Μην μπερδεύεις το "πόσοι θα πιάσουν δουλειά" με το "πόσοι θα κάνουν καριέρα"...
Μιλάμε για δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Ναι, απο τα 1000 άτομα το χρόνο, οι 900 θα βρούνε δουλειά σε "σχετικό" πεδίο... πόσο πραγματικά σχετικό θα είναι, και τι προοπτικές ανάπτυξης έχει, είναι άλλη ιστορία.
Επίσης δε μιλάμε για την Αίγινα, μιλάμε για νησιά με υψηλό τουρισμο. Αν πρόκειται ο απόφοιτός σχολής chef να προσληφθεί σε σουβλατζίδικο, μάντεψε... δεν πρόκειται να συμβεί... και, ξέρεις γιατί; Γιατί, ο τυπάκος, θα απαιτήσει ένα ποσό, με το οποίο ο ιδιοκτήτης μπορεί να προσλάβει 2 αυτοδίδακτους ψήστες, που θα του βγάλουν τη δουλειά που απαιτείται με το ίδι κόστος.
Απο την άλλη, αν προσπαθήσει να δοκιμάσει την τύχη του, σαν άγνωστος μεταξύ αγνώστων, και να διεκδικήσει θέση σε δοβαρό εστιατόριο, που θα του προσφέρει τα λεφτά που θεωρεί ο ίδιος οτι δικαιούται, και λόγω πουδών... μάντεψε... δεν παίζει. Γιατί; Γιατί πέρα απο ένα χαρτί, δεν έχει να δείξει ουσιαστικά ίποτε. Στην καλύτερη, θα του προσφέρουν θέση βοηθού κουζίνας, με κανένα 1000-1200 μισθό το πολύ, για τις ίδιες 12-15 ώρες γαμήσι, για τους επόμενους έξι μήνες της ζωής του.
Ο παραλληλισμός που έδωσα δεν είναι τυχαίος... αν δεν είσαι ο Μέσσι, δεν θα σε πάρει η Μπαρτσελόνα στα 17 σου να παίξεις... το πολύ να σε πάρει ο παναιτωλικός, αλλά με ένα μικρό ποσοστό των χρημάτων που πιστεύεις οτι πρέπει να πάρεις. Το δέχεσαι, ή αποχωρείς.
Κάτι που όλοι μας ξεχνάμε, είναι οτι, υπάρχουν δύο ειδών δουλειές για σεζόν... οι αρπαχτές, που είναι το 90% και οι επιλογές καριέρας, που είναι το 10%. Γκαρσόνι, βοηθός κουζίνας, ακόμα και μπαρίστα, μπάρμαν, ρεσεψιονίστ, είναι κατά κύριο λόγο, αρπαχτές. Και, για αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι ντυμένες με τόση ψεύτικη γκλαμουριά, γιατί ακριβώς έχουν σαν στόχο τους νέυς ενήλικες... την περιβόητη δημογραφική μερίδα 18-25, αυτούς και αυτές που το βλέπουν σαν περιπέτεια, εμπειρία και εύκολο χρήμα... μέχρι που, η πλειονότητα τρώει μια γερή δόση πραγματικότητας και την κάνει
