Έχω ορίσει διάρκεια 2 μηνών και 6 μηνών ως περιόδους ασφαλείας.Στους 2 μήνες αν καταλάβεις τι παίζει,μπορείς είτε να το γυρίσεις σε σχέση της πλάκας και να περνάς καλά μόνο(το έχω κάνει αρκετές φορές) στη διάρκεια 6 μηνών μπορείς απλά να τα μαζεύεις σχετικά ανώδυνα.
Ο 1 χρόνος που λες "πονάει" γιατί έχεις δεθεί,αλλά είναι σαφώς καλύτερος από τα 5 δικά μου χρόνια.
Έπαιξα κι έχασα.Συνεχίζω με το τραύμα μου.
Περνάω καλά από δω και πέρα γιατί η ζωή είναι μικρή.
Προσωπικα οταν κανω σχεση, βαζω τους εξης χρονους σα βαθμιδα.
Μεχρι τους πρωτους 6 μηνες και λιγο παραπανω αναλογα την περισταση, ειναι το μελωμα.
Που ειστε δηλαδη στα μελια και στα σοροπια και γαμιοσαστε σαν να υπαρχει αυριο οπου κατσει και οπου τυχει.
Απο τον 1ο χρονο και μετα, αρχιζεις και σκαμπαζεις τι παιζει γενικα. Το γαμησι συνεχιζεται στο full εννοειται, με ενα κλικ πιο κατω ομως οσο βαδιζεις προς το 2ο.
Απο το 2ο χρονο και μετα, σκεφτεσαι αν αξιζει να παει στα πιο σοβαρα η κατασταση, γιατι εχεις καταλαβει κατα ενα πολυ μεγαλο ποσοστο τα + και τα -.
Απο 3ο και επειτα αν εχεις καταληξει οτι αυτη ειναι, καλα στεφανα κτλπ κτλπ.
Σε ολα αυτα η συγκατοικιση επιβαλλεται, γιατι αλλο η σχεση που ο καθενας μενει μονος του η' στους γονεις του και αλλο οταν μενετε μαζι. Η διαφορα ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ.
Οταν λοιπον αφηνεις και περναει ο καιρος π.χ. 5 χρονια οπως ειπες, και δεν προχωραει στο σοβαρο η φαση, για μενα ξαναλεω, η φαση ξεκιναει και φθηρεται με οτι αυτο συνεπαγεται.
Πιστευω να με καταλαβαινεις.