Διαφήμιση Jumbo με την Στανίση. Αυτός είναι ο νεοέλληνας?

[geman30]

 

[geman30]

Όταν πρωτοείδα τη διαφήμιση των Jumbo με την Κατερίνα Στανίση ντυμένη κόκκινη τούρτα – λαμπατέρ πίστας, φρίκαρα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να με υποψιάσει για την ιδιοφυία των δημιουργών της αλλά εγώ παρέμενα κολλημένος στην πρώτη ανάγνωση. Μια κουβέντα με ένα φίλο (για να μη στο παίζω και ιδιοφυής) μου άνοιξε αμέσως τα μάτια.
Απέναντι στην πιο τίμια καταγραφή της πραγματικότητας μιας χώρας. Πάσχα τσίκνα, παχύσαρκα παιδιά, κοιλαράδες γονείς, πλαστική καρέκλα, σκυλάδικα, χύμα φτηνό κρασί σε πλαστικά μπουκάλια και μαλλί κομμωτηρίου μαζί με φόρεμα τσαντίρι – Μπάκιγχαμ. Κι ένα τελευταίο πλάνο με ένα παλουκωμένο καμένο αρνί πάνω στο οποίο οι διαφημιστές μας εύχονται «Καλό Πάσχα». Είναι genius. Tίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, ολόκληρη η νεοελληνική ασχήμια, μετατρέπεται σε διαφημιστικό όνειρο του Αλμοντοβάρ με επιρροές από τον κοινωνικό ρεαλισμό. Από την πρώτη κι όλας σκηνή, με τους άντρες της οικογένειας να πασαλείβουν το αρνί για τη σούβλα και να φωνάζουν την πολεμική ιαχή «στα μπούτια στα μπούτια». Του αρνιού. Που θέλει περισσότερο πασάλειμμα στα μπούτια για να για να μην κάψει. Αρνί πουτάνα κονσομασιόν κανονικά δηλαδή, σε συνοικιακό σκυλάδικο με μορφή τσουρομαδημένου κήπου που έχει λιώσει το γκαζόν, και στην είσοδο του σπιτιού κρέμονται τα κρόσια του ινδιάνου. Την ώρα που από κει βγαίνει φορτωμένη με πιάτα μια δούλα νοικοκυρά, με καμένο από το πιστολάκι και το ντεκαπάζ μαλλί, σκάει ξαφνικά η θεά Κατερινάρα τραγουδώντας και  φορτωμένη σακούλες Jumbo. Με τα παχύσαρα να αναγκάζονται για μια φορά στη ζωή τους να κουνήσουν τον χοντρό κώλο τους και να τρέξουν για τα δώρα. Φωνάζοντας  «η νονά η νονά». Και με αργή κίνηση για να τονιστεί τόσο το προγούλι στα πεντάχρονα που κουνιέται στο χοροπήδημα όσο η συναισθηματικότητα της σκηνής την ώρα που η Στανίση ανοίγει τα χέρια  της σαν τον Ιησού του Ρίο για να αγκαλιάσει τα θρεφτάρια.

Για να κάτσουν όλοι μαζί μετά στις λευκές καρέκλες κήπου του γύφτου, με τη νονά στην κορυφή, τα αρσενικά με φανελάκι που τονίζει ερωτικά το πατσοκοίλι και τα θηλυκά με τη λάμψη πλύστρας από το ξεπάτωμα στην κουζίνα. Προκειμένου να γιορτάσουν την ανάσταση του Θεανθρώπου σε ένα τραπέζι στον κήπο, με αραδιασμένα πλαστικά μπουκάλια χύμα κρασί και πιάτα, σαν το παζάρι, να πιούνε και να φάνε μέχρι να ρευτούνε (αν και αυτό δυστυχώς δεν συμπεριλαμβάνεται στη διαφήμιση). Να πούνε σόκιν ανέκδοτα, και να αισθανθούν περήφανοι, επαρκείς και ευτυχισμένοι πιάνοντας κρυφά κάτω από το τραπέζι με τα λαδομένα από την πέτσα δάχτυλα τους, τον κώλο της γυναίκας του άλλου (ούτε αυτό δυστυχώς συμπεριλαμβάνεται).

Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας και του Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα. Όσο πιο γλαφυρά και τίμια μπορεί να αποτυπωθεί. Τόσο αλμοντοβάρ όσο και ρεαλιστική. Ούτε καν κιτς, απλά πραγματική. Ρώτησα αυτόν τον φίλο μου που ανέφερα στην αρχή κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου και επιμένοντας ακόμα στην αρχική μου αποστροφή πριν δω με καθαρά μάτια το διαφημιστικό: «Οκ, κι αν υποθέσουμε ότι όντως το διαφημιστικό είναι συνειδητό μέσα στην κακογουστιά του, σαν άποψη, και πάλι σε ποιον τελικά απευθύνεται; Στον λιπαρό και φρικαλέο τύπο του ελληναρά που απεικονίζει ή στο πιο ψαγμένο κοινό που μπορεί να το αποκωδικοποιήσει;» Για να μου απαντήσει πολύ απλά: «Μα εννοείται και στους δύο. Γι αυτό είναι απόλυτα επιτυχημένο σαν διαφήμιση. Οι μεν θα πάνε στα Jumbo γιατί αυτό ακριβώς το μοτίβο ζωής τους εκφράζει και θα αισθανθούν οικεία που τους το αναγνωρίζει η διαφήμιση σαν πρότυπο. Οι δε θα πάνε επειδή είναι ή αισθάνονται πως είναι διαφορετικοί από αυτούς, πιο σικάτοι, εξελιγμένοι και έξυπνοι, οπότε θα υποθέσουν με τη σειρά τους, πως γι αυτούς έγινε η διαφήμιση, για να τους κάνει να γελάσουν. Επομένως θα πάνε όλοι». Με αποστόμωσε. 

....

http://www.kourdistoportocali.com/articles/20395.htm#

 

[jhonny64]

ολοκληρη αναλυση για μια διαφημιση

τι να πεις

 

[vaglis]

Το απολυτο κιτς!
Μπορει απλως η διαφημιση να στοχευει ακριβως σε αυτο.
Την απολυτη υπερβολη...
Εεε και τι εγινε δηλαδη?
Σαμπως οι Αγγλοι π.χ. γιορταζουν καλυτερα απο μας?
Εμεις τουλαχιστον το ευχαριστιομαστε και το σατυριζουμε κιολας.
Αυτο δειχνει οτι δεν ειμαστε κομπλεξικοι.

 

[bestman69]

 

[ποδολάγνος]

 Οι πιο πετυχημένες διαφημίσεις είναι οι κιτς.


 Το χειρότερο από όλα είναι να μην ακούς καθόλου σκυλάδικα, να βάζεις έναν σταθμό που βάζει μόνο ξένη μουσική και να ακούς ξαφνικά... Στανίση!

 Νομίζεις πως κατά λάθος έβαλες άλλον σταθμό!  


 Όλη η Ελλάδα συζητάει την κιτς διαφήμιση των Jumbo, και τα Jumbo είναι γεμάτα από πελάτες.


 Τωρα το θέμα της ποιότητας των εμπορευματων συζητείται... Καρακινεζαριό του κερατά στα είδη που φέρνει η εταιρεία, αλλά πολύ φτηνά. Παίρνεις ένα φτηνο δωρο από κει και ξεμπερδεύεις.

 

[pezoporos]

μια χαρά πάσχα περνάνε, γκαζόν, αρνάκι, κοκορέτσι, φανελάκια, ξανθιά, νονά με δώρα, σούπερ

 

[moutsos21]

 Οι πιο πετυχημένες διαφημίσεις είναι οι κιτς.


 Το χειρότερο από όλα είναι να μην ακούς καθόλου σκυλάδικα, να βάζεις έναν σταθμό που βάζει μόνο ξένη μουσική και να ακούς ξαφνικά... Στανίση!

 Νομίζεις πως κατά λάθος έβαλες άλλον σταθμό!  


