tomcat00
Μέλος
- Εγγρ.
- 28 Δεκ 2008
- Μηνύματα
- 2.976
- Κριτικές
- 1
- Like
- 27
- Πόντοι
- 16
Χρεοκοπεί η Ελλάδα ή η ...ΕΕ
- Μέλος που άνοιξε το νήμα farkeli
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 98K
- Εμφανίσεις 2M
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 6 άτομα (0 μέλη και 6 επισκέπτες)
tomcat00
Μέλος
- Εγγρ.
- 28 Δεκ 2008
- Μηνύματα
- 2.976
- Κριτικές
- 1
- Like
- 27
- Πόντοι
- 16
xexe,
μπα...
αμυνα ιζ δε νεϊμ οφ δε γκεϊμ.
και μινιμαιζ ρισκ.
για τώρα....
μινιμαιζ ρισκ.....μαλλον για MIA παμε
OP
OP
farkeli
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 11 Οκτ 2008
- Μηνύματα
- 7.572
- Κριτικές
- 101
- Like
- 204
- Πόντοι
- 1.886
voltaire45
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 18.213
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1.910
- Πόντοι
- 366
Εεεεεε, βέβαια η γνωστή καραμέλα - απόδειξη.
Τώρα βέβαια γιατί πρέπει να πιστεύουμε την κάθε παπαριά που αμολάει ο κάθε "ειδήμων" και όχι τις επίσημες ανακοινώσεις μόνον οι φωστήρες του bou το ξέρουν.
Διότι από το σημερινό άρθρο του Capital που φυσικά παρέθεσες κουτσουρεμένο εγώ διαβάζω:
Ταυτόχρονα στις ΗΠΑ προωθείται νομοθετική ρύθμιση σύμφωνα με την οποία η αμερικάνικη κυβέρνηση θα αρνείται την παροχή δανείων από το ΔΝΤ αν δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις ότι η χώρα που θα παίρνει το δάνεια θα μπορεί να τα αποπληρώσει.
Και αυτό βέβαια θα αποδεικνύεται με τα «μέτρα» που η χώρα θα υποχρεώνεται να πάρει...
Τώρα που είναι οι εμπράγματες εγγυήσεις μόνον η επιστημονική μέθοδος μπορεί να το συνάγει.
tomcat00
Μέλος
- Εγγρ.
- 28 Δεκ 2008
- Μηνύματα
- 2.976
- Κριτικές
- 1
- Like
- 27
- Πόντοι
- 16
Θα με συγχωρέσεις αλλά είσαι σκόπιμα διαστροφέας της πραγματικότητας.
Το απόσπασμα του δημοσιεύματος του Capital που παρέθεσα, είναι της 29.04.2010 όπως ήδη έγραψα και δεν παρέθεσα τίποτε κουτσουρεμένο.
Το άρθρο στο οποίο αναφέρεσαι είναι σημερινό και δεν έχει καμιά σχέση με το ερώτημα που έθεσες ή το άρθρο που παρέθεσα. Αφορά στα εκ του ΔΝΤ εκπορευόμενα δάνεια. Το ΔΝΤ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ και δε τίθεται θέμα γι' αυτό. Θέμα τίθεται για τις διμερείς συμφωνίες μεταξύ των άλλων κρατών της ΕΕ και της Ελλάδας. Και όταν αναφέρει περί αποδείξεων πως θα μπορεί να πληρώσει, δεν εννοεί τις εξασφαλίσεις, αλλά τη δημουργία οικονομικού περιβάλλοντος που θα εξασφαλίσει διαθέσιμο προιόν για αποπληρωμή. Αλλά και στο σημερινό άρθρο που σκόπιμα και διαστρεβλωτικά αναφέρεις, άλλο γεγονός έχει σημασία. Ουσιαστικά είναι προάγγελος για να μη σου δώσουν τις επόμενες δόσεις του δανείου.
voltaire45
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 18.213
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1.910
- Πόντοι
- 366
[size=20pt]Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο άρθρο.[/size]
Που πρέπει να διαβαστεί από όλους και κυρίως όσους πετάγονται και αμολάνε το μακρύ τους και το κοντό τους εδώ μέσα.
www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=543250]Ένα σχεδιάγραμμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης[/url]
του Γιωργου Σταθακη
Η δημιουργία του ελληνικού δημόσιου χρέους
Τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος προκύπτουν από μερικά βασικά δεδομένα που φωτίζουν, ίσως με απόλυτη διαύγεια, το πρόβλημα.
Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.
Δεύτερον, το χρέος προέκυψε από την επέκταση του κράτους στην οικονομία. Οι δημόσιες δαπάνες επεκτάθηκαν τότε από το 25% στο 40% του ΑΕΠ και λίγο αργότερα έφθασαν στο 45%, στο οποίο και μονιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα. Η επέκταση του κράτους έγινε για «καλό σκοπό», καθώς αφορούσε πρωτίστως την επέκταση των κοινωνικών δαπανών: της υγείας, της παιδείας και των συντάξεων. Επιπρόσθετα στη δεκαετία του 1980 το κράτος ανέλαβε τη διαχείριση του προβλήματος της «αποβιομηχάνισης» και των «προβληματικών».
Τρίτον, η αύξηση των δημόσιων εσόδων υστερούσε πάντα των δαπανών. Για την ακρίβεια, ο ελληνικός προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός για τριάντα συνεχή χρόνια, με διακυμάνσεις από -5 (1999) έως -16% (1990), κατά μέσο όρο γύρω στο -7% του ΑΕΠ. Το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι ακόμα μεγαλύτερο οφείλεται στις περιόδους χαμηλών επιτοκίων.
