Ο καθένας μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του, να ονειρεύεται επαναστάσεις, "έξοδο από την Ε.Ε. και επιστροφή στη δραχμή με εθνική οικονομική πολιτική" και άλλες παρόμοιες ανοησίες.
Η παραδοχή της πραγματικότητας είναι δύσκολη και οι πραγματικότητα είναι πως εδώ που φτάσαμε (ποιος φταίει για το ότι φτάσαμε είναι άλλη συζήτηση, αλλά με μια κουβέντα θα έλεγα οι περισσότεροι εξ υμών) οι επιλογές ήταν δύο μόνον.
Η κακή της υπερψήφισης του μνημονίου και η ολέθρια της άτακτης χρεοκοπίας.
Ασφαλώς και τα μέτρα δεν είναι ευχάριστα, καθόλου μάλιστα. Αλλά όταν στους πολέμους των προηγουμένων αιώνων οι γιατροί ακρωτηρίαζαν τα τραυματισμένα άκρα, το έκαναν με ευχαρίστηση νομίζει κανείς;
Και φυσικά καλά έκανε όποιος θεώρησε πως δεν μπορούσε, δεν του επέτρεπε η συνείδησή του και (κυρίως) πως δεν είχε τα "αρχίδια" να κοντραριστεί με τον λαϊκισμό, να υπερψηφίσει τα μέτρα και δεν τα υπερψήφισε.
Δεν είναι εύκολο σε όλους να "ακρωτηριάσουν άκρα". Πρέπει να σφίξεις τα δόντια για να το κάνεις και να γνωρίζεις πως το κάνεις για καλό.
Επίσης ο καθένας δικαιούται την προσωπική επιλογή να μην ακρωτηριασθεί και να πεθάνει από σηψαιμία.
Δεν δικαιούται όμως την απόφαση για μια μαζική οικονομική "αυτοκτονία".
Δεν δικαιούται να επιλέξη την άμεση αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων, τον απόλυτο εξανεμισμό των καταθέσεων, την αδυναμία εισαγωγών με αποτέλεσμα την κυριολεκτική πείνα, το κρύο και την ανυπαρξία φαρμάκων.
Ναι θα υπάρξει κι άλλη ύφεση. Και περισσότεροι φόροι. Και μείωση συντάξεων (για όσους παίρνουν διχίλιαρα). Και αύξηση της (ήδη μεγάλης) ανεργίας.
Αλλά είναι η μοναδική ελπίδα για να μην πεθάνει η οικονομία ΑΥΡΙΟ!!
Ας σκεφτεί κανείς τί θα ήταν προτιμότερο. Να χάσει την ζωή νέου προσφιλούς του προσώπου αύριο, ή να το δει να αρρωσταίνει αλλά με ελπίδες να γίνει καλά μετά από μια, άγνωστης διάρκειας, θεραπεία;