 Όλη η Ελλάδα συζητάει την κιτς διαφήμιση των Jumbo, και τα Jumbo είναι γεμάτα από πελάτες.


 Τωρα το θέμα της ποιότητας των εμπορευματων συζητείται... Καρακινεζαριό του κερατά στα είδη που φέρνει η εταιρεία, αλλά πολύ φτηνά. Παίρνεις ένα φτηνο δωρο από κει και ξεμπερδεύεις.

μαλλον δεν ξεμπερδευεις,γιατι σε λιγο ο,τι παρεις θα ειναι για πεταμα με τα κινεζικα,οποτε πας και ξαναπαιρνεις παλι.και καλα θα ειναι να μην παρεις τιποτα ηλεκτρικα/ηλεκτρονικα αγνωστου προελευσεως,γιατι μπορει και να μην μπορεις να ξαναπας ποτε να τα ξαναπαρεις  

:S

 

[Wonderful]

Όταν πρωτοείδα τη διαφήμιση των Jumbo με την Κατερίνα Στανίση ντυμένη κόκκινη τούρτα – λαμπατέρ πίστας, φρίκαρα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να με υποψιάσει για την ιδιοφυία των δημιουργών της αλλά εγώ παρέμενα κολλημένος στην πρώτη ανάγνωση. Μια κουβέντα με ένα φίλο (για να μη στο παίζω και ιδιοφυής) μου άνοιξε αμέσως τα μάτια.
Απέναντι στην πιο τίμια καταγραφή της πραγματικότητας μιας χώρας. Πάσχα τσίκνα, παχύσαρκα παιδιά, κοιλαράδες γονείς, πλαστική καρέκλα, σκυλάδικα, χύμα φτηνό κρασί σε πλαστικά μπουκάλια και μαλλί κομμωτηρίου μαζί με φόρεμα τσαντίρι – Μπάκιγχαμ. Κι ένα τελευταίο πλάνο με ένα παλουκωμένο καμένο αρνί πάνω στο οποίο οι διαφημιστές μας εύχονται «Καλό Πάσχα». Είναι genius. Tίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, ολόκληρη η νεοελληνική ασχήμια, μετατρέπεται σε διαφημιστικό όνειρο του Αλμοντοβάρ με επιρροές από τον κοινωνικό ρεαλισμό. Από την πρώτη κι όλας σκηνή, με τους άντρες της οικογένειας να πασαλείβουν το αρνί για τη σούβλα και να φωνάζουν την πολεμική ιαχή «στα μπούτια στα μπούτια». Του αρνιού. Που θέλει περισσότερο πασάλειμμα στα μπούτια για να για να μην κάψει. Αρνί πουτάνα κονσομασιόν κανονικά δηλαδή, σε συνοικιακό σκυλάδικο με μορφή τσουρομαδημένου κήπου που έχει λιώσει το γκαζόν, και στην είσοδο του σπιτιού κρέμονται τα κρόσια του ινδιάνου. Την ώρα που από κει βγαίνει φορτωμένη με πιάτα μια δούλα νοικοκυρά, με καμένο από το πιστολάκι και το ντεκαπάζ μαλλί, σκάει ξαφνικά η θεά Κατερινάρα τραγουδώντας και  φορτωμένη σακούλες Jumbo. Με τα παχύσαρα να αναγκάζονται για μια φορά στη ζωή τους να κουνήσουν τον χοντρό κώλο τους και να τρέξουν για τα δώρα. Φωνάζοντας  «η νονά η νονά». Και με αργή κίνηση για να τονιστεί τόσο το προγούλι στα πεντάχρονα που κουνιέται στο χοροπήδημα όσο η συναισθηματικότητα της σκηνής την ώρα που η Στανίση ανοίγει τα χέρια  της σαν τον Ιησού του Ρίο για να αγκαλιάσει τα θρεφτάρια.

