Είμαι απαρηγόρητος παρ' ότι γνώριζα ένα εξάμηνο τώρα για την κακή κατάσταση της υγείας του, το Νοέμβρη στο τσακ τη σκαπούλαρε... Προσφάτως στην κηδεία του Ρασούλη έμαθα ότι δεν ήρθε γιατί ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Ήταν το εφηβικό μου ίνδαλμα... Μάζευα τη δισκογραφία του απ' τα 14 μου, προσωπικούς δίσκους, συμμετοχές, τα πάντα, σε πόσες συναυλίες του κι αν είχα πάει Θεσσαλονίκη στο παλιό λιμάνι όταν ήμουν φοιτητής, στην Αθήνα στο Λυκαβηττό, μέχρι και στη Νάξο το '97 που ήμουν διακοπές με γονείς... Ο Νικόλας δεν μπήκε ποτέ στην εμπορική λογική του "ένα δίσκο το χρόνο", αυτός ανέδειξε κάνοντάς τους δίσκο τους Σωκράτη Μάλαμα, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Ορφέα Περίδη, Μελίνα Κανά, Μικρές Περιπλανήσεις... Αξέχαστη στο μυαλό μου η φιγούρα του απέναντι απ' το αμερικάνικο προξενείο στη Θεσ/νίκη στο πρώτο αντιπολεμικό συλλαλητήριο το 2003 για το Ιράκ... Οι παλιοί φεύγουν και οι νεότεροι αγκομαχούν να αναπληρώσουν το κενό τους καθώς συντρίβονται απ' το σύστημα περισσότερο από ποτέ! Νικόλα τα τραγούδια σου θα μας συντροφεύουν για πάντα...