Επισκέπτης
σε αυτό συμφωνούμε...είχε και ένα καλό βέβαια ο κομμουνισμός....έφερε τέτοια εξαθλίωση στους λαούς του πρώην κομμουνιστιού μπλοκ που μετά την κατάρρευση του γεύτηκε η πούτσα μας στο Ελλάντα άφθονο μουνί!
σε αυτό συμφωνούμε...είχε και ένα καλό βέβαια ο κομμουνισμός....έφερε τέτοια εξαθλίωση στους λαούς του πρώην κομμουνιστιού μπλοκ που μετά την κατάρρευση του γεύτηκε η πούτσα μας στο Ελλάντα άφθονο μουνί!
Επισκέπτης
έφερε τέτοια εξαθλίωση στους λαούς του πρώην κομμουνιστιού μπλοκ που μετά την κατάρρευση του γεύτηκε η πούτσα μας στο Ελλάντα άφθονο μουνί!
[size=16pt]Η μεγάλη ατυχία μας ήταν που δεν κέρδισαν οι κομμουνιστές και στην Ισπανία.[/size]
[size=14pt]Θα γαμούσαμε και μεσογειακες μουνάρες με 20€.[/size]
Γουστάρω τρελά σπανιόλες.
Ενώ τώρα μόνο ξανθιές βόρειες γαμάμε ...
petroskonstantinou17
Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Αυγ 2010
- Μηνύματα
- 5.818
- Like
- 5
- Πόντοι
- 66
Για να πουμε μια αληθεια ποιο ευκολο ηταν να επιβληθει ο κομμουνισμος στην ιταλια δια των εκλογων με το 50... με τα τεραστια ποσοστα που ειχαν τα αριστερα κομματα...
Σε χαλανε οι ιταλιδες, λακη?
http://[URL unfurl="true"]www.adonisgeorgiadis.gr/images/stories/articles/epoxa.jpg[/img[/URL]]
Κουμουνια...μην φατε το βραδυ... :2funny:
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
χάρηκες λαοτζίκο;
δε θα χει θέσεις στο δημόσιο να βολευτείς, όμως!!!
δε θα χει θέσεις στο δημόσιο να βολευτείς, όμως!!!
petroskonstantinou17
Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Αυγ 2010
- Μηνύματα
- 5.818
- Like
- 5
- Πόντοι
- 66
χάρηκες λαοτζίκο;
δε θα χει θέσεις στο δημόσιο να βολευτείς, όμως!!!
φτανει που βολευτηκες εσυ...
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
φτανει που βολευτηκες εσυ...
μπα; δεν είμαι εφοπλιστής (copyright γαμεμακης);
υπαλληλάκο, γλείψε όσο είναι καιρός!!!
Επισκέπτης
apolyto_arseniko
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 2 Μαρ 2008
- Μηνύματα
- 77.469
- Like
- 200
- Πόντοι
- 866
ελα ρε λακη τυπε
petroskonstantinou17
Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Αυγ 2010
- Μηνύματα
- 5.818
- Like
- 5
- Πόντοι
- 66
Λακη, θα πω κατι που ισως σου φανει παραδοξο...μην βγαζουμε χολη ενος πτωματος (κυριολεκτικος), ας τον κρινει ο θεος... ειναι μικροψυχια να βριζουμε ενα νεκρο...ας το κανουν τα κομμουνια που βριζανε τον Αγιο Αυγουστινο πριν λιγους μηνες
Επισκέπτης
Eυχάριστο να βλέπει κανείς την μεγαλοψυχία σας.....αντίθετα με τα κακά κομμούνια που δεν έχουν ίχνος αυτής.
Επισκέπτης
Για το Κύρκο ίσως είναι υπερβολή.
Για το Φλωράκη όμως και τον Ανδρέα
τίποτε δεν είναι υπερβολή.
Επισκέπτης
Λάκη εσένα σε τί ακριβώς σε βλάψαν κ ενοχλήσαν αυτοί οι τρεις;;;
Εκτός από το ιδεολογικό σου κόλλημα....
