Εξ οικείων (;) τα βέλη:
Με τον Αντώνη Σαμαρά ήμασταν συμμαθητές στο Κολλέγιο Αθηνών, κι αποφοιτήσαμε το 1970. Στην τάξη μας ήμασταν τουλάχιστο εννέα μαθητές που οργανωθήκαμε σε αντιδικτατορικές οργανώσεις, με κίνδυνο να μας συλλάβουν και να μας βασανίσουν.
Ο Αντώνης έμεινε απέξω, δεν ήθελε να μπλέξει. Και ανέλαβε πολιτική δράση εκ του ασφαλούς στην ΟΝΝΕΔ, όταν έγινε κυβέρνηση η ΝΔ.
Και έχει το θράσος, σήμερα, να γράφει “Για την πατρίδα θυσίασα τα πάντα, μέχρι και την υγεία μου.”
Τίποτε δεν θυσίασες Αντώνη. Δεν ξέρεις καν τι σημαίνει η λέξη θυσία. Αν κάποια στιγμή το στρες της δουλειάς σε ταλαιπώρησε, επειδή ανέλαβες μια σοβαρή ευθύνη για 2-3 χρόνια, σκέψου πόσος κόσμος, που δεν έχει τη δική σου περιουσία και καταγωγή, στρεσάρεται επί δεκαετίες στη δουλειά.
Σε αυτούς τους εργαζόμενους έκανες τεράστια ζημιά με την στάση σου ενάντια στο μνημόνιο, με την απάτη των Ζαππείων. Στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ που βρέθηκαν σε κρίση χρέους η αξιωματική αντιπολίτευση έβαλε πλάτη, οι ηγεσίες διαμόρφωσαν μνημόνια με συναίνεση και ξεπέρασαν την ύφεση σε 2-3 χρόνια.
Με τη δική σου στάση, συνέβαλες στη βαθειά φτωχοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, που έχασαν και την υγεία τους. Δείξε επιτέλους λίγη τσίπα, και ζήτα συγνώμη, Ή τουλάχιστο, αποτραβήξου με αξιοπρέπεια.
Ο συμμαθητής του Αρίστος Δοξιάδης
Τώρα, ακόμα και οι Βορίδης, Γεωργιάδης (οι κατα τεκμήριο ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ συγγενέστεροί του) φρόντισαν να αποστασιοποιηθούν και ΔΕΝ ακολουθούν προσ το παρόν.
Όμως: Στο συνεχώς κινούμενο και πάντα διασπασμένο πολιτικό τοπίο της δεξιότερον της Δεξιάς, υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει ο Α. Σαμαράς ως συγκολλητική ουσία παρά τα χρονάκια του;
Η Α. Λατινοπούλου ομνύει στο όνομά του, ο παλαιός φίλος Φ. Κρανιδιώτης μπορεί να ξαναζεσταθεί...
Υπάρχουν και λοιπές ομάδες, ομαδούλες, αρχηγοί και αρχηγίσκοι. Άδηλο ακόμα τί θα κάνουν και αυτοί.