Η σχέση Κράτους και Εκκλησίας σε μια χώρα, αποτελεί ένα από τα στοιχεία που αντανακλά την δημοκρατικότητα της. Επιπρόσθετα, το σθένος αυτής της σχέσης, αντικατοπτρίζει την ικανότητα χειρισμού – από την Πολιτεία- πάνω σε θέματα που άπτονται των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών των πολιτών της. Μια στενή σχέση με την Εκκλησία, καθιστά την Πολιτεία συνδεδεμένη με ένα κέντρο αποφάσεων, του οποίου η ηγεσία αναδύεται μέσα από εσωτερικές διαδικασίες στις οποίες δεν λαμβάνουν μέρος οι πολίτες. Αυτό έχει ως συνέπεια την σημαντική πιθανότητα η κοινωνική ανάπτυξη της χώρας αυτής, να ανακόπτεται από τις εκκλησιαστικές παρεμβάσεις. Την κατάσταση που δημιουργείται από τα παραπάνω δεν είναι και τόσο δύσκολο να την φανταστεί ο αναγνώστης.
Η συνεχώς εξελισσόμενη Δημοκρατία μας, καλείται σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, να λάβει ένα χαρακτήρα περισσότερο κοινωνικό και κοσμικό, να αποδεσμευτεί από την στενή σχέση της με την Εκκλησία. Η κίνηση αυτή προτείνεται να γίνει με κίνητρο όχι τον παραγκωνισμό της θρησκευτικότητας, αλλ’ αντίθετα την προστασία της ελεύθερης και ισότιμης εκδήλωσης κάθε υγιούς θρησκευτικού συναισθήματος.
Ο πλήρης διαχωρισμός Εκκλησίας - Κράτους είναι επιταγή των καιρών μας και τα αποτελέσματα του θα οδηγήσουν σε μια Πολιτεία περισσότερο ελεύθερη και απαγκιστρωμένη από θεολογικά και μεταφυσικά ζητήματα. Ταυτόχρονα, θα απελευθερώσει και την ίδια την ορθόδοξη ελλαδική Εκκλησία από το βάρος του να απευθύνεται στο ποίμνιό της και ο λόγος της να απηχεί εξουσιαστικός. Ο λόγος της ορθόδοξης ελλαδικής Εκκλησίας θα έπρεπε λογικά να αφορά αποκλειστικά και μόνο τους πολίτες που με ελεύθερη συνείδηση επιλέγουν να συμπεριληφθούν στο ποίμνιό της και όχι το σύνολο του ελληνικού λαού. Η αποσύνδεση της από το Κράτος θα απομακρύνει από την συνείδηση του πολίτη την ιδέα ενός κρατικού μηχανισμού. Ενός μηχανισμού που σε μια δύσκολη περίοδο είναι ο μοναδικός φορέας στη χώρα που δείχνει να μην υποφέρει από την οικονομική κρίση, την ίδια στιγμή που άλλοι, πιο νευραλγικοί τομείς –λ.χ υγεία, ασφαλιστικό, κ.α- δείχνουν να είναι υπό κατάρρευση.
Η Πολιτεία, οφείλει να μην χωρίζει τους πολίτες σε θρησκευόμενους και μη, ή ακόμα χειρότερα σε χριστιανούς ορθόδοξους και σε θρησκευτές άλλου δόγματος. Κάθε τέτοια πράξη αποτελεί διάκριση στο επίπεδο των ιδεών και καταπιέζει την ελεύθερη εκδήλωση των θρησκευτικών και λατρευτικών πρακτικών όλων των υπόλοιπων θρησκειών.
Η θρησκευτική συνείδηση κάθε πολίτη - ή η έλλειψή της - είναι μια προσωπική υπόθεση και ως τέτοια οφείλει να αντιμετωπίζεται. Οι συλλογικότητες που αντιπροσωπεύουν τα διάφορα θρησκευτικά συστήματα αντίληψης θα πρέπει να καλύπτονται από ένα σαφές νομικό καθεστώς και να αντιμετωπίζονται ισότιμα, χωρίς διαχωρισμούς και πάντα σύμφωνα με ευαισθησία για τα προϊόντα του ανθρώπινου πνεύματος.
Τα φαινόμενα ανισότητας μεταξύ των θρησκειών, όπως η μη ύπαρξη καθεστώτος αναγνώρισης, η επιβολή σε δημόσιους χώρους των θρησκευτικών συμβόλων ενός μόνον συγκεκριμένου δόγματος, η μη αποδοχή στα δημόσια νεκροταφεία της ταφής ετεροδόξων και άλλα πολλά, είναι μηχανισμοί καταπίεσης οι οποίοι στερούν το έδαφος της ελεύθερης ανάπτυξης των θρησκειών κάτω από το βάρος της κρατούσας θρησκείας.
