TA NEA 8/4
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ξέρω αν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση, όποιου προσανατολισµού και οιασδήποτε πλειοψηφίας, η οποία να αντέχει το πολιτικό βάρος µιας προσφυγής στο Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο.
ΓΙΑ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ το λίγο: από το 1944 που ιδρύθηκε το ΔΝΤ, η χώρα µας πέρασε εµφυλίους πολέµους, πολιτικές συγκρού σεις, δικτατορίες, εθνικές τραγωδίες και οικονοµικές κατα στροφές, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να καταφύγει στην ευ γενή φροντίδα της Ουάσιγκτον. Θα το κάνει άραγε τώρα;
ΠΡΙΝ ΑΠΟ αρκετές εβδοµάδες, λέγαµε εδώ ότι υπάρχει ένα πραγµατικά «εφιαλτικό σενάριο»: τι θα συµβεί αν τα µέτρα δεν αποδώσουν, αν ο δανεισµός γίνει ακριβότερος και δυσχερέ στερος, αν δεν ανακτήσουµε την εµπιστοσύνη των αγορών, αν η Ευρώπη αδιαφορήσει για την τύχη µας κι αν η προσφυ γή στο ΔΝΤ καταστεί µονόδροµος. Πολύ φοβούµαι ότι ένα προς ένα τα κοµµάτια αυτού του δραµατικού παζλ παίρνουν τη θέση τους πάνω στο τραπέζι. Από τη νέα διόγκωση του περυσινού ελλείµµατος έως τη διαφαινόµενη ελλιπή απόδοση των µέτρων και την παρατεινόµενη δυσπιστία των αγορών.
Ακόµη περισσότερο που η Ευρώπη (η Γερµανία, δηλαδή...) δεν έδειξε έως τώρα καµία ενθουσιώδη διάθεση να µας στηρίξει. ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ του 2008, ο Κ. Σηµίτης είχε προειδοποιήσει στη Βουλή ότι η χώρα µας οδηγείται στη χρεοκοπία και ότι στην περίπτωση αυτή η Ευρώπη όχι µόνο δεν θα µας στηρί ξει αλλά θα µας σπρώξει µετ επαίνων στο ΔΝΤ. Θυµάµαι τότε ότι ο Αλογοσκούφης τον είχε κατηγορήσει περίπου για κιν δυνολογία και διασπορά ψευδών ειδήσεων!
ΕΔΩ ΚΑΙ µερικούς µήνες αποδεικνύεται πως όταν ο Αλογοσκούφης πήγαινε, ο Σηµίτης γύριζε για πολλοστή φο ρά. Και ενάµιση χρόνο µετά την προειδοποίησή του, είναι πολλοί όσοι θεωρούν το «εφιαλτικό σενάριο» βέβαιο, σχεδόν αναπόφευκτο.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ να πέφτουν έξω. Οχι µόνο για το στίγµα της προσφυγής, ούτε για την εντύπωση της οπισθοδρόµησης που θα δηµιουργήσει διεθνώς η χώρα µας ούτε καν για τις κοινωνικές αντιδράσεις που µπορεί να προκαλέσει στο εσωτερικό της η παρέµβαση του Ταµείου.
ΤΟ ΑΠΕΥΧΟΜΑΙ κυρίως επειδή µια τέτοια προσφυγή θα εκληφθεί ως η απόλυτη οµολογία χρεοκοπίας του πολιτικού µας συστήµατος και θα δροµολογήσει ανεξέλεγκτες διεργασίες, εξελίξεις και ανακατατάξεις. Το απεύχοµαι ως πολίτης, αν και δεν µπορώ να αρνηθώ ότι θα τους αξίζει. Διότι για άλλη µία φορά αξίζει να υπογραµµίσουµε ότι το πρόβληµα της χώρας είναι δευτερευόντως οικονοµικό. Πρωτίστως είναι πολιτικό.
Είναι η πολιτική αδυναµία χειρισµού ενός προβλήµατος, το οποίο δεν είναι οικονοµικό παρά στη συγκεκριµένη περίπτωση. ΩΣ ΕΚ τούτου, αν την πληρώσουν τα «βαθιά λαρύγγια», κα λώς θα την πληρώσουν. Αλλά ούτε εµείς ούτε η χώρα τούς φταίµε σε τίποτα.
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Έτσι!! Επιτέλους κάποιος πρέπει να το πει! Ας είναι και ο Πρετεντέρης. Έχουμε πυροβολήσει το πόδια μας τόσες πολλές φορές τους τελευταίους 7 μήνες, που δεν εξηγείται! Μέρα με τη μέρα αλλάζουμε όχι μόνο το τι θελουμε να πετύχουμε, αλλά ακόμα και το τι είναι συμφέρον για μας ή όχι!!
Ή οι άνθρωποι αδυνατούν τελείως - μα τελείως - να διαχειριστούν ένα πρόβλημα.
Ή βαδίζουν με βάση προδιαγραμμένο σχέδιο που δεν έχει να κάνει με το δανεισμό μας, αλλά πάνε για πολύ πιο ψηλά. ΣΤΟΧΟΣ: Πάμε 20 χρόνια πίσω όλοι μαζί, δίνουμε και κάποια κομμάτια Αιγαίου και λύνουμε τα προβλήματά μας.
ΥΓ. Το δεύτερο σενάριο είναι το καλό!!