Συνεπώς, το βασικό ερώτημα είναι γιατί τα έσοδα υστερούν πάντοτε των δαπανών, γιατί τελικά δεν σταθεροποιήθηκαν και αυτά στο 45% του ΑΕΠ, αλλά γύρω στο 35-40% του ΑΕΠ. Η απάντηση είναι απλή. Τα φορολογικά έσοδα προέρχονται από φόρους κατανάλωσης κατά τα δύο τρίτα και από άμεσους φόρους των μισθωτών στρωμάτων. Φόρους δεν πληρώνουν οι επιχειρήσεις, μεγάλες και μικρές, και τα ελεύθερα επαγγέλματα, επιστημονικά και μη. Καθώς το 20-30% των πιο ευκατάστατων στρωμάτων που ελέγχουν το 50% του ΑΕΠ δεν πληρώνουν φόρους, είναι αδύνατο να αυξηθούν τα έσοδα στο επιθυμητό ή το αναγκαίο επίπεδο.
Τα στρώματα αυτά κατέκτησαν ειδικά φορολογικά καθεστώτα που διασφαλίζουν τη φοροασυλία τους ή την παράκαμψη του «πόθεν έσχες». Η ιδέα περί φοροδιαφυγής είναι παραπλανητική, καθώς πρόκειται για φοροασυλία που επιτεύχθηκε με την κατασκευή ενός σύνθετου και περίτεχνου φορολογικού συστήματος προστασίας των υψηλών εισοδημάτων. Ούτε η αύξηση του ΑΕΠ ούτε τα σταθεροποιητικά προγράμματα έλυσαν το πρόβλημα, καθώς δεν έθιξαν τη βασική αιτία. Για την ακρίβεια πέρα από το ρεκόρ που κατέχει η Ελλάδα σε σταθεροποιητικά προγράμματα (1985-87, 1990-93, 1996-2000, 2004-07), αυτά ενώ όλα μειώνουν προσωρινά το έλλειμμα τελικά αυξάνουν το συνολικό δημόσιο χρέος. Αυτό αναμένεται να συμβεί και με το τρέχον πρόγραμμα.
Εν κατακλείδι, το χρέος είναι, με μια έννοια, η συσσωρευμένη φοροαποφυγή των πιο ευκατάστατων αστικών και μικροαστικών στρωμάτων επί τρεις δεκαετίες. Συνεπώς, το χρέος δεν αφορά την υπαρκτή κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος ή την υπαρκτή διαφθορά καθώς αυτές είναι μέρος των δημοσίων δαπανών. Αυτές θα υπήρχαν και με ένα εξισορροπημένο δημοσιονομικό σύστημα. Τα συνθήματα που αφορούν τους «κλέφτες που πρέπει να φέρουν τα λεφτά πίσω» ή τους «τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους» αφορούν λαϊκιστικές εκδοχές που θίγουν υπαρκτές πλευρές του δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά δεν θίγουν την αιτία.
Ο μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας. Η οικονομία των υπηρεσιών
Συχνά ακούγεται πως η οικονομία «δεν παράγει τίποτα», πως «καταναλώνουμε περισσότερο από ό,τι παράγουμε», πως αναπτυσσόμαστε σε «βάρος των μελλοντικών γενεών» και διάφορες άλλες «παρδαλές» θεωρίες. Οι θεωρίες αυτές δεν συνάδουν με την πραγματικότητα, καθώς η ελληνική οικονομία επέδειξε υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανόδου (αύξηση κατά 40% του ΑΕΠ της), για μια δεκαετία, επέδειξε ρυθμούς υψηλότερους από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που τελικά έφεραν τους ελληνικούς δείκτες κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο (γύρω στο 90-95% της Ε.Ε.).
Αυτή η ανάπτυξη μπορεί να μη διανεμήθηκε δίκαια, μπορεί να ενίσχυσε τον πλούτο ορισμένων στρωμάτων, αλλά έγινε. Συνεπώς κάπου στηρίχθηκε, αποτέλεσε με κάποιο τρόπο ένα «ιδιαίτερο μοντέλο ανάπτυξης», το οποίο επέφερε μια ριζική αναδιάταξη της δομής της ελληνικής οικονομίας.
Το μοντέλο αυτό είναι πλέον σαφές. Στα μέσα της δεκαετίας του ʼ90 και εν μέσω της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης, η βασική ιδέα περί ανάπτυξης, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, ήταν η ιδέα του προσανατολισμού των οικονομιών σε κλάδους με διεθνή ανταγωνιστικότητα, η απελευθέρωση των αγορών χρήματος και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις που θα επέτρεπαν την αξιοποίηση των διεθνών πλεονεκτημάτων.
Η ελληνική οικονομία είχε ήδη δύο κλάδους με διεθνή παρουσία, τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Υπό διαμόρφωση όμως ήταν και άλλοι κλάδοι: οι τράπεζες, οι κατασκευές, οι τηλεπικοινωνίες, εν μέρει το εμπόριο. Αυτοί θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την παρουσία τους σε νέους οικονομικούς και γεωγραφικούς χώρους που δημιουργούσε η «κατάρρευση του κομμουνισμού» (Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη). Και αυτό έγινε. Οι τομείς αυτοί ιδιωτικοποιήθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, ενισχύθηκαν με μεγάλα έργα και ολυμπιακούς αγώνες, ενώ οι χρηματιστηριακοί θεσμοί, προσωρινά τουλάχιστον, υποσχέθηκαν την απρόσκοπτη ανάπτυξη των νέων κλάδων.
Αυτή η νέα οικονομία που εδράζεται στη διεθνή ανταγωνιστικότητα προϋποθέτει τη νομισματική σταθερότητα, καθώς δημιουργεί και στηρίζεται στη ροή συναλλαγματικών ή άλλων πόρων. Η πολιτική της «σκληρής δραχμής» και η ένταξη στο ευρώ, αποτελούσαν και αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της λειτουργίας αυτής της οικονομίας.
