Ενδιαφέρουσα η άποψη του Kman, εγώ το βλέπω λίγο αλλιώς.
Μια γενιά εθισμένη στην καλοπέραση και ένα κράτος αποχαυνωμένο στη ρέκλα και στη μάσα.
Μια χώρα σε αφασία που αδυνατεί να καταλάβει αυτό που έρχεται (την χρεοκοπία), που όμως έχει αιτία την απουσία κάθε ορθολογισμού στο κράτος και την κοινωνία παρά μονάχα ένα συναισθηματισμό που κυριαρχεί αλλά δεν υπάρχει πραγματικό διακύβευμα για να εκφραστεί.
Ένα τυχαίο περιστατικό από ένα μαλάκα μπάτσο εκτινάσσει μια συναισθηματική αντίδραση που ξεκινά από τους αναρχικούς εξαπλώνεται στους μαθητές και συνεχίζει με σύνθημα την "κρατική βία" και λοιπές παπαριές. Χωρίς σκοπό, χωρίς αιτήματα, χωρίς υπόβαθρο εξελίσσεται σε κύμα βίας και πλιάτσικου.
1 χρόνο μετά μετά την "εξέγερση" η χώρα ψηφίζει μαζικά ΓΑΠ και λεφτά υπάρχουν!
3 χρόνια μετά και αφού χάνονται οι θέσεις εργασίας κατά δεκάδες χιλιάδες και το αγγούρι του μνημονίου έχει μπει στο κωλαράκι της χώρας, καμία αντίδραση. Έπρεπε να εμφανιστούν οι Ισπανοί αγανακτισμένοι ώστε να τους αντιγράψουμε, αφού δυστυχώς λόγω αφασίας της κοινωνίας δεν μπορούμε να πρωτοπορήσουμε σε τίποτα. Οι έλληνες αγανακτισμενοι είναι φυσικά αστείοι, με τους επάνω να μουτζώνουν τη βουλή και τους κάτω να φαντασιώνονται αμεσοδημοκρατικές σοσιαλιστικές νεκραναστάσεις.
7 χρόνια μετά ο λαός παίρνει την εξουσία, ζει τον μύθο του έξι μήνες, τον εξαπατούν και πάλι αλλά είναι κουρασμένος για νέους αγώνες και εξεγέρσεις.
11 χρόνια μετά ο Κορκονέας αποφυλακίζεται αλλά οι σύντροφοι μάλλον καπνίζουν φούντα γυμνοί στις ακρογιαλιές της Γαύδου.
Τίποτα πια δεν υπάρχει που να θυμίζει τα γεγονότα του 2008. Ή μάλλον ακολούθησαν τόσα πολύ πιο σημαντικά και οδυνηρά που αναλογιζόμαστε με τι ασχολούμασταν στο μακρινό 2008...