Επισκέπτης
Έχω μακρινούς προγόνους συγγενείς, που δολοφονήθηκαν από το Χαρίλαο Φλωράκη (στο συμμοριτοπόλεμο).
Γι'αυτό χέζω στον τάφο του.
Όσο για τον Ανδρέα , με έβλαψε οικονομικά με άπειρους τρόπους.
Αυτός και οι διάδοχοί του.
Και ένοιωσα ατέλειωτη αηδία από το κομματικό κατεστημένο που δημιούργησε
στα πανεπιστήμια , όπου σπούδαζα επί 10 χρόνια (2 πτυχία).
Όταν θα ψοφήσει ο Σημίτης
θα κεράσω δύο καφάσια Oban σε φίλους, φίλους των ουίσκι.
Επισκέπτης
Καλά κ η άλλη μεριά έχασε συγγενείς στον εμφύλιο από τους ''πατριώτες''....δεν πιστεύεις στην εθνική συμφιλιώση να υποθέσω ε;
Έχεις γράψει αμέτρητες φορές για τα ατελείωτα πλούτη σου,που να μην σε είχε βλάψει κιόλας
o Αντρέας Παπανδρέου......
Για τον Κύρκο δεν είπες.
Htso
Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Ιουν 2009
- Μηνύματα
- 237
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
Πέτρο δημοκρατία έχουμε και καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει την άποψη του για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του...και ο εκάστοτε συνομιλιτής έχει το δικαίωμα να διαφωνήσει χωρίς εμπαθεια φυσικά γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν είναι υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου...αλλά έχει την 'υποχρέωση'' να στιρήζει το δικαίωμα του καθένα να εκφράζει ελεύθερα την αποψή του...Για παράδειγμα κάποιοι θεωρούν τον Κύρκο μεγάλο πολιτικό που άφησε ιστορία..εγώ προσωπικά όπως έγραψα τον θεωρώ ένα τίποτα...όμως εγώ δεν υπήρξα εμπαθής προς την γνώμη αυτών που τον θεωρούν μέγα πολιτικό σε αντίθεση με αυτούς τους κάποιους που στέκονται με εμπάθεια απένταντι στην γνώμη του τίποτα...ποιός τελικά εφαρμόζει την δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου?
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
Tα διδάγματα του Λεωνίδα
του Σταύρου Θεοδωράκη 29/08/2011
Ιούνιος 2011. Τον άφησα στο κρεβάτι. Η κουβέντα μας είχε κρατήσει πολύ. Ώρες ολόκληρες. Με παύσεις βέβαια. «Σταύρο τελειώσαμε» μου είπε κάποια στιγμή και έκανα σήμα στις κάμερες να κλείσουν. Η κυρία Ελένη, η γυναίκα από την Μολδαβία που τον φρόντιζε τα τελευταία χρόνια, οδήγησε το καρότσι στο υπνοδωμάτιο. Από τον Φεβρουάριο δεν περπατούσε. Ξάπλωσε και με χαιρέτησε. Έκανα δυο βήματα, ότι φεύγω τάχα και έμεινα από μακριά να τον παρατηρώ. Ένα παλιό κρεβάτι, μια όμορφη λευκή κουβέρτα, βιβλία στο κομοδίνο, φωτογραφίες. Οι γιοί του, ο Μιχάλης, ο Μίλτος, η γυναίκα του η Καλλί. Ο νους μου πήγε σε μια άλλη μεγάλη συνάντηση μας. Νοέμβριος του 1995. Λίγους μήνες πριν (τον Αύγουστο του 94) την είχε χάσει. 45 χρόνια μαζί. «Ασήκωτη η μοναξιά. Τα βράδια η απουσία της είναι πολύ βαριά». Τότε μου είχε φτιάξει μόνος του καφέ στο μπρίκι. Μου τον έβαλε σε ένα φλιτζανάκι με το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Το έχω κλέψει από τις Βρυξέλλες». Γελάσαμε τόσο που ο Μπομπόνης, ο αγαπημένος του γάτος, ταράχθηκε και χώθηκε στην αγκαλιά του. «Άκου φίλε... γράψε για την τρυφερότητα» μου γύρισε ξαφνικά την κουβέντα. Έτσι του άρεσε. Εκεί που σου μιλούσε για τα πολιτικά, άρχιζε τα «ποιητικά» του. «Χωρίς την τρυφερότητα δεν έχεις τίποτα. Τα χάνεις όλα. Είναι αναγκαία όσο ο αέρας».