Η στρατηγική αυτή δεν ευνοούσε τους παραγωγικούς τομείς, τη βιομηχανία και τη γεωργία. Αν όχι στο σύνολό τους, τουλάχιστον σε μεγάλο τμήμα τους. Διότι και εκεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα ήταν δυνατή μόνο σε επιμέρους υποτομείς, αυτούς που συνέχισαν ή κατάφεραν να έχουν εξαγωγικές επιδόσεις. Το υπόλοιπο τμήμα άρχισε να δοκιμάζεται από το σκληρό νόμισμα που ευνοεί τις φθηνότερες εισαγωγές και κάνει δύσκολες τις εξαγωγές. Η γεωργία μετά το 2000 άρχισε να έχει απόλυτη μείωση της παραγωγής της και η βιομηχανία μεταστράφηκε ραγδαία στο παραδοσιακό της πρότυπο με έμφαση στην ελαφριά βιομηχανία.
Το ισοζύγιο πληρωμών δείχνει αποκαλυπτικά τη δομή της νέας ελληνικής οικονομίας, που καμία σχέση δεν έχει πλέον με την οικονομία του 1980. Πρόκειται για μια εξαιρετικά «ανοικτή οικονομία», με τις εισαγωγές να είναι σχεδόν στο 40% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές αγαθών (βιομηχανικών και αγροτικών) καλύπτουν μόλις το 10%, και μετά είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία που συνεισφέρουν άλλο 10% ο κάθε τομέας. Μένει ακόμα ένα κενό που καλύπτεται από άλλες εισροές και φυσικά από δάνεια. Αυτή η εικόνα των εξωτερικών σχέσεων υποδηλώνει ότι η οικονομία είναι απόλυτα εξαρτώμενη από συναλλαγματικές εισροές κάθε μορφής και είδους.
Οι ιδιαιτερότητες της σημερινής ελληνικής οικονομίας καθιστούν κάθε συζήτηση περί «εξόδου από το ευρώ» και επιστροφής στη δραχμή, συζήτηση χωρίς ιδιαίτερο νόημα, καθώς συνεπάγεται αυτόματα μια απότομη μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 30-40%. Μα ταυτόχρονα καθιστά και άνευ νοήματος τη συζήτηση περί υποθετικής «έλλειψης ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, καθώς οι εξαγωγές αγαθών είναι μικρό μέρος του ΑΕΠ.
Η ελληνική οικονομία είναι πλέον μια οικονομία υπηρεσιών. Η γεωργία συνεισφέρει μόλις 4% στο ΑΕΠ (περίπου όσο και ο κλάδος εμπορίας κινητών τηλεφώνων), και η βιομηχανία κάτι λιγότερο από 15%. Το 80% είναι υπηρεσίες. Εν μέσω της οικονομικής κρίσης το μοντέλο αυτό δοκιμάζεται. Αλλά είναι ήδη παγιδευμένο με ένα τρόπο που καθιστά κάθε διέξοδο εξαιρετικά δύσκολη. Η αναβίωση των παραγωγικών τομέων, για παράδειγμα, βρίσκεται αντιμέτωπη με το γεγονός ότι οι αλλαγές στην οικονομία συμπαρέσυραν το σύνολο των αναπτυξιακών θεσμών που ήταν συνδεδεμένοι με τους τομείς αυτούς (συνεταιρισμοί, τράπεζες, κρατικοί φορείς κ.ο.κ.). Κάθε αλλαγή πορείας έχει συνεπώς ανάγκη από βιώσιμες μεσοπρόθεσμες στρατηγικές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε κρίση εν μέσω της κρίσης
Η Ε.Ε. βρέθηκε εν μέσω της οικονομικής κρίσης σε εξαιρετικά αδύναμη θέση για τρεις βασικά λόγους.
Πρώτον, επειδή το ευρώ είχε δημιουργηθεί με βάση την ιδέα ότι η ευρωπαϊκή οικονομία θα αναπτυσσόταν διαρκώς. Δεν υπήρχε δηλαδή κανένας θεσμός που να καλείται να διαχειριστεί το νόμισμα σε συνθήκες κρίσης, άρα «ασύμμετρων επιπτώσεων» σε κάθε οικονομία. Συνεπώς δεν προέβλεψε ούτε προϋπολογισμό ούτε κανονική κεντρική τράπεζα.
Δεύτερον, επειδή θεώρησε ότι η πυραμίδα των προτεραιοτήτων ξεκινάει από το σταθερό νόμισμα και την αυστηρή νομισματική πολιτική, συνεχίζει με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και το χαμηλό δημόσιο χρέος και καταλήγει στα πραγματικά μεγέθη (μισθοί, κέρδη κ.λπ.), τα οποία είναι και τα μόνα που πρέπει να προσαρμόζονται, η πυραμίδα δοκιμάστηκε όταν τα πραγματικά μεγέθη, κυρίως η απασχόληση και η παραγωγή, έπρεπε να υποστηριχθούν, ακυρώνοντας τη δημοσιονομική πειθαρχία και αναζητώντας νέο χρήμα.
Τρίτον, όλα αυτά δεν ισχύουν σε μια διεθνοποιημένη οικονομία. Μπορεί να τηρούνται και το ευρώ να πέφτει. Εάν όλοι έκαναν δε το ίδιο η παγκόσμια οικονομία θα συρρικνωνόταν. Επειδή δεν τον κάνουν οι άλλοι, οι ΗΠΑ και η Κίνα, η Ε.Ε. εμφανίζεται να επιζητά την ανάκαμψή της στις «πλάτες των άλλων».
Συνεπώς, αφού η Ε.Ε. είπε στις εθνικές κυβερνήσεις να διαχειριστούν την κρίση μόνες τους (με αύξηση φυσικά των ελλειμμάτων), και αφού κάλεσε κάθε χώρα να λύσει μόνη της «το χρέος που η ίδια είχε δημιουργήσει» πριν και τώρα, ξαφνικά διαπίστωσε ότι οι αγορές που ήρθαν να καλύψουν το κενό της χρηματοδότησης του χρέους (ελλείψει κεντρικής τράπεζας), «εισέβαλαν» στην Ε.Ε. και άρχισαν να στοιχηματίζουν «ποια χώρα θα πέσει γρηγορότερα».
