Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω posts, βρίσκω πως ο petrosyn με πρόφτασε και με τις δύο παρεμβάσεις του. Κύριοι –και κυρίες- ο μικρόκοσμος της είναι ίσως αρκετά παραμελημένος από αρκετούς από εμάς. Οι ρόλοι της οικογένειας και του σχολείου είναι ίσως θεμελιώδεις για τη διαμόρφωση των αυριανών δικαστών, δημοσιογράφων, υδραυλικών, αστυνόμων, γιατρών κλπ, των σημερινών παιδιών, αυριανών ενηλίκων.
Επί της συζήτησης τώρα, σαφώς και ο δικαστής πρέπει να κρίνει και αποφασίζει ακολουθώντας τη νομική επιστήμη. Γι αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Στηριζόμενος στη νομοθεσία, τα πραγματικά γεγονότα και την αμεροληψία του, κρίνει και αποφασίζει. Χωρίς αμφιβολία.
Γιατί όμως έχει κλονιστεί η πίστη μεγάλης μερίδας του λαού στην δικαιοσύνη? Μπορεί δικαστικές αποφάσεις σε κρίσιμες και προβεβλημένες υποθέσεις να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με το περί δικαίου αίσθημα μεγάλης μερίδας του λαού? Μπορείς να πεις πως ο λαός δεν έχει ορθή κρίση...
Επί του θέματος, επειδή ο κοινός παρονομαστής είναι το χαρτί (αυτό που έχει τυπωμένα τοπία κλπ, δηλαδή το χρήμα) και ανεξάρτητα από την ορθότητα της απόφασης την οποία άλλωστε δεν κρίνω, πιστεύω πως επειδή η τράπεζα έδειξε σπάνια ευαισθησία όταν υπήρξε η ανάγκη, όταν δηλαδή είχε ελπίδες να σωθεί το παιδάκι, αντίστοιχη ευαισθησία –στο μέτρο του δυνατού- πρέπει να δείξουν οι κάτοικοι του νησιού, όσοι κατέθεσαν χρήματα αλλά και όποιος έχει ανθρώπινες ευαισθησίες, επιλέγοντας άλλο ίδρυμα (τα ίδια σκατά είναι όλοι) για τις τραπεζικές του συναλλαγές. Πιο πολύ θα κοστίσει στην τράπεζα και στον διευθυντή του καταστήματος η μείωση των καταθέσεων στο συγκεκριμένο κατάστημα που είχε ανοιχθεί ο λογαριασμός, παρά η όποια καταδίκη.
