Πριν καποιους μηνες, ειχα πει σε μια συναδελφο Αλβανεζα με μεγαλο κοινωνικο κυκλο <Εσυ που ξερεις τοσο κοσμο, δεν εχεις καμια καλη γυναικα για σοβαρη γνωριμια;> Η συναδελφος γυρω στα 57, μεγαλυτερη απο εμενα, αλλα ειχαμε καλη φιλικη σχεση στη δουλεια. Παντρεμενη με Ελληνα συνταξιουχο του Δημοσιου, νοικοκυρα. Μου λεει <Δεν μου το ειχες πει. Θα εχω το νου μου.> Δεν περναει ουτε μια βδομαδα και βλεπω την συναδελφο στη δουλεια να μιλαει σε μια γυναικα η οποια ειχε στο μαρσιπο το μωρο της, βρεφος. Παραδιπλα εγω, τις ακουω να μιλανε. Καταλαβα οτι ειναι γνωστες. Ελεγε αυτη με το μωρο οτι ειχε προβληματα με τα πεθερικα του δικου της, και ολο απαιτησεις ειχαν, ειχαν διαφορες με χρηματα, εκεινος επαιρνε το μερος της μανας του, ωσπου εκεινη δεν αντεξε αλλο και τον εδιωξε. Χωρισε.
Μετα μιλησανε οι δυο τους, η συναδελφος και η γυναικα στα αλβανικα. Για λιγο. Φυσικα δεν καταλαβα τι ειπανε. Και αμεσως μετα το γυρισανε παλι στα ελληνικα. Γυρναει τοτε η συναδελφος και της λεει <Τωρα αστα αυτα. Ξεχνα τα. Εσυ τωρα πρεπει να σκεφτεσαι πως θα μεγαλωσεις το κοριτσακι σου. Να βρεις ενα καλο παιδι. Να εδω, ο Νεαρχος. Ξερεις τι καλο παιδι ειναι; Εχω παει στο σπιτι του. Να δεις ενα σπιτι μεγαλο. Με βεραντα, με θεα. >
Εγω παγωνω. Δεν λεω λεξη, παρα μονο απομακρυνομαι. Φευγει η κοπελα, και πλησιαζω την συναδελφο εξαλλος, αλλα χωρις να προφτασω να πω λεξη, μου λεει <Μιλησα εγω μαζι της στα αλβανικα. Μου ειπε της αρεσεις.> Της λεω <Μπορει να της αρεσω, εσενα ποιος σου εδωσε το ελευθερο να κανεις τετοια πραγματα; Ειδοποιαει πρωτα ο κοσμος. Ρωταει πριν. Οχι ετσι ξαφνικα. Και ποιος σου ειπε οτι εγω θελω χωρισμενη με παιδι; Χωρισμενη, να το συζητησω. Με παιδι, αποκλειεται.>
Και εληξε εκει η συζητηση. Και ηταν η αιτια απο αυτο να ψυχρανθουν οι μεταξυ μας σχεσεις.