Χυδαία διαστρέβλωση έργου και "δηλώσεων" Λένας Κιτσοπούλου ("Kάθε κόρη Ελληνα καλό είναι να πάει με έναν μαύρο")
- Μέλος που άνοιξε το νήμα διομήδης
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 490
- Εμφανίσεις 25K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
Επισκέπτης
To 'χε αναγγειλει μερες πριν...Εγραψε κιολας οτι κρυβοτανε,λεει,τοσα χρονια η ταινια απο το καθεστως,η κατι τετοιο.
Το σκεφτηκα αλλα απο τη μια ντραπηκα,απ' την αλλη να ακουμπησω γκαφρα στη δεκσοφυλλαδα?
Επισκέπτης
φτυστες...
Γεια σου Ντολόρες..
Επισκέπτης
Επισκέπτης
Επισκέπτης
lolos666
Μέλος
- Εγγρ.
- 29 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 325
- Like
- 36
- Πόντοι
- 1
newbitch επρεπε να το λενε το site !!!!
lolos666
Μέλος
- Εγγρ.
- 29 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 325
- Like
- 36
- Πόντοι
- 1
mounitsa
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 20.860
- Like
- 13
- Πόντοι
- 366
Επειδη ειχα περιεργεια βρηκα ολοκληρο το αρθρακι της λεγαμενης για τις κορες των ελληνων και τις προτροπες....
και μια συνεντευξη επισης ετσι για πιο ολοκληρωμενη αποψη...
Κοντέινερ 2 της Ελευθεροτυπίας, 2009-12, σ. 8.
"ΤΟΠ ΜΟΝΤΕΛ
Λένα Κιτσοπούλου
Η ελληνική οικογένεια είναι ένα τετράποδο που ζει εκτός ζωολογικού
κήπου. Η ελληνική οικογένεια κλείνει πακέτα φτηνών διακοπών. Ο μι-
κρός γιος δεν έχει μπει ποτέ σε αεροπλάνο. Αφού τα χωριά καταγω-
γής των γονέων, δεν έχουν αεροδρόμια. Το παιδί έχει πήξει στο πλοίο
και στο Κ.Τ.Ε.Λ., από μικρό με μια χάρτινη σακούλα ξερατού σαν μά-
σκα οξυγόνου, από μικρό τρέχει να πιάσει τον καλό καναπέ στο πλοίο,
πιάσε τού λένε και τις πολυθρόνες, βάλε τα μπουφάν να μην κάτσει
κανένας άλλος. Πιάσε και τις οχτώ θέσεις, κι ας είμαστε τέσσερις. Η
μάνα του τον κρατάει από τον καρπό και τον σέρνει στους διαδρό-
μους του αεροδρομίου, αυτός κοιτάει γύρω γύρω σαν χάνος, η μά-
να τον σέρνει, μη σκοντάψει το παιδί πουθενά, η μάνα τον αναγκάζει
να είναι χάνος, αφού το τράβηγμά της προηγείται της οποιασδήποτε
πρωτοβουλίας του μικρού πλάσματος. Μαλάκας είναι να κάτσει να δει
αν έχει μπροστά του σκαλοπάτι; Αφού η Ελληνίδα μαμά του θα το δει
πριν από αυτόν και θα του ξεκολλήσει το χέρι από τη μασχάλη προ-
κειμένου να τον ανασηκώσει για να πηδήξει το εμπόδιο. Όχι, βέβαια.
Δεν είναι μαλάκας. Ακόμα.
Στα DUTY FREE η μαμά τού αγοράζει Τομπλερόν, σε οικογενειακό μέ-
γεθος. Να χοντρύνεις αγόρι μου. Το πάχος είναι υγεία.
Η κόρη της οικογένειας, αρκετά μεγαλύτερη, έχει μπει στην εφηβεία,
έχει σκουλαρίκι στον αφαλό και στη γλώσσα, θέλει να μοιάσει στο ξέ-
νο πρότυπο, αλλά η γαμψή μύτη του σογιού και η κρητική τριχοφυΐα
στο σβέρκο, δεν το επιτρέπει, προδίδει την ελληνικότητα και παρό-
λο που η μικρή είναι έτοιμη πια για το Lower και ξέρει όλα τα στιχάκια
των ξένων τραγουδιών απ’ έξω, θα την κατατρέχει πάντα το λάδι του
χωριού, το μπιτόνι στα κάτω ντουλάπια της κουζίνας.