Μέσα σε λίγες εβδομάδες η Ε.Ε. έφτιαξε πανικόβλητη «πακέτο διάσωσης» της Ελλάδας και λίγο μετά «πακέτο διάσωσης» της ίδιας της ευρωζώνης. Ό,τι δεν έκανε δύο χρόνια πριν, ένα πακέτο δηλαδή διαχείρισης της κρίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο με βάση το κοινό νόμισμα και προστασία των κρατών-μελών, το κάνει τώρα με τους χειρότερους δυνατούς όρους.
Το χειρότερο στοιχείο του ιδιότυπου ευρωπαϊκού «ζουρλομανδύα» είναι ότι έφερε το ΔΝΤ, να συνδιαχειριστεί το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης. Εάν κάτι προκύπτει με σαφήνεια από τους ευρωπαϊκούς χειρισμούς, αυτό είναι πως η κρίση της Ε.Ε. περιλαμβάνει πλέον θεμελιακά δεδομένα της αρχιτεκτονικής της. Το υπάρχον σύστημα πολιτικών και οικονομικών θεσμών είναι «μη βιώσιμο», και αναπόφευκτα μέσα από διαδοχικές κρίσεις, εντάσεις και πολιτικές αναδιατάξεις, θα υπάρξουν ριζικές αλλαγές. Αυτό αφορά φυσικά και τη σχέση Ε.Ε. και ΗΠΑ και το νέο «ιστορικά» ρόλο του ΔΝΤ, που επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε: στη διαχείριση δηλαδή των νομισματικών σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και την παρακολούθηση των πολιτικής κάθε μεμονωμένης οικονομίας.
Που πρέπει να διαβαστεί από όλους και κυρίως όσους πετάγονται και αμολάνε το μακρύ τους και το κοντό τους εδώ μέσα.
www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=543250]Ένα σχεδιάγραμμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης[/url]
του Γιωργου Σταθακη
Η δημιουργία του ελληνικού δημόσιου χρέους
Τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος προκύπτουν από μερικά βασικά δεδομένα που φωτίζουν, ίσως με απόλυτη διαύγεια, το πρόβλημα.
Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.
Δεύτερον, το χρέος προέκυψε από την επέκταση του κράτους στην οικονομία. Οι δημόσιες δαπάνες επεκτάθηκαν τότε από το 25% στο 40% του ΑΕΠ και λίγο αργότερα έφθασαν στο 45%, στο οποίο και μονιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα. Η επέκταση του κράτους έγινε για «καλό σκοπό», καθώς αφορούσε πρωτίστως την επέκταση των κοινωνικών δαπανών: της υγείας, της παιδείας και των συντάξεων. Επιπρόσθετα στη δεκαετία του 1980 το κράτος ανέλαβε τη διαχείριση του προβλήματος της «αποβιομηχάνισης» και των «προβληματικών».
Τρίτον, η αύξηση των δημόσιων εσόδων υστερούσε πάντα των δαπανών. Για την ακρίβεια, ο ελληνικός προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός για τριάντα συνεχή χρόνια, με διακυμάνσεις από -5 (1999) έως -16% (1990), κατά μέσο όρο γύρω στο -7% του ΑΕΠ. Το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι ακόμα μεγαλύτερο οφείλεται στις περιόδους χαμηλών επιτοκίων.
Συνεπώς, το βασικό ερώτημα είναι γιατί τα έσοδα υστερούν πάντοτε των δαπανών, γιατί τελικά δεν σταθεροποιήθηκαν και αυτά στο 45% του ΑΕΠ, αλλά γύρω στο 35-40% του ΑΕΠ. Η απάντηση είναι απλή. Τα φορολογικά έσοδα προέρχονται από φόρους κατανάλωσης κατά τα δύο τρίτα και από άμεσους φόρους των μισθωτών στρωμάτων. Φόρους δεν πληρώνουν οι επιχειρήσεις, μεγάλες και μικρές, και τα ελεύθερα επαγγέλματα, επιστημονικά και μη. Καθώς το 20-30% των πιο ευκατάστατων στρωμάτων που ελέγχουν το 50% του ΑΕΠ δεν πληρώνουν φόρους, είναι αδύνατο να αυξηθούν τα έσοδα στο επιθυμητό ή το αναγκαίο επίπεδο.
Τα στρώματα αυτά κατέκτησαν ειδικά φορολογικά καθεστώτα που διασφαλίζουν τη φοροασυλία τους ή την παράκαμψη του «πόθεν έσχες». Η ιδέα περί φοροδιαφυγής είναι παραπλανητική, καθώς πρόκειται για φοροασυλία που επιτεύχθηκε με την κατασκευή ενός σύνθετου και περίτεχνου φορολογικού συστήματος προστασίας των υψηλών εισοδημάτων. Ούτε η αύξηση του ΑΕΠ ούτε τα σταθεροποιητικά προγράμματα έλυσαν το πρόβλημα, καθώς δεν έθιξαν τη βασική αιτία. Για την ακρίβεια πέρα από το ρεκόρ που κατέχει η Ελλάδα σε σταθεροποιητικά προγράμματα (1985-87, 1990-93, 1996-2000, 2004-07), αυτά ενώ όλα μειώνουν προσωρινά το έλλειμμα τελικά αυξάνουν το συνολικό δημόσιο χρέος. Αυτό αναμένεται να συμβεί και με το τρέχον πρόγραμμα.
Εν κατακλείδι, το χρέος είναι, με μια έννοια, η συσσωρευμένη φοροαποφυγή των πιο ευκατάστατων αστικών και μικροαστικών στρωμάτων επί τρεις δεκαετίες. Συνεπώς, το χρέος δεν αφορά την υπαρκτή κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος ή την υπαρκτή διαφθορά καθώς αυτές είναι μέρος των δημοσίων δαπανών. Αυτές θα υπήρχαν και με ένα εξισορροπημένο δημοσιονομικό σύστημα. Τα συνθήματα που αφορούν τους «κλέφτες που πρέπει να φέρουν τα λεφτά πίσω» ή τους «τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους» αφορούν λαϊκιστικές εκδοχές που θίγουν υπαρκτές πλευρές του δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά δεν θίγουν την αιτία.
