Παν… μέτρον άριστον. Σοφοί οι πρόγονοί μας, αλλά όπως φαίνεται είναι ελάχιστοι οι απόγονοί τους που μπορούν να τους αντιληφθούν, που έχουν τη δυνατότητα αλλά και τη διάθεση να αλλάξουν τις όποιες στρατηγικές έχουν χαράξει και ακολουθούν εδώ και χρόνια με βάση τις όποιες συμφωνίες, συμμαχίες, συμπάθειες ή αντιπάθειες μπορεί να έχουν.
Κι αν αυτό θα μπορούσε να είναι «κατανοητό» για κάποιους «ιδιώτες», δεν είναι ούτε στο ελάχιστο ανεκτό όταν αφορά επαγγελματίες (με ή χωρίς εισαγωγικά) που υποτίθεται έχουν αναλάβει, έστω και αυτόκλητα, την ενημέρωση - και μάλιστα αντικειμενική (!) - του κόσμου…
Δεν μπορεί να υπάρχει ανοχή στην μεροληπτική «μεταχείριση» ειδήσεων, στην επιλεκτική και υπερβολική προβολή κάποιων αμφισβητούμενων γεγονότων με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων και τη σαφή προσπάθεια «ισοφάρισης» (!) που γίνεται, μετά τα γεγονότα της Σουρωτής που προκάλεσαν την αγανάκτηση αλλά ταυτόχρονα και τον χλευασμό και την περιφρόνηση όλης της φίλαθλης - και όχι μόνο - Ελλάδας.
Κι για ν’ αποφύγουμε τις γενικολογίες, ο λόγος περί του Πετρουλάκη και της εφημερίδας του η οποία αφού έκανε το… καθήκον της και αναφέρθηκε στα γεγονότα της Σουρωτής, έσπευσε με την πρώτη ευκαιρία που δημιουργήθηκε (…με όλη τη σημασία της λέξης) να υπερθεματίσει για κάτι, για το οποίο η παραπληροφόρηση ήταν πάλι στην ημερήσια διάταξη.
Αφού λοιπόν τα 30-40 άτομα του Σουπερ 3 Βότση, για τα οποία μας ενημέρωσε μέσω του ραδιοφώνου του ότι επιτέθηκαν στον Αλεξανδρίδη, έγιναν 4 ή 5 τα οποία βρισκόταν έξω στο δρόμο και αφού η κωλοτούμπα ολοκληρώθηκε με επιτυχία, όπως συμβαίνει συχνά άλλωστε, γίναμε τώρα και μάρτυρες της βαθιάς ανησυχίας του «συγκροτήματος Πετρουλάκη» για τη βία και για τα «γεγονότα» που λαμβάνουν χώρα.
Ας κοιτάξουν, εκεί στο συγκρότημα, πρώτα ν’ αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες και μετά να εξαγγέλλουν (!) τρόπους δράσης για την αντιμετώπιση της βίας. Ας κοιτάξουν πρώτα να έχουν το σθένος να ονοματίζουν (και φυσικά δεν εννοούμε με… ονοματεπώνυμα) τους υπεύθυνους των επεισοδίων και να μη κρύβονται πίσω από το δαχτυλάκι τους. Ας φρόντιζαν να μη παρείχαν τόσα χρόνια την «ασυλία της ανωνυμίας» στη μερίδα αυτή των φιλάθλων του παοκ.
Ας έβγαιναν να «μιλήσουν» για τα Μαυροσκούφια και όχι ν’ αναφερόταν πάλι σε.. άγνωστους, ας κατονόμαζαν την συλλογική προέλευση αυτών που έκαψαν μαγαζιά και λεηλάτησαν περίπτερα (!) έξω από το «Κλ. Βικελίδης» όταν όλοι λείπαμε στη Λιβαδειά, ας έδειχναν την ίδια… ιερή αγανάκτηση μετά τη θρασύδειλη επίθεση οπαδών του παοκ σε γυναικόπαιδα στη «Σουρωτή» και να μην αρκούνταν σε αόριστες αναφορές για… «Έγκλημα από δολοφόνους κατά του Αθλητισμού», σ’ ένα κομμάτι του πρωτοσέλιδου τους
Ας είχαν την ίδια διάθεση, για ανάλογα με το «περί Αλεξανδρίδη» πρωτοσέλιδα, όταν δέχθηκαν επίθεση οι παίκτες του ΑΡΗ Μάσεϊ και Ράιτ μέσα στο αυτοκίνητό τους παραμονές του αγώνα μπάσκετ παοκ-ΑΡΗΣ στο Κρατικό της Πυλαίας και να μη το «έθαβαν» το γεγονός σε μία ελάχιστη απλή αναφορά στην άκρη της σελίδας, ίσα-ίσα για να βγουν από την… υποχρέωση.
Οι συγκρίσεις είναι συντριπτικά εναντίον τους και θα έπρεπε να έχουν την ευθιξία να μην προσπαθούν να βγουν τιμητές και προστάτες της… ηρεμίας της πόλης.
Οι ευκαιρίες τούς δόθηκαν - και πολλές μάλιστα - στο παρελθόν.
Τις κλώτσησαν επιδεικτικά με την αδιαφορία που επέδειξαν.
Τώρα, όσο και να προσπαθούν, δεν μπορούν να πείσουν ότι τα δάκρυά τους δεν είναι κροκοδείλια…
