Την θυμάμαι την Αμαλία. Όλοι αγωνιούσαμε και λυπηθήκαμε με το περιστατικό.
Μπορείς να πεις πως ήταν "αστοχία" της αστυνομίας ή λάθος. Δεν μιλάμε όμως πια για λάθη. Στην Ελλάδα όπως και σε πολλές άνεπτυγμένες και μη χώρες η αστυνομία είναι εξουσία και δύναμη καταστολής.
Είναι έξω από το περί ηθικής συναίσθημά μου η πρακτική του ξυλοδαρμού, του εξεφτελισμού προς τον οιονδήποτε. Θυμηθείτε την αντιμετώπιση προς τους συνταξιούχους πριν από χρόνια. Και οι ίδιοι έχουν γονείς που ίσως διαδήλωναν, απλά δεν χτύπησε κάποιος τους δικούς του γονείς, το άφησε γαι τους συναδέλφους και ο ίδιος "ασχολήθηκε" με τους γονείς των συναδέλφων. Οι ίδιοι έχουν παιδιά και αδέλφια που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις. Απλώς τους "περιποιούνται" οι συνάδελφοι και όχι οι ίδιοι. Η αστυνομική βία ζει και βασιλεύει και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αδελφός σακατεύει αδελφό. Μεταπολεμικά αδελφός σκότωνε αδελφό, τότε όμως οι φίλοι μας Βρεττανοί είχαν βοηθήσει τα μέγιστα ώστε να βλέπουμε τα αδέλφια μας σαν εχθρούς ΄λόγω διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων. Στην πρώην Γιουγκοσλαβία αδελφός σκότωνε αδελφό, αλήθεια για ποιό λόγο? Μην ψάχνουμε λογική στον άγριο ξυλοδαρμό είτε έγινε γνωστός, είτε όχι. Μπορούμε όμως να ψάξουμε λογική στο κουκούλωμα. Στον τρόπο που ένα Σώμα (μια δημόσια υπηρεσία) κάναει τα πάντα προκειμένου να νομιμοποιήσει έκνομες πράξεις των μελών της. Στην ιδιαίτερα επιεική κρίση της δικαστικής εξουσίας... Εκεί υπάρχει λογική, η κοινή λογική αλλά και η εξατομικευμένη ανάλογα με τα ελατήρια και συμφέροντα του καθενός από εμάς.