Ο μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας. Η οικονομία των υπηρεσιών
Συχνά ακούγεται πως η οικονομία «δεν παράγει τίποτα», πως «καταναλώνουμε περισσότερο από ό,τι παράγουμε», πως αναπτυσσόμαστε σε «βάρος των μελλοντικών γενεών» και διάφορες άλλες «παρδαλές» θεωρίες. Οι θεωρίες αυτές δεν συνάδουν με την πραγματικότητα, καθώς η ελληνική οικονομία επέδειξε υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανόδου (αύξηση κατά 40% του ΑΕΠ της), για μια δεκαετία, επέδειξε ρυθμούς υψηλότερους από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που τελικά έφεραν τους ελληνικούς δείκτες κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο (γύρω στο 90-95% της Ε.Ε.).
Αυτή η ανάπτυξη μπορεί να μη διανεμήθηκε δίκαια, μπορεί να ενίσχυσε τον πλούτο ορισμένων στρωμάτων, αλλά έγινε. Συνεπώς κάπου στηρίχθηκε, αποτέλεσε με κάποιο τρόπο ένα «ιδιαίτερο μοντέλο ανάπτυξης», το οποίο επέφερε μια ριζική αναδιάταξη της δομής της ελληνικής οικονομίας.
Το μοντέλο αυτό είναι πλέον σαφές. Στα μέσα της δεκαετίας του ʼ90 και εν μέσω της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης, η βασική ιδέα περί ανάπτυξης, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, ήταν η ιδέα του προσανατολισμού των οικονομιών σε κλάδους με διεθνή ανταγωνιστικότητα, η απελευθέρωση των αγορών χρήματος και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις που θα επέτρεπαν την αξιοποίηση των διεθνών πλεονεκτημάτων.
Η ελληνική οικονομία είχε ήδη δύο κλάδους με διεθνή παρουσία, τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Υπό διαμόρφωση όμως ήταν και άλλοι κλάδοι: οι τράπεζες, οι κατασκευές, οι τηλεπικοινωνίες, εν μέρει το εμπόριο. Αυτοί θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την παρουσία τους σε νέους οικονομικούς και γεωγραφικούς χώρους που δημιουργούσε η «κατάρρευση του κομμουνισμού» (Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη). Και αυτό έγινε. Οι τομείς αυτοί ιδιωτικοποιήθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, ενισχύθηκαν με μεγάλα έργα και ολυμπιακούς αγώνες, ενώ οι χρηματιστηριακοί θεσμοί, προσωρινά τουλάχιστον, υποσχέθηκαν την απρόσκοπτη ανάπτυξη των νέων κλάδων.
Αυτή η νέα οικονομία που εδράζεται στη διεθνή ανταγωνιστικότητα προϋποθέτει τη νομισματική σταθερότητα, καθώς δημιουργεί και στηρίζεται στη ροή συναλλαγματικών ή άλλων πόρων. Η πολιτική της «σκληρής δραχμής» και η ένταξη στο ευρώ, αποτελούσαν και αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της λειτουργίας αυτής της οικονομίας.
Η στρατηγική αυτή δεν ευνοούσε τους παραγωγικούς τομείς, τη βιομηχανία και τη γεωργία. Αν όχι στο σύνολό τους, τουλάχιστον σε μεγάλο τμήμα τους. Διότι και εκεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα ήταν δυνατή μόνο σε επιμέρους υποτομείς, αυτούς που συνέχισαν ή κατάφεραν να έχουν εξαγωγικές επιδόσεις. Το υπόλοιπο τμήμα άρχισε να δοκιμάζεται από το σκληρό νόμισμα που ευνοεί τις φθηνότερες εισαγωγές και κάνει δύσκολες τις εξαγωγές. Η γεωργία μετά το 2000 άρχισε να έχει απόλυτη μείωση της παραγωγής της και η βιομηχανία μεταστράφηκε ραγδαία στο παραδοσιακό της πρότυπο με έμφαση στην ελαφριά βιομηχανία.
Το ισοζύγιο πληρωμών δείχνει αποκαλυπτικά τη δομή της νέας ελληνικής οικονομίας, που καμία σχέση δεν έχει πλέον με την οικονομία του 1980. Πρόκειται για μια εξαιρετικά «ανοικτή οικονομία», με τις εισαγωγές να είναι σχεδόν στο 40% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές αγαθών (βιομηχανικών και αγροτικών) καλύπτουν μόλις το 10%, και μετά είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία που συνεισφέρουν άλλο 10% ο κάθε τομέας. Μένει ακόμα ένα κενό που καλύπτεται από άλλες εισροές και φυσικά από δάνεια. Αυτή η εικόνα των εξωτερικών σχέσεων υποδηλώνει ότι η οικονομία είναι απόλυτα εξαρτώμενη από συναλλαγματικές εισροές κάθε μορφής και είδους.
Οι ιδιαιτερότητες της σημερινής ελληνικής οικονομίας καθιστούν κάθε συζήτηση περί «εξόδου από το ευρώ» και επιστροφής στη δραχμή, συζήτηση χωρίς ιδιαίτερο νόημα, καθώς συνεπάγεται αυτόματα μια απότομη μείωση του ΑΕΠ της τάξης του 30-40%. Μα ταυτόχρονα καθιστά και άνευ νοήματος τη συζήτηση περί υποθετικής «έλλειψης ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, καθώς οι εξαγωγές αγαθών είναι μικρό μέρος του ΑΕΠ.