Τώρα και ο Μπομπόνης έχει φύγει. 17 Ιουνίου ημέρα Παρασκευή ήταν η τελευταία μας συνάντηση. Λίγο θυμωμένος με κάποιους συντρόφους του που «δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον εγωισμό και τη βλακεία». (…) «Αυτά τα λαϊκίστικα περί ανυπακοής και απειθαρχίας τα έλεγε και ο Μουσολίνι».
Καθόλου θυμωμένος όμως με τον Μίκη. «Ο Μίκης είναι Μίκης, ό,τι και να κάνει του το συγχωράμε», μου έκλεισε το μάτι.
Κάθετε φρεσκοξυρισμένος απέναντι μου, αδυνατισμένος αλλά αν εξαιρέσεις ότι μιλάει λίγο πιο σιγά είναι ο ίδιος ο Λεωνίδας που αγαπήσαμε. Ο Λεωνίδας που διδάσκει.
Θυμάστε την Ελλάδα τον χειμώνα του 95; Ο Αντρέας άρρωστος, η Δήμητρα «πρωθυπουργός»… Μου έλεγε λοιπόν τότε: «Έχουν έρθει στο προσκήνιο οι φαύλοι, οι αυλικοί, οι μάγοι, οι σατανιστές, οι ραγιάδες, οι υποτακτικοί. Παπάδες και γονυκλισίες και βουλιάζει το ρωμέικο. Να πιάσουμε τις πέτρες και να τους κυ νηγήσουμε. Άμετε στο διάολο. Λες και μας προετοιμάζουν ένα νέο μεσαίωνα».
Στο διαμέρισμα του στα Εξάρχεια στην οδό Καλλιδρομίου - αγορασμένο με δάνειο από το Ταμείο Παρακαταθη κών και Δανείων - νόμιζες ότι μένει ένας φτωχός διανοούμενος και όχι ένας πολιτικός.
Μπρίκια κρεμασμένα από καρφιά στους τοί χους, ντοσιέ με αποκόμματα, βιβλία (ελ ληνικά και ξένα, φτη νά και ακριβά), μπουκαλάκια, θερμαινόμενα σώματα, ένας ξύλινος Δον Κιχώτης. «Το 'φερε δώρο ένας σύντροφος από την Αρμενία. Ήμουν τότε γραμματέας».
Ελενίτ και φθαρμένοι καναπέδες σε μια γωνιά της βεράντας, για να βλέπει υπό γωνία, το λόφο του Στρέφη.
«Είναι το πιο ωραίο σημείο του σπιτιού. Το έφτιαξε η γυναίκα μου. Εδώ καθόμασταν».
«Αν και άνθρωπος των σαλονιών τα κατα φέρνατε μια χαρά και μακριά από αυτά», προσπάθησα τότε (το 95 λέμε) να τον πειράξω «θυμίζοντας» την φράση του Ανδρέα Πα πανδρέου περί σαλονάτων αριστερών. Παύση. «Εκείνο το βράδυ γύρισα στο σπίτι και είπα στη γυναίκα μου, «είμαι ο δούκας του Λονγκ Άιλαντ». Με κοίταξε παραξενεμένη. Είμαι ο δούκας του Λονγκ Άιλαντ, της ξαναείπα, και εσύ είσαι η δούκισσα του Λονγκ Άιλαντ».
«Λόνγκ Άιλαντ – Μακρόνησος» μου είπε συλλαβιστά μήπως και καταλάβω.
