λοιπόν, αγαπητοί φίλοι.
Επειδή πολλά θα διαβάσουμε εδώ - κι αφήνω εντελώς κατά μέρος τα ξερατά διαφόρων κρετίνων περί κοπρόσκυλων κ.λπ. - από τη μικρή μου εμπειρία έχω να πω τα εξής:
Το βιοτικό επίπεδο ενός μισθωτού του δημοσίου ΔΕΝ είναι τέτοιο που να είναι γκομενοπαγίδα. Με το να παίρνει κάποιος πτυχιούχος πανεπιστημίου στα 50φεύγα του 12-13 κατοστάρικα το μήνα, μπορεί να είναι καλύτερο σε σύγκριση με τον σκλάβο του ιδιώτη αφεντικού, όπως δεν του επιτρέπει να πουλήσει μούρη στις γκόμενες. Δεν του επιτρέπει να γίνει σκαφάτος και τζιπάτος και να κάνει χλιδάτη διασκέδαση και πολυτελείς διακοπές και να έχει μια προπληρωμένη κάρτα για τη γκόμενα που να τη γεμίζει κάθε μήνα.
Αν δεν κάνω λάθος, τα νεαρά γκομενάκια δεν πάνε για το σταθερό μισθό των 1.000€ το μήνα. Τόσα θέλουν να τραβάνε από τον γκόμενο μόνο για την πάρτη τους.
Παλιότερα ήταν περιζήτητοι γαμπροί οι καραβανάδες κι οι μπάτσοι, λόγω σταθερού μισθού. Δεν ξέρω αν συμβαίνει ακόμα. Έλεγαν τότε βέβαια ότι υπήρχαν χαζογκομενίδια που υγραίνονταν με τη στολή (αν είναι δυνατόν...).
Εν τω μεταξύ, πέρα από τις αποδοχές, η δουλειά καθαυτή δεν είναι γκλαμουράτη. Αν είσαι στέλεχος υπουργείου, είσαι μπροστά σε μια οθόνη και γράφεις. Αν είσαι εργάτης καθαριότητας δήμου, ανεβαίνεις στο απορριμματοφόρο κ.ο.κ. Πόσο γκομενοπαγίδες είναι τέτοιες δουλειές;
Οπότε λοιπόν όλοι οι μισθωτοί - ιδιωτικοί και δημόσιοι - στο ίδιο καζάνι βράζουμε, από αυτή την άποψη τουλάχιστον. Για να θαμπωθεί το γκομενάκι πρέπει να είναι κανείς ή φραγκάτος (φραγκάτος όμως, να κάνει πολυτελή ζωή, όχι να παίρνει 1.200€ το μήνα αντί για 600) ή να είναι μουράτος/αναγνωρίσιμος. Επώνυμος, όπως λένε κι οι λαϊφστυλίστες, λες κι οι υπόλοιποι είμαστε ανώνυμοι.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.