Η ελληνική οικονομία είναι πλέον μια οικονομία υπηρεσιών. Η γεωργία συνεισφέρει μόλις 4% στο ΑΕΠ (περίπου όσο και ο κλάδος εμπορίας κινητών τηλεφώνων), και η βιομηχανία κάτι λιγότερο από 15%. Το 80% είναι υπηρεσίες. Εν μέσω της οικονομικής κρίσης το μοντέλο αυτό δοκιμάζεται. Αλλά είναι ήδη παγιδευμένο με ένα τρόπο που καθιστά κάθε διέξοδο εξαιρετικά δύσκολη. Η αναβίωση των παραγωγικών τομέων, για παράδειγμα, βρίσκεται αντιμέτωπη με το γεγονός ότι οι αλλαγές στην οικονομία συμπαρέσυραν το σύνολο των αναπτυξιακών θεσμών που ήταν συνδεδεμένοι με τους τομείς αυτούς (συνεταιρισμοί, τράπεζες, κρατικοί φορείς κ.ο.κ.). Κάθε αλλαγή πορείας έχει συνεπώς ανάγκη από βιώσιμες μεσοπρόθεσμες στρατηγικές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε κρίση εν μέσω της κρίσης
Η Ε.Ε. βρέθηκε εν μέσω της οικονομικής κρίσης σε εξαιρετικά αδύναμη θέση για τρεις βασικά λόγους.
Πρώτον, επειδή το ευρώ είχε δημιουργηθεί με βάση την ιδέα ότι η ευρωπαϊκή οικονομία θα αναπτυσσόταν διαρκώς. Δεν υπήρχε δηλαδή κανένας θεσμός που να καλείται να διαχειριστεί το νόμισμα σε συνθήκες κρίσης, άρα «ασύμμετρων επιπτώσεων» σε κάθε οικονομία. Συνεπώς δεν προέβλεψε ούτε προϋπολογισμό ούτε κανονική κεντρική τράπεζα.
Δεύτερον, επειδή θεώρησε ότι η πυραμίδα των προτεραιοτήτων ξεκινάει από το σταθερό νόμισμα και την αυστηρή νομισματική πολιτική, συνεχίζει με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και το χαμηλό δημόσιο χρέος και καταλήγει στα πραγματικά μεγέθη (μισθοί, κέρδη κ.λπ.), τα οποία είναι και τα μόνα που πρέπει να προσαρμόζονται, η πυραμίδα δοκιμάστηκε όταν τα πραγματικά μεγέθη, κυρίως η απασχόληση και η παραγωγή, έπρεπε να υποστηριχθούν, ακυρώνοντας τη δημοσιονομική πειθαρχία και αναζητώντας νέο χρήμα.
Τρίτον, όλα αυτά δεν ισχύουν σε μια διεθνοποιημένη οικονομία. Μπορεί να τηρούνται και το ευρώ να πέφτει. Εάν όλοι έκαναν δε το ίδιο η παγκόσμια οικονομία θα συρρικνωνόταν. Επειδή δεν τον κάνουν οι άλλοι, οι ΗΠΑ και η Κίνα, η Ε.Ε. εμφανίζεται να επιζητά την ανάκαμψή της στις «πλάτες των άλλων».
Συνεπώς, αφού η Ε.Ε. είπε στις εθνικές κυβερνήσεις να διαχειριστούν την κρίση μόνες τους (με αύξηση φυσικά των ελλειμμάτων), και αφού κάλεσε κάθε χώρα να λύσει μόνη της «το χρέος που η ίδια είχε δημιουργήσει» πριν και τώρα, ξαφνικά διαπίστωσε ότι οι αγορές που ήρθαν να καλύψουν το κενό της χρηματοδότησης του χρέους (ελλείψει κεντρικής τράπεζας), «εισέβαλαν» στην Ε.Ε. και άρχισαν να στοιχηματίζουν «ποια χώρα θα πέσει γρηγορότερα».
Μέσα σε λίγες εβδομάδες η Ε.Ε. έφτιαξε πανικόβλητη «πακέτο διάσωσης» της Ελλάδας και λίγο μετά «πακέτο διάσωσης» της ίδιας της ευρωζώνης. Ό,τι δεν έκανε δύο χρόνια πριν, ένα πακέτο δηλαδή διαχείρισης της κρίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο με βάση το κοινό νόμισμα και προστασία των κρατών-μελών, το κάνει τώρα με τους χειρότερους δυνατούς όρους.
Το χειρότερο στοιχείο του ιδιότυπου ευρωπαϊκού «ζουρλομανδύα» είναι ότι έφερε το ΔΝΤ, να συνδιαχειριστεί το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης. Εάν κάτι προκύπτει με σαφήνεια από τους ευρωπαϊκούς χειρισμούς, αυτό είναι πως η κρίση της Ε.Ε. περιλαμβάνει πλέον θεμελιακά δεδομένα της αρχιτεκτονικής της. Το υπάρχον σύστημα πολιτικών και οικονομικών θεσμών είναι «μη βιώσιμο», και αναπόφευκτα μέσα από διαδοχικές κρίσεις, εντάσεις και πολιτικές αναδιατάξεις, θα υπάρξουν ριζικές αλλαγές. Αυτό αφορά φυσικά και τη σχέση Ε.Ε. και ΗΠΑ και το νέο «ιστορικά» ρόλο του ΔΝΤ, που επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε: στη διαχείριση δηλαδή των νομισματικών σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και την παρακολούθηση των πολιτικής κάθε μεμονωμένης οικονομίας.
Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.
Έτσι - για να ξέρουμε και τι λέμε. Αυτή η κωλο-φάρα έχει και κοντή μνήμη, όχι τίποτ' άλλο....
Έτσι - για να ξέρουμε και τι λέμε. Αυτή η κωλο-φάρα έχει και κοντή μνήμη, όχι τίποτ' άλλο....
amjik
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2008
- Μηνύματα
- 45.790
- Κριτικές
- 61
- Like
- 44.111
- Πόντοι
- 22.785
Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.
Έτσι - για να ξέρουμε και τι λέμε. Αυτή η κωλο-φάρα έχει και κοντή μνήμη, όχι τίποτ' άλλο....
Είσαι υποχρεωμένος να τρως κιλά καφρίλας και πρηξαρχιδίασης μόνο και μόνο γιατί οι μισοί φοβούνται πλέον άπειρα πράγματα και οι άλλοι μισοί, βρίσκουν ευκαιρία να σε πείσουν να φοβηθείς άλλα τόσα!!!!!!!!!!!