«Και ο συνέταιρος σας ο Φλωράκης, ποιος δούκας ήταν;», συνέ χισα εγώ στο ίδιο πνεύμα.
«Ο Χαρίλαος», επα νέλαβε, κουνώντας το κεφάλι του. «Ήταν δύ σκολο για τα κόμμα τα μας να δημιουρ γήσουν το ΣΥΝασπισμό. Έπρεπε να ξε περάσουν τους εαυ τούς τους. Πήγαινα σπίτι του τότε που η "Αυριανή" έγραφε για την χλιδή και τις βίλες. Μαζί τρώγαμε τα βράδια -με κρατούσε για παρέα- και μοιρα ζόμασταν το φαγητό που έστελναν οι αδελ φές του. Ο ίδιος έπλενε τα πιάτα. Καμιά φο ρά και εγώ».
«Αυτά, όταν δεν τρώγατε ντολμαδάκια», συ νέχισα να τον «τσιγκλάω».
«Ντολμαδάκια φάγαμε μια φορά. Γιατί μια, φορά πήγαμε στο σπίτι του Μητσοτάκη στην Γλυφάδα. Αλλά έγραφαν μέχρι και για δική μου αρ γυρώνητη σχέση με τη CΙΑ. Είχαν ξεση κώσει τον κόσμο. Με απειλούσαν στο σπίτι, στο δρόμο. Και δεν βρέθηκε κανείς να πει φτάνει η αθλιότητα. Σταματήστε!».
Για το «'89» ο Λεωνίδας, Κύρκος μπορεί να μιλάει ώρες. Να τα εξηγήσει όλα να μην αφήσει σύννεφα. Για το'89 και το «Μακεδονικό». «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού» τον «τρέλανε». Το έκανε και βιβλίο. «Είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος», έχει αντιγράψει την φράση του Ταλεϊράνδου στην πρώ τη σελίδα του βιβλίου του.
«Η Ελλάδα είναι ένας τόπος χαμένων ευκαιριών» έλεγε συχνά. «Ένας τόπος που κυριαρχεί η γελοιότητα. Αν ήξερε ο φουκαράς ο Ρωμιός πόσο γελοίοι έχουμε γίνει. Δεν το ξέρει. Του το κρύβουμε. (…) Είμαστε έτοιμοι να διαπράξουμε τα χειρό τερα εγκλήματα κατά του τόπου μας και να αποδώσουμε την ευθύνη σε κάποιους τρί τους. Σε κάποιους ανθέλληνες. Ενώ οι χει ρότεροι ανθέλληνες είμαστε εμείς. Η Ελλά δα των αεριτζήδων».
Δεν υπάρχει πουθενά φως; Τον ρωτούσα. «Υπάρχει. Δέκα Γραμματικάκηδες ανασταίνουν την Ελλάδα και υπάρχουν πολλοί Γραμματικάκη δες, αλλά τους πατούν και εκείνοι αποσύρο νται». Ούτε που θυμάμαι γιατί είχε επιλέξει τότε τον Γιώργη Γραμματικάκη για παράδειγμα… θα ήταν τότε Πρύτανης της Κρήτης. «Είναι σαν να έχεις Δομάζους και να τους κρατάς στον πάγκο. Και να παίζεις με παί κτες κλωτσοπατινάδας. Και Δομάζοι υπάρ χουν - δεν είναι του μυαλού μου. Μόνο είναι στο περιθώριο... δεν είναι σε αυλές. Και εδώ οι αυλικοί κάνουν παιχνίδι».
«Στο σημε ρινό μασκαριλίκι μας οδήγησε η θεωρία για ισχυρές αυτοδύναμες κυβερνήσεις» επέμενε. «Να μάθουμε την τέχνη να συνεργαζόμαστε. (…) Εγώ είμαι σφουγγάρι. Άλλοι είναι πέτρα. Ξερνάνε. Εγώ γονιμοποιώ ό,τι ρουφάω».
