Δεν ισχύει 'ότι είναι το αφεντικό, είναι και ο σκύλος'. Μεγάλος αστικός μύθος. Σε πολλές χώρες, ημιάγριες ράτσες(όχι πλήρως εξημερώσιμες ράτσες όπως πχ τα πιτμπουλ) είναι απαγορευμένα. Στην Ελβετία ούτε 10% πιτμπουλ ημίαιμο δεν μπορείς να έχεις. Υπάρχουν ράτσες επικίνδυνες και άλλες λιγότερο επικίνδυνες. Στα πιτμπουλ όμως και σε άλλες ράτσες, ο απρόβλεπτος παράγοντας πάντα υπάρχει. Το ίδιο ισχύει σε Ισπανία, Ισραήλ και σε πολλές άλλες χώρες, όπου η κατοχή τέτοιου ζώου απαγορεύεται με ποινή θανάτωσης του ζώου. Φυσικά, σε αυτές τις χώρες, δεν είχαμε ποτέ στα νέα επίθεση άγριου σκύλου σε περαστικό, αυτό κάτι σημαίνει. Κι αν θέλεις φύλακα, είναι κακή επιλογή, καλύτερα ένα μικρόσωμο σκυλί που θα ξυπνήσει ευκολότερα και θα γαβγίσει, παρά ένα μεγαλόσωμο ράθυμο σκυλί που κοιμάται βαριά και που αποτελεί εύκολο στόχο για ληστές.
Επίσης ποτέ σκύλο μεγάλο σε ηλικία και ποτέ από φιλοζωική. Πήγα μια φορά να δω σκυλιά σε φιλοζωική, και ένα γιγαντιαίο ποιμενικό που μας το λέγαν για ενός έτους, αποδείχθηκε τελικά γύρω στα 10 και προφανώς κακοποιημένο, γιατί μόλις πήγε ένα παιδάκι να το χαιδέψει επιτέθηκε. Προφανώς το δούλεμα από τις φιλοζωικές, δίνει και παίρνει για να ξεφορτώνονται σκυλιά. Όλα ενός έτους και 'ψυχούλες', μακριά, καλύτερα γέννα από γνωστό ή εκτροφείο. Ξέρεις το χαρακτήρα των γονιών και ξέρεις τι σκυλί παίρνεις, όχι γουρούνι στο σακί.
Και ποτέ σκυλιά από Βαλκάνιες χώρες με 200 ευρώ, καλύτερα ένα μάτσο κόκκαλα, ό,τι γλυτώνετε στην αρχική τιμή τα τρώτε στον κτηνίατρο.
δεν αντικαθίσταται με καινούρια εμπειρία, δεν είναι σαν τις γκόμενες, ούτε η δουλειά μας είναι να βλεπουμε το σκύλο σαν εργαλείο
