Φτάσαμε Σάββατο απόγευμα προς βραδάκι, προλάβαμε για καμιά ώρα το φως της ημέρας κάτι που βοήθησε να δούμε καλύτερα τον χώρο και να κάνουμε καμιά βόλτα πιο άνετα. Ο χώρος αρκετά καλός και βολικός μιας και ήταν πολύ κοντά από το κέντρο της Αθήνας. Το πάρκο ωραίο αν και εγκαταλελειμμένο σε μερικά σημεία του. Επίσης στα θετικά της ώρας που φτάσαμε το ότι έβλεπες πολλές μαμάδες με τα παιδάκια τους κάτι που έκανε πιο ευχάριστη και πολύχρωμη την ατμόσφαιρα.
Τώρα σχετικά με την οργάνωση και το φεστιβάλ. Καλή η προσπάθεια που γίνεται από τους Ηλιόσπορους και παρόλο που ένα τέτοιο φεστιβάλ έχει πάρα πολλές απαιτήσεις, κατάφεραν να στηθούν τρεις σκηνές με αρκετά ικανοποιητικό ήχο, να τοποθετηθούν κάδοι σκουπιδιών σε πολλά σημεία, να τοποθετηθούν χημικές τουαλέτες, να βρεθεί συγκεκριμένος χώρος για το camping και τα περίπτερα κλπ κλπ.
Πάμε τώρα στα άσχημα... Με το που σκοτεινιάζει αρχίζει και μαζεύεται πολύς κόσμος (το μέρος ίσως να παραήταν μικρό για τον κόσμο που μαζεύτηκε). Η ποιότητα του κόσμου κάτω του μετρίου, ίσως αυτό να οφείλεται πέρα βέβαια από το περιεχόμενο του φεστιβάλ και στις μουσικές επιλογές του. Είναι σαν να βλέπεις όλους τους χίπιδες και κάγκουρες της Αθήνας μαζεμένους. Μάλιστα νιώθεις ότι πολλοί από αυτούς επιδίδονται σε έναν διαγωνισμό κλασίματος, όποιος γίνει πιο λιώμα είναι και ο μεγαλύτερος μάγκας. Αντί το φεστιβάλ να γίνει η αφετηρία για να απασχολήσει-ενημερωθεί περισσότερος κόσμος με το θέμα της κάνναβης, αυτό που βλέπεις τελικά είναι ένα πάρτυ χίπιδων και κάγκουρων που δεν σέβονται καν τον χώρο ή την προσπάθεια των διοργανωτών (κουτάκια μπύρας και κάθε λογής σκουπίδια πεταμένα γιατί... εμείς πίνουμε και στα αρχίδια μας όλα ρε φίλε). Επίσης αυτό με τους πάγκους τείνει να μετατρέψει το φεστιβάλ σε πανηγύρι. Βασικά πανηγύρι κάνναβης έπρεπε να λέγεται. Όλους αυτούς που βλέπεις σε διάφορα νησιά να πουλάνε χαϊμαλιά και διάφορα σκουλαρίκια, τους πετυχαίνεις εκεί όλους μαζεμένους. Τύποι πουλάνε σπιτικά σάντουιτς, λουκουμάδες, σούπες, τσάγια, κρέπες κλπ κλπ και λες οκ ωραία θα είναι αλλά μετά βλέπεις την καθαριότητα του τύπου που τα πουλάει και αναρωτιέσαι για την καθαριότητα του σπιτιού και της μαγειρικής του (τελικά δεν δοκίμασα τίποτα έφαγα βρώμικο απ' έξω...).
Με λίγα λόγια πιστεύω ότι έχει γκετοποιηθεί τελείως η φάση, κάθε χρόνο παίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, μαζεύεται όλο και χειρότερος κόσμος και θεωρώ ότι το φεστιβάλ δεν προσφέρει τίποτα στον αντιαπαγορευτικό αγώνα, μάλλον το αντίθετο, δίνει το δικαίωμα στον κάθε κομπλεξικό να πει για τους βρομιάρηδες που πίνουν μπάφους και αφήνουν ένα πάρκο μπουρδέλο. Ίσως για αυτούς τους λόγους να θεωρώ το πρώτο φεστιβάλ που είχε γίνει (στο πάρκο ελευθερίας) το καλύτερο μέχρι τώρα.