Για να κάτσουν όλοι μαζί μετά στις λευκές καρέκλες κήπου του γύφτου, με τη νονά στην κορυφή, τα αρσενικά με φανελάκι που τονίζει ερωτικά το πατσοκοίλι και τα θηλυκά με τη λάμψη πλύστρας από το ξεπάτωμα στην κουζίνα. Προκειμένου να γιορτάσουν την ανάσταση του Θεανθρώπου σε ένα τραπέζι στον κήπο, με αραδιασμένα πλαστικά μπουκάλια χύμα κρασί και πιάτα, σαν το παζάρι, να πιούνε και να φάνε μέχρι να ρευτούνε (αν και αυτό δυστυχώς δεν συμπεριλαμβάνεται στη διαφήμιση). Να πούνε σόκιν ανέκδοτα, και να αισθανθούν περήφανοι, επαρκείς και ευτυχισμένοι πιάνοντας κρυφά κάτω από το τραπέζι με τα λαδομένα από την πέτσα δάχτυλα τους, τον κώλο της γυναίκας του άλλου (ούτε αυτό δυστυχώς συμπεριλαμβάνεται).

Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας και του Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα. Όσο πιο γλαφυρά και τίμια μπορεί να αποτυπωθεί. Τόσο αλμοντοβάρ όσο και ρεαλιστική. Ούτε καν κιτς, απλά πραγματική. Ρώτησα αυτόν τον φίλο μου που ανέφερα στην αρχή κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου και επιμένοντας ακόμα στην αρχική μου αποστροφή πριν δω με καθαρά μάτια το διαφημιστικό: «Οκ, κι αν υποθέσουμε ότι όντως το διαφημιστικό είναι συνειδητό μέσα στην κακογουστιά του, σαν άποψη, και πάλι σε ποιον τελικά απευθύνεται; Στον λιπαρό και φρικαλέο τύπο του ελληναρά που απεικονίζει ή στο πιο ψαγμένο κοινό που μπορεί να το αποκωδικοποιήσει;» Για να μου απαντήσει πολύ απλά: «Μα εννοείται και στους δύο. Γι αυτό είναι απόλυτα επιτυχημένο σαν διαφήμιση. Οι μεν θα πάνε στα Jumbo γιατί αυτό ακριβώς το μοτίβο ζωής τους εκφράζει και θα αισθανθούν οικεία που τους το αναγνωρίζει η διαφήμιση σαν πρότυπο. Οι δε θα πάνε επειδή είναι ή αισθάνονται πως είναι διαφορετικοί από αυτούς, πιο σικάτοι, εξελιγμένοι και έξυπνοι, οπότε θα υποθέσουν με τη σειρά τους, πως γι αυτούς έγινε η διαφήμιση, για να τους κάνει να γελάσουν. Επομένως θα πάνε όλοι». Με αποστόμωσε. 

....

http://www.kourdistoportocali.com/articles/20395.htm#

Αυτή ακριβώς αυτή είναι δυστυχώς η εικόνα.

 

[asianlover8]

θανατος στον διαφημιστη του τζαμπο

 

[Gushallo]

... πιάνοντας κρυφά κάτω από το τραπέζι με τα λαδομένα από την πέτσα δάχτυλα τους, τον κώλο της γυναίκας του άλλου (ούτε αυτό δυστυχώς συμπεριλαμβάνεται).

Τον κώλο της κουμπάρας κατα προτίμηση! 

 

[House of Fun]

Διαφήμιση - Καθρέφτης.
Θα θέλαμε να ειναι αλμοντοβαρικό σενάριο αλλά δεν ειναι. Είμαστε εμείς.

