντά του βλέπει τον Γκουέλα και τον Σίλβα να περνούν από δίπλα του σαν τρένα: αυτοί που παίζουν μπροστά του (ο Βίκτορ και ο Γκονζάλες) κι αυτοί που παίζουν στο πλάι (ο Ίβανσιτς και ο Ρομέρο) απλώς περιμένουν την μπάλα. Οι δύο πλάγιοι μάλιστα ούτε καν γυρίζουν για να βοηθήσουν τους ακραίους μπακ: εδώ και εβδομάδες έχουν σταματήσει.
Κρίση
Σε αυτόν τον μήνα της αγωνιστικής κρίσης,
όποιος αντιμετωπίζει τον ΠΑΟ κάνει κάτι εύκολο: «βγάζει» τους γρήγορους παίκτες του από το πλάι και τους ζητάει να τρέχουν στον άξονα ? ο Ογιος π.χ. στον Χαβίτο στο ματς με τον ΠΑΟ είχε πει να συγκλίνει συνεχώς, ώστε οι παίκτες του ΠΑΟ μετά τον Κόστα και τον Βαϊσχάιμερ να έχουν και τρίτο μπελά στο κεφάλι τους. Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, έχασε το ντέρμπι ακριβώς γιατί δεν έχει τέτοιου τύπου παίκτες. Ποιος να τρέξει στη μέση του γηπέδου με την μπάλα; Ο «Ρίμπο» το 'κανε πέντε χρόνια πριν, ο Στολτίδης είναι μαχητής αλλά όχι πύραυλος, ο «Τζόλε» σπάνια πλέον επιταχύνει.
Σουρωτήρι
Ο ΠΑΟ έκανε τα λιγοστά καλά του παιχνίδια όταν ο Τζιόλης και ο Μπόβιο έπαιξαν μαζί. Το κακό είναι ότι αυτοί οι δύο έχουν βαρύ σκαρί: για να συνυπάρξουν, θα πρέπει η ομάδα να ξέρει να ανεβαίνει όλη μαζί και θα πρέπει να έχει διδαχθεί πολλά: ποιος ακραίος χαφ θα βγαίνει να πάρει την πρώτη πάσα από αυτούς τους δύο, ποιος από τους επιθετικούς θα γυρνά περισσότερο, ποιο ακραίο μπακ θα πρέπει να κινείται χωρίς την μπάλα για να τους δίνει τη δυνατότητα να απλώσουν το παιχνίδι κτλ. Επειδή αυτά δεν υπάρχουν, όταν ο ΠΑΟ παίζει με δύο κόφτες, γίνεται πολύ αργός στην ανάπτυξη. Για να λυθεί το πρόβλημα, ο Μουνιόθ βγάζει τον έναν από τους δύο και προσθέτει ένα ποιοτικό χαφ ακόμα: και ο άξονάς του γίνεται σουρωτήρι?
Μουσικοί
Αυτή είναι η μεγάλη αδυναμία του ΠΑΟ και το είχα επισημάνει όταν κάποιοι φλυαρούσαν για δυσκολίες στη φυσική κατάσταση: ο ΠΑΟ έχει μια μεσαία γραμμή που δεν γνωρίζει πώς να κινηθεί. Οταν δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο, οι καλοί παίκτες χάνονται - πόσω μάλλον όταν δεν είναι και συμπληρωματικοί: αν υπήρχαν κλασικοί ακραίοι, όλα θα ήταν ευκολότερα, αλλά τέτοιοι απουσιάζουν. Ο Ρομέρο, ο Ιβανσιτς, ο Βίκτορ καλούνται να κάνουν δουλειές που δεν γνωρίζουν καλά απλώς για να μπορούν να συνυπάρξουν. Είναι πιθανό σε κάποια εύκολα ματς να το κατορθώσουν. Είναι επίσης λογικό να περιμένει κανείς ότι στα δύσκολα θα δώσουν κάτι παραπάνω. Στα ματς όμως που η ομάδα πρέπει να κερδίσει διαδικαστικά, (με Αρη, Κέρκυρα, Λάρισα, Εργοτέλη κτλ), εκεί που έξτρα κίνητρο δεν υπάρχει και ο βαθμός δυσκολίας δεν είναι και μικρός, οι παίκτες αυτοί δεν έχουν από πού να πιαστούν: μοιάζουν με μουσικούς που είναι καταδικασμένοι να αυτοσχεδιάζουν.
Πρόβλημα
Δεν ξέρω αν υπάρχει λύση στο πρόβλημα ? δεν είμαι προπονητής. Κι αυτοί, πάντως, που έχουν δουλέψει φέτος στον ΠΑΟ, δεν βλέπω να έχουν κάνει πολλά για να το λύσουν?
