Να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, πίσω από τις παρωπίδες. Ακόμα και αυτοί πού ψηφίζουν η στηρίζουν διαχρονικά τα κόμματα που εναλλάσονται στην εξουσία - η πλειοψηφία δηλαδή αυτού του κωμικοτραγικού εθνικιστάν - δηλώνουν απώλεια οξυγόνου και απόγνωση και βρίσκονται σε επαναστατική αύρα πριν κάνουν τη μόστρα τουs, ξαναβρούν τον εαυτό τουs και βολευτούν με τίποτα αποφάγια της διαχρονικής μασαμπούκας…
Η μοναδική αλήθεια είναι ότι η ταυτότητα τού ελληνοχομοκαταφερτζίκου αλλάζει ανάλογα με την περίσταση, γιατί υπάρχει τέτοια υποκρισία και τέτοιοs βούρκοs στην ελληνική κοινωνία πού δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από τους περισσότερους, πότε έχει οξυγόνο και πότε το χάνει, πότε λέει όχι και πότε συναινεί, πότε γλύφει ή σκύβει και πότε ορθώνει ανάστημα. Ίσως γι αυτό ο θύτηs και το θύμα είναι ένα ενιαίο κοπάδι πού πηγαινοέρχεται μέσα σ 'αυτό το απέραντο καρναβάλι εκπτώσεων ανθρώπινων αξιών, παραλογισμού, άκαμπτης δουλοπρέπειαs, μαζικήs παράνοιαs, τηλεοπτικήs υστερίαs, μεγαλοστομίαs και χυδαίου βερμπαλισμού, έπαρσηs και άκρατου σολιψισμού. Εννοώ ότι οι θύτες και τα θύματα είναι σε τούτο το μπουρδέλλο τις περισσότερες φορές ταυτόσημα, γι' αυτό και στη κοινωνική του ζωή το οποιοδήποτε θύμα επιζητά με όποιο κόστοs το βάθρο τού θύτη. Και η μνήμη δυστυχώs μοιάζει με πόρνη ελλεηνίδα πού αλλάζει πελάτεs και τούs εξαπατά με ερωτόλογα.
Κάπωs έτσι, πάντα θα την πληρώνουν όσοι βρέθηκαν σε λάθοs τόπο στην λάθοs στιγμή γιατί σε τούτο τον τόπο όλα είναι θέμα τύχηs και θέμα δυστυχίαs. Κατά τα υπόλοιπα, κάποιοι θα χάνουν τουs ανθρώπουs τουs και θα χάνονται και οι ίδιοι, οι περισσότεροι θα παίζουν ρόλουs πριν πιάσουν τη καλή και περάσουν απέναντι για να σκυλέψουν τα ίδια πτώματα με τη σειρά τους, και οι ίδιοι λίγοι θα ανοίγουν τάφουs και θα τα κονομάνε.
Βλέπετε τα κωμικοτραγικά σήριαλ του μεταπολεμικού Νεοελληνικού Κράτουs θα 'ναι πάντα μοναδικά και αξεπέραστα θεάματα, ειs τουs Αιώνεs των Αιώνων. Δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα σε τούτο τον σκατόλακκο, εκτός και αν μας βρει κάποια σοβαρή συμφορά και ξυπνήσουμε.