Γιά τήν Αγγλία κοντράρανε αρχικά, λές πρόβλημα καί τό απόσπασμα στό τέλος, για νά δούμε:
Υπάρχει ελπίδα αλλά η Μέρκελ δεν προσπάθησε ποτέ
Παρά την οποιαδήποτε, κατήφεια, λέει ο Economist, σίγουρα υπάρχει και η θετική πλευρά. Αν οι κύριοι Ολάντ και Ρέντσι μπορούν να αποδείξουν ότι θα προωθήσουν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η Ανγκελα Μέρκελ ίσως να συμφωνήσει να ανεχθεί σε μια πιο χαλαρή δημοσιονομική στάση (συμπεριλαμβανομένων και μεγαλύτερων δημόσιων δαπανών στην Γερμανία) και νομισματική πολιτική. Εάν κλείσετε τα μάτια σας μπορείτε να φανταστείτε τους τρεις ηγέτες και την ΕΕ να ολοκληρώνουν την ενιαία αγορά και να υπογράφουν εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ. Δυστυχώς, στον πραγματικό κόσμο, η Ανγκελα Μέρκελ έχει κάθε λόγο να μην εμπιστεύεται την Γαλλία και την Ιταλία, καθώς, όποτε η εξωτερική πίεση προς αυτές τις χώρες υποχωρεί, αμέσως κάνουν πίσω στις όποιες μεταρρυθμίσεις έχουν συμφωνήσει. Και η καγκελάριος της Γερμανίας μόλις τοποθέτησε ως πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον «Μίστερ Τίποτα» Ζαν Κοντ Γιούνκερ.
Angie, we can say you never tried
Despite the gloom, there should be scope here for a bargain. If Mr Hollande and Mr Renzi can show they are sincere about structural reforms, Mrs Merkel should be willing to tolerate an easier fiscal stance (including higher public investment in Germany) and a looser monetary policy. Close your eyes, and you can imagine the three leaders working with the European Commission to complete the single market and pushing through a trade deal with the United States. Sadly, in the real world, Mrs Merkel has little reason to trust either France or Italy: whenever external pressure on them has eased, they have promptly backtracked on promises of reform. And she has just installed Jean-Claude Juncker, the do-nothing candidate, as president of the European Commission.
Αρα θα είναι αρκετά δύσκολο, αλλά χωρίς περαιτέρω πιέσεις από τους ηγέτες της ηπείρου, η ανάπτυξη δεν θα επιστρέψει και ο αποπληθωρισμός θα παγώσει. Η Ιαπωνία αντιμετώπισε μια ολόκληρη δεκαετία (1990) χαμένης ανάπτυξης και ακόμη παλεύει. Σε αντίθεση, όμως με την Ιαπωνία, η Ευρώπη δεν είναι μια συμπαγής χώρα και εφόσον η νομισματική ένωση δεν φέρει παρά μόνο στασιμότητα, τότε κάποιοι θα ψηφίσουν για αποχώρηση από το ευρώ.
So it will be hard. But without a new push from the continent’s leaders, growth will not revive and deflation could take hold. Japan suffered a decade of lost growth in the 1990s, and is still struggling. But, unlike Japan, Europe is not a single cohesive country. If the currency union brings nothing but stagnation, joblessness and deflation, then some people will eventually vote to leave the euro.
Η κρίση δεν έχει τελειώσει απλά περιμένει στη γωνία
Χάρη στις υποσχέσεις του Μάριο Ντράγκι να θέσει ένα κατώτατο όριο δημοσίου χρέους, ο κίνδυνος πως οι οικονομικές πιέσεις θα μπορούσαν να προκαλέσουν διάλυση της Ενωσης έχει υποχωρήσει, ωστόσο, ο πολιτικός κίνδυνος πως μια ή περισσότερες χώρες θα αποφασίσουν να «πηδήξουν από το καράβι» γίνεται συνεχώς όλο και πιο ορατός. Η κρίση του ευρώ δεν έχει τελειώσει, απλά περιμένει πάντα στην γωνία.
Thanks to Mr Draghi’s promise to put a floor under government debt, the market risk that financial pressures could trigger a break-up has receded. But the political risk that one or more countries decide to storm out of the single currency is rising all the time. The euro crisis has not gone away; it is just waiting over the horizon.
Εκτός από τίς δύο τσόντες μέ κόκκινο, τό δημόσιες επενδύσεις σέ δαπάνες πού δέν είναι καί πολύ άσχετες λέξεις καί τόν "Μίστερ άπραγο" σέ "Μίστερ τίποτα" πού είναι αλλοίωση, ή απόδοση βασικά τά ίδια λέει.
