Παραθέτω ένα εξαιρετικό κείμενο του Θεόδωρου Μαργαρίτη
50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ;
Για κάποιους προφανώς τίποτα. Είναι συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι που τρομάζουν με τις νεανικές εξεγέρσεις. Στη Γαλλία μάλιστα στην αντίστοιχη ιστορία του Μάη του '68 πάνε να φορτώσουν όλα τα δεινά της σημερινής εποχής. Στη χώρα μας, επειδή η νεανική αμφισβήτηση συνδέθηκε με τον αντιδικτατορικό αγώνα δεν τολμούν να μιλήσουν και να γράψουν με έναν ανάλογο τρόπο. Το μόνο που τους μένει είναι να φορτώσουν στην γενιά του Πολυτεχνείου τα φαινόμενα παρακμής του πολιτικού και κομματικού συστήματος. Ποιοί; Μάλλον κάτι τύποι που αν είχαν απέναντι τα τανκς και την ΕΣΑ θα έτρεχαν σαν τον Σπύρο Λούη να κρυφτούν. Το πιθανότερο θα σφύριζαν αδιάφορα- εφόσον ήταν νέοι εκείνη την εποχή- για το καθεστώς των Συνταγματαρχών. Γιατί τα ελάχιστα προβληματικά πρόσωπα της ηρωικής εκείνης έκρηξης δεν μπορούν να γκριζάρουν τον ανιδιοτελή αγώνα των νέων ανθρώπων μέσα και έξω από το Μετσόβιο. Ούτε να υποτιμήσουν τον καθοριστικό ρόλο της εξέγερσης στην ανοιχτή αντιπαράθεση με την δικτατορία.
Ο Νοέμβρης του 1973 θα μάς επαναφέρει σε αξίες και ιδέες πού σήμερα μπαίνουν σε αμφισβήτηση. Για την συλλογικότητα, για την αντίσταση στην εξουσία, για την κοινωνική κριτική, για την Ανοιχτή κοινωνια.
Ο Νοέμβρης θα στοιχειώνει όσους φοβούνται το πλήθος, την νεανική διαμαρτυρία. Όσους επιλέγουν την λατρεία του καναπέ και το γλύψιμο στην εξουσία
Θα φοβίζει όσους θέλουν κλειστά συστήματα, περιορισμένα δικαιώματα, Δημοκρατία χωρίς λαό, Αστυνομικό κράτος. Γι'αυτό και απαξιώνουν την εξέγερση με όλους τους δυνατούς τρόπους. Αλλά τίποτα δεν θα καταφέρουν. Η ιστορία έχει άλλωστε αποδείξει ότι τα κινήματα για την Ελευθερία και τα δικαιώματα πάντα συγκρούονται με όποια εξουσία έχει κλειστούς ορίζοντες. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές και γεγονότα. Γιατί έτσι μόνο αλλάζει ο κόσμος προς το καλύτερο. Γιατί μόνο έτσι οι άνθρωποι νιώθουν υποκείμενα της ιστορίας. Γιατί μόνο έτσι δεν έχουμε μία ζωή με βαθιά χασμουρητά.