Περιέχει αλήθειες αλλά και αποσιωπήσεις ή και διαστρεβλώσεις κατά τη ταπεινή μου άποψη.
(δεν έχω χρόνο για ανάλυση)
Στο δια ταύτα? Η λύση? Να φορολογήσουμε και άλλο επιχειρήσεις και μεγάλα εισοδήματα όταν είμαστε στο τοπ5 πια της ΕΕ στη φορολογία?
Δεν καταλαβαίνω.
Άλλοι έχε υπόψη σου πηγαίνουν ανάποδα. Η Γαλλία (από όπου και το νικ σου) πχ με νόμο του 2008 επιτρέπει να ανοίξεις μικρή επιχείρηση μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ σε μισή ώρα. Με ελάχιστο κεφάλαιο 1 €!!!
Φορολογία 20% et c'est tout!
Εμείς να φτάσουμε τη φορολογία των επιχειρήσεων στο 40%.
Και αν βρεις το 2011 εταιρεία στην ελλάδα πάμε μαζί να μου τη δείξεις. Μουσειακό αξιοθέατο θα είναι.
polemistis
Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Νοε 2006
- Μηνύματα
- 1.162
- Like
- 6
- Πόντοι
- 16
Παρέλειψε στο κόπυ πέιστ το ποιο σημαντικό σημείο του άρθρου και έτσι δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές οι απόψεις του Σταθάκη.
Με άλλα λόγια, θέλει να αυξηθεί η φορολογία των βαστάζων για να συνεχίσει να του καταβάλετε ο μισθούλης του. Οι απόψεις του φυσικά δεν σηκώνουν σοβαρή κριτική. Τόσες μαλακίες μαζεμένες σπάνια μπορεί να διαβάσει κάποιος.
Με άλλα λόγια, θέλει να αυξηθεί η φορολογία των βαστάζων για να συνεχίσει να του καταβάλετε ο μισθούλης του. Οι απόψεις του φυσικά δεν σηκώνουν σοβαρή κριτική. Τόσες μαλακίες μαζεμένες σπάνια μπορεί να διαβάσει κάποιος.
edmondDantes
Μέλος
- Εγγρ.
- 13 Ιουν 2009
- Μηνύματα
- 184
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
προς βολταίρο:
μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα.
Τα μπλα μπλα ενός δε μπορώ να κατανοήσω τίνι τρόπο μπορούν να αποτελούν ευαγγέλιο ανάλυσης.
ο κάθε γραβατωμένος πίσω από ένα γραφείο μας γράφει για το ΑΕΠ, για τονα για τ άλλο.....
μαντολινάτες φλυαρίας για να περνά η ώρα.
Κι άλλες χώρες έχουν τεράστια ελλείμματα.
Ομως:
Καμμιά άλλη χώρα δεν είχε τέτοια οικονομική βοήθεια από τον οικονομικό κολοσσό που λέγεται ΕΕ και μάλιστα με παροχή χωρίς ελέγχους.
Αποτέλεσμα;
Αντί να εκτιναχθεί η χώρα και να γίνει ένα μικρό θαύμα (λόγω γεωγραφικής θέσης, κλιματολογικών συνθηκών και τουριστικού θησαυροφυλακίου) που κατέληξε;
στο.... ΔΝΤ.
ο λόγος είναι απλός.
Αφήστε τα ΑΕΠ και τα λοιπά τζάτζαλα μάντζαλα.
ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΟΥΤΕ ΗΓΕΤΗΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΞΕΣ ΛΑΟΣ ΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ.
Αντί να επενδύσεις τα τρωγες στα έτοιμα.
Αντί να ανοίξεις εργοστάσια τα στελνες στην Ελβετία.
Αντί να αποκτήσεις τεχνολογικά κέντρα απέκτησες περίπτερα του.... ΟΠΑΠ.
Αντί να επεκταθείς στα Βαλκάνια πούλαγες το μαγαζί σου στους κουτόφραγκους.
Αντί να αποκτήσεις Αμυντικές βιομηχανίες εστω συναρμολόγησης, τα πλέρωνες όλα τα εξοπλιστικά από το μηδέν. Εφτασες στο σημείο τμήμα αυτών που αγοράζεις να παράγονται σε αυτόν που εξοπλίζεσαι για να ... πολεμήσεις.
Αντί να αποκεντρώσεις την παραγωγή με σκοπό τη διεύρυνση την μπούκωσες σε μια.... γεωγραφική λεκάνη.
Αντί να προγραμματίσεις έλεγες... έχει ο Θεός.
Αντί να δουλέψεις έλεγες... δε βαριέσαι.
Μια ΣΤΑΣΗ λοιπόν ΕΔΩ.
Μια ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ να τελειώνει το παραμύθι.
όλα από την αρχή ΣΩΣΤΑ, ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ και ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΕΝΑ.
ΟΥΤΩΣ, ή ΑΛΛΩΣ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΣ ΕΙΣΑΙ.
ΤΡΑΒΑ ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΠΡΙΖΑ ΑΠ ΤΟ MHXANHMA TΕΧΝΗΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ.
Ασε το γέρο να πεθάνει στην ησυχία του και σταμάτα να ζεις με τη σύνταξή του.
ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.
μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα.
Τα μπλα μπλα ενός δε μπορώ να κατανοήσω τίνι τρόπο μπορούν να αποτελούν ευαγγέλιο ανάλυσης.
ο κάθε γραβατωμένος πίσω από ένα γραφείο μας γράφει για το ΑΕΠ, για τονα για τ άλλο.....
μαντολινάτες φλυαρίας για να περνά η ώρα.
Κι άλλες χώρες έχουν τεράστια ελλείμματα.
Ομως:
Καμμιά άλλη χώρα δεν είχε τέτοια οικονομική βοήθεια από τον οικονομικό κολοσσό που λέγεται ΕΕ και μάλιστα με παροχή χωρίς ελέγχους.
