Παραθέτω ένα κείμενο που έγραψε ένας ξενιτεμένος μπάρμπας και που κάπου κάπου συνατιέται με το παιδί του. Αυτή είναι και η δική μου αντίληψη για τα παιδιά και την οικογένεια:
"Το μόνο δώρο που μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου, είναι η δύναμη, να σε σκοτώσουν τελικά.. Και ν' απελευθερωθούν.
Στην επώδυνη και πλούσια ελευθερία τους..
Γιατί αυτοί που νικούν πάντα, είναι όσοι αδυσώπητοι, έχουν σκοτώσει τους γονείς τους, μέσα τους... Ειναι όσοι αδίστακτοι, έχουν οριστικά αποτάξει, αναμνήσεις και ιστορίες που τους αποίκησαν το ασυνείδητο. Σαν δεσμοφύλακες ισόβιας ποινής.
Μιάς προδιαγεγραμμένης και προεπιλεγμένης, αυτοκτονικής μοίρας".
(Εγώ σε προσωπικό επίπεδο, στα 38 μου, ως Μενέδημος, δύσκολα θα κάνω οικογένεια. Ναι, και εγώ φοβάμαι την μοναξιά αλλά χωρίς σταθερές αμοιβές, μια στο καρφί μια στο πέταλο, χωρίς περιουσία δεν μπορώ ούτε σχέση να κάνω)