Έχοντας καλή εμπειρία επάνω στο θέμα και έχοντας ζησει την Ελλάδα και τα συστήματά της σε βάθος βγαίνοντας μάλιστα νικητής με θετικό οικονομικό πρόσημο και με μηδενικά χρέη θα ήθελα να παραθέσω μερικές σκέψεις εντελώς προσωπικές.
Η Ελλάδα είναι μία σοσιαλιστικά «ζυμωμένη» και διαμορφωμένη μπανανία.
Το νομικό αλλά και κοινωνικό γίγνεσθαι είναι σχεδιασμένο εξαρχής και από την ρίζα του ώστε να λειτουργεί :
1) Ενάντια εκείνων που θέλουν να κάνουν εποικοδομητικά και τίμια πράγματα και
2) Υπέρ εκείνων που θέλουν να αράζουν και να εκμεταλλεύονται παρασιτικά το σύστημα.
Το κράτος ανάλογα με το κόμμα που εχει την εξουσία ενδιαφέρεται πανω από όλα για τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων από τις οποίες καλλιεργεί και αντλεί την εκλογική του βάση. Το κακό είναι ότι είτε πρόκειται για την ΝΔ είτε για τον ΣΥΡΙΖΑ ή οτιδήποτε άλλο, ο επιχειρηματίας αντιμετωπίζεται ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ανεξαρτήτως κυβέρνησης, είσαι ένας σάκος του μποξ, ο μαλάκας της παρέας.
Ως συνέπεια των παραπάνω, ο επιχειρηματίας έχει να αντιμετωπίσει φοβερή φορολογία και υποχρεώσεις, σε βαθμό που αν επιλέξει να είναι τίμιος την έχει βαμμένη. Κάποια από τα μεγαλυτερα και βαρβάτα franchises που βλέπετε, λειτουργούν off the record με την παραδοχή ότι είναι μη βιώσιμα αν λειτουργούσαν υπό πλήρη νομιμότητα.
Επιπλέον, οι λειτουργοί του κράτους σε απεχθάνονται, το ίδιο και τεράστιο μέρος της κοινωνίας που έχει το σύνδρομο του Ξανθόπουλου.
Λειτουργείς υπό καθεστώς ηθικού disadvantage.
Στα περισσότερα σενάρια αντιμετωπίζεσαι ως Δρακουμέλ, ενώ το κάθε τεμπέλικο ρεμάλι μπορεί να αποκτήσει φοβερά δικαιώματα σε χρόνο dt μέσα στην περιουσία σου. Γενικώς θα πρέπει να περιμένεις πολλά δάχτυλα να κουνιούνται απειλητικά μπροστά στην μύτη σου.
Σε αυτό το επιθετικό και αφιλόξενο περιβάλλον, ο επιχειρηματίας δεν έχει περιθώριο για διαχειριστικά λάθη, καθώς η παραμικρή στραβή μπορεί να γίνει ντόμινο δυσμενών οικονομικών εξελίξεων.
Τα πάγια και οι άπειρες υποχρεώσεις τρέχουν αμείλικτα χωρίς να νοιάζονται για τις συνεχείς απεργίες, διαδηλωσεις, πορείες, πανδημίες και χίλια δυο αλλά που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι παίζεις επιτραπέζιο και δεν ξέρεις τι κάρτα θα τραβήξεις.
Τέλος, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την ιδιοσυγκρασία μεγάλης μερίδας του λαού μας με τους οποίους θα πρέπει να έχεις δοσοληψίες. Σοβαρή μερίδα Ελλήνων είναι απο κακοί στις συναλλαγές τους έως και απατεώνες. Η τεμπελιά επίσης ειναι στο dna των περισσότερων. Ακόμα, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να έρθεις σε νταραβερι με πολλούς Αλβανούς εξαιτίας του οτι οι Έλληνες δεν πετάνε την σκούφια τους για δουλειά και εδώ δεν χρειάζεται να εξηγήσω περισσότερα.
Οπότε όχι, δεν αξίζει να κανείς επιχείρηση στην Ελλάδα για κανένα λόγο. Η καλύτερη φάση είναι να χωθείς δημόσιο να τα ξύνεις και να φεύγεις για τριημεράκια κάθε λίγο και λιγάκι αφού οι αργίες κολλάνε μαγικά με διάφορες απεργίες ακριβώς για τον παραπάνω λόγο.