Αποτέλεσμα;
Αντί να εκτιναχθεί η χώρα και να γίνει ένα μικρό θαύμα (λόγω γεωγραφικής θέσης, κλιματολογικών συνθηκών και τουριστικού θησαυροφυλακίου) που κατέληξε;
στο.... ΔΝΤ.
ο λόγος είναι απλός.
Αφήστε τα ΑΕΠ και τα λοιπά τζάτζαλα μάντζαλα.
ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΟΥΤΕ ΗΓΕΤΗΣ ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΞΕΣ ΛΑΟΣ ΜΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ.
Αντί να επενδύσεις τα τρωγες στα έτοιμα.
Αντί να ανοίξεις εργοστάσια τα στελνες στην Ελβετία.
Αντί να αποκτήσεις τεχνολογικά κέντρα απέκτησες περίπτερα του.... ΟΠΑΠ.
Αντί να επεκταθείς στα Βαλκάνια πούλαγες το μαγαζί σου στους κουτόφραγκους.
Αντί να αποκτήσεις Αμυντικές βιομηχανίες εστω συναρμολόγησης, τα πλέρωνες όλα τα εξοπλιστικά από το μηδέν. Εφτασες στο σημείο τμήμα αυτών που αγοράζεις να παράγονται σε αυτόν που εξοπλίζεσαι για να ... πολεμήσεις.
Αντί να αποκεντρώσεις την παραγωγή με σκοπό τη διεύρυνση την μπούκωσες σε μια.... γεωγραφική λεκάνη.
Αντί να προγραμματίσεις έλεγες... έχει ο Θεός.
Αντί να δουλέψεις έλεγες... δε βαριέσαι.
Μια ΣΤΑΣΗ λοιπόν ΕΔΩ.
Μια ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ να τελειώνει το παραμύθι.
όλα από την αρχή ΣΩΣΤΑ, ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ και ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΕΝΑ.
ΟΥΤΩΣ, ή ΑΛΛΩΣ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΣ ΕΙΣΑΙ.
ΤΡΑΒΑ ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΠΡΙΖΑ ΑΠ ΤΟ MHXANHMA TΕΧΝΗΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ.
Ασε το γέρο να πεθάνει στην ησυχία του και σταμάτα να ζεις με τη σύνταξή του.
ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.
tramountana
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 2 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 76.754
- Κριτικές
- 2
- Like
- 2.725
- Πόντοι
- 1.306
η γυανίκα μου γέννησε και τα δυό παιδία μας (ηλικίας τώρα 21 και 18) σε κρατικό μαιευτήριο (Αρεταίειο).. στο πρώτο παιδί με λέει ο γιατρός όταν τον ρώτησα τι του χρωστάω.."Τι να σου πάρω τώρα εσένα??" και του απαντώ.."Οσο θέλεις αρκεί να το γράψεις στο χαρτάκι".. κόκκαλο αλλά απόδειξη έκοψε για τα 140.000 που πήρε το 89... στο δεύτερο παιδί (πάλι ο ίδιος γιατρός) ξανακάνμω την ερώτηση και μου απαντά "Αμα είναι με απόδειξη δεν θέλω τίποτε" και φυσικά πήρε τα αρχίδια μου...
edmondDantes
Μέλος
- Εγγρ.
- 13 Ιουν 2009
- Μηνύματα
- 184
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
ριζοσπαστική αντιμετώπιση.
και είμαι σίγουρος ότι ριζοσπαστική θα ήταν και η ανατροφή των παίδων.
με άλλα λόγια είμαι σίγουρος ότι το ένα θα είναι τώρα φοιτητής και το έτερο θα τρίβει τον κώλο του ολημερίς κι ολονυκτίς να μπει στο πανεπιστήμιο.....
ΕΥΓΕ.
tramountana
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 2 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 76.754
- Κριτικές
- 2
- Like
- 2.725
- Πόντοι
- 1.306
και σύ γιατί ζεις και υπάρχεις ρε ???????????????????
τι νομίζεις ότι είναι το κράτος?????? κάτι απρόσωπο??? κάτι από άλλο πλανήτη??? κάποια θεική δύναμη?????
λάθος κάνεις... το κράτος είμαστε εμείς.. εσύ , εγώ οι φίλοι και εχθροί εδώ μέσα.. όλοι μας..
και είναι καθήκον να δουλεύουμε για αυτό και να το στηρίζουμε με κάθε τρόπο...
"Πρίν ρωτήσεις τι έκανε η χώρα σου για σένα, ρώτα πρώτα τι έκανες εσύ γιαυτήν"
edmondDantes
Μέλος
- Εγγρ.
- 13 Ιουν 2009
- Μηνύματα
- 184
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
πςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
Υ.Γ.
λεμε και καμμιά μαλακία να ευθυμούμε.
tramountana
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 2 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 76.754
- Κριτικές
- 2
- Like
- 2.725
- Πόντοι
- 1.306
και τα δύο φοιτητές είναι.. και διασκεδάζουν και γκόμενες και γκόμενους έχουν (αρσενικό-θηλυκό είναι)... και στις διακοπές δουλεύουν για το παραπάνω από αυτό που θέλω και μπορώ να τους προσφέρω...
δηλαδή η ριζοσπαστική αντιμετώπιση που προτείνεις ποιά είναι???
να πλάκωνα τον γιατρό στις φάπες (δεν το έχω και πολύ αν μου έκανε μαλακίες)...? να τον κατήγγειλα ? για ποιόν λόγο... πανεπιστημιακόςείναι έχει δικαίωμα ιδιωτικής ασκησης επαγγέλματος...
tramountana
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 2 Φεβ 2010
- Μηνύματα
- 76.754
- Κριτικές
- 2
- Like
- 2.725
- Πόντοι
- 1.306
δηλαδή εσύ τι προτείνεις??? μέχρι στιγμής μόνο αντίλογο διαβάζω.. καμμία πρόταση?
Άλλα thread (τυχαίες επιλογές)
