ταδε εφη Ιωσηφ Μπλασκος επι του θεματος ¨
Σεβαστοί φίλοι, αγαπητά μου παιδιά,
Κατ’αρχάς να ευχαριστήσω τους φίλους, από τον χώρο τούτο, που παρεβρέθησαν στην εκδήλωση της Φιλομουνικής Εταιρίας στην Στοά του Ηλίου και ανέχθησαν επί μίαν και πλέον ώραν τις ακατάσχετες ασυναρτησίες μου κατα την παρελθούσα Πέμπτην.
Κατά δεύτερον όπως όλα τα πράγματα έχουν μίαν αρχήν και ένα τέλος διότι αλλέως δεν θα υφίσταντο, έτσι και η τελευταία γραφή μου εδώ θα πραγματοποιηθεί την 13η Ιανουαρίου 2010 ημέρα Πρωτοχρονιάς κατά το Πατρώον ημερολόγιον. Επομένως έχουμε περίπου έναν μήνα στην διαθεσίν μας να συζητήσουμε ότι τυχόν σας απασχολεί και μπορεί ίσως να το γνωρίζω. Σπανίως διαβάζω τα άλλα θέματα, δεν έχω τον χρόνον, διαβάζω όμως την αρχική σελίδα και εκεί βλέπω τα «καλλιτεχνικά» ψευδώνυμα που χρησιμοποιούν ορισμένοι για την αφεντιά τους: υπουργός. Πρόεδρος, γαμιάς, ναύαρχος κλπ.κλπ. φυσικά όλα αυτα και δεν ανταποκρίνονται εις την πραγματικότητα παρά είναι ευσεβείς πόθοι των κατόχων τους. Ο υπολογιστής δεν είναι παρά έναν μέσον. Κλεισμένος εις την καμαράν του κάποιος και παριστάνοντας τον υπουργόν, τον πρόεδρον τον γαμια και γιατί όχι τον δάσκαλον, δεν επιτυγχάνει τίποτα παρά να ζει εις τον κόσμον του φανταστικού. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεσιν πλήρην με την επιθυμίαν μου της πραγματώσεως των ονείρων σας δια της ανακαλύψεως του πραγματικού σας εαυτού.
Καί έρχομαι εις το θέμα μας: προ εικοσιπενταετίας παρηκολούθησα εις τον καινεματόγραφο «Χαλάσκα» το βουκολικόν δράμα «Οι βλάχοι επιμένουν Ελληνικά».
Σε μίαν ρομαντική σκηνή της ταινίας σε μια στάνη , ενώ συνουσιάζεται η ηθοποιός του ρεαλιστικού κινηματογράφου με τον Χαύλο Παρανικόλα, ήταν ο τύπος με τις μουστάκες, συνομοτικώς του λέγει: «Να μην του μάθουνε στου χουριό, να τηρήσουμε τα προυσχήματα!»
Ε λοιπόν αυτό θυμήθηκα όταν είδα τα βιντεάκια που δημοσιεύσατε σήμερον, μ’αυτές τις ψωλιέγκες κρατώντας ταμπέλες αναγράφουσες δεν είναι η ουκρανία μπορντέλο και τα τοιαύτα. Όντως δεν είναι τόσο μπορντέλο όσο είναι το Γκρετσικιστάν παρά ταύτα δεν παύει να είναι μπουρδέλο. Ήτοι μη ευνομούμενον κράτος. Προ καιρού όταν συζητούσαμε δια ήρωας, βρέθηκε κάποιος εξυπνάκιας και μου είπε ιδιαιτέρως:
«Μα καλά γιατί έγραψες ο Νικήτας Σταματελόπουλος και δεν έγραψες Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, πας να τον μειώσεις όπως τα κουμούνια?».
Αυτές οι σελίδες έχουν ρόλον αφυπνιστικόν, δεν διαβάζονται όπως το Μίκυ Μάου, δεν τις διαβάζουμε και μετά αλλάζουμε θέμα πάμε στον τραβεστί τάδε να δούμε τι έγραψε, πάμε να αυνανιστούμε, πάμε να κοιμηθούμε κλπ. Επιτηδες το έκαμα μπας και βρεθεί κάποιος και ανοιξει μίαν εγκυκλοπαίδεια και μάθει ποιος ήτο ο ήρωας αυτός διότι εγώ μπορεί να γράφω ότι θέλω, μπορεί να γράφω μπαρούφες, μπορεί να γράφω ψέματα.
Κι επανερχόμενος: εις το σημείον του Κιέβου λοιπόν που’ταν αυτές οι καριόλες, αυτά τα καραπουταναριά του κερατά και διαδήλωναν την...μούνα τους εκεί πολλάκις διαδηλώνουν αμίλητοι ήρωες που χάσανε τα μάτια τους, τα χέρια τους και τα ποδάρια τους πυροσβέστες, νοσοκόμοι, φαντάροι σε διατεταγμένη υπηρεσία στο Τσερνομπίλ για να καλύψουν τον ραδιενεργό αντιδραστήρα και παίρνουνε σύνταξη 300 ρούβλια τον μήνα κι είναι καθηλωμένοι σε μια σκουριασμένη αναπηρική πολυθρόνα για όλη τους την ζωή με καρκίνο, που ναι οι δημοσιογράφοι, που’ναι τα κανάλια να δείξουνε το δράμα αυτών των ανθρώπων? Αλλά ξέχασα αυτοί δεν έχουνε κώλο και μουνί να δείξουνε αλλά είχανε αρχίδια και αυτό είναι το τέλος ανθρώπων μ’αρχίδια ζητιάνοι σ’ένα κράτος όπου κυβερνούν αρχίδια , όπως πέθανε τυφλός και ζητιάνος έξω από την Ευαγγελιστρια στον πειραιά ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος !
Φιλικά
Ιωσήφ Μπλάσκος.
