Ρε μάγκες γιατί να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε down the memory lane? Είναι αλήθεια ότι ο Άρης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, αλλά μέχρι εκεί. Όπως και η Γιουγκοπλάστικα , η οποία δεν υφίσταται πια σαν ομάδα, και η Βαρέζε, η οποία παλεύει να μείνει στην Α' Ιταλίας, είναι μεγάλο κομμάτι του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Το μπάσκετ πλέον το φτιάχνουν τα λεφτά και τα σωστά τμήματα υποδομής. Γιατί ο Παύλος και ο Θανάσης δεν χώνουν απλά λεφτά. Τα χώνουν διαχρονικά και με σύστημα. Να μην ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός έχει το ίδιο τεχνικό επιτελείο εδώ και 7 χρόνια, ενώ είχε πάντα ένα πολύ λογικό salary cap. Μόνο φέτος το παραέκαναν τα αφεντικά, λόγω του Final Four που γίνεται στην Αθήνα. Την ίδια στιγμή, ο Κόκκαλης τα έχωσε δυο χρονιές, και όταν ο γαύρος πήρε τα καλαβρέζικα μελάτα , το μπάσκετ του Ολυμπιακού έπεσε από μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες, σε επίπεδο σφαλιάρας, με μεγάλους παίκτες όπως Ζορόφσκι και Γκόρενς για "σταρ".
Την ίδια στιγμή επίσης, η Μπαρτσελόνα βγάζει παίκτες όπως ο Γκασόλ από τα τμήματα υποδομής, ενώ όλη η Λιθουανία είναι ένα φυτώριο απίστευτων ταλέντων.
Που καταλήγω? Ο Άρης τότε ήταν όντως μεγάλη ομάδα. Αλλά μεγάλη ομάδα λόγω Γκάλη (που έμαθε μπάσκετ στην Αμερική), και Γιαννάκη (που έμαθε μπάσκετ στη Νίκαια). Τέλος. Παίκτες καλούς είχε και άλλους εώς πολύ καλούς, αλλά όλος ο ιστορικός Άρης ήταν αυτοί οι δύο. Και επειδή ομάδα με όραμα και λεφτά ΔΕΝ είναι, βλέπετε που είναι τώρα. Μια μεγάλη ομάδα, ναι, αλλά που έχει να πάρει πρωτάθλημα ΠΑΡΑ πολλά χρόνια. Βέβαια τα τελευταία χρόνια έχει ένα κύπελλο παραπάνω από τον Ολυμπιακό , άρα μάλλον αυτό τον κάνει τρίτη ομάδα στην Ελλάδα.
(και δύο ευρωπαϊκά κύπελλα, μην ξεχνιόμαστε)
Τα σέβη μου μάγκες