Στην ερώτηση του εάν όλα τα παραπάνω έχουν προηγούμενη πρακτική εφαρμογή σε κυβερνητικό επίπεδο, η απάντηση είναι καταφατική. Το γεγονός αυτό μας επιτρέπει να στοχαστούμε και στην συνέχεια να διεκδικήσουμε, ως πολίτες, με καλύτερα «πατήματα» ένα άμεσο-δημοκρατικότερο αύριο.
Από το βιβλίο με τίτλο «Εκκλησία και Κράτος, μια δύσκολη σχέση» του έγκριτου κ. Π. Δημητρακόπουλου, αντιγράφουμε το χωρίο σχετικά με το μοντέλο της Γαλλίας (το οποίο και έχει ενσωματωθεί στο Σύνταγμά της από τις αρχές του 20ου αιώνα!):
«Το σύστημα του απόλυτου χωρισμού»
«Στο σύστημα του απόλυτου χωρισμού η έννομη τάξη της Πολιτείας δεν εμπλέκεται με την έννομη τάξη της Εκκλησίας, παρά μόνο στο επίπεδο που οι ρυθμίσεις της Πολιτείας διέπουν την συλλογική ιδιωτική δραστηριότητα. Οι ειδικοί νόμοι για τις θρησκευτικές κοινότητες, που απαντώνται σε άλλα συστήματα σχέσεων, απουσιάζουν».
«Πρέπει να σημειωθεί ότι ο απόλυτος χωρισμός δεν συνεπάγεται απαγόρευση της νόμιμης δράσης των θρησκευτικών κοινοτήτων ούτε απουσία εγγυήσεων της θρησκευτικής ελευθερίας. Επιβάλει, όμως, την τήρηση αυστηρής ουδετερότητας απέναντι στις θρησκευτικές κοινότητες -προκειμένου να προστατευτούν οι ατομικές ελευθερίες των πολιτών από ενδεχόμενες διακρίσεις- και την αποχή των θρησκευτικών από το πεδίο άσκησης πολιτικής».
«Στο γαλλικό μοντέλο χωρισμού, για παράδειγμα, στο οποίο γίνεται αναφορά παρακάτω, δεν αναγνωρίζεται επίσημα ούτε αντιμετωπίζεται ευμενώς από το Κράτος κάποια θρησκευτική κοινότητα, ανεξάρτητα από τον αριθμό των πιστών της. Η Πολιτεία δεν ενισχύει τις Εκκλησίες λόγω της πνευματικής τους φύσης και αυτές δεν έχουν την δυνατότητα επέμβασης στην διαμόρφωση του περιεχομένου των πολιτικών αποφάσεων».
Ενώ πιο κάτω συνεχίζει:
«Το γαλλικό παράδειγμα: το πρότυπο του απόλυτου χωρισμού»
«Με τον νόμο της 9ης Δεκεμβρίου 1905 ορίστηκε ότι η Γαλλική Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει ως επίσημη καμία θρησκεία και δεν ενισχύει καμιά θρησκευτική κοινότητα. Η αρχή του χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, η περίφημη laicite, επιβάλει την τήρηση ουδέτερης στάσης από το Κράτος κατά τη μεταχείριση των θρησκευτικών κοινοτήτων και απαγορεύει την κρατική παρέμβαση σε θέματα που αφορούν τις (νόμιμες) δραστηριότητες των Εκκλησιών, τη διοίκηση και την οργάνωση τους. Ο κρατικός μηχανισμός είναι θρησκευτικά αποχρωματισμένος. Καμιά θρησκεία δεν έχει ιδιαίτερο καθεστώς και δεν απολαμβάνει, σε σχέση με άλλες, προνόμια».
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η εποχή μας και οι δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουμε οι Έλληνες ως κοινωνία, απαιτούν την όσο το δυνατόν ταχύτερα μετάβασή μας σε μια πιο σύγχρονη και προοδευτική κατάσταση στην οποία η προαναφερθείσα γαλλική «laicite», δηλαδή «λαϊκότητα» αποτελεί ένα πολύ καλό και δοκιμασμένο παράδειγμα προς υιοθεσία.
«Λαϊκότητα» λοιπόν! Ας ενώσουμε τις αποσπασματικές μέχρι τώρα φωνές μας σε μια και ισχυρή φωνή ικανή να ακουστεί από την Πολιτεία, να πιέσει για νομοθετικές αλλαγές, να πάει την χώρα μας μπροστά. Κανείς προοδευτικός άνθρωπος να μην μείνει έξω από αυτή την όμορφη προσπάθεια.
Y.Γ.Ουφ κουράστηκα τόση ώρα να πληκτρολογώ αλλά άξιζε τον κόπο!!!