Ή να ψαχτείς με επιδόματα, τίποτα μκο, ή καμία παπατζα σχετική με το νεο-χίπικο γίγνεσθαι που ειναι της μόδας.
Η Ελλάδα είναι μία σοσιαλιστικά «ζυμωμένη» και διαμορφωμένη μπανανία.
Το νομικό αλλά και κοινωνικό γίγνεσθαι είναι σχεδιασμένο εξαρχής και από την ρίζα του ώστε να λειτουργεί :
1) Ενάντια εκείνων που θέλουν να κάνουν εποικοδομητικά και τίμια πράγματα και
2) Υπέρ εκείνων που θέλουν να αράζουν και να εκμεταλλεύονται παρασιτικά το σύστημα.
Το κράτος ανάλογα με το κόμμα που εχει την εξουσία ενδιαφέρεται πανω από όλα για τα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων από τις οποίες καλλιεργεί και αντλεί την εκλογική του βάση. Το κακό είναι ότι είτε πρόκειται για την ΝΔ είτε για τον ΣΥΡΙΖΑ ή οτιδήποτε άλλο, ο επιχειρηματίας αντιμετωπίζεται ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ανεξαρτήτως κυβέρνησης, είσαι ένας σάκος του μποξ, ο μαλάκας της παρέας.
Ως συνέπεια των παραπάνω, ο επιχειρηματίας έχει να αντιμετωπίσει φοβερή φορολογία και υποχρεώσεις, σε βαθμό που αν επιλέξει να είναι τίμιος την έχει βαμμένη. Κάποια από τα μεγαλυτερα και βαρβάτα franchises που βλέπετε, λειτουργούν off the record με την παραδοχή ότι είναι μη βιώσιμα αν λειτουργούσαν υπό πλήρη νομιμότητα.
Επιπλέον, οι λειτουργοί του κράτους σε απεχθάνονται, το ίδιο και τεράστιο μέρος της κοινωνίας που έχει το σύνδρομο του Ξανθόπουλου.
Λειτουργείς υπό καθεστώς ηθικού disadvantage.
Στα περισσότερα σενάρια αντιμετωπίζεσαι ως Δρακουμέλ, ενώ το κάθε τεμπέλικο ρεμάλι μπορεί να αποκτήσει φοβερά δικαιώματα σε χρόνο dt μέσα στην περιουσία σου. Γενικώς θα πρέπει να περιμένεις πολλά δάχτυλα να κουνιούνται απειλητικά μπροστά στην μύτη σου.
Σε αυτό το επιθετικό και αφιλόξενο περιβάλλον, ο επιχειρηματίας δεν έχει περιθώριο για διαχειριστικά λάθη, καθώς η παραμικρή στραβή μπορεί να γίνει ντόμινο δυσμενών οικονομικών εξελίξεων.
Τα πάγια και οι άπειρες υποχρεώσεις τρέχουν αμείλικτα χωρίς να νοιάζονται για τις συνεχείς απεργίες, διαδηλωσεις, πορείες, πανδημίες και χίλια δυο αλλά που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι παίζεις επιτραπέζιο και δεν ξέρεις τι κάρτα θα τραβήξεις.
Τέλος, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την ιδιοσυγκρασία μεγάλης μερίδας του λαού μας με τους οποίους θα πρέπει να έχεις δοσοληψίες. Σοβαρή μερίδα Ελλήνων είναι απο κακοί στις συναλλαγές τους έως και απατεώνες. Η τεμπελιά επίσης ειναι στο dna των περισσότερων. Ακόμα, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να έρθεις σε νταραβερι με πολλούς Αλβανούς εξαιτίας του οτι οι Έλληνες δεν πετάνε την σκούφια τους για δουλειά και εδώ δεν χρειάζεται να εξηγήσω περισσότερα.
Οπότε όχι, δεν αξίζει να κανείς επιχείρηση στην Ελλάδα για κανένα λόγο. Η καλύτερη φάση είναι να χωθείς δημόσιο να τα ξύνεις και να φεύγεις για τριημεράκια κάθε λίγο και λιγάκι αφού οι αργίες κολλάνε μαγικά με διάφορες απεργίες ακριβώς για τον παραπάνω λόγο.
Ή να ψαχτείς με επιδόματα, τίποτα μκο, ή καμία παπατζα σχετική με το νεο-χίπικο γίγνεσθαι που ειναι της μόδας.
