εγω παντως ξερω οτι οσο και να γκρινιαζουμε για τους πουστηδες και τις πουτανες δεν θα καταφερουμε τιποτα.....και δεν θελω μλκιες ουτε οι γυναικες χαθηκανε ουτε οι αντρες......αυτα ειναι δικαιολογιες για καπιους/οιες που δεν βρισκουνε γκομενα/ο.....οτι εχουνε αλλα ξει τα πργματα πολλυ ναι συμφωνω.....αλλα μην το ξεφτυλιζουμε κιολας...!!!!
Ναι, έχουν αλλάξει τα πράγματα και μαζί τους ... κι εμείς.Ας σκεφτούμε πως μεγάλωνε ένας άνθρωπος πριν αρκετά χρόνια, ας πούμε ο πατέρας ή ο παππούς μας...Το σίγουρο ήταν ότι η επιβίωση δεν ήταν εξασφαλισμένη.Για να έχι κανείς αυτά που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα, έπρεπε να μοχθήσει, να παλέψει, να αποτύχει, να προσπαθήσει, να καταβάλει κόπο δυσθεώρητο για μας, απλά και μόνο για να πιεί νερό από το πηγάδι, ή να ανάψει μια φωτιά να ζεσταθεί.Υπό αυτές τις συνθήκες, ο άνθρωπος (μόλις πριν λίγα χρόνια) σφυρηλατείτο (sic) να είναι πιο κοντά στην αρχέγονη φύση του και να κάνει με ευκολία αυτά που η φύση έχει εγγράψει στο DNA μας, να σχετίζεται, να παίρνει και να δίνει ΑΓΑΠΗ, να μπορεί να αναθρέψει απογόνους...Φέρνω στη μνήμη μου τον τρόπο με τον οποίο οι (χωρίς σπουδαία μόρφωση) γονείς μου μας μεγάλωσαν και παθαίνω πλάκα όταν διαπιστώνω ότι το έκαναν σα να ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, όπως και ο συγχωρεμένος ο παππούς μου (1899-1987) πολέμησε στη ΜΙΚΡΑΣΙΑ και το 40, θεωρώντας πως έκανε το αυτονόητο, γυρίζοντας και τις 2 φορές σπίτι του ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ. Τον θυμάμαι, στα 15 χρόνια που τον έζησα, ήρεμο, γαλήνιο και με το χαμόγελο στο στόμα...
Σήμερα, κι ενώ η επιβίωση είναι πια εξασφαλισμένη (το μόνο που παίζει είναι το μέγεθος της χλίδας) και έχοντας μεγαλώσει μαθημένοι να έχουμε τα πάντα με το πάτημα ενός κουμπιού (φως, θέρμανση, νερό, ψυχαγωγία), έχουμε ξεχάσει πως είναι να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις αντοχές του ΑΛΛΟΥ, πως είναι να δείχνεις ΑΝΟΧΗ σε μικροπράγματα αφήνοντας τον άλλο να εκδηλώνει τον εαυτό του (αγάπη είναι η δυνατότητα δύο πλασμάτων να είναι ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥΣ, φίλοι), έχουμε ξεχάσει πως είναι να...σχετίζεσαι...Αυτοπεριχαρακωμένοι πίσω από την αυταρέσκεια και την αυτάρκειά(;;;) μας, απαιτούμε από το ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ να μας παρέχει γοητεία, με τον ίδιο τρόπο που ανοίγουμε την τηλεόραση, πατώντας ένα κουμπί, και να ρυθμίζουμε τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ με τηλεκοντρόλ...
Η παρακμή μας, μας δείχνει καθαρά τί πρέπει να κάνουμε...Μας δείχνει ότι πρέπει να αγαπήσουμε ξανά το διπλανό μας και να τον/ την ευχαριστήσουμε για τη φιλία/αγάπη που μας προσφέρει, μήπως και έτσι ξαναγαπήσουμε τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ και βρούμε πάλι τη χαρά μέσα μας...