Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Elvis Costello όταν έγραφε αυτό το τραγούδι και τον συγκεκριμένο "καταραμένο" στίχο. Το βέβαιο είναι, ότι ο Chet Baker που επέλεξε να εκτελέσει το συγκεκριμένο τραγούδι στα 1987 (έναν χρόνο πριν από τον μυστηριώδη θάνατό του) προφανώς αναγνώριζε στον εν λόγω στίχο τη δική του πορεία ζωής, μέσα από τον εθισμό του στα ναρκωτικά (τριάντα χρόνια στην πρέζα, στα 51 του έμοιαζε για 71). Αυτό το καταστροφικό φλέρτ με το προδιαγεγραμμένο φινάλε, που σε κάποιους καλλιτέχνες αποτελεί, δυστυχώς, το βασικό συστατικό που διαμορφώνει μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής τους οντότητας, τους "θρέφει" αλλά και ταυτόχρονα τους αφανίζει. Κάτι σαν το: "Quod me nutrit, me destruit"...