Ο πατέρας λέει φιλελεύθερες κουβέντες, του τύπου, «να παντρευ-
τείς κορίτσι μου, όποιον αγαπήσεις, ν’ ακολουθείς πάντα την καρδιά
σου, να κάνεις όποιο επάγγελμα θέλεις, αρκεί να το αγαπάς», μέσα
του όμως κάνει τον μικρό σταυρό του, που του έμαθε η μάνα του, κου-
βαλάει ακόμα τα φτυσίδια της καλόκαρδης μάνας του, που τον σώ-
ζανε από τις βασκανίες και τα κακά μάτια, κι ας έχει μάθει πια και το
laptop, δεν σώζεται ο άνθρωπος.
Η ελληνική οικογένεια επιστρέφει ύστερα από ένα ωραιότατο τριήμε-
ρο με ημιδιατροφή και τα όλα του, ξεμπουκάρει από τη θύρα των αφί-
ξεων και το θαύμα της κλωνοποίησης αποκαλύπτεται σπρώχνοντας το
καροτσάκι. Γιος ίδιος με πατέρα. Μάνα ίδια με κόρη. Ή το αντίθετο.
Στρίβουν οικογενειακώς προς τα αριστερά και το προφίλ τους είναι
ολόιδιο. Η γιαγιά ίδια με όλους, σε μπόι, σε χρώματα, σε ύφος, σε ιδέ-
ες και φυσικά σε προφίλ, τους περιμένει με την αγκαλιά της ανοιχτή.
Η ελληνική συγκίνηση σφιχταγκαλιάζεται, το ελληνικό κλάμα ενώνε-
ται, ακόμα κι αν ήταν τριήμερη η απουσία, στο ελληνικό μυαλό εί-
ναι πάντα ξενιτεμός. (Ευτυχώς που έχει σταματήσει το χειροκρότημα
στην προσγείωση, αλλιώς θα έπρεπε να χειροκροτάμε και τους ταξι-
τζήδες όταν μας πηγαίνουν στο σπίτι μας). Το ελληνικό κλάμα στα αε-
ροδρόμια, που πηγάζει από το αίσθημα «επιστρέψαμε σώοι και αβλα-
βείς», δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Περιέχει ευχαριστίες στον μεγα-
λοδύναμο, περιέχει καταπιεστική λατρεία προς τα παιδιά που μέσα σε
τρεις μέρες ψηλώσανε, ωρίμασαν, γίναν πιο έξυπνα (πώς γίνεται αυ-
τό, δεν ξέρω, αφού το ελληνικό παιδί είναι έτσι κι αλλιώς το πιο έξυ-
πνο απ’ όλα), πάνω απ’ όλα όμως η ελληνική συγκίνηση περιέχει εξω-
στρέφεια, όπως αρμόζει σε έναν υπανάπτυκτο, ο οποίος θέλει να επι-
δείξει τον πόνο του ή τη χαρά του. Ο υπανάπτυκτος μιλάει δυνατά στο
τηλέφωνο, γιατί η τεχνολογία δεν έχει ακόμα καταγραφεί στο DNA
του. Και έχει δίκιο. Αν δεν φωνάξει πώς θα τον ακούσει ο άλλος στη
Λαμία; Έχει δίκιο. Επίσης κλαίει δυνατά στις κηδείες, ο θρήνος του εί-
ναι θεατρική παράσταση, γιατί πουθενά αλλού πέραν των κηδειών,
δεν αισθάνεται σημαντικός.
Οι Έλληνες μοιάζουν μεταξύ τους, επειδή ακόμα δεν μάθανε να ανα-
κατεύονται με άλλες φυλές. Είναι ακόμα ρατσιστές και θέλουν να δι-
αιωνιστεί η δική τους φάτσα, ο δικός τους κώλος, κι ας είναι δύο επί
δύο, δεν έχει σκεφτεί ποτέ ο Έλληνας πατέρας «μακάρι την κόρη
μου να τη γαμούσε ένας ωραίος μαύρος, να βγει και το εγγονάκι μου
ωραίο.» Όοοχι. Προτιμάει να διαιωνίσει τη φάτσα του, προτιμάει το
εγγονάκι του να γίνει 1.50 μ. στο ύψος, αλλά να του μοιάζει. Στ’ αρ-
χίδια του αν το εγγονάκι δεν θα παίξει ποτέ στην ομάδα μπάσκετ του
σχολείου, αρκεί να του μοιάζει. Να πάρει και το όνομά του. Δεν πα να
τον λένε και Παπάρα. Δεν έχει σημασία. Και το εγγόνι θα λέγεται Πα-
πάρας. Οι Παπάρηδες πρέπει να διαιωνίζονται.
Η αγάπη πού βρίσκεται μέσα σ’ όλα αυτά; Πού; Γιατί, ρε γονιέ, κρατάς
την τσάντα του παιδιού σου όταν κατεβαίνει από το σχολικό; Γιατί, ρε μα-
λάκα, μεγαλώνεις το παιδί σου με το «δεν μπορείς εσύ, δεν ξέρεις εσύ;»
Βράδυ στα μπουζούκια. Ο μικρός κλώνος χορεύει το πρώτο του ζεϊ-
μπέκικο. Η οικογένεια χτυπάει παλαμάκια. Ο πατέρας περήφανος,
ανοίγει τα χέρια στο πλάι, σαν αετός, και καμαρώνει τον γιο του. Το
ζεϊμπέκικο του γιου είναι ολόιδιο με του πατέρα. Ο πατέρας μέσω του
γιου, καμαρώνει τον εαυτό του. Ο πατέρας ευτυχισμένος, δεν το ξέ-
ρει αυτό. Όπα. Όπα. Άλα.
Μπράβο αγόρι μου, έτσι σε θέλω. Σε θέλω μάγκα, σε θέλω ωραίο, σε
θέλω μερακλή, μόνο αδερφή δεν σε θέλω. Σε θέλω όπως θέλω εγώ,
μαλακισμένο. Όπα. Όπα. Άλα. "
και μια συνεντευξη επισης ετσι για πιο ολοκληρωμενη αποψη...
Κοντέινερ 2 της Ελευθεροτυπίας, 2009-12, σ. 8.
"ΤΟΠ ΜΟΝΤΕΛ
Λένα Κιτσοπούλου
Η ελληνική οικογένεια είναι ένα τετράποδο που ζει εκτός ζωολογικού
κήπου. Η ελληνική οικογένεια κλείνει πακέτα φτηνών διακοπών. Ο μι-
κρός γιος δεν έχει μπει ποτέ σε αεροπλάνο. Αφού τα χωριά καταγω-
γής των γονέων, δεν έχουν αεροδρόμια. Το παιδί έχει πήξει στο πλοίο
και στο Κ.Τ.Ε.Λ., από μικρό με μια χάρτινη σακούλα ξερατού σαν μά-
σκα οξυγόνου, από μικρό τρέχει να πιάσει τον καλό καναπέ στο πλοίο,
πιάσε τού λένε και τις πολυθρόνες, βάλε τα μπουφάν να μην κάτσει
κανένας άλλος. Πιάσε και τις οχτώ θέσεις, κι ας είμαστε τέσσερις. Η
μάνα του τον κρατάει από τον καρπό και τον σέρνει στους διαδρό-
μους του αεροδρομίου, αυτός κοιτάει γύρω γύρω σαν χάνος, η μά-
να τον σέρνει, μη σκοντάψει το παιδί πουθενά, η μάνα τον αναγκάζει
να είναι χάνος, αφού το τράβηγμά της προηγείται της οποιασδήποτε
πρωτοβουλίας του μικρού πλάσματος. Μαλάκας είναι να κάτσει να δει
αν έχει μπροστά του σκαλοπάτι; Αφού η Ελληνίδα μαμά του θα το δει
πριν από αυτόν και θα του ξεκολλήσει το χέρι από τη μασχάλη προ-
κειμένου να τον ανασηκώσει για να πηδήξει το εμπόδιο. Όχι, βέβαια.
Δεν είναι μαλάκας. Ακόμα.
Στα DUTY FREE η μαμά τού αγοράζει Τομπλερόν, σε οικογενειακό μέ-
γεθος. Να χοντρύνεις αγόρι μου. Το πάχος είναι υγεία.
Η κόρη της οικογένειας, αρκετά μεγαλύτερη, έχει μπει στην εφηβεία,
έχει σκουλαρίκι στον αφαλό και στη γλώσσα, θέλει να μοιάσει στο ξέ-
νο πρότυπο, αλλά η γαμψή μύτη του σογιού και η κρητική τριχοφυΐα
στο σβέρκο, δεν το επιτρέπει, προδίδει την ελληνικότητα και παρό-
λο που η μικρή είναι έτοιμη πια για το Lower και ξέρει όλα τα στιχάκια
των ξένων τραγουδιών απ’ έξω, θα την κατατρέχει πάντα το λάδι του
χωριού, το μπιτόνι στα κάτω ντουλάπια της κουζίνας.
