ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.
Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν;
Κανείς δε γνωρίζει ακόμα το μέγεθος της καταστροφής. Σε καμμένες εκτάσεις,
σε περιουσίες, σε ανθρώπους. Κανείς δε μπορεί να συλλάβει τις αλυσιδωτές
επιπτώσεις άμεσες και έμμεσες. Κανείς δε μπορεί ακόμα να αναλύσει τα αίτια.
Κυρίως αυτά που οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα, στις ελλείψεις, σε
συστήματα, διαδικασίες, εξοπλισμούς, σχέδια, ηγεσία. Όμως μετά από τόσες,
επαναλαμβανόμενες καταστροφές, η δυσπιστία είναι και διάχυτη και
δικαιολογημένη.
Δεν αφορά το σήμερα μόνο και το χτες. Δεν αφορά μόνο τις κορυφές στην
πυραμίδα λήψης αποφάσεων και μηχανισμών υλοποίησης. Αφορά όλη την
αλυσίδα ανθρώπων, αξιών και αντιλήψεων. Είναι σχεδόν αδύνατο,
ερευνώντας τις υποκείμενες αιτίες κάθε καταστροφής να μην έρθουμε
αντιμέτωποι με το τέρας με τα πολλά κεφάλια.
[size=20pt]Αναξιοκρατία, Προχειρότητα, Μετάθεση Ευθυνών, Έλλειψη Πρωτοβουλίας.
Περιφρόνηση στα δημόσια αγαθά και λατρεία της βραχυπρόθεσμης και
στενόκαρδης ιδιοτέλειας, προσωπικής, οικονομικής, πολιτικής,
δημοσιογραφικής, κ.λ.π.[/size]
Όλες οι καταστροφές (πλημμύρες, πυρκαγιές, δημογραφική κρίση, ανεργία)
ακόμα και αν εμφανίζονται ως φυσικά φαινόμενα, είναι σε μεγάλο βαθμό και
ανθρώπινα δημιουργήματα ή μάλλον τερατουργήματα. Με πράξεις και
παραλείψεις.
Μέχρι πότε θα τραγουδάμε τα ίδια μονότονα τραγούδια και θα ανταλλάσσουμε
κενές ρητορείες αντί να αντιμετωπίσουμε το πολυκέφαλο τέρας, δηλαδή τα
δικά μας συλλογικά ελλείμματα.
Ενώ τα σπίτια και οι άνθρωποί μας καίγονται, ενώ η φύση εξουθενώνεται
εμείς θα τραγουδάμε και θα χορεύουμε; Πάνω σε κάρβουνα αναμμένα και
πένθιμα αποκαΐδια;