Μιλώντας για πρωθυπουργούς, όταν έφτανε στον Σημίτη, ο τόνος της φωνής του άλλαζε. «Στα χρόνια του συμμαζεύτηκε αρκετά η χώρα. Ο τόπος μας χρειάζεται έναν μεγάλο εκσυγχρονισμό. (…) Τον όρο εκσυγχρονισμό τον χρησιμοποίησε πρώτα το ΚΚΕ εσωτερικού, δεν είναι όμως ένας όρος ουδέτερος. Εγώ θέλω έναν αριστερό εκσυγχρονισμό».
Ξαναδιαβάζω τις φράσεις του και μένω ενεός! «Έχεις λεφτά, υπάρχεις. Δεν έχεις, είσαι τελειωμένος. Αυτό προσπαθούν να μας πουν. Ως πότε, όμως οι πεινασμένοι θα βλέπουν στην τηλεό ραση τους χορτά τους και δεν θα μιλούν; Θα σηκωθούν και θα ζητήσουν μερίδιο στα πλούτη. (…) Επαναστάσεις, ανατροπές, εξεγέρσεις. (…) Οι υπή κοοι που θέλουν να γίνουν πολίτες. Οι άνεργοι που θέλουν να δουλέψουν. Οι απο κλεισμένοι που θέλουν να συμμετέχουν. Οι νέ οι που θέλουν να δημιουργήσουν».
Και τώρα στην τελευταία μας συνάντηση του θυμίζω τα προφητικά του λόγια αλλά αυτός αντί να υπερηφανευτεί κουνάει το κεφάλι του απογοητευμένος. «Θα σωθούμε;» τον ρωτώ σαν σχολιαρόπαιδο. «Αν βρεθεί ένα νέο εθνικό όραμα, μπορεί. Τα μνημόνια από μόνα τους δεν σε σώζουν. Χρειάζεται να σηκωθεί το Έθνος. Αλλά ποιος θα το σηκώσει;».
ΥΓ: Οι φράσεις εντός εισαγωγικών είναι από συνεντεύξεις που μου έχει παραχωρήσει ο Λεωνίδας Κύρκος. Η μια από αυτές δημοσιεύθηκε στο «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» τον Νοέμβριο του 1995. Μια άλλη δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη. Δόθηκε την Παρασκευή 17 Ιουνίου. Ήταν η τελευταία συνάντηση του Λεωνίδα Κύρκου με δημοσιογράφο. Αποσπάσματά της θα δημοσιευθούν στα «Νέα» το Σάββατο 3 Σεπτέμβρη και θα προβληθούν κάποια στιγμή και στη τηλεόραση.
του Σταύρου Θεοδωράκη 29/08/2011
Ιούνιος 2011. Τον άφησα στο κρεβάτι. Η κουβέντα μας είχε κρατήσει πολύ. Ώρες ολόκληρες. Με παύσεις βέβαια. «Σταύρο τελειώσαμε» μου είπε κάποια στιγμή και έκανα σήμα στις κάμερες να κλείσουν. Η κυρία Ελένη, η γυναίκα από την Μολδαβία που τον φρόντιζε τα τελευταία χρόνια, οδήγησε το καρότσι στο υπνοδωμάτιο. Από τον Φεβρουάριο δεν περπατούσε. Ξάπλωσε και με χαιρέτησε. Έκανα δυο βήματα, ότι φεύγω τάχα και έμεινα από μακριά να τον παρατηρώ. Ένα παλιό κρεβάτι, μια όμορφη λευκή κουβέρτα, βιβλία στο κομοδίνο, φωτογραφίες. Οι γιοί του, ο Μιχάλης, ο Μίλτος, η γυναίκα του η Καλλί. Ο νους μου πήγε σε μια άλλη μεγάλη συνάντηση μας. Νοέμβριος του 1995. Λίγους μήνες πριν (τον Αύγουστο του 94) την είχε χάσει. 45 χρόνια μαζί. «Ασήκωτη η μοναξιά. Τα βράδια η απουσία της είναι πολύ βαριά». Τότε μου είχε φτιάξει μόνος του καφέ στο μπρίκι. Μου τον έβαλε σε ένα φλιτζανάκι με το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Το έχω κλέψει από τις Βρυξέλλες». Γελάσαμε τόσο που ο Μπομπόνης, ο αγαπημένος του γάτος, ταράχθηκε και χώθηκε στην αγκαλιά του. «Άκου φίλε... γράψε για την τρυφερότητα» μου γύρισε ξαφνικά την κουβέντα. Έτσι του άρεσε. Εκεί που σου μιλούσε για τα πολιτικά, άρχιζε τα «ποιητικά» του. «Χωρίς την τρυφερότητα δεν έχεις τίποτα. Τα χάνεις όλα. Είναι αναγκαία όσο ο αέρας».