Ο πατέρας λέει φιλελεύθερες κουβέντες, του τύπου, «να παντρευ-
τείς κορίτσι μου, όποιον αγαπήσεις, ν’ ακολουθείς πάντα την καρδιά
σου, να κάνεις όποιο επάγγελμα θέλεις, αρκεί να το αγαπάς», μέσα
του όμως κάνει τον μικρό σταυρό του, που του έμαθε η μάνα του, κου-
βαλάει ακόμα τα φτυσίδια της καλόκαρδης μάνας του, που τον σώ-
ζανε από τις βασκανίες και τα κακά μάτια, κι ας έχει μάθει πια και το
laptop, δεν σώζεται ο άνθρωπος.
Η ελληνική οικογένεια επιστρέφει ύστερα από ένα ωραιότατο τριήμε-
ρο με ημιδιατροφή και τα όλα του, ξεμπουκάρει από τη θύρα των αφί-
ξεων και το θαύμα της κλωνοποίησης αποκαλύπτεται σπρώχνοντας το
καροτσάκι. Γιος ίδιος με πατέρα. Μάνα ίδια με κόρη. Ή το αντίθετο.
Στρίβουν οικογενειακώς προς τα αριστερά και το προφίλ τους είναι
ολόιδιο. Η γιαγιά ίδια με όλους, σε μπόι, σε χρώματα, σε ύφος, σε ιδέ-
ες και φυσικά σε προφίλ, τους περιμένει με την αγκαλιά της ανοιχτή.
Η ελληνική συγκίνηση σφιχταγκαλιάζεται, το ελληνικό κλάμα ενώνε-
ται, ακόμα κι αν ήταν τριήμερη η απουσία, στο ελληνικό μυαλό εί-
ναι πάντα ξενιτεμός. (Ευτυχώς που έχει σταματήσει το χειροκρότημα
στην προσγείωση, αλλιώς θα έπρεπε να χειροκροτάμε και τους ταξι-
τζήδες όταν μας πηγαίνουν στο σπίτι μας). Το ελληνικό κλάμα στα αε-
ροδρόμια, που πηγάζει από το αίσθημα «επιστρέψαμε σώοι και αβλα-
βείς», δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Περιέχει ευχαριστίες στον μεγα-
λοδύναμο, περιέχει καταπιεστική λατρεία προς τα παιδιά που μέσα σε
τρεις μέρες ψηλώσανε, ωρίμασαν, γίναν πιο έξυπνα (πώς γίνεται αυ-
τό, δεν ξέρω, αφού το ελληνικό παιδί είναι έτσι κι αλλιώς το πιο έξυ-
πνο απ’ όλα), πάνω απ’ όλα όμως η ελληνική συγκίνηση περιέχει εξω-
στρέφεια, όπως αρμόζει σε έναν υπανάπτυκτο, ο οποίος θέλει να επι-
δείξει τον πόνο του ή τη χαρά του. Ο υπανάπτυκτος μιλάει δυνατά στο
τηλέφωνο, γιατί η τεχνολογία δεν έχει ακόμα καταγραφεί στο DNA
του. Και έχει δίκιο. Αν δεν φωνάξει πώς θα τον ακούσει ο άλλος στη
Λαμία; Έχει δίκιο. Επίσης κλαίει δυνατά στις κηδείες, ο θρήνος του εί-
ναι θεατρική παράσταση, γιατί πουθενά αλλού πέραν των κηδειών,
δεν αισθάνεται σημαντικός.