 

[kosnik26]

Όταν πρωτοείδα τη διαφήμιση των Jumbo με την Κατερίνα Στανίση ντυμένη κόκκινη τούρτα – λαμπατέρ πίστας, φρίκαρα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να με υποψιάσει για την ιδιοφυία των δημιουργών της αλλά εγώ παρέμενα κολλημένος στην πρώτη ανάγνωση. Μια κουβέντα με ένα φίλο (για να μη στο παίζω και ιδιοφυής) μου άνοιξε αμέσως τα μάτια.
Απέναντι στην πιο τίμια καταγραφή της πραγματικότητας μιας χώρας. Πάσχα τσίκνα, παχύσαρκα παιδιά, κοιλαράδες γονείς, πλαστική καρέκλα, σκυλάδικα, χύμα φτηνό κρασί σε πλαστικά μπουκάλια και μαλλί κομμωτηρίου μαζί με φόρεμα τσαντίρι – Μπάκιγχαμ. Κι ένα τελευταίο πλάνο με ένα παλουκωμένο καμένο αρνί πάνω στο οποίο οι διαφημιστές μας εύχονται «Καλό Πάσχα». Είναι genius. Tίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, ολόκληρη η νεοελληνική ασχήμια, μετατρέπεται σε διαφημιστικό όνειρο του Αλμοντοβάρ με επιρροές από τον κοινωνικό ρεαλισμό. Από την πρώτη κι όλας σκηνή, με τους άντρες της οικογένειας να πασαλείβουν το αρνί για τη σούβλα και να φωνάζουν την πολεμική ιαχή «στα μπούτια στα μπούτια». Του αρνιού. Που θέλει περισσότερο πασάλειμμα στα μπούτια για να για να μην κάψει. Αρνί πουτάνα κονσομασιόν κανονικά δηλαδή, σε συνοικιακό σκυλάδικο με μορφή τσουρομαδημένου κήπου που έχει λιώσει το γκαζόν, και στην είσοδο του σπιτιού κρέμονται τα κρόσια του ινδιάνου. Την ώρα που από κει βγαίνει φορτωμένη με πιάτα μια δούλα νοικοκυρά, με καμένο από το πιστολάκι και το ντεκαπάζ μαλλί, σκάει ξαφνικά η θεά Κατερινάρα τραγουδώντας και  φορτωμένη σακούλες Jumbo. Με τα παχύσαρα να αναγκάζονται για μια φορά στη ζωή τους να κουνήσουν τον χοντρό κώλο τους και να τρέξουν για τα δώρα. Φωνάζοντας  «η νονά η νονά». Και με αργή κίνηση για να τονιστεί τόσο το προγούλι στα πεντάχρονα που κουνιέται στο χοροπήδημα όσο η συναισθηματικότητα της σκηνής την ώρα που η Στανίση ανοίγει τα χέρια  της σαν τον Ιησού του Ρίο για να αγκαλιάσει τα θρεφτάρια.

Για να κάτσουν όλοι μαζί μετά στις λευκές καρέκλες κήπου του γύφτου, με τη νονά στην κορυφή, τα αρσενικά με φανελάκι που τονίζει ερωτικά το πατσοκοίλι και τα θηλυκά με τη λάμψη πλύστρας από το ξεπάτωμα στην κουζίνα. Προκειμένου να γιορτάσουν την ανάσταση του Θεανθρώπου σε ένα τραπέζι στον κήπο, με αραδιασμένα πλαστικά μπουκάλια χύμα κρασί και πιάτα, σαν το παζάρι, να πιούνε και να φάνε μέχρι να ρευτούνε (αν και αυτό δυστυχώς δεν συμπεριλαμβάνεται στη διαφήμιση). Να πούνε σόκιν ανέκδοτα, και να αισθανθούν περήφανοι, επαρκείς και ευτυχισμένοι πιάνοντας κρυφά κάτω από το τραπέζι με τα λαδομένα από την πέτσα δάχτυλα τους, τον κώλο της γυναίκας του άλλου (ούτε αυτό δυστυχώς συμπεριλαμβάνεται).

Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας και του Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα. Όσο πιο γλαφυρά και τίμια μπορεί να αποτυπωθεί. Τόσο αλμοντοβάρ όσο και ρεαλιστική. Ούτε καν κιτς, απλά πραγματική. Ρώτησα αυτόν τον φίλο μου που ανέφερα στην αρχή κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου και επιμένοντας ακόμα στην αρχική μου αποστροφή πριν δω με καθαρά μάτια το διαφημιστικό: «Οκ, κι αν υποθέσουμε ότι όντως το διαφημιστικό είναι συνειδητό μέσα στην κακογουστιά του, σαν άποψη, και πάλι σε ποιον τελικά απευθύνεται; Στον λιπαρό και φρικαλέο τύπο του ελληναρά που απεικονίζει ή στο πιο ψαγμένο κοινό που μπορεί να το αποκωδικοποιήσει;» Για να μου απαντήσει πολύ απλά: «Μα εννοείται και στους δύο. Γι αυτό είναι απόλυτα επιτυχημένο σαν διαφήμιση. Οι μεν θα πάνε στα Jumbo γιατί αυτό ακριβώς το μοτίβο ζωής τους εκφράζει και θα αισθανθούν οικεία που τους το αναγνωρίζει η διαφήμιση σαν πρότυπο. Οι δε θα πάνε επειδή είναι ή αισθάνονται πως είναι διαφορετικοί από αυτούς, πιο σικάτοι, εξελιγμένοι και έξυπνοι, οπότε θα υποθέσουν με τη σειρά τους, πως γι αυτούς έγινε η διαφήμιση, για να τους κάνει να γελάσουν. Επομένως θα πάνε όλοι». Με αποστόμωσε. 

....

http://www.kourdistoportocali.com/articles/20395.htm#

μαλακίες, απορώ γιατί έχει γίνει αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης μια απλή διαφήμιση


στο δια ταύτα, το παραπάνω άρθρο είναι 10 φορές πιο υπερβολικό από την επίσης υπερβολική και γραφική διαφήμιση που έχει πετύχει τον σκοπό της να γίνει ντόρος και με το παραπάνω, τα υπόλοιπα περί ηθογραφίας και κατάντιας του νεοέλληνα ως συμπεράσματα που προκύπτουν -δήθεν- από μια διαφήμιση είναι τουλάχιστον αστείο να τα συζητάτε


και στην τελική τι έχουν οι πλαστικές καρέκλες; ο αρθογράφος που έχει γούστο και χρήμα ας αγοράσει δια χειρός Βαράγκη να καθίσει την κωλάρα του και κάθε χρόνο που θα τις ξεφλουδίζει ο ήλιος να αγοράζει καινούριες

 

[The Saint*]

και στην τελική τι έχουν οι πλαστικές καρέκλες; ο αρθογράφος που έχει γούστο και χρήμα ας αγοράσει δια χειρός Βαράγκη να καθίσει την κωλάρα του και κάθε χρόνο που θα τις ξεφλουδίζει ο ήλιος να αγοράζει καινούριες

Μπορεί να έχει φερ φορζε στον κήπο του ο αρθρογράφος, Λατρεία μου.

 

[gianevan]

Εμένα μου άρεσαν πολύ και το άρθρο (θα μπορούσε να το είχα γράψει κι εγώ, ίσως όχι τόσο γλαφυρά) και η ίδια η διαφήμιση, ακριβώς γι αυτά που αναφέρει το άρθρο.

Το μόνο κρίμα είναι πως η Στανίση (και ο ίδιος ο συθέτης επίσης υποθέτω) δέχθηκε να γελοιοποιήσει ένα από τα πολύ ωραία τραγούδια της.
Αλλά θα μου πεις αυτά θα κοιτάμε; Εδώ έχει πέσει πείνα...

 