Τώρα και ο Μπομπόνης έχει φύγει. 17 Ιουνίου ημέρα Παρασκευή ήταν η τελευταία μας συνάντηση. Λίγο θυμωμένος με κάποιους συντρόφους του που «δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον εγωισμό και τη βλακεία». (…) «Αυτά τα λαϊκίστικα περί ανυπακοής και απειθαρχίας τα έλεγε και ο Μουσολίνι».
Καθόλου θυμωμένος όμως με τον Μίκη. «Ο Μίκης είναι Μίκης, ό,τι και να κάνει του το συγχωράμε», μου έκλεισε το μάτι.
Κάθετε φρεσκοξυρισμένος απέναντι μου, αδυνατισμένος αλλά αν εξαιρέσεις ότι μιλάει λίγο πιο σιγά είναι ο ίδιος ο Λεωνίδας που αγαπήσαμε. Ο Λεωνίδας που διδάσκει.
Θυμάστε την Ελλάδα τον χειμώνα του 95; Ο Αντρέας άρρωστος, η Δήμητρα «πρωθυπουργός»… Μου έλεγε λοιπόν τότε: «Έχουν έρθει στο προσκήνιο οι φαύλοι, οι αυλικοί, οι μάγοι, οι σατανιστές, οι ραγιάδες, οι υποτακτικοί. Παπάδες και γονυκλισίες και βουλιάζει το ρωμέικο. Να πιάσουμε τις πέτρες και να τους κυ νηγήσουμε. Άμετε στο διάολο. Λες και μας προετοιμάζουν ένα νέο μεσαίωνα».
Στο διαμέρισμα του στα Εξάρχεια στην οδό Καλλιδρομίου - αγορασμένο με δάνειο από το Ταμείο Παρακαταθη κών και Δανείων - νόμιζες ότι μένει ένας φτωχός διανοούμενος και όχι ένας πολιτικός.
Μπρίκια κρεμασμένα από καρφιά στους τοί χους, ντοσιέ με αποκόμματα, βιβλία (ελ ληνικά και ξένα, φτη νά και ακριβά), μπουκαλάκια, θερμαινόμενα σώματα, ένας ξύλινος Δον Κιχώτης. «Το 'φερε δώρο ένας σύντροφος από την Αρμενία. Ήμουν τότε γραμματέας».
Ελενίτ και φθαρμένοι καναπέδες σε μια γωνιά της βεράντας, για να βλέπει υπό γωνία, το λόφο του Στρέφη.
«Είναι το πιο ωραίο σημείο του σπιτιού. Το έφτιαξε η γυναίκα μου. Εδώ καθόμασταν».
«Αν και άνθρωπος των σαλονιών τα κατα φέρνατε μια χαρά και μακριά από αυτά», προσπάθησα τότε (το 95 λέμε) να τον πειράξω «θυμίζοντας» την φράση του Ανδρέα Πα πανδρέου περί σαλονάτων αριστερών. Παύση. «Εκείνο το βράδυ γύρισα στο σπίτι και είπα στη γυναίκα μου, «είμαι ο δούκας του Λονγκ Άιλαντ». Με κοίταξε παραξενεμένη. Είμαι ο δούκας του Λονγκ Άιλαντ, της ξαναείπα, και εσύ είσαι η δούκισσα του Λονγκ Άιλαντ».
