Θυμάμαι καμιά φορά τις γκόμενες που έχω χάσει στο τσακ να τις πηδήξω και μου γυρίζουν τα μυαλά.
Τελευταία περίπτωση ήταν πριν λίγους μήνες με τη γκόμενα ενός κολλητού μου. Ο κολλητός μου έλειπε ταξίδι και βρήκα τη γκόμενά του τυχαία έξω το βράδυ. Πήγαμε για καφέ παρέα και μετά για ποτό. Αφού ήπιε αυτή 2-3 ποτάκια, άρχισε να πέφτει επάνω μου και να πετάει υπονοούμενα. Κάποια στιγμή, άρχισε να με δαγκώνει. Της λέω να σταματήσει να δαγκώνει, γιατί έχει μεγάλο στόμα και με πονάει. Εχω μεγάλο στόμα μου λέει αυτή και με αυτό κάνω καλές πίπες. Δε σου έχει πει τίποτε ο κολλητός σου, μου λέει. Και να μου είπε κάτι, της απαντάω, εγώ δε πιστεύω κανέναν, αν δε το δω ο ίδιος. Οκ μου λέει, πάμε τώρα σπίτι σου να σου δείξω!!!
Ε ρε μάγκες, δε μπόρεσα να το κάνω...σηκώθηκα και έφυγα...και μόνο που σκεφτόμουν πως θα αντίκριζα το κολλητό μου μετά από μέρες και δε θα είχα το θάρρος να τον κοιτάξω στα μάτια, αρκούσε για να μη το κάνω.
Μετά από αυτό το σκηνικό, η συμπεριφορά της γκόμενας απέναντί μου, άλλαξε εντελώς και ήταν πολύ κρύα έως και αδιάφορη ορισμένες φορές.
Το έχω μετανιώσει από τη μία γιατί ήταν ΜΟΥΝΑΡΟΣ, αλλά από την άλλη δε μου πήγαινε η καρδιά, να προδώσω τέτοια φιλία χρόνων...