Προφανως ο αρθρογραφος ζηλευει που καποιοι μαζευονται με συγγενεις και φιλους το Πασχα, τα Χριστουγεννα και αλλες γιορτες και διασκεδαζουν με τον παραδοσιακο τροπο ας πουμε ή εκτος των οριων του lifestyle. To αρθρο ειναι μια μαλακια και μιση και η διαφημιση αδιαφορη. Δεν ακουν ολοι λαικα οταν ψηνουν το αρνι ή το κατσικι. Εμεις ας πουμε προτειμαμε δημοτικα, αλλα μπορει να βαλουμε και reggae αμα γουσταρουμε. Ουτε κοιταμε να πιασουμε τον κωλο της κουμπαρας, της νυφης ή της αδερφης καποιου. Τα παιδια, ανηψια, εγγονια μας δεν ειναι παχυσαρκα - οχι πως δεν υπαρχουν και χοντρα παδια αλλα δεν ειναι ο κανονας- το κρασι και το τσιπουρο μας ειναι αριστης ποιοτητας και δεν ειναι απαραιτητο να καθομαστε σε πλαστικες καρεκλες. Τα κυριωτερα ομως ειναι οτι αναπνεουμε καθαρο αερα, οτι ξερουμε τι τρωμε και οτι ολοι περναμε καλα ας εχουμε ενα σωρο προβληματα αυτη την εποχη. Ο αρθρογραφος ας γιορτασει το Πασχα σε καποιο goodys τρωγοντας πλαστικα cheeseburger πινοντας coca cola και απολαμβανοντας τα τελευταια hits απο την τηλεοραση. Μετα ας στριμωχτει σε κανα λεοφωρειο για να παει σε καποιο in bar-club ή ας ψαχνει καμια ωρα για θεση parking στου Ψυρη και στο Γκαζι.



Ο Τσιπρας τι του φταιει και τον αναφερει στο τελος ?

 

[dirty lover]

...εμενα μου τη σπαει παντως η συγκεκριμενη διαφημηση γιατι απεχθανομαι τα σκυλοτραγουδα ,και επιπροσθετως η στανιση ειναι και σκυλοφατσα σα γυναικα οποτε κλαφτα...

 

[canibal]

εμένα μου την σπάνε οι χαρακτηρισμοί νεοέλληνας και ελληναράς από έλληνες....
δεν είναι κακό να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του ξεχωριστό και μη ελληναρά η νεοέλληνα αλλά αυτός που κρίνει τους άλλους έτσι απροκάλυπτα προδίδει για τον εαυτό του ακόμα χειρότερη μπουρτζοβλαχιά.
η αλαζονεία εστί πολύ χειρότερη ύβρης από την άγνοια του κάθε κακομοίρογλου αμόρφωτου έλληνα.

υγ
και η πλάκα είναι ότι την φράση ελληναράς και νεοέλληνας (με την αρνητική έννοια) έχουν φτάσει να την χρησιμοποιούν μέχρι και χριστιανοί...
σαν να μας μιλάνε για πολιτισμό οι ταλιμπάν δλδ.
εξοργιστικό !!!!  
υγ2
και δεν μιλάω για τα παιδιά που έτυχε παραπάνω να χρησιμοποιήσουν τις φράσεις...

 

[seminole]

Εμένα μου άρεσαν πολύ και το άρθρο (θα μπορούσε να το είχα γράψει κι εγώ, ίσως όχι τόσο γλαφυρά) και η ίδια η διαφήμιση, ακριβώς γι αυτά που αναφέρει το άρθρο.

Το μόνο κρίμα είναι πως η Στανίση (και ο ίδιος ο συθέτης επίσης υποθέτω) δέχθηκε να γελοιοποιήσει ένα από τα πολύ ωραία τραγούδια της.
Αλλά θα μου πεις αυτά θα κοιτάμε; Εδώ έχει πέσει πείνα...

Και εγω αυτο σκεφτηκα.Για να δεχτει η Στανιση να κανει αυτο το πραγμα ποσο πεινα εχει πεσει.Η διαφημιση παντως ειναι ακριβως η μεση Ελληνικη οικογενεια

 

[MaximTsigalko21]

Θα συμφωνήσω με την αρθρογράφο του Βήματος.Μπορεί για ορισμένους να είναι κίτς η διαφήμιση της Στανίση αλλά δείχνει τον λαικό έλληνα,θέλοντας να δείξει πώς ακόμα και οι πιό λαικοί άνθρωποι μπορούν να πάρουν κάτι από το εν λόγω κατάστημα παιχνιδιών.Κατ'εμέ είναι πολύ καλύτερη από το να ταυτίζει τον Έλληνα με το βλαχοκαγκουροlifestyle του Κωστόπουλου.Χωρίς δε να σημαίνει πώς δεν έχει και αρνητικά.