«Λόνγκ Άιλαντ – Μακρόνησος» μου είπε συλλαβιστά μήπως και καταλάβω.
«Και ο συνέταιρος σας ο Φλωράκης, ποιος δούκας ήταν;», συνέ χισα εγώ στο ίδιο πνεύμα.
«Ο Χαρίλαος», επα νέλαβε, κουνώντας το κεφάλι του. «Ήταν δύ σκολο για τα κόμμα τα μας να δημιουρ γήσουν το ΣΥΝασπισμό. Έπρεπε να ξε περάσουν τους εαυ τούς τους. Πήγαινα σπίτι του τότε που η "Αυριανή" έγραφε για την χλιδή και τις βίλες. Μαζί τρώγαμε τα βράδια -με κρατούσε για παρέα- και μοιρα ζόμασταν το φαγητό που έστελναν οι αδελ φές του. Ο ίδιος έπλενε τα πιάτα. Καμιά φο ρά και εγώ».
«Αυτά, όταν δεν τρώγατε ντολμαδάκια», συ νέχισα να τον «τσιγκλάω».
«Ντολμαδάκια φάγαμε μια φορά. Γιατί μια, φορά πήγαμε στο σπίτι του Μητσοτάκη στην Γλυφάδα. Αλλά έγραφαν μέχρι και για δική μου αρ γυρώνητη σχέση με τη CΙΑ. Είχαν ξεση κώσει τον κόσμο. Με απειλούσαν στο σπίτι, στο δρόμο. Και δεν βρέθηκε κανείς να πει φτάνει η αθλιότητα. Σταματήστε!».
Για το «'89» ο Λεωνίδας, Κύρκος μπορεί να μιλάει ώρες. Να τα εξηγήσει όλα να μην αφήσει σύννεφα. Για το'89 και το «Μακεδονικό». «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού» τον «τρέλανε». Το έκανε και βιβλίο. «Είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος», έχει αντιγράψει την φράση του Ταλεϊράνδου στην πρώ τη σελίδα του βιβλίου του.
«Η Ελλάδα είναι ένας τόπος χαμένων ευκαιριών» έλεγε συχνά. «Ένας τόπος που κυριαρχεί η γελοιότητα. Αν ήξερε ο φουκαράς ο Ρωμιός πόσο γελοίοι έχουμε γίνει. Δεν το ξέρει. Του το κρύβουμε. (…) Είμαστε έτοιμοι να διαπράξουμε τα χειρό τερα εγκλήματα κατά του τόπου μας και να αποδώσουμε την ευθύνη σε κάποιους τρί τους. Σε κάποιους ανθέλληνες. Ενώ οι χει ρότεροι ανθέλληνες είμαστε εμείς. Η Ελλά δα των αεριτζήδων».
Δεν υπάρχει πουθενά φως; Τον ρωτούσα. «Υπάρχει. Δέκα Γραμματικάκηδες ανασταίνουν την Ελλάδα και υπάρχουν πολλοί Γραμματικάκη δες, αλλά τους πατούν και εκείνοι αποσύρο νται». Ούτε που θυμάμαι γιατί είχε επιλέξει τότε τον Γιώργη Γραμματικάκη για παράδειγμα… θα ήταν τότε Πρύτανης της Κρήτης. «Είναι σαν να έχεις Δομάζους και να τους κρατάς στον πάγκο. Και να παίζεις με παί κτες κλωτσοπατινάδας. Και Δομάζοι υπάρ χουν - δεν είναι του μυαλού μου. Μόνο είναι στο περιθώριο... δεν είναι σε αυλές. Και εδώ οι αυλικοί κάνουν παιχνίδι».
«Στο σημε ρινό μασκαριλίκι μας οδήγησε η θεωρία για ισχυρές αυτοδύναμες κυβερνήσεις» επέμενε. «Να μάθουμε την τέχνη να συνεργαζόμαστε. (…) Εγώ είμαι σφουγγάρι. Άλλοι είναι πέτρα. Ξερνάνε. Εγώ γονιμοποιώ ό,τι ρουφάω».
Μιλώντας για πρωθυπουργούς, όταν έφτανε στον Σημίτη, ο τόνος της φωνής του άλλαζε. «Στα χρόνια του συμμαζεύτηκε αρκετά η χώρα. Ο τόπος μας χρειάζεται έναν μεγάλο εκσυγχρονισμό. (…) Τον όρο εκσυγχρονισμό τον χρησιμοποίησε πρώτα το ΚΚΕ εσωτερικού, δεν είναι όμως ένας όρος ουδέτερος. Εγώ θέλω έναν αριστερό εκσυγχρονισμό».
Ξαναδιαβάζω τις φράσεις του και μένω ενεός! «Έχεις λεφτά, υπάρχεις. Δεν έχεις, είσαι τελειωμένος. Αυτό προσπαθούν να μας πουν. Ως πότε, όμως οι πεινασμένοι θα βλέπουν στην τηλεό ραση τους χορτά τους και δεν θα μιλούν; Θα σηκωθούν και θα ζητήσουν μερίδιο στα πλούτη. (…) Επαναστάσεις, ανατροπές, εξεγέρσεις. (…) Οι υπή κοοι που θέλουν να γίνουν πολίτες. Οι άνεργοι που θέλουν να δουλέψουν. Οι απο κλεισμένοι που θέλουν να συμμετέχουν. Οι νέ οι που θέλουν να δημιουργήσουν».
Και τώρα στην τελευταία μας συνάντηση του θυμίζω τα προφητικά του λόγια αλλά αυτός αντί να υπερηφανευτεί κουνάει το κεφάλι του απογοητευμένος. «Θα σωθούμε;» τον ρωτώ σαν σχολιαρόπαιδο. «Αν βρεθεί ένα νέο εθνικό όραμα, μπορεί. Τα μνημόνια από μόνα τους δεν σε σώζουν. Χρειάζεται να σηκωθεί το Έθνος. Αλλά ποιος θα το σηκώσει;».
ΥΓ: Οι φράσεις εντός εισαγωγικών είναι από συνεντεύξεις που μου έχει παραχωρήσει ο Λεωνίδας Κύρκος. Η μια από αυτές δημοσιεύθηκε στο «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» τον Νοέμβριο του 1995. Μια άλλη δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη. Δόθηκε την Παρασκευή 17 Ιουνίου. Ήταν η τελευταία συνάντηση του Λεωνίδα Κύρκου με δημοσιογράφο. Αποσπάσματά της θα δημοσιευθούν στα «Νέα» το Σάββατο 3 Σεπτέμβρη και θα προβληθούν κάποια στιγμή και στη τηλεόραση.
petroskonstantinou17
Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Αυγ 2010
- Μηνύματα
- 5.818
- Like
- 5
- Πόντοι
- 66
Δημοκρατια ειναι λαστεξ και η παπαρηγα και ο κανταφι δημοκρατες λενε οτι ειναι....αλλα στην ουσια κρατουν μονο τα εξωτερικα γνωρισματα της δημοκρατιας... Γενικα η δημοκρατια ειναι ενα πολιτευμα που βολευει ενα λαο οταν αυτος εχει ενα επιπεδο...δυστυχως σημερα εχουν οχλοκρατια... Αλλο πραγμα να κρινουμε και να βριζουμε εαν προσωπο με τα λαθη...αλλα αλλο να επικροτει καποιος ενεργειες ιεροσυλιας στο μνημα που σκεπαζει ενα πτωμα..
memos@n
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Φεβ 2011
- Μηνύματα
- 28.726
- Like
- 22
- Πόντοι
- 366
και μετα ψαχνουμε απο που το κολλησε ο ΠΠος....
Επισκέπτης
