Μάγκες, τα'γραψα και στο θρεντ της Αγγλίας, τα'πα και σ'ενα παιδί που μου έγραψε προσωπικό.
Είμαι στην Αγγλία από το 1990 με μια διακοπή για το στρατό (στα γεράματα) και 2 συνολικά χρόνια στην Ελλάδα σε δυο (ξένα) συμβόλαια. από τις εδώ εταιρίες μου. Αν και έπαιζε να παραμείνω κάτω αν ήθελα, με μισθό ξένου μεγέθους, έφυγα τρέχοντας. Σόρυ, αλλά δε γίνεται να κάνεις σοβαρή δουλειά στην Ελλάδα με το κωλοδημόσιο και την οικογενειοκρατία των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Όλα τα πτυχία τα έκανα Αγγλία και Αμερική (με βαθμό). Η οικογένεια μου είναι αυστηρά μικροαστική, οπότε μη νομίζετε ότι με συντηρήσανε πέρα από το πρώτο πτυχίο - μετά υποτροφίες και δουλειά. Δούλεψα στο Σίτυ 12 χρόνια και συμμετείχα σ'ενα σωρό προσλήψεις, οπότε κάτι ξέρω για το σύστημα πια.
Όπως όλοι οι εργοδότες, και οι εδώ κάπως πρέπει να ξεχωρίσουν τις αιτήσεις. Για την κάθε θέση μπορεί να σκάσουν και 50 ειδικά τώρα με την κρίση. Στην Αγγλία κάνουν αίτηση όλες οι φυλές του Ισραήλ πια.
Το ΠΡΩΤΟ πράμα που μετράει είναι η προυπηρεσία σε εταιρίες ΕΔΩ. Ακόμα και πολυεθνικές στην Ελλάδα δεν έχουν το ίδιο βάρος, διότι ξέρουν ότι οι τοπικές διοικήσεις ποικίλουν ανά τις διάφορες χώρες της πολυεθνικής (ακόμα χειρότερα αν δουέυεις σε καθ'αυτό θυγατρική).
Μετά έρχονται τα πτυχία. Τα εγγλέζικα πρώτα διότι αυτά ξέρουν να συγκρίνουν βαθμό και όνομα σχολής. Τα ξένα ποικίλουν υπερβολικα. Κάποιοι πιο κοσμοπολίτες άντε να ξέρουν τα γαλλικά και γερμανικά, αλλά σιγά μη ξέρουν τι σημαίνει το 7αρι στο Πα-Πει ή στην ΑΣΟΕΕ. Επίσημες "αναγνωρίσεις" στυλ ΔΙΚΑΤΣΑ και τέτοια δε παίζουν εδώ. Επίσης μετράει πολύ σε βάρος αν το πτυχίο το πήρες σε πολλά χρόνια (πάνω απο 5 είναι πολυ κακό). Το προπτυχιακό (βαθμός - όνομα πανεπιστημίου) μετράει ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από το μαστερ σαν ένδειξη ακαδημαϊκού τσαμπουκά (το ντοκτορά είναι άλλη υπόθεση βέβαια, αλλά ΟΧΙ το ελληνικό που καλώς ή κακώς είναι παντελώς ανυπόληπτο). Αν έχεις άριστα σε ξένη σχολή με πρεστιζ (πολυτεχνεία, φυσικομαθηματικά κλπ), οι πόρτες ανοίγουν πιο εύκολα. Πχ ο αδερφός μου ήρθε με 9αρι από Φυσικό Θεσσαλονίκης και distinction Οξφόρδης και οι πόρτες ανοίξανε για να βρει την πρώτη του δουλεια (με μαλακία λεφτά αλλά σε καλό μαγαζι - κάπως πρέπει να αρχίσεις). Αν δεν έχεις άριστα κοιτάνε το όνομα του πανεπιστημίου, με τα χάϊ εγγλέζικα (Οξμπριτζ, Ιμπίριαλ, UCL κλπ) να έχουν πιο μεγάλο ειδικό βάρος, ακόμα κι από τις Σορβόνες και τα Εκόλ Πολυτεκνίκ (εκτός αν ο εργοδότης είναι πολύ κοσμοπολιτης πχ στο Σιτυ, αλλά ακόμα κι εκεί το εγγλέζικο σύστημα έχει την εσωτερική).
Τέλος, και σημαντικότατο. Ούτε γι'αστείο μη στείλετε βιογραφικό από Ελλάδα με Ελληνική διεύθυνση. Ούτε θα ασχοληθούν. Ο μετανάστης πρέπει να είναι επιτόπου όταν ψάχνει δουλειά.
Αυτά. Τα πράματα είναι κι εδώ πολύ δύσκολα από το 07 και μετά, και βρίσκεις δουλειά πολύ πιο δύσκολα από την εποχή μου. Κρίμα, αλλά έχει κι εδω κρίση. Δε θέλω να αποθαρρύνω κανέναν - η μετανάστευση είναι κακό παλούκι, αλλά για μένα είναι η μόνη ελπίδα για προκοπή της Ελλάδας, όχι μόνο για τα φράγκα που ενδεχομένως στείλουν οι μετανάστες, αλλά και γιατί αν γυρίσουν αρκετοί στο μέλλον που έχουν δει πώς δουλεύει ο πολιτισμένος κόσμος, ίσως μπορέσουν να αλλάξουν τα μυαλά των κάτω. Αλλά να έρθετε πάνω μεθοδικά. Συνδυαστείτε με κανά γνωστό για να βρειτε σπίτι (πανάκριβα και τρισάθλια στο Λονδίνο), πιάστε μια δουλειά όσο κάνετε αιτήσεις, ακόμα και σε παμπ, για το χαρτζηλίκι αλλά και για να μη τρελαθείτε όλη μέρα στο σπίτι. Σε 6, 9, 12 γαμημένους μήνες κάτι θα παίξει. Αλλά μη έχετε μεγάλη ιδέα ότι θα βρείτε εύκολα "καλή" δουλειά στο "αντικείμενό" σας.
Και μην αδικείτε τους Εγγλέζους. 21 χρόνια εδώ και δεν ένιωσα ΠΟΤΕ ξένος. Τέλεια δεν είναι - πουθενά δεν είναι. Αλλά και ευκαιρίες μου δοθήκανε, και να προκόψω μπόρεσα, και το σύστημα πάντα μου φέρθηκε ΣΠΑΘΙ. Μπορείτε να το πείτε αυτό για κάτω; Σκεφτείτε πχ πώς φερθήκανε οι Έλληνες στους δικούς τους φουκαράδες μετανάστες μετά το 90...