Οι Έλληνες μοιάζουν μεταξύ τους, επειδή ακόμα δεν μάθανε να ανα-
κατεύονται με άλλες φυλές. Είναι ακόμα ρατσιστές και θέλουν να δι-
αιωνιστεί η δική τους φάτσα, ο δικός τους κώλος, κι ας είναι δύο επί
δύο, δεν έχει σκεφτεί ποτέ ο Έλληνας πατέρας «μακάρι την κόρη
μου να τη γαμούσε ένας ωραίος μαύρος, να βγει και το εγγονάκι μου
ωραίο.» Όοοχι. Προτιμάει να διαιωνίσει τη φάτσα του, προτιμάει το
εγγονάκι του να γίνει 1.50 μ. στο ύψος, αλλά να του μοιάζει. Στ’ αρ-
χίδια του αν το εγγονάκι δεν θα παίξει ποτέ στην ομάδα μπάσκετ του
σχολείου, αρκεί να του μοιάζει. Να πάρει και το όνομά του. Δεν πα να
τον λένε και Παπάρα. Δεν έχει σημασία. Και το εγγόνι θα λέγεται Πα-
πάρας. Οι Παπάρηδες πρέπει να διαιωνίζονται.
Η αγάπη πού βρίσκεται μέσα σ’ όλα αυτά; Πού; Γιατί, ρε γονιέ, κρατάς
την τσάντα του παιδιού σου όταν κατεβαίνει από το σχολικό; Γιατί, ρε μα-
λάκα, μεγαλώνεις το παιδί σου με το «δεν μπορείς εσύ, δεν ξέρεις εσύ;»
Βράδυ στα μπουζούκια. Ο μικρός κλώνος χορεύει το πρώτο του ζεϊ-
μπέκικο. Η οικογένεια χτυπάει παλαμάκια. Ο πατέρας περήφανος,
ανοίγει τα χέρια στο πλάι, σαν αετός, και καμαρώνει τον γιο του. Το
ζεϊμπέκικο του γιου είναι ολόιδιο με του πατέρα. Ο πατέρας μέσω του
γιου, καμαρώνει τον εαυτό του. Ο πατέρας ευτυχισμένος, δεν το ξέ-
ρει αυτό. Όπα. Όπα. Άλα.
Μπράβο αγόρι μου, έτσι σε θέλω. Σε θέλω μάγκα, σε θέλω ωραίο, σε
θέλω μερακλή, μόνο αδερφή δεν σε θέλω. Σε θέλω όπως θέλω εγώ,
μαλακισμένο. Όπα. Όπα. Άλα. "
kosnik26
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Σεπ 2009
- Μηνύματα
- 49.260
- Like
- 20
- Πόντοι
- 366
πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την δική της
mounitsa
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 20.860
- Like
- 13
- Πόντοι
- 366
πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την δική της
δεν το συζητω καν αυτο...
altgreek74
Μέλος
- Εγγρ.
- 20 Νοε 2005
- Μηνύματα
- 496
- Κριτικές
- 2
- Like
- 20
- Πόντοι
- 1
Σε αυτο δεν εχει αδικο. Με πολλα αλλα που λεει διαφωνω.
mounitsa
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 20.860
- Like
- 13
- Πόντοι
- 366
εγω στα περισσοτερα συμφωνω...αλλα αυτο δεν εχει σημασια...
με εκνευριζει οταν βαζουν προσεκτικα επιλεγμενα αποσπασματα και ολοι σπευδουν να κριτικαρουν κατι το οποιο δεν εχουν δει ή διαβασει...
το εβαλα απλα για να σχηματισει ο καθενας πιο ολοκληρωμενη αποψη.
Διαγραμμένο μέλος 101687
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 20 Νοε 2010
- Μηνύματα
- 18.658
- Like
- 17
- Πόντοι
- 166
Πιστεύω ότι οι περισσότεροι συμφωνούν στα περισσότερα αλλά δεν έχει να λεει ... το θέμα είναι ότι όσο χυδαία είναι η διαστρέβλωση άλλο τόσο χυδαίος είναι ο τρόπος.
mounitsa
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 20.860
- Like
- 13
- Πόντοι
- 366
στη lifo το ανακαλυψα ψαχνοντας....
το εχει βαλει και ο μιδης στην αρχη αλλα δε νομιζω οτι κανεις ασχοληθηκε να το διαβασει ολοκληρο...την πηγη οπου βρισκεται ολοκληρο το αρθρο εννοω...
τιποτις...απλα οταν γραφουμε κατι τουλαχιστον ας το βαζουμε ολοκληρο και ο αλλος ας βγαλει ο,τι συμπερασμα θελει...οχι μισες κουβεντες...
για τη δε παρασταση...ολοι εξεφρασαν αποψη χωρις να εχουν δει καν αποσπασμα αυτης....
mounitsa
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 20.860
- Like
- 13
- Πόντοι
- 366
το κειμενο της σου φαινεται χυδαιο